ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1232 เยี่ยมนักโทษที่อยู่ในคุก + ตอนที่ 1233 เหอปี้อวิ๋นที่โดนเหยียดหยาม

ตอนที่ 1232 เยี่ยมนักโทษที่อยู่ในคุก

เหมยเหมยรู้สึกว่าเรื่องเหอปี้อวิ๋นคิดจะฆ่าเหยียนซินหย่ามันทะแม่ง ๆ แต่เธอกลับนึกไม่ออกว่าแปลกตรงไหน หลังจากคิดไปสักพักเธอก็ขี้เกียจคิดแล้ว วางแผนว่าจะรอให้เหยียนหมิงซุ่นกลับมาค่อยให้เขาช่วยวิเคราะห์อีกที

“เหอปี้อวิ๋นโดนตัดสินโทษหรือยัง?” เหมยเหมยถาม

ถ้าเหอปี้อวิ๋นถูกตัดสินว่าเป็นผู้ป่วยทางจิตจริง เกรงว่าจะให้พ้นโทษ

“ติดคุกห้าปี พ่อของลูกลงแรงใช้เส้นสายนิดหน่อย” เหยียนซินหย่าพูดยิ้ม ๆ

เหมยเหมยกลับไม่ค่อยพอใจ ทำไมถึงไม่ลงโทษประหารชีวิต?

ห้าปีออกมาก็กลับมาสร้างหายนะได้อีก!

แต่หลังจากติดคุกห้าปีก็เพียงพอแล้วสำหรับเหอปี้อวิ๋น ได้ยินมาว่าเรือนจำหญิงก็คล้ายกับเรือนจำชาย ผู้ที่มาใหม่ก็ไม่ได้มีชีวิตสบายนักหรอก วันไหนว่างเธอจะหาเวลาไปดูเสียหน่อย หากเห็นว่าเหอปี้อวิ๋นมีช่วงเวลาที่ลำบากถึงจะวางใจ!

กลับมาได้สองวันเหมยเหมยก็ไปเรียน ในโรงเรียนกลับไม่เห็นโอหยางซานซานและอู่เยวี่ยทั้งสองคนนั้นเลย

“ได้ยินมาว่าโอหยางซานซานไปต่างประเทศแล้ว หากไม่ไปต่างประเทศเธอจะมีหน้าที่ไหนมาโรงเรียนอีก เมื่อก่อนยกยอตัวเองเสียสูงส่งขนาดนั้น!”

เจียงซินเหมยรู้สึกมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น ศรัทธาเหมยเหมยอย่างเปี่ยมล้ม แล้วถามอย่างประหลาดใจว่า “เธอรู้เรื่องจ้างมือปืนของโอหยางซานซานนานแล้วเหรอ? ฉันจำสิ่งที่เธอพูดในตอนนั้นได้ ยิ่งอยู่สูงก็ยิ่งตกลงมาเจ็บ!”

“ฉันก็แค่มองการณ์ไกล คนอย่างโอหยางซานซานจะสามารถเขียนบทความอะไรดี ๆออกมาได้เหรอ? คนโง่ก็ยังคิดได้เลย”

เหมยเหมยเหน็บแนมไปชุดหนึ่ง เจียงซินเหมยฟังไม่ออกก็นิ่งไปแถมยังพยักหน้าระรัวรู้สึกว่าเหมยเหมยพูดถูก เหมยเหมยพยายามกลั้นหัวเราะแล้วถามถึงอู่เยวี่ย

“อู่เยวี่ยลาออกจากโรงเรียนไปแล้ว ลุงรองมาทำเรื่องลาออกด้วยตัวเองเลย” คนที่ตอบคืออู่เชา สีหน้าท่าทางเคร่งขรึม

“งั้นตอนนี้อู่เยวี่ยพักที่ไหน?” เหมยเหมยรู้สึกได้ว่าเธอกำลังจะจับอะไรได้ แต่มันก็ลอยหายไปอย่างรวดเร็ว

ยังไม่ทันได้คิดอะไรออกเลย

“ลุงรองของฉันรับไปอยู่กับปู่ย่านู่นแล้ว” อู่เชาบอก

เหมยเหมยขมวดคิ้วแน่น ถามอีกว่า “ลุงรองของนายไม่ได้รังเกียจที่อู่เยวี่ยทำให้ขายขี้หน้าหรอกเหรอ? ทำไมถึงได้เห็นด้วยที่จะรับอู่เยวี่ยกลับไปล่ะ?”

อู่เชายักไหล่ “ลุงรองของฉันก็ไม่อยาก แต่เหอปี้อวิ๋นก็เข้าคุกเข้าตะรางไปแล้ว อู่เยวี่ยไม่อยู่กับลุงรองจะให้อยู่กับใคร? คงจะไม่สามารถใช้ชีวิตคนเดียวได้หรอกนะ!”

หัวสมองมีอะไรแล่นผ่านเข้ามาในความคิด เหมยเหมยรีบหลับตาทำสมาธิ แต่ความคิดเมื่อครู่เหมือนประกายไฟมันรวดเร็วขนาดแค่เธอหลับตาลงมันก็วิ่งหายไปไม่เห็นเงาแล้ว

เหมยเหมยถอนหายใจอย่างหงุดหงิด เธอมักจะรู้สึกอยู่เสมอว่าความคิดแวบเข้ามาถึงสองครั้งนั้นสำคัญมาก น่าเสียดาย

หวังว่าวันหลังจะนึกขึ้นมาได้อีก

ณ เรือนจำหญิงของเมืองจิน

อู่เยวี่ยกำลังรอให้เหอปี้อวิ๋นออกมาที่ห้องรับรอง เธอมาเพื่อให้เงินกับเหอปี้อวิ๋นเพราะได้ยินมาว่าเงินก็จำเป็นในคุกเช่นกัน ไม่อย่างนั้นชีวิตจะลำบากมาก

เธอไม่ได้ขาดแคลนเงิน ถ้าหากสามารถให้เหอปี้อวิ๋นได้มีชีวิตที่สบายหน่อย เธอก็จะให้เงินได้อย่างไม่นึกเสียดายถือว่าเป็นการขอบคุณเหอปี้อวิ๋นไปแล้วกัน!

ถึงอย่างไรหากไม่ได้การช่วยเหลืออย่างเต็มที่จากเหอปี้อวิ๋น เธอก็คงไม่มีปัญญากลับไปหาอู่เจิ้งซือ

เสียงโลหะกระแทกดังลอยมา อู่เยวี่ยเหยียดหลังตรง ตอนนี้เธอเป็นลูกสาวของผู้จัดการใหญ่ ไม่ว่าจะที่ไหนเวลาใด เธอต้องแสดงมารยาทที่สมบูรณ์แบบที่สุดออกมา

เหอปี้อวิ๋นสวมชุดนักโทษ เดินก้มหัวออกมาอย่างช้า ๆ มือและเท้าถูกใส่กุญแจมือ ผมเผ้ายุ่งเหยิงและเกือบจะขาวทั้งหัว ดูแก่เหลือจะทน

พอเห็นอู่เยวี่ย เหอปี้อวิ๋นที่กำลังรู้สึกหดหู่ใจก็เกิดประกายความดีอกดีใจในดวงตา ดูมีชีวิตชีวามากขึ้นมาหน่อย

“เยวี่ยเยวี่ย…”

เหอปี้อวิ๋นตะโกนใส่ไมโครโฟนอย่างตื่นเต้น น้ำตาไหลพราก

อู่เยวี่ยก็ขอบตาร้อนผ่าวเช่นกัน เห็นเหอปี้อวิ๋นแบบนี้ในใจของเธอก็รู้สึกไม่ดีเลย แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจภายหลังอยู่ดี

เหอปี้อวิ๋นติดคุกแค่เพียงห้าปี ขอเพียงแค่เธอได้กลายเป็นคุณหญิงของตระกูลหานย่อมต้องมีวิธีช่วยแม่ออกมาได้แน่ ตอนนี้ทนทุกข์ทรมานชั่วคราวไปก่อนก็เท่านั้น

…………………………………………

 ตอนที่ 1233 เหอปี้อวิ๋นที่โดนเหยียดหยาม

อู่เยวี่ยหยิบเงินจำนวนหนึ่งออกมาจากกระเป๋าของเธอ ทั้งหมดรวมกันแล้วห้าสิบหยวน ประหยัดใช้หน่อยคงเพียงพอให้เหอปี้อวิ๋นใช้ได้อยู่หลายเดือน

“เยวี่ยเยวี่ยลูกเก็บเอาไว้ใช้เถอะ แม่อยู่ที่นี่ก็ไม่รู้จะเอาไปใช้ที่ไหน ลูกเอาเงินไปไว้ซื้อเอกสารเรียน ตั้งใจเรียนนะลูกนะ พยายามสอบเข้ามหาวิทยาลัยดี ๆให้ได้…”

เหอปี้อวิ๋นเริ่มพูดมากอีกครั้ง ปณิธานของเธอก็คือการส่งลูกสาวเรียนมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง เก็บเกี่ยวเกียรติยศชื่อเสียงแทนเธอ

ในใจอู่เยวี่ยเจ็บปวด เธอไม่สามารถเข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้อีกต่อไปตลอดกาล เกิดเรื่องเยอะแยะมากมายขนาดนั้น เธอถูกทำลายจนย่อยยับหมดแล้ว ไหนเลยจะยังสงบจิตสงบใจเรียนได้?

อีกทั้งต้องอยู่กับเพื่อนร่วมชั้นที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสาเหล่านั้น เธอก็ยิ่งรู้สึกสมเพชตัวเอง ไม่อยากจะอยู่ต่อเลยแม้แต่นาทีเดียว

ประจวบกับที่อู่เจิ้งซือไม่เต็มใจให้เธอขายขี้หน้าในโรงเรียนอีกต่อไปจึงทำเรื่องลาออกจากโรงเรียนให้เธอ

“หนูยังมีเงินใช้อยู่ ตอนนี้หนูพักอยู่กับพ่อ ไม่ขาดแคลนเรื่องเงินหรอกค่ะ”

อู่เยวี่ยไม่ได้บอกเรื่องที่ว่าตัวเธอเองลาออกจากโรงเรียนแล้ว กลัวจะกระทบกระเทือนจิตใจของเหอปี้อวิ๋น

เหอปี้อวิ๋นตกตะลึงแล้วถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าคนในครอบครัวโดนเธอฆ่าไปหมดแล้ว แถมเธอยังต้องมาติดคุกอีก อู่เยวี่ยจึงทำได้แค่ไปอยู่กับอู่เจิ้งซือแล้วล่ะ

เวลานี้เธอรู้สึกปิติยินดีอีกครั้ง เธอพูดเบา ๆอย่างลำพองใจ “เยวี่ยเยวี่ย แม่ทำลายใบหน้าของนังจิ้งจอกตัวนั้นไปแล้ว พ่อของลูกคงจะไม่ต้องการนังสารเลวนี่อีกแน่นอน ลูกก็ออดอ้อนพ่อเขาหน่อย อย่าให้เขามอบทรัพย์สินของเขาให้หญิงอื่น…จำไว้นะ…”

มุมปากอู่เยวี่ยกระตุก เพียงแค่ฟังเหอปี้อวิ๋นสาธยายไปไม่ได้พูดขัดอะไรสักคำ

ถึงแม้ว่าเธอจะกลับไปอยู่กับอู่เจิ้งซือ แต่ก็เป็นเพราะว่าอยู่ดี ๆหานป๋อหย่วนก็กลับเมืองหลวง การนัดเจอกันกับอู่เจิ้งซือถูกผลัดครั้งแล้วครั้งเล่า อู่เจิ้งซือเริ่มสงสัยคำพูดของเธอแล้วและมีท่าทีเย็นชากับเธอมากขึ้น ตั้งแต่เช้าจรดค่ำไม่ได้เห็นแม้แต่หน้า

ส่วนหร่วนเป่าฮุ่ย อู่เยวี่ยก็คร้านที่จะแก้ไขคำของเหอปี้อวิ๋น หร่วนเป่าฮุ่ยเสียโฉมก็จริงแต่ก็ต้านคนรวยอย่างเธอไม่ได้ ได้ยินมาว่าจะไปต่างประเทศเพื่อทำศัลยกรรมความงาม หากทำสำเร็จอู่เจิ้งซือคงไม่ทิ้งผู้หญิงคนนี้ไปแน่

เวลาเยี่ยมสิ้นสุดลงแล้ว อู่เยวี่ยเดินออกจากคุก ยืนอยู่นอกประตูคุกแล้วมองไปที่กำแพงสูงที่มีป้อมปราการ อู่เยวี่ยถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ

พรุ่งนี้จะไปถามที่โรงเรียนของหานป๋อหย่วนหน่อย ดูว่าหานป๋อหย่วนกลับมาแล้วหรือยัง เธอต้องทำให้อู่เจิ้งซือเชื่อว่าเธอจะสามารถแต่งเข้าตระกูลหานได้แน่นอน แบบนี้เธอถึงจะใช้ชีวิตสุขสบายได้

เหอปี้อวิ๋นกลับมาที่ห้องพร้อมกับเงินห้าสิบหยวนในครอบครอง เงินถูกเธอซ่อนอย่างมิดชิด ห้องของเธออาศัยอยู่กันหกคน คนอื่นอีกห้าคนนั้นต่างก็ไม่ใช่คนที่จะต่อกรด้วยง่าย ๆ เธอต้องรีบกลับไปทำความสะอาดโดยเร็ว หากช้าขึ้นมาตอนกลางคืนก็จะถูกทุบตีอีก

เพียงแต่——

เมื่อผู้คุมเพิ่งจะจากไป เหอปี้อวิ๋นก็ถูกเพื่อนร่วมห้องขังในห้องเดียวกันผลักล้มลงกับพื้น ผู้ต้องขังทั้งห้านี้เป็นพวกที่ทำความผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดนจับครั้งที่สองครั้งที่สามล้วนก็มีทั้งนั้น จ้าวอิงหัวตั้งใจขอให้คนด้านล่างเลือกผู้ร่วมขังเป็นพิเศษ

นักโทษทั้งห้านี้มีประสบการณ์สูงมาก ความสนุกที่สุดของทุกวันก็คือการกดขี่มือใหม่หน้าใหม่อย่างเหอปี้อวิ๋น เมื่อเห็นเธอถูกทุบตีอย่างหนักจนไม่มีแรงต่อสู้กลับ พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกมีความสุข

แม้ว่าเหอปี้อวิ๋นจะซ่อนเงินไว้เป็นความลับ แต่นักโทษทั้งห้ามีประสบการณ์อย่างโชกโชนจึงหาเงินห้าสิบหยวนออกมาได้อย่างง่ายดายแบ่งคนละสิบหยวนอย่างพอดิบพอดี นอกจากนี้ยังทุบตีเหอปี้อวิ๋นอย่างรุนแรงอีกชุดใหญ่ และตอนกลางคืนก็ทำได้แต่นอนบนพื้นแข็ง ๆเพื่อเป็นการลงโทษที่เธอไม่สำเหนียกตัวเอง

ตอนกลางคืนลมในฤดูใบไม้ร่วงพัดมา พื้นเย็นราวกับน้ำแข็ง เหอปี้อวิ๋นแทบจะแข็งไปทั้งตัวทำเช่นไรก็นอนไม่หลับ

เธอหลั่งน้ำตาให้ตัวเองอย่างเวทนา รู้สึกว่าตัวเองยังน่าสงสารเสียยิ่งกว่าภรรยาของเสียงหลินอีก แต่ไม่นานเธอก็มีกำลังใจขึ้นอีกครั้ง

เยวี่ยเยวี่ยจะต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้แน่นอน ขอเพียงแค่เยวี่ยเยวี่ยมีอนาคตที่ดีจะต้องรับเธอออกไปเสวยสุขได้แน่นอน!

เมื่อมีความหวังเหอปี้อวิ๋นก็เคลิ้มหลับไป นอนขดตัวเหมือนกุ้งก็ไม่ปาน และไอออกมาสองสามครั้งเป็นครั้งคราว

…………………………………………