ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1260 เกิดใหม่เหมือนกันเหรอ + ตอนที่ 1261 แลกเปลี่ยนกัน

ตอนที่ 1260 เกิดใหม่เหมือนกันเหรอ

เฮ่อเหลียนเช่อเลิกคิ้วเบา ๆ เหมยซูหานทำไมถึงถามคำถามแบบนี้ ถ้าจะซื้อบ้านก็ต้องถามเขาสิ จะไปถามจ้าวเหมยทำไมหรือว่าเขาอยากจะไปอยู่กับจ้าวเหมย?

ความหึงหวงทะลักออกมาในทันที เฮ่อเหลียนเช่อมองไปที่จ้าวเหมยด้วยความขุ่นเคือง ถ้าไม่ใช่เพราะก่อนหน้านี้เขาสัญญากับเหมยซูหานไว้แล้ว เขาต้องจัดการกับเธอแน่

เหมยซูหานไม่มีเวลามาสนใจอารมณ์ของคนที่นั่งข้าง ๆ พอเขาถามเสร็จ เขาก็จ้องไปที่เหมยเหมยแบบตาไม่กะพริบ เขาเห็นว่าภายใต้หน้าอันนิ่งสงบของเธอ เธอดูเหมือนจะแอบหลุดชั่วครู่ แววตาดูประหลาดใจทำให้เขารู้สึกโล่งใจลงไม่น้อย

เป็นแบบที่เขาคิดไว้จริง ๆด้วย  เหมยเหมยน่าจะฝันเห็นเหมือนเขา

เหมยเหมยรีบปกปิดความรู้สึกของตัวเองอย่างรวดเร็ว หลุบตาลงต่ำมองเนื้อย่างในจาน แล้วพูดขึ้นมาด้วยเสียงเรียบนิ่งว่า “นายจะซื้อบ้านมาถามฉันทำไม ควรถามคนที่นายจะอยู่ด้วยสิ”

เธอต้องใช้สมาธิอย่างมากเพื่อกลบเกลื่อนอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ ตึกชั้น 33 งั้นหรือ

นั่นเป็นที่ฝังศพของเธอเอง!

เหมยซูหานทำไมต้องมาถามคำถามนี้กับเธอด้วย?

หรือว่าเขาไปรู้อะไรมา?

จู่ ๆเธอก็คิดถึงข้อสงสัยต่าง ๆในอดีต เหมยซูหานรู้ว่าเธอชอบกินอะไร อย่างเช่น ลูกอมรสนมถั่ว บัวลอยไส้งาดำ แล้วก็ข้าวปั้น

ลูกอมรสนมถั่วกับบัวลอยไส้งาดำยังไม่เท่าไรเพราะยังไงก็เป็นของกินเล่นที่พบเห็นได้ทั่วไป อาจจะเป็นความบังเอิญก็ได้ แต่ข้าวปั้นไม่ใช่ของกินเล่นของเมืองจิน ในชาติที่แล้วเธอกินครั้งแรกหลังจากตอนแต่งงานแล้ว เมื่อ 5 ปีที่แล้วทำไมเหมยซูหานถึงพูดว่าเธอชอบกินข้าวปั้นได้ล่ะ?

แล้วในชาตินี้เหมยซูหานทำมาค้าขายรุ่งเรือง ในชาติที่แล้วช่วงเวลานี้เหมยซูหานเป็นนักเรียนผู้ยากไร้ที่แม้แต่จะกินข้าวก็ยังต้องคิดแล้วคิดอีก ผ่านไปถึง 7-8 ปีชีวิตของเหมยซูหานถึงจะเริ่มดีขึ้น

หรือว่า…

เหมยเหมยมีความคิดบางอย่างแล่นผ่านขึ้นมากะทันหัน เธอด่าความโง่เง่าของตัวเอง ทั้ง ๆที่ในชาตินี้เหมยซูหานมีจุดที่น่าสงสัยมากมายเต็มไปหมดแต่เธอกลับไม่เคยคิดที่จะสงสัยมันเลย

ในเมื่อเธอสามารถกลับมาเกิดใหม่ได้ คนอื่นก็สามารถกลับมาเกิดใหม่ได้เหมือนกัน เหมยซูหานเป็นไปได้มากที่จะเป็นอย่างนั้น

เขาถามเธอเรื่องดาดฟ้าชั้น 33 หรือว่าเขาจะรู้เรื่องที่เขากลับมาเกิดใหม่แล้วเหรอ?

เหมยซูหานเริ่มมั่นใจแล้วว่าเหมยเหมยฝันเห็นเหมือนเขาแน่ เขาก็จะไม่พูดถึงเรื่องตึกชั้น 33 มาทำให้เธอไม่สบายใจอีก เขาหัวเราะเบาๆแล้วพูดว่า “เหมยเหมยพูดถูก ต้องถามคนที่จะอยู่ด้วยสิเนอะ”

เขาเริ่มใจเย็นลง เขาเห็นเหมยเหมยยังคงทำท่าทีสงบนิ่ง ในใจเขากลับรู้สึกเจ็บปวดมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม

ดูจากทรงแล้วเหมยเหมยคงจะเกลียดเขามากจริง ๆ!

“เหมยเหมย…เธอ…เธอเกลียดฉันมากเลยใช่ไหม” เหมยซูหานอดไม่ได้ที่จะถามออกไป

เหมยเหมยฟังแล้วก็รู้สึกประหลาดใจ วันนี้ทำไมเหมยซูหานทำตัวแปลก ๆ เธอเงยหน้าขึ้นมองเหมยซูหาน พอเห็นเขากำลังยิ้มด้วยความโศกเศร้าในใจก็อดรู้สึกหวั่นไหวไม่ได้

ถ้าหากว่าเหมยซูหานกลับมาเกิดใหม่จริง ๆ ถ้าอย่างนั้นก็จะสามารถอธิบายได้แล้วว่าทำไมเขาถึงดีกับเธอขนาดนี้ คิดไปแล้วคงน่าจะเป็นเพราะว่าเขารู้สึกผิดแน่เลย

เพราะว่าการตายของเธอในชาติที่แล้ว ถึงแม้ว่าเหมยซูหานจะไม่ใช่ฆาตกรแต่ก็ถือว่าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดอยู่ดี

เหมยเหมยส่ายหัวเบา ๆ พูดอย่างเฉยชาว่า “พวกเราไม่ได้เป็นเพื่อนกันด้วยซ้ำคงไม่ถึงขั้นเกลียดหรอก แต่นายชอบเอาเรื่องวุ่นวายมาให้ฉันอยู่เรื่อย หวังว่าอีกหน่อยนายจะอยู่ห่าง ๆฉันหน่อย เราสองคนไม่ต้องเกี่ยวข้องกันเลยมันจะดีต่อเราทั้งคู่มากกว่า”

ไม่ว่าจะเป็นในชาติที่แล้วหรือในชาตินี้ เหมยซูหานมักจะนำเรื่องวุ่นวายมาให้เธออยู่เสมอ จนกระทั่งอันตรายถึงชีวิต

ชาติที่แล้วอู่เยวี่ย

ชาตินี้เฮ่อเหลียนเช่อ

เหมยเหมยไม่ได้พูดอะไรอีกเธอลุกขึ้นแล้วก็เดินกลับไป หวังว่าเหมยซูหานจะเห็นแก่ที่เขาเป็นเหตุให้เธอต้องตายในชาติที่แล้วแล้วเลิกตอแยเธอเสียที

เหมยซูหานฝืนยิ้มพลางส่ายหัว เหมยเหมยเกลียดเขาจริง ๆด้วย

น่าจะเกี่ยวข้องกับการตายของเธอแน่ ๆ เขาจะต้องสืบเรื่องนี้ให้รู้เรื่องให้ได้

เหมยเหมยเดินกลับไปที่โต๊ะของเธอ ลี่เมิ่งเฉินมองไปที่เธอ แล้วก็มองไปที่โต๊ะของเฮ่อเหลียนเช่อ แววตาของเขาปรากฏความสนใจขึ้นมาแวบหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรก้มหน้าก้มตากินเนื้อต่อไป

ครั้งนี้ที่เฮ่อเหลียนเช่อมาเมืองจินต้องเป็นเพราะยาวิเศษที่อยู่ในตัวของจ้าวเหมยแน่ คงจะมีเรื่องสนุกให้ได้ดูกันอีกสินะ

………………………………………..

ตอนที่ 1261 แลกเปลี่ยนกัน

เหมยซูหานและเฮ่อเหลียนเช่อทานข้าวเสร็จก็พากันกลับโรงแรม เฮ่อเหลียนเช่อไม่ได้รบเร้า เป็นฝ่ายรอให้เขาสารภาพก่อน

“อาเช่อ นายรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงได้ยอมที่จะอยู่กับนาย?” เหมยซูหานถอนหายใจเฮือก

เฮ่อเหลียนเช่อยักคิ้ว พร้อมตอบอย่างมั่นใจ “เพราะฉันมีอิทธิพลมากพอ นายเลยชอบฉัน”

เหมยซูหานพ่นขำ “เพราะว่าฉันฝันถึงอดีตชาติของเราสองคนต่างหาก เมื่อชาติก่อนเราสองคนก็อยู่ด้วยกัน หนำซ้ำยังมีความสุขมาก…”

เขาได้นำเอาความฝันที่ขาด ๆ หาย ๆเหล่านั้นเล่าออกไปคร่าว ๆ เฮ่อเหลียนเช่อมีท่าทีตกใจก่อนจะกลับดีอกดีใจอย่างรวดเร็ว นั่นหมายถึงชะตาฟ้าลิขิตให้เขาและเหมยซูหานต้องอยู่คู่กัน

เพียงแต่เขากลับไม่พอใจนัก เหตุใดเหมยซูหานถึงแต่งงานกับจ้าวเหมยได้?

ทั้งยังมีลูกด้วยกันอีก ช่างไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย!

ต้องเป็นเหมยเหมยที่ยั่วยวนเหมยซูหานแน่ รนหาที่ตาย!

เหมยซูหานกลับไม่รับรู้ความคิดในใจของเฮ่อเหลียนเช่อ เขาจึงพูดต่อไปว่า “อาเช่อ ฉันแค่อยากรู้ว่าใครเป็นคนทำให้จ้าวเหมยตาย ถึงอย่างไรการตายของจ้าวเหมย ฉันก็มีส่วนเอี่ยวที่ไม่อาจหลีกหนีพ้นได้”

เดิมเฮ่อเหลียนเช่ออยากจะพูดมากว่า จ้าวเหมยตายก็ยิ่งดี ในความฝันพวกเขาได้พบกันหลังจากที่จ้าวเหมยตายไป ในจุดนี้จึงทำให้เขาไม่สบอารมณ์นัก

มีสิทธิ์อะไรถึงได้จัดให้เขามาทีหลังจ้าวเหมย?

แต่ตอนนี้เฮ่อเหลียนเช่อก็เริ่มที่จะฉลาด เลือกที่จะไม่แสดงความคิดเห็นที่แท้จริงออกไป อีกทั้งยังได้แสดงออกเหมือนว่าจะช่วยเขาตามหาคนร้ายตัวจริง เหมยซูหานจึงรู้สึกขอบคุณอย่างสุดซึ้ง ทั้งคู่ข้ามผ่านค่ำคืนที่แสนอบอุ่นไปด้วยกัน ความรู้สึกยิ่งลึกซึ้งมากขึ้น

ส่วนที่เขาบอกว่าจะตามหาคนร้ายนั้น เฮ่อเหลียนเช่อพูดไปเดี๋ยวก็ลืม ต่อให้จ้าวเหมยตายตรงหน้า เขาก็ไม่มีทางจะเข้าไปข้องเกี่ยวกับเรื่องไร้สาระนั่น จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะช่วยตามหาคนร้ายที่ฆ่าเธอ!

เหมยซูหานมีหรือที่จะรู้ว่าเฮ่อเหลียนเช่อนั้นหน้าไว้หลังหลอก เขาเข้าใจเพียงว่าเฮ่อเหลียนเช่อรู้ว่าตนเกิดความละอายใจ จึงมีความคิดอยากจะชดเชยให้กับจ้าวเหมย และคงจะไม่คิดเจาะจงทำร้ายจ้าวเหมยอีก

แต่เขากลับนึกไม่ถึงว่าคนอย่างเฮ่อเหลียนเช่อ จะเอาความคิดคนธรรมดามาเปรียบเทียบได้อย่างไรเล่า

เกรงว่านับต่อแต่นี้ไป เฮ่อเหลียนเช่อจะคิดร้ายต่อจ้าวเหมยยิ่งกว่าเดิมอีก!

วันรุ่งขึ้น เฉินเจียต้องไปจากเมืองจินด้วยน้ำตาไหลพราก  เหมยเหมยเห็นเช่นนั้นก็พลอยน้ำตาซึมปด้วย คัดจมูกอยู่เนืองๆ เพียงแต่…

“ไก่ยัดไส้ห่อใบบัว…หมูพะโล้ ซาลาเปาไข่ปู และยังมีขนมดอกเหมย จะไม่ได้เจอพวกเธออีกแล้ว ฮือๆ ฉันจะคิดถึงพวกเธอนะ…

พี่สยง เจ้าอ้วน เหมยเหมย…คราวหน้าพวกเธอต้องส่งของอร่อยๆ มาให้ฉันเยอะๆ นะ…อย่าลืมเด็ดขาดล่ะ!”

เจ้าเด็กนี่เอาแต่อาลัยอาวรณ์ต่อของกินไม่เลิก ร้องห่มร้องไห้ยกใหญ่ จนเหมยเหมยทำสีหน้าไม่ถูก ความเสียใจที่ต้องจากลากันกลับถูกขับไล่จนมลายสิ้น

เร่งให้เฉินเจียขึ้นเครื่องบิน ครู่เดียวโลกใบนี้ก็สงบลงไม่น้อย ไม่กี่วันก่อนชินชาต่อเสียงเจื้อยแจ้วของเจ้ากวางโง่นั่นแล้ว แต่บัดนี้กลับไม่ได้ยินมันอีกจึงรู้สึกหวิว ๆชอบกลและให้ความรู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก

ลี่เมิ่งเฉินกลับอยู่ที่เมืองจินต่อ บ่อยครั้งที่มักจะมาวนเวียนอยู่ต่อหน้าเหมยเหมย ซึ่งไม่รู้ว่าเป้าหมายของเขาคืออะไร หรืออาจเพราะแค่ต้องการจะมาข่มเธอเท่านั้น

“นายไม่กลับบ้านหรือไง?” เหมยเหมยเอ่ยถามด้วยความรำคาญ

“ธุระยังจัดการไม่เสร็จเลยกลับไม่ได้” ลี่เมิ่งเฉินพูดขึ้น

ความรู้สึกบอกกับเธอว่าสิ่งที่ลี่เมิ่งเฉินพูดอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอ

เหมยเหมยปิดปากเงียบสนิท โดยไม่แม้จะโต้ตอบคำพูดของลี่เมิ่งเฉิน

ลี่เมิ่งเฉินเองก็ไม่ได้ต้องการให้เธอโต้ตอบ ทว่ากลับพูดขึ้น “จ้าวเหมย พวกเรามาแลกเปลี่ยนบางอย่างกันไหม?”

“แลกเปลี่ยนอะไร?” เหมยเหมยถาม

“ฉันบอกความลับอะไรเธออย่างหนึ่ง เธอเอายาวิเศษมาให้ฉัน เป็นไง?”

สีหน้าท่าทางเหมยเหมยเปลี่ยนไปมาก แววตาวูบไหวอย่างปิดไม่มิด ทำไมเจ้าเด็กนี้ถึงรู้ได้ว่าเธอมียาวิเศษ? เขาต้องการจะทำอะไร?

อันที่จริงลี่เมิ่งเฉินไม่ชอบใจต่อสมองโง่เง่าของเหมยเหมยเลย ตอนนี้ดูท่าคงไม่มีความสามารถเก็บอารมณ์ไว้ได้เลย นอกเสียจากใบหน้า สำหรับตัวเขาแล้วแทบจะไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง

เหตุใดเหยียนหมิงซุ่นถึงได้ชอบพอผู้หญิงซื่อบื่ออย่างจ้าวเหมยได้นะ?

………………………………………………