ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1270 กำไลหยก + ตอนที่ 1271 ฆาตกรคือเธอ

ตอนที่ 1270 กำไลหยก

เหมยซูหานมั่นใจแล้วว่าหานป๋อหย่วนที่อู่เจิ้งซือเอ่ยถึงคือคนที่เขารู้จัก จึงอดกลั้นขำไม่ได้

หานป๋อหย่วนนั่นคงถูกใจทรัพย์สินเงินทองของอู่เจิ้งซือสินะ เขายังได้ยินมาว่าตอนนี้ตระกูลหานแทบจะไม่ต้อนรับหลานชายคนนี้ เจียดเงินอันน้อยนิดให้ค่าครองชีพในทุก ๆเดือน หากว่าหานป๋อหย่วนไม่คิดหาวิธีเอาตัวรอด คงใช้ชีวิตได้อย่างยากลำบาก

เขาไม่ได้บอกกับอู่เจิ้งซือถึงตัวตนที่แท้จริงของหานป๋อหย่วน หลายปีหลังมานี้เหมยซูหานไม่ได้ให้ความเคารพต่ออู่เจิ้งซือเหมือนกับแต่ก่อนแล้ว ถึงอย่างไรตัวเขาก็ขึ้นชื่อว่าเป็นบอสใหญ่นี่นา

อีกอย่างเขาค้นพบข้อเสียในตัวของอู่เจิ้งซืออยู่ไม่น้อย เสแสร้งแกล้งทำ เห็นแก่ตัว ดีแต่เอาหน้า คิดว่าตัวเองถูกเสมอ…

แม้ว่าอู่เจิ้งซือจะเป็นผู้จัดการใหญ่ แต่การตัดสินใจในแต่ละเรื่องเขาเป็นคนจัดการเองทั้งหมด อู่เจิ้งซือไม่ได้มีความสามารถนั้นเลย แต่เขากลับชอบคิดว่าตัวเองมีความสามารถมากพอ

ในท้ายที่สุดเหมยซูหานไม่ได้ยินยอมให้อู่เยวี่ยร่วมเล่นละครด้วย ขนาดละครประจำเมืองอีกเรื่องเหมยซูหานก็ไม่อนุญาต อู่เจิ้งซือเกิดรู้สึกไม่พอใจและจากไปอย่างไม่สบอารมณ์

เหมยซูหานส่ายหน้า เตรียมไว้ว่าหากตรวจสอบตารางบัญชีเสร็จจะออกไปคุยกับอู่เยวี่ย บอกถึงสถานการณ์ที่แท้จริงของหานป๋อหย่วนให้เธอฟัง

เขาคิดว่าอู่เยวี่ยแต่งงานกับเฮ่อเหลียนเช่อยังจะเข้าท่าเสียกว่า

เพียงแค่ห้าปีเท่านั้น ห้าปีหลังจากนั้นอู่เยวี่ยอายุยี่สิบห้าปี ก็ถือว่าอายุยังน้อยอยู่ เมื่อถึงเวลานั้นเขาจะให้เงินก้อนใหญ่กับอู่เยวี่ยสักก้อนและส่งอู่เยวี่ยไปเรียนเมืองนอก แบบนั้นเธอดูจะมีอนาคตกว่าการที่ต้องแต่งงานกับหานป๋อหย่วนเสียอีก

หากว่าแต่งงานกับเฮ่อเหลียนเช่อแล้ว อู่เยวี่ยไม่มีทางเข้าไปอยู่ในวงวงการบันเทิงได้อีก หนิงเฉินเซวียนให้ความสนใจต่อภาพลักษณ์มาก หัวเด็ดตีนขาดอย่างไรเขาก็ไม่มีทางยินยอมให้เฮ่อเหลียนเช่อแต่งงานกับผู้หญิงในวงการบันเทิง

เหมยซูหานดูตารางบัญชีเสร็จสรรพอย่างรวดเร็ว จึงได้ต่อสายหาอู่เยวี่ย ไม่นานอู่เยวี่ยก็รับสายเขา

“เยวี่ยเยวี่ยอยู่ที่ไหน? พี่มีเรื่องจะคุยด้วย” เหมยซูหานเอ่ยออกไปตามตรง

“ฉันมาเดินเล่นกับพี่ป๋อหย่วนที่ถนนหนานจิงค่ะ พี่ยังไม่รู้จักพี่ป๋อหย่วนสินะ เขาเป็นคู่หมั้นของฉัน เป็นคนตระกูลหานจากเมืองหลวง รอให้อายุของฉันพร้อมแล้ว เมื่อถึงเวลานั้นพี่ซูหานต้องมาดื่มร่วมแสดงความยินดีกับเรานะคะ!”

อู่เยวี่ยเอ่ยอย่างปลื้มปีติ โอ้อวดตัวเองต่อเหมยซูหานอย่างชอบใจ

ใครใช้ให้พี่ตามผู้ชายไปแล้วไม่เลือกฉันล่ะ!

ไม่มีเหมยซูหาน คนอย่างอู่เยวี่ยก็สามารถหาผู้ชายที่ดีได้เหมือนกัน แกร่งกว่าเหมยซูหานตั้งหลายสิบเท่า!

“ตอนเที่ยงพี่เลี้ยงข้าวเอง ภัตตาคารเต๋อเยวี่ยจิ่วที่ถนนหนานจิงนั่นแหละ อีกสักพักพี่เข้าไป พวกเธอล่วงหน้าไปกันก่อนเลย” เหมยซูหานวางสายอย่างรวดเร็ว มุมปากเผยรอยยิ้มเหยียดหยาม

ช่างประจวบเหมาะกับที่ตอนนี้เขามีภาพถ่ายที่เผยให้เห็นถึงความรักสนุกของหานป๋อหยวนอยู่ในมือ อีกสักพักเอาออกมาเชยชมด้วยกันดีไหมนะ?

ตามติดเฮ่อเหลียนเช่อมาสามปี เหมยซูหานไม่ได้เป็นเด็กชายขี้ใจอ่อนมานานแล้ว สำหรับคนที่คิดจะทำลายแผนการของเขาแล้วนั้น เขาไม่มีทางเห็นใจเด็ดขาด

อู่เยวี่ยและหานป๋อหย่วนล่วงหน้าไปยังภัตาคารเต๋อเยวี่ยจิ่วแล้ว หานป๋อหย่วนอดไม่ได้ที่จะถามว่าเหมยซูหานคือใคร อู่เยวี่ยไม่ได้อธิบายอะไรมาก บอกแค่ว่าเป็นนักเรียนของพ่อเธอ บอสใหญ่ของบริษัทหัวหยู หานป๋อหย่วนที่ได้ฟังว่าเป็นแค่นักธุรกิจจึงรู้สึกวางใจ

“กำไลหยกวงนี้สวยมาก ขอบคุณนะคะพี่ป๋อหย่วน”

อู่เยวี่ยเอาแต่ชื่นชมกำไลหยกมรกตที่วาววับไม่หยุด รับรู้ได้ถึงความเย็นของกำไล จึงทำให้เธออารมณ์ดีขึ้นมาก

หานป๋อหย่วนกลับรู้สึกเสียดายเล็กน้อย กำไลหยกวงนี้แม่เขาแอบมอบให้เขา เป็นของมีค่าที่สุดในตัวเขาแล้ว ในตอนนี้ต้องทำให้อู่เยวี่ยตายใจไปก่อน เขาจึงจำยอมสละกำไรหยกนี้ให้หล่อนไป

เหมยซูหานมาถึงในเวลาอันรวดเร็ว เขามองเห็นหานป๋อหย่วนที่ซูบผอมราวกับลิง สายตาฉายแววไม่พอใจ พร้อมกับมองอู่เยวี่ยอย่างดูแคลน

“เยวี่ยเยวี่ยสั่งอาหารสิ เลือกอาหารที่เธอชอบล่ะ”

เหมยซูหานส่งเมนูอาหารให้กับอู่เยวี่ย อู่เยวี่ยจึงยื่นมือรับไว้ ชายแขนเสื้อถูกรั้งขึ้นเผยให้เห็นสร้อยข้อมือสีขาวสะอาด รวมทั้งกำไลหยกสีเขียวมรกตเด่นหราขึ้นมา

เหมยซูหานสายตาดุดัน จังหวะการเต้นของหัวใจรุนแรงขึ้น เพ่งมองไปที่มือของอู่เยวี่ยไม่วางตา

……………………………………………..

ตอนที่ 1271 ฆาตกรคือเธอ

กำไลหยกเขียวมรกต มือที่ขาวเนียนละเอียด…

ภาพนี้ช่างคุ้นตาเหลือเกินเหมือนเขาเคยเห็นมันในฝันมาก่อน มือคู่นี้เองที่ผลักเหมยเหมยร่วงตกจากตึกชั้นสามสิบสาม

แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็คิดไม่ถึงว่าเจ้าของมือคู่นี้จะเป็นอู่เยวี่ย ทำไมถึงเป็นเธอได้?

เหมยซูหานสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ เขาอยากเห็นมันให้ชัดกว่านี้ แต่เวลานี้อู่เยวี่ยชักมือกลับไปแล้ว และเริ่มสั่งอาหารกับหานป๋อหย่วน

“เยวี่ยเยวี่ยเพิ่งซื้อกำไลมาใหม่เหรอ? ดูท่าทางสวยใช้ได้เลยนะ” เหมยซูหานแสร้งทำเป็นเปรยถาม

อู่เยวี่ยได้ยินเช่นนั้นก็ได้ใจพลางยื่นแขนมาตรงหน้าเหมยซูหานแล้วยิ้มกล่าว “พี่ป๋อหย่วนเป็นคนให้ฉันเอง ฉันอยากซื้อกำไลแบบนี้สักคู่อยู่พอดีเลย วันนี้ป๋อหย่วนก็ชิงมอบให้ฉันก่อนเสียแล้ว”

 “งั้นเหรอ? เยวี่ยเยวี่ยชอบกำไลหยกมากเลยเหรอ?”

เหมยซูหานถามด้วยเสียงเรียบนิ่งด้วยหัวใจเสียววาบ ตรงบริเวณด้านในข้อมือของมือคู่นี้ในฝันนั้นมีไฝสีน้ำตาลจางๆ อยู่หนึ่งจุด มือของอู่เยวี่ยเองก็มีในบริเวณเดียวกันไม่มีผิด

จึงมั่นใจได้ว่า–

มือคู่นั้นเป็นของอู่เยวี่ย

อู่เยวี่ยเป็นคนผลักเหมยเหมยตกตึก!

มิน่าเหมยเหมยถึงได้เกลียดอู่เยวี่ยนัก!

เมื่อก่อนเขาเคยตำหนิเหมยเหมยมาก่อน ทำไมเขาถึงได้เลอะเลือนนัก สมแล้วที่เหมยเหมยไม่อยากเป็นเพื่อนกับเขา!

อู่เยวี่ยไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติของเหมยซูหานยังพูดด้วยน้ำเสียงดีใจว่า “ใช่ ฉันชอบกำไลหยกที่สุดเลย โดยเฉพาะสีเขียวมรกต มันขับผิวให้แขนของฉันดูขาว”

ว่าแล้วเธอก็ส่ายข้อมือไปมาอย่างชอบใจ

เหมยซูหานพลันนึกขึ้นได้ว่าที่จริงในฝันอู่เยวี่ยมีกำไลหยกมากมาย ซึ่งส่วนใหญ่เป็นสีเขียวมรกต แต่เขากลับไม่เคยโยงเธอไปถึงฆาตกรเลย

ตอนนั้นเหมยเหมยเรียกเธอว่าพี่สาวด้วยซ้ำ!

เหมยซูหานรู้สึกว่าเขาไม่เคยมองอู่เยวี่ยออกเลย จู่ ๆก็กลายเป็นคนแปลกหน้า แปลกจนน่ากลัว

“พี่ซูหานเป็นอะไรไป? ไม่สบายเหรอ?” อู่เยวี่ยเลื่อนหน้ามาใกล้แล้วถาม

เหมยซูหานได้สติกลับมาพลางยิ้มกลบเกลื่อน “เปล่า แค่คิดอะไรบางอย่าง” เขาหันมองไปทางหานป๋อหย่วนก่อนจงใจถามว่า “คุณหานใช่คนตระกูลหานที่ผูกญาติกับตระกูลจ้าวที่เมืองหลวงหรือเปล่า?”

“ใช่ครับ อาเขยผมทำความผิดไปอาของผมเลยแยกทางกับเขา” หานป๋อหย่วนตอบอย่างระมัดระวังและประหม่า เหมยซูหานคนนี้ดูท่าทางไม่ใช่นักธุรกิจธรรมดา!

เหมยซูหานหัวเราะเย้ยหยัน เดิมทียังคิดจะไว้หน้าสักหน่อยแต่ตอนนี้เขากลับไม่อยากทำอย่างนั้นแล้ว

อู่เยวี่ยเป็นคนทำร้ายชีวิตเหมยเหมยกับลูกของเขา แล้วเขาจะสนใจความรู้สึกเธออีกทำไมกัน?

แผนแต่งงานกำมะลอยังคงดำเนินต่อไปโดยเก็บอู่เยวี่ยไว้ข้างกายเพราะเขาต้องตามสืบเรื่องในฝันอย่างช้า ๆ หากอู่เยวี่ยทำร้ายเหมยเหมยอย่างไร้ต้นสายปลายเหตุจริง เขาจะลงโทษผู้หญิงคนนี้คืนเป็นเท่าตัว

 “ทำไมฉันได้ยินมาว่าตระกูลจ้าวทอดทิ้งอาของนายไปล่ะ? แล้วก็นาย ดูเหมือนว่าจะโดนตระกูลหานขับไล่ออกมาแล้วล่ะมั้ง!” เหมยซูหานยิ้มอ่อนโยนแต่ถ้อยคำที่ออกจากปากกลับไม่อ่อนโยนเลยสักนิดเดียว

หานป๋อหย่วนหน้าถอดสี รีบปฏิเสธอย่างร้อนรน “ไม่ใช่อยู่แล้ว คุณอย่าไปฟังข่าวลือ ไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหรอก”

“งั้นเหรอ? แล้วรูปถ่ายพวกนี้มันเรื่องอะไรกัน?”

เหมยซูหานล้วงภาพถ่ายปึกหนึ่งจากกระเป๋ากางเกงมาวางไว้ตรงหน้าอู่เยวี่ย อู่เยวี่ยรีบหยิบขึ้นมาดู พอเห็นเพียงไม่กี่ใบก็เกิดอาการสะอิดสะเอียนจนแทบอาเจียนออกมาพร้อมใบหน้าที่ซีดขาว

หานป๋อหย่วนในรูปกำลังโดนสุนัขพันธุ์บลูด็อกสองตัวรุมขย้ำจนเลือดนองอาบไปทั้งตัว

แค่นึกว่าตัวเองใช้ผู้ชายคนเดียวกันกับหมาตัวสองนี่อู่เยวี่ยก็ยิ่งรังเกียจเจียนจะอาเจียนออกมา เธอหันไปจ้องหานป๋อหย่วนที่กำลังเหงื่อไหลซกด้วยความโกรธก่อนซักถาม “ทำไมนายไม่บอกฉัน?”

เหมยซูหานฟังน้ำเสียงของอู่เยวี่ยที่เหมือนไม่อยากตัดความสัมพันธ์ พอขบคิดนิดหน่อยถึงได้เข้าใจความคิดของอู่เยวี่ยในทันที

สงสัยยังอยากแต่งเข้าบ้านเป็นคุณนายแห่งตระกูลหานสินะ!

เมื่อก่อนทำไมเขาถึงไม่เคยมองออกเลยว่าอู่เยวี่ยจะเป็นเด็กผู้หญิงที่หลงใหลในอำนาจเงินทองขนาดนี้

ก้าวผิดหนึ่งก้าวก็ต้องก้าวผิดอย่างนั้นต่อไปเรื่อย ๆ อดีตเหมยซูหานรู้สึกว่าอู่เยวี่ยเป็นคนดี ฉะนั้นไม่ว่าอู่เยวี่ยจะพูดอะไรทำอย่างไรล้วนดีทุกอย่าง ตอนนี้เขาเปลี่ยนมุมมองต่ออู่เยวี่ยใหม่แล้ว ไม่ว่าอู่เยวี่ยจะพูดอะไรทำอะไรก็ไม่มีทางดีอีกต่อไป

………………………………………