ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1290 ระเบิดพลีชีพ + ตอนที่ 1291 เหยียนหมิงซุ่นกลับมา

ตอนที่ 1290 ระเบิดพลีชีพ

เหมยเหมยกับเหยียนซินหย่าเพิ่งวิ่งออกนอกปากถ้ำก็มีเสียงหนึ่งแว่วมา “คิดจะหนีเหรอ? ฝันไปเถอะ!”

อู่เยวี่ยกลับปรากฏตัวที่ปากประตูถ้ำโดยแค่นหัวเราะยืนกอดอกมองพวกเธอ

เหมยเหมยกัดฟันกล่าวต่อเหยียนซินหย่าว่า “แม่รีบวิ่งเร็ว!”

เธอผลักเหยียนซินหย่าออกแล้วพุ่งเข้าหาอู่เยวี่ยเพียงลำพัง เหอปี้อวิ๋นยังยืนห่างจากพวกเธอระยะหนึ่ง เธอต้องรีบทำเวลาแค่ควบคุมตัวอู่เยวี่ยไว้ได้เหอปี้อวิ๋นก็ไม่กล้าดึงสายระเบิดแล้ว

“แม่…เหยียนซินหย่าหนีไปกับซ่างกวนอิงหัวแล้ว!” จู่ๆ อู่เยวี่ยก็ตะโกนเสียงดัง

เหอปี้อวิ๋นหันควับกลับมาเห็นเหยียนซินหย่าที่โดนเหมยเหมยผลักให้พ้นตัวที่ห่างหลายเมตรพอดี พลันดวงตาก็ฉายแววเยือกเย็น “คิดจะแย่งผู้ชายของฉันอีกแล้ว…ไปตายซะ!”

สุดท้ายทั้งเหมยเหมยและเหยียนซินหย่าก็ไม่มีใครหนีพ้น ไม่ใช่ว่าสู้อู่เยวี่ยไม่ได้แต่เหอปี้อวิ๋นที่เอาระเบิดพันตัวไว้มันน่ากลัวเกินไปจริงๆ เธอไม่กล้ายุแหย่เหอปี้อวิ๋นไปมากกว่านี้

ส่วนระเบิดเป็นของจริงหรือปลอมนั้นเหมยเหมยคิดว่าน่าจะเป็นของจริง เพราะอู่เยวี่ยรักษาระยะห่างกับเหอปี้อวิ๋นอยู่ราวสิบกว่าเมตรตั้งแต่ต้น เช่นนี้แล้วหากระเบิดเธอจะได้หนีทัน

อู่เยวี่ยตบหน้าเหมยเหมยแรง ๆหลายที เห็นเลือดไหลจากมุมปากของอีกฝ่าย เธอก็รู้สึกสะใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

ผ่านไปหลายปี ในที่สุดเธอก็ได้เอาคืนสักที!

เดี๋ยวเปลี่ยนไปอยู่อีกที่เธอค่อยทรมานนางแพศยาจ้าวเหมยนี่ให้สาสม!

ทางนี้ไม่ปลอดภัย คนของเฮ่อเหลียนเช่อเองก็ใกล้ตามมาแล้ว นึกถึงเหมยซูหานที่นอนอยู่โรงพยาบาลอู่เยวี่ยก็นึกขุ่นเคือง ความแค้นที่มีต่อจ้าวเหมยก็เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว

ใต้ตีนเขามีรถตู้คันหนึ่งจอดอยู่ซึ่งอู่เยวี่ยเป็นคนขับมาเอง ช่วงนี้เธออยู่บ้านไม่มีอะไรทำเลยฝึกขับรถเอง ตอนนี้เอามาใช้ประโยชน์ได้พอดี

หลังขึ้นรถไปอู่เยวี่ยก็ถอดสายระเบิดบนตัวเหอปี้อวิ๋นออก ระเบิดพวกนี้เธอเป็นคนมัดติดตัวเหอปี้อวิ๋นเองกับมือ ส่วนระเบิดเธอฝากคนไปซื้อแถวบ้านนอก ชาวบ้านที่นั่นจำนวนไม่น้อยมีระเบิดไว้ในครอบครอง ยุคสมัยนี้ไม่มีกฎควบคุมระเบิดที่เข้มงวดนักแค่จ่ายเงินก็ซื้อได้แล้ว

ส่วนประกอบระเบิดได้อย่างไรสำหรับอู่เยวี่ยแล้วไม่ใช่เรื่องยาก แค่หาตำราคู่มือที่เกี่ยวข้องมาศึกษาเสียหน่อย สำหรับอดีตนักเรียนเรียนดีอย่างเธอมันไม่ยากเลยแม้แต่น้อย

ระเบิดถูกอู่เยวี่ยปลดออกรวมถึงสายระเบิดที่โดนถอดสายออกไป แบบนี้ข้างในรถถึงปลอดภัย เห็นว่าชีวิตแสนสบายของเธอจวนจะมาถึงแล้วเธอไม่จำเป็นต้องหาเรื่องตายไปพร้อมกับจ้าวเหมย!

เหมยเหมยกับเหยียนซินหย่าโดนอู่เยวี่ยทุบจนสลบหมดสติ ไม่นานรถยนต์ขับเคลื่อนมาถึงโรงงานร้างแห่งหนึ่งแถบชานเมือง อาคารโครงเหล็กสร้างด้วยก้อนอิฐแดง อาณาบริเวณขึ้นเต็มไปด้วยต้นหญ้าซึ่งไม่รู้ว่าร้างมากี่ปีแล้ว

ทางพี่เสือที่รู้ว่าผู้หญิงในโรงพยาบาลไม่ใช่เหอปี้อวิ๋นก็ได้รับข้อความจากเหมยเหมยอีกฉบับ จึงรู้ว่าเกิดเรื่องกับเหมยเหมยแล้ว เขาพาลูกน้องหลายคนมุ่งสู่ภูเขาเฟิ่งหวงซาน หากเหมยเหมยเป็นอะไรไปเขาจะเอาหน้าที่ไหนไปเจอเหยียนหมิงซุ่น

ทางฝั่งเฮ่อเหลียนเช่อเองก็กำลังตามหาเหอปี้อวิ๋น หลังเหมยซูหานฟื้นได้สติก็ถามถึงเหยียนซินหย่าจากเขา เฮ่อเหลียนเช่อยังมีกะจิตกะใจนึกถึงยาวิเศษอีกที่ไหนกัน คิดแต่อยากรีบตามเหยียนซินหย่ากลับมาจะได้ให้เหมยซูหานรักษาตัวได้อย่างสบายใจ

ทั้งสองฝ่ายต่างไปถึงภูเขาเฟิ่งหวงซานไล่ ๆกันและเจอกันโดยบังเอิญเลยชักปืนใส่กันในฉับพลัน ลูกน้องของเฮ่อเหลียนเช่อกลับมีไหวพริบที่ดี ชิงเอ่ยก่อนว่าพวกเขามาตามหาเหยียนซินหย่า

“จุดประสงค์ของเราเหมือนกัน คนมากพลังก็มาก สงบศึกเป็นมิตรก่อนชั่วคราวเถอะ!”

พี่เสือไม่มีกะจิตกะใจต่อสู้กับพวกเขา พอเห็นว่าคนกลุ่มนี้กำลังตามหาคนจริง ๆ เลยไม่สนใจพวกเขาอีก ไม่นานพวกเขาก็พบสัญลักษณ์ที่เหมยเหมยทิ้งไว้ให้เลยเดินตามสัญลักษณ์พวกนี้มาจนถึงถ้ำที่พวกเธอเคยอยู่ก่อนหน้านี้

เพียงแต่เจ้าตัวกลับไม่อยู่แล้ว

………………………………………

ตอนที่ 1291 เหยียนหมิงซุ่นกลับมา

“คุณชายหมิง คุณหนูปรากฏตัวครั้งสุดท้ายที่ถ้ำภูเขาเฟิ่งหวงซาน ผมพบรอยล้อรถที่เชิงเขา รถมุ่งหน้าไปสู่เมือง ตอนนี้พวกเรากำลังสืบหาอยู่”

พี่เสือพาคนไปค้นหาบนภูเขาพบร่องรอยของรถตู้ที่เชิงเขา จึงยิ่งแน่ใจว่าแม่ลูกเหมยเหมยถูกจับตัวไป แต่เมืองจินใหญ่ขนาดนี้ ท่ามกลางฝูงชนมากมาย

ด้วยกำลังคนเพียงเล็กน้อยของเขา มันยากที่จะหาตัวเจอได้

เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากโทรหาเหยียนหมิงซุ่น เรื่องนี้ปิดไว้ไม่ได้อีกแล้ว

และเขาต้องการลูกน้องของเหยียนหมิงซุ่นมาเป็นแรงหนุน ไม่อย่างนั้นยิ่งยื้อเวลาต่อไป เหมยเหมยก็จะยิ่งอันตราย

เหยียนหมิงซุ่นกำหมัดแน่น ไม่กี่วันก่อนเขาเพิ่งจะคุยกับเหมยเหมยทางโทรศัพท์ไปเอง แต่ตอนนี้กลับมาบอกเขาว่า เจ้าหญิงน้อยของเขาถูกคนลักพาตัวไป?

และอีกฝ่ายคือเหอปี้อวิ๋นที่มือเคยเปื้อนเลือดและสติไม่ดี!

หัวใจของเขาพุ่งขึ้นมาที่คอหอย กังวลว่าเหอปี้อวิ๋นจะทำอันตรายเหมยเหมย ผู้หญิงคนนี้โหดร้ายแค่ไหน ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้

เหยียนหมิงซุ่นบอกตัวเลขเป็นพรวนอย่างรวดเร็ว “นายไปติดต่อคนนี้ เขาจะช่วยนายหาคน ฉันจะกลับไปให้เร็วที่สุด”

เขาวางสายโทรศัพท์อย่างไม่ลังเล ตะโกนเรียกลูกน้องที่กำลังพักผ่อนอยู่อีกด้านว่า “ทั้งหมดรวมตัว หลัวหัวออกมา ผมขอแต่งตั้งคุณเป็นหัวหน้าทีมชั่วคราว พาพี่น้องกลับเมืองหลวงไปรายงานภารกิจที่สำเร็จลุล่วง”

“หัวหน้าทีม?”

สมาชิกในทีมทุกคนต่างตกตะลึง ไม่เข้าใจว่าเหยียนหมิงซุ่นเป็นอะไร

เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้อธิบายอะไรมาก งานเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไม่ว่าเขาจะอยู่ในทีมหรือไม่ก็ไม่มีผล แต่เหมยเหมยต้องการเขาเขาต้องกลับไป แม้ว่าเขาจะถูกเฮ่อเหลียนชิงลงโทษเขาก็ยอมทั้งนั้น

เฮ่อเหลียนเช่อก็ได้รับการตอบกลับจากลูกน้องเช่นกัน เขาอยู่กับเหมยซูหานที่โรงพยาบาลตลอด พวกลูกน้องมารายงานให้ฟัง แน่นอนว่าเหมยซูหานเองก็ได้ยินเช่นกัน เมื่อได้ยินว่าเหมยเหมยก็พลอยเกิดเรื่องไปด้วย ใบหน้าที่ซีดเซียวของเหมยซูหานก็ยิ่งไม่มีเลือดฝาด

“เป็นเพราะนาย…ถ้าหากจ้าวเหมยเป็นอะไรไป ชั่วชีวิตนี้ผมจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย……ผมมีชีวิตต่อไปไม่ได้แล้ว!”

เหมยซูหานตำหนิตัวเองอย่างหนัก เขารู้สึกว่าตัวเขาเองเป็นคนทำร้ายเหมยเหมย ในความฝันเหมยเหมยยังไม่รู้เหตุผลว่าทำไมถึงได้ตายอย่างน่าเวทนา ตอนนี้กลับเป็นเพราะเขาถึงได้เผชิญกับอันตราย เป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้างก็ยังไม่รู้

หรือว่าเขาเป็นดาวพิฆาตของเหมยเหมย?

ขอเพียงแค่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับเขา เหมยเหมยก็จะไม่มีจุดจบที่ดี

เฮ่อเหลียนเช่อรู้สึกหึงหวงหนักมาก ถ้าหากเป็นตอนปกติเขาคงจะโมโหไปแล้ว แต่ตอนนี้มือของเหมยซูหานเพิ่งจะสมานติดกันกัน ด้วยนิสัยที่เป็นคนมุทะลุเฮ่อเหลียนเช่อกังวลจริง ๆว่าเหมยซูหานจะกรีดมือตัวเองอีก

นี่ก็ถือได้ว่าเป็นผลลัพธ์ที่เหมยซูหานพึงพอใจไม่น้อย เมื่อก่อนเขาติดตามเฮ่อเหลียนเช่อไปทุกที่ ถึงแม้ว่าเฮ่อเหลียนเช่อจะชอบเขาแต่กลับไม่ค่อยใส่ใจอารมณ์ของเขาสักเท่าไร แต่คราวนี้เหมยซูหานเริ่มเด็ดขาดจึงปราบเฮ่อเหลียนเช่ออยู่หมัด ตั้งแต่นั้นมาต่อหน้าของเหมยซูห่นเขาก็ยอมเชื่อฟังคล้อยตามทุกอย่าง

“อย่าโมโหไปเลย ฉันจะให้คนไปตามหาจ้าวเหมย”

เฮ่อเหลียนเช่อเกลี้ยกล่อมด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล นึกถึงว่าเขาเป็นถึงคุณชายเช่อแต่โดนผู้หญิงโง่เง่านั่นหลอกเอาได้ เขาจึงอัดอั้นในใจเก็บไว้ไม่ได้อีกต่อไป แม้ว่าเหมยซูหานจะไม่โวยวายเขาก็ต้องหาตัวเหอปี้อวิ๋นมาทรมานอย่างช้าๆ ถึงจะสามารถระบายความโกรธนี้ได้

“คุณไปหาด้วยตัวเองเลย คนพวกนั้นเก่งสู้คุณไม่ได้…ฉันไม่ต้องการให้คุณมาดูแลหรอก คุณรีบไปพาพวกเขากลับมาเถอะ!”

คำพูดของเหมยซูหานทำให้เฮ่อเหลียนเช่อพึงพอใจและสงบสติลงได้ นี่ไม่ใช่เพราะว่าเขาเก่งที่สุดหรอกหรือ!

“ได้ ฉันจะไปหาเอง……”

มาถึงอาคารโรงงานไม่นานเหมยเหมยก็ได้สติ อู่เยวี่ยยังอยู่พูดคุยอยู่กับเหอปี้อวิ๋น เหยียนซินหย่าก็รู้สึกตัวแล้วเช่นกัน ส่งเสียงครวญครางด้วยคำเจ็บปวดทำให้แม่ลูกเหอปี้อวิ๋นตกใจ

“แม่…นังสารเลวสองคนนี้ฟื้นแล้ว แม่ระบายความแค้นได้เลย!” อู่เยวี่ยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

……………………………………………