ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1302 วางแผนผิดพลาด + ตอนที่ 1303 สงสัย

ตอนที่ 1302 วางแผนผิดพลาด

“ก่อนอื่นไปหารถขุดดินมาก่อน สามคัน……ต้องการแค่สามคัน ตัวเลขนี้เหมาะสมที่สุด หากมากกว่านี้หรือน้อยกว่านี้จะมีผลกระทบต่อประสิทธิภาพ!”

หลังจากลี่เมิ่งเฉินพูดจบล้วงหยิบปากกาและกระดาษออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เดินรอบโรงงานที่พังถล่มรอบหนึ่ง จากนั้นเขาก็สูดอากาศเข้าไปและเริ่มคำนวณขีดเขียนบนกระดาษอย่างรวดเร็ว ไม่นานตัวเลขและสัญลักษณ์ยาวเป็นห่างว่าวก็ถูกเขียนลงบนกระดาษ

พี่เสือเดินเข้ามาดูอย่างอดไม่ได้ น่าสงสารที่เขาไม่ได้เรียนจบมัธยมต้นด้วยซ้ำ เลขอารบิกเขาพอจะรู้จักแต่เอารวมเข้าด้วยกันกลับกลายเป็นอักขระตัวยึกยือ

“นายกำลังคำนวณอะไรอยู่?” พี่เสือถามเสียงต่ำพลันรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา

คุณชายหมิงและคุณหนูจ้าวไม่รู้เป็นตายร้ายดีเช่นไร คาดไม่ถึงว่าเจ้าหมอนี่ยังมีกะจิตกะใจมาขีด ๆเขียน ๆ?

“คำนวณตำแหน่งที่ต้องขุด ระเบิดดินปืนระเบิดตรงนี้ ดังนั้นตรงนี้ได้รับความเสียหายมากที่สุด หากไม่ระวังจะเกิดการถล่มครั้งที่สองได้ เช่นนั้นเจ้านายของพวกคุณก็จะเป็นอันตรายมากขึ้น ดังนั้นพวกเราจะต้องเริ่มขุดจากตรงนี่…”

ลี่เมิ่งเฉินสาธยายยาวเหยียด แต่กลับคุยกันไม่รู้เรื่องราวกับเป็ดคุยกับไก่

“คุณรู้ได้ไงว่าระเบิดตรงนี้? เห็นกับตาตัวเองหรือไง?” พี่เสือจ้องเขม็ง เกิดสงสัยขึ้นว่าเจ้าร่างทรงนี้น่าจะสมคบคิดกับตัวการที่ลักพาตัวไป ไม่เช่นนั้นจะรู้ลึกรู้จริงขนาดนี้ได้อย่างไร!

ลี่เมิ่งเฉินถลึงตามองว่าเขาโง่เหมือนหมูแวบหนึ่ง “ความเข้มข้นดินปืนในอากาศแตกต่างชัดเจนขนาดนี้ คุณไม่รู้จักใช้จมูกดมหรือไง?”

หลังจากพูดจบเขาก็ไม่สนใจพี่เสือที่หน้าเขียวเพราะความโกรธอีก คำนวณการกระจายของจุดที่ได้รับความเสียหายในโรงงานต่อไป

ร่างกายของเหยียนหมิงซุ่นได้รับการเปลี่ยนแปลง ความเร็วที่เขาวิ่งเต็มกำลังเปรียบได้กับเสือดาวเร็วกว่าแชมป์โลกวิ่งระยะสั้นในปัจจุบันเสียอีก และต่อให้สิ่งที่ลี่เมิ่งเฉินพูดจะถูกแต่เขาก็ยังมีความมั่นใจว่าจะค้นหาเหมยเหมยและเหยียนซินหย่าเจอภายในห้าสิบวินาทีและพาพวกเขาออกไปได้

เขาพบเหมยเหมยด้านในของมุมโรงงานอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นเศษไม้ที่แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยรอบตัวเธอ เหยียนหมิงซุ่นก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อถึงคราวจวนตัวว่าที่ภรรยาของเขาก็ยังไม่ยอมแพ้รู้จักสร้างเกราะกำบังขึ้นมา แบบนี้โอกาสรอดชีวิตก็เพิ่มขึ้น เป็นไปได้มากว่าได้รับบาดเจ็บจนหมดสติไปเท่านั้น

เหยียนหมิงซุ่นพุ่งมาที่ข้างกายเหมยเหมย พอสำรวจบนร่างกายเธอไม่มีบาดแผลสาหัส เลือดบนตัวส่วนใหญ่เป็นของเหยียนซินหย่า เขาถึงได้วางใจแล้วแบกพวกเขาข้างละคนเตรียมจะวิ่งออกไป

ตอนเขาวิ่งเข้ามาใช้เวลาไปสามสิบวินาทีเพราะต้องสอดส่องหาพวกเขาจึงช้าไปหน่อย ตอนนี้หาตัวเจอแล้วใช้เวลายี่สิบวินาทีก็คงพอ

แต่ว่า——

เหยียนหมิงซุ่นเพิ่งจะวิ่งไปได้แค่ครึ่งทาง ก็ได้ยินเสียงกึกกึกแตกแหลกละเอียด ฉับพลันก็มีแผ่นหินขนาดใหญ่ร่วงลงมาจนเกือบทับตัวเขาแล้ว

เขาสบถด่าอยู่ในใจ ไม่คิดเลยว่าเจ้าร่างทรงลี่เมิ่งเฉินจะคำนวณผิดพลาดไปสิบวินาที!

เวลาแค่สิบวินาทีต่อให้เขามีปีกก็บินออกไปไม่ทัน เหยียนหมิงซุ่นตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยววิ่งกลับไปที่เดิม แล้วเอาไม้กระดานมาเรียงกั้นเป็นเกราะกำบังอย่างรวดเร็ว เขาเพิ่งประกอบเสร็จหนึ่งชิ้นไว้ใช้ปกป้องเหยียนซินหย่าได้พอดี โรงงานก็พังถล่มลงมาอีกครั้ง

เหยียนหมิงซุ่นยกไม้กระดานขึ้นมาบังเหนือศีรษะแล้วใช้ตัวเขาปกป้องเหมยเหมย เค้นกำลังภายในออกมาเพื่อคุ้มกันร่างกาย นับว่าเขาโชคดีไม่น้อยเพราะมุมที่เหมยเหมยเลือกไม่ใช่จุดที่เกิดการระเบิดจึงไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรง ไม่มีหินและแผ่นเหล็กขนาดใหญ่ตกลงมา เหยียนหมิงซุ่นจึงแค่ถลอกบางจุดเท่านั้น

เรื่องพวกนี้สำคัญรองลงมาเพราะเขากังวลเรื่องออกซิเจนมากกว่า ตอนนี้พวกเขาอยู่ในพื้นที่แคบที่มีออกซิเจนเบาบาง คงจะยืนหยัดอยู่ได้ไม่นานเท่าไร จากการคาดการณ์ของเขาอย่างมากก็หนึ่งชั่วโมงหรืออาจจะสั้นกว่านี้ด้วยซ้ำ!

และไม่รู้ว่าพวกพี่เสือจะสามารถขุดเศษซากอิฐพวกนี้ออกได้ภายในหนึ่งชั่วโมงหรือไม่!

เหมยเหมยที่โดนแรงสั่นสะเทือนของระเบิดจนหมดสติไป และไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไรแล้ว เธอค่อย ๆฟื้นขึ้นมาแต่ภาพตรงหน้ากลับมืดไปหมด ร่างกายปวดระบม เธอคลำข้างกายตนเองโดยไม่รู้ตัว แล้วก็พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมแขนของคน ๆหนึ่ง

ช่างเป็นกลิ่นที่คุ้นเคยอะไรขนาดนี้!

“พี่หมิงซุ่น……” เหมยเหมยร้องเรียกอย่างสงสัย

……………………………………..

ตอนที่ 1303 สงสัย

เหมยเหมยนึกว่าเป็นภาพลวงตาของตัวเอง เหยียนหมิงซุ่นกำลังปฏิบัติภารกิจอยู่ที่ชายแดน เขาจะมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

ก็เห็น ๆอยู่ว่าตอนระเบิดเหยียนหมิงซุ่นไม่ได้อยู่ด้วย!

หรือว่าเธอจะตายไปแล้ว?

ตอนนี้อยู่ในนรก ดังนั้นถึงได้เกิดภาพหลอน?

เคยได้ยินมาว่าผีก็ฝันได้เหมือนกัน บางทีตอนนี้เธออาจจะกลายเป็นผีแล้วฝันถึงเหยียนหมิงซุ่น

เหมยเหมยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า น้ำตาร้อนผ่าวหยดลงบนมือของเหยียนหมิงซุ่น เธอยังไม่ได้แต่งงานมีลูกให้กับเหยียนหมิงซุ่นเลย เธอไม่อยากตายเลยสักนิด!

สิ่งที่ทำให้เธอเคียดแค้นที่สุดก็คือ ชาตินี้เธอต้องมาตายด้วยน้ำมือของอู่เยวี่ยอีกแล้ว!

“สวรรค์ ทำไมท่านถึงได้ทำกับฉันแบบนี้? หรือท่านกำหนดให้ฉันต้องตายด้วยน้ำมืออู่เยวี่ยทุกชาติทุกภพ ถ้าเป็นแบบนี้ท่านจะให้ฉันกลับมาทำไม? สู้ปล่อยให้ฉันเวียนว่ายตายเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานยังจะดีกว่า!”

เดิมทีเหยียนหมิงซุ่นอยากสร้างความประหลาดใจให้แก่ว่าที่ภรรยาของเขา แต่ใครจะไปรู้ว่าจู่ ๆเหมยเหมยจะร้องห่มร้องไห้ เขายังไม่ทันได้ปลอบใจก็ได้ยินคำพูดที่สร้างความงงงวยให้แก่เขา

อะไรคือต้องตายด้วยน้ำมืออู่เยวี่ยทุกชาติทุกภพ?

กลับมาเรื่องอะไร?

เหมยเหมยกลับมาจากที่ไหน?

แล้วเกิดอะไรขึ้นกับอู่เยวี่ยอีกล่ะ?

คำถามข้อสุดท้ายเหยียนหมิงซุ่นได้คำตอบในทันที ดูเหมือนว่าการระเบิดครั้งนี้ตัวการน่าจะเป็นอู่เยวี่ยอย่างไม่ต้องสงสัย อู่เยวี่ยนังตัวดี เขาประเมินตัวเธอต่ำเกินไป กลับไปจะจัดการผู้หญิงคนนี้แน่นอน

ถึงแม้ว่าในใจจะเต็มไปด้วยความสงสัย เหยียนหมิงซุ่นไม่มีเวลามาคิดเรื่องนี้ สิ่งที่สำคัญในตอนนี้คือการปลอบโยนว่าที่ภรรยาโดยเร็ว ออกซิเจนมีจำกัด ถ้าเสียใจหรือดีใจหนัก ๆจะทำให้สิ้นเปลืองออกซิเจน

“เหมยเหมยไม่ต้องกลัว…มีพี่อยู่ด้วย…ไม่ต้องกลัว!”

เหยียนหมิงซุ่นออกแรงกระชับกอดเหมยเหมย ออดอ้อนเสียงเบา

ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยและทำให้จิตใจสงบ เหมยเหมยก็ปรายตามองขึ้นไปโดยไม่รู้ตัว แต่มันกลับเป็นสีดำสนิทจนมองไม่เห็นอะไรเลย

ความมืดมิดที่มองไม่เห็นอะไรเลยเช่นนี้ทำให้เธอกลัว จึงอดไม่ได้ที่จะขดตัว

“ไม่ต้องกลัว พี่อยู่นี่ ไม่เป็นไรแล้วนะ เดี๋ยวพวกเราก็ออกไปกันได้แล้ว……”

เหยียนหมิงซุ่นตบหลังเธอเบาๆ น้ำเสียงนุ่มนวลค่อย ๆปลอบใจเหมยเหมยที่กำลังตื่นกลัว เวลานี้เหมยเหมยถึงได้เชื่อ ว่าเป็นเหยียนหมิงซุ่นจริง ๆ แต่ว่า ——

“พี่หมิงซุ่น พี่มาได้ไงคะ?” เหมยเหมยถาม

เหยียนหมิงซุ่นเล่าสถานการณ์คร่าว ๆให้ฟัง เหมยเหมยน้ำตาไหลรินอีกครั้ง รู้สึกซาบซึ้งใจอยู่บ้างแต่ที่มากกว่านั้นคือโกรธตัวเอง “เป็นฉันที่ทำร้ายพี่ พี่หมิงซุ่นทำไมพี่ถึงได้โง่ขนาดนี้ พี่ไม่ควรเข้ามาเลย…”

“เหมยเหมยหยุดร้องไห้ได้แล้ว ออกซิเจนมีจำกัด พวกเราต้องสงบสติอารมณ์ ไม่อย่างนั้นออกซิเจนจะอยู่ได้ไม่นาน” เหยียนหมิงซุ่นพูดเสียงเบา น่าเสียดายที่ตอนนี้มองไม่เห็นอะไรเลย ไม่สามารถปลอบโยนเจ้าหญิงน้อยของเขาดี ๆได้

“อืม…ฉันจะสงบ ฉันจะต้องสงบสติอารมณ์……พี่หมิงซุ่น แม่ของฉันเป็นอย่างไรบ้าง?”

เหมยเหมยพยายามกลั้นร้องไห้ นึกถึงเหยียยซินหย่าขึ้นมาได้ ไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรไหม

“อาการบาดเจ็บสาหัสมากแต่ว่าน่าจะสามารถทนไปได้สักพัก ไม่ต้องกังวล น้าเหยียนจะต้องไม่เป็นอะไร” ในใจของเหยียนหมิงซุ่นก็ไม่แน่ใจ เขาเพิ่งดูอาการบาดเจ็บของเหยียนซินหย่าคร่าว ๆ มีดแทงเข้าที่ขั้วหัวใจห่างจากหัวใจแค่เพียงเล็กน้อย อดทนมาได้ถึงตอนนี้ก็นับว่าอัศจรรย์มากแล้ว

อันที่จริงโชคดีที่เหยียนซินหย่าดื่มยาวิเศษบำรุงร่างกายสม่ำเสมอ และตอนบาดเจ็บเหมยเหมยก็ยังป้อนยาให้เธออีก ถึงรักษาลมหายใจเอาไว้ได้ แต่ถ้าไม่พบแพทย์ให้ทันเวลาคงยากที่จะรักษาชีวิตไว้ได้

เหมยเหมยมุดอยู่ในอ้อมแขนของเหยียนหมิงซุ่น เล่าวิธีการลักพาตัวเธอและเหยียนซินหย่าของสองแม่ลูกอู่เยวี่ย แล้วพูดอย่างโกรธแค้นว่า “รอออกไปได้ก่อนเถอะ ฉันจะฆ่าอู่เยวี่ยให้ได้เลย!”

เหยียนหมิงซุ่นแววตาเป็นประกาย เขาจำสิ่งที่เหมยเหมยพูดเมื่อครู่นี้ได้จึงอดถามไม่ได้ว่า “เหมยเหมย เมื่อก่อนอู่เยวี่ยเคยทำร้ายเธอด้วยหรือ?”

…………………………………………