ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1310 ได้รับการช่วยเหลือ + ตอนที่ 1311 ขาดเป็นสองท่อน

ตอนที่ 1310 ได้รับการช่วยเหลือ

เหยียนหมิงซุ่นเริ่มเป็นกังวลเพราะฟองอากาศที่ลอยผุดออกมาน้อยลงเรื่อยๆ ถ่านในมิติเล็กของเหมยเหมยก็ใช้จนหมดเกลี้ยง ตอนนี้ที่ใช้อยู่ก็เหลืออีกไม่กี่ก้อน หากใช้ที่เหลือเหล่านี้หมดแล้วเขาและเหมยเหมยก็จะตกอยู่ในวิกฤตอีกครั้ง

“พี่หมิงซุ่น……ฉันพอแล้ว”

เหมยเหมยส่งหลอดให้เหยียนหมิงซุ่น เธอสูดเพียงไม่กี่ทีพอให้ตัวเองสบายขึ้นมาบ้างแล้วส่งต่อให้เหยียนหมิงซุ่น ตอนที่ฟองอากาศเริ่มลดลงเหยียนหมิงซุ่นแทบจะไม่ได้ออกซิเจนเลย เธอไม่สามารถเห็นแก่ตัวเกินไปได้

“พี่ไม่ต้อง……”

ถึงแม้ว่าเหยียนหมิงซุ่นจะอาการไม่ค่อยดีแต่ร่างกายของเขาพิเศษ ยังสามารถยืนหยัดได้อีกระยะหนึ่ง แต่เหมยเหมยไม่เหมือนกัน ปากของเธอกลายเป็นสีม่วงดำแล้ว ถ้าไม่มีออกซิเจนแค่หนึ่งนาทีก็ทนต่อไปไหว

เหมยเหมยปิดท่อหายใจอย่างดื้อรั้น กำหลอดแน่น เล็บสีชมพูน่ารักแต่ก่อนกลายเป็นสีเขียวม่วงแสนน่ากลัว หลอดเล็ก ๆที่ไม่ได้มีความสำคัญอะไรแต่ตอนนี้กลับสำคัญเหมือนทองพันชั่ง เธอจับเอาไว้ครู่เดียวก็ทนไม่ไหวแล้ว แต่ยังดึงดันส่งไปใต้จมูกของเหยียนหมิงซุ่น

เหยียนหมิงซุ่นไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากสูดเข้าไปไม่กี่ที และวางหลอดไว้ที่จมูกเหมยเหมยอีกครั้ง แต่จู่ ๆเขาก็สีหน้าเปลี่ยนฉับพลันแล้วกอดเหมยเหมยไว้ในอ้อมแขน

“ตู้ม”

เสียงดังติดต่อกันหลายครั้งราวกับจุดประทัด

เหมยเหมยกลับไม่ได้กลัวเท่าไร อ้อมกอดของเหยียนหมิงซุ้นทำให้เธอสบายใจเป็นพิเศษ แม้ว่ายอดเขาเอเวอเรสต์จะพังทลายลงต่อหน้าเธอ เธอก็ไม่ตื่นตระหนก

“เกิดอะไรขึ้น?”

หรือว่าอู่เยวี่ยกลับมาอีกรอบแล้ว?

เหยียนหมิงซุ่นสีหน้าดุดัน ลอบด่าพี่เสือในใจว่าจัดการไม่ได้เรื่อง แต่ในไม่ช้าเขาก็ลิงโลดดีใจ มีลมพัดแวบผ่านเข้ามาถึงแม้ว่าจะนำฝุ่นละอองเข้ามามากแต่ก็มีออกซิเจนมากเช่นกัน

“เหมยเหมย รีบปิดจมูกหายใจ”

ไม่ต้องรอให้เขาพูด เหมยเหมยก็สัมผัสได้ถึงอากาศบริสุทธิ์ด้วยตัวเอง เหมือนปลาเกยตื้นที่อ้าปากหายใจอย่างสุดชีวิต แต่ไรมาเธอไม่เคยรู้สึกเลยว่าอากาศจะมีความสำคัญมากเช่นนี้

ชีวิตกลับมาสวยงามอีกครั้ง!

ทว่าครั้งแรกที่ระเบิดเหมยเหมยได้รับบาดเจ็บภายใน ก่อนหน้านี้ยังมีภาวะขาดออกซิเจนรุนแรงอีกร่างกายของเธอทนไม่ไหวมานานแล้ว ทันทีที่สถานการณ์คลี่คลายลงเธอก็หมดสติไป

เหยียนหมิงซุ่นวัดอัตราการเต้นหัวใจของเธอ ถือว่าไม่น่ากังวล ตอนนี้ทางออกได้ระเบิดเปิดออกแล้ว ตัวเขาออกไปเองได้โดยไม่ต้องรอให้คนอื่นมาช่วย

พี่เสือยังไม่ได้เริ่มขุดเข้าไป เหยียนหมิงซุ่นก็อุ้มเหมยเหมยมุดโผล่ออกมา พวกลูกน้องต่างพากันดีใจ ดวงตาแดงก่ำ คิดไว้แล้วว่าเจ้านายเขาต้องไม่เป็นอะไร

เหยียนหมิงซุ่นอุ้มเหมยเหมยไปวางไว้บนรถแล้วเข้าไปอุ้มเหยียนซินหย่าออกมา สั่งให้ลูกน้องรีบส่งตัวพวกเธอสองแม่ลูกไปโรงพยาบาลก่อน เขายังมีสิ่งที่ต้องทำ!

“ขุดต่อไป!”

เหยียนหมิงซุ่นสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา เหอปี้อวิ๋นยังอยู่ข้างใน ไม่ว่าเธอจะเป็นหรือตายก็ต้องหาผู้หญิงคนนี้ให้เจอ ถ้าตายแล้วก็แล้วไป แต่ถ้ายังไม่ตายก็ฆ่าให้ตายเสีย!

พี่เสือไม่ได้ถามอะไรและนำลูกน้องเริ่มขุด ตอนนี้พวกเขาไร้ซึ่งกังวลในใจแล้ว รถขุดดินทั้งสามคันทำงานอย่างแข็งขัน เพียงไม่นานก็ขุดได้เกือบครึ่ง

หลังจากที่เหยียนหมิงชุนและคนอื่น ๆออกมา ลี่เมิ่งเฉินก็เอาแต่ครุ่นคิดบางอย่างราวกับกำลังคิดโจทย์ปัญหา

แน่นอนว่าเขากำลังคิดโจทย์ปัญหาอยู่

เขามีความมั่นใจความสามารถในการคำนวณของตัวเอง 200% จากเวลาที่เหยียนหมิงซุ่นถูกขังจนถึงตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงห้าสิบนาที แม้ว่าการคำนวณของเขาจะคลาดเคลื่อนไปบ้างแต่คงคลาดเคลื่อนไม่เกินสิบนาที ถ้าอย่างนั้นก็เหลือเวลาอีกสิบนาที

สิบนาทีนี้เหยียนหมิงซุ่นและจ้าวเหมยทั้งสามคนรอดมาได้อย่างไร?

ต่อให้เหยียนหมิงซุ่นจะได้รับการฝึกฝนพิเศษมาก็อยู่ได้นานกว่าคนทั่วไปไม่กี่นาที แต่จ้าวเหมยและเหยียนซินหย่าคงเป็นไปไม่ได้หรอก คิดตามหลักการพวกเธอไม่น่ารอดด้วยซ้ำ

น่าสนใจแหะ!

ดูท่าสองคนนี้คงจะมีความลับที่สำคัญมาก!

เพียงแต่ไม่รู้ว่าเป็นเหยียนหมิงซุ่นหรือจ้าวเหมยกันแน่?

…………………………………………..

 ตอนที่ 1311 ขาดเป็นสองท่อน

ลี่เมิ่งเฉินเดินเข้าไปหาเหยียนหมิงซุ่น พร้อมเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี “ฉันช่วยชีวิตของนายและว่าที่ภรรยาในอนาคตของนายไว้ แล้วก็ได้ชีวิตของว่าที่แม่ยายนายด้วย ตั้งสามชีวิตเลยนะ น้ำใจครั้งนี้ถือว่ายิ่งใหญ่พอแล้วมั้ง?”

เหยียนหมิงซุ่นปรายตามองเขาอย่างเฉยเมย พร้อมเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไม่มียาวิเศษ นายเปลี่ยนขออย่างอื่นแทนเถอะ”

“อย่าพึ่งด่วนปฏิเสธ มีหรือไม่มียาวิเศษนายกับฉันรู้ดีแก่ใจ นายวางใจได้ ฉันไม่ได้มีเจตนาร้ายแน่นอน ฉันแค่ต้องการเอาไว้ช่วยคุณปู่เท่านั้น รับรองจะไม่มีบุคคลที่สามรู้เรื่องยาวิเศษแน่นอน”

ลี่เมิ่งเฉินมีสีหน้าลังเล เขานึกถึงความเป็นไปได้อย่างหนึ่งขึ้นมากะทันหัน พลันเข้าใจอะไรบางอย่าง

“ฉันคิดว่าเจ้ายาวิเศษนี่คงมีบุคคลที่สี่รู้เข้าเสียแล้วล่ะ!” เหยียนหมิงซุ่นจ้องเขาเขม็ง แววตาสังหารแผ่ทั่วสารทิศ ลี่เมิ่งเฉินพลันรีบเอ่ยแก้ตัว “ฉันไม่ได้เป็นคนบอก ในเมื่อฉันเดาออกคนอื่นก็ต้องเดาออกได้เหมือนกัน มิเช่นนั้นทำไมเฮ่อเหลียนเช่อถึงถ่อมาถึงเมืองจินได้เล่า? ทั้งยังสั่งให้คนไปลักพาตัวว่าที่ภรรยาและว่าที่แม่ยายของนายมาอีก ฉันเดาว่าเป้าหมายของเจ้านั่นก็คือยาวิเศษ!”

ลี่เมิ่งเฉินยิ่งคิดก็ยิ่งกลัวว่าสิ่งที่ตนคาดเดาไว้จะเป็นเรื่องจริง จึงมีท่าทีเคร่งขรึมขึ้นมา เขาไม่ชอบทั้งเฮ่อเหลียนเช่อและเหยียนหมิงซุ่น แต่ถ้าต้องเลือกหนึ่งในสองเขายอมรับเหยียนหมิงซุ่นยังดีกว่า

อย่างน้อยเรื่องที่เหยียนหมิงซุ่นทำก็ยังพอคลำหัวให้เจอหางได้ เฮ่อเหลียนเช่อจอมวิปริตนั่นความคิดซับซ้อนมากเกินไป เดาทางไม่ถูกว่าเขาคิดจะทำอะไรต่อไป

เหยียนหมิงซุ่นตื่นตระหนก หากว่าสิ่งที่ลี่เมิ่งเฉินพูดเป็นเรื่องจริง เช่นนั้นการที่เหมยเหมยต้องพบเจอกับอันตรายในครั้งนี้ก็พอจะเข้าใจได้ง่ายหน่อย

เฮ่อเหลียนเช่อจงใจชี้นำหวงอวี้เหลียนไปพูดเกลี้ยกล่อมเหอปี้วอิ๋นให้ลักพาตัวเหยียนซินหย่า นั่นเพราะเหอปี้อวิ๋นไม่เป็นที่จับตามองนัก หากว่าเป็นลูกน้องของเฮ่อเหลียนเช่อเป็นคนลงมือ คงดึงดูดความสนใจของผู้คนในเมืองจินได้

เหตุที่เฮ่อเหลียนเช่อลักพาตัวเหยียนซินหย่ามาก็เพื่อต้องการข่มขู่เหมยเหมย โดยใช้ยาวิเศษมาเป็นข้อแลกเปลี่ยน

เพียงแต่ทำไมหลังจากนั้นเฮ่อเหลียนเช่อถึงได้ส่งคนช่วยออกตามหา ไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด อีกอย่างเมื่อครู่พี่เสือบอกเขาว่าระเบิดที่ใช้ระเบิดปากทางออกเฮ่อเหลียนเช่อเป็นคนให้มา ไม่งั้นเขาคงไม่ได้ออกมาอย่างราบรื่นขนาดนี้

และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งจุดที่เหยียนหมิงซุ่นคิดไม่ตก เฮ่อเหลียนเช่อเกลียดเขาเข้ากระดูกดำตายไปยังดีเสียกว่า หากว่าช่วยเขาออกมาไม่ได้ เฮ่อเหลียนเช่อควรจะดีใจถึงจะถูก ทำไมถึงได้ยื่นมือเข้ามาช่วยล่ะ?

ลี่เมิ่งเฉินราวกับมองความคิดอันวุ่นวายของเหยียนหมิงซุ่นออก จึงเอ่ยว่า “ความคิดของคนวิปริตนายอย่าคาดเดาเลย ถ้าเดาออกก็คงไม่เรียกว่าวิปริตหรอก เหยียนหมิงซุ่น นายเป็นถึงสุภาพบุรุษอกสามศอก ไม่ต้องถึงขนาดตอบแทนเป็นเท่าทวีคูณหรอก แต่นายก็ต้องคงตอบแทนบุญคุณยิ่งใหญ่ของทั้งสามชีวิตให้ฉันบ้างใช่ไหม?”

“ฉันไม่ใช่สุภาพบุรุษ”

เหยียนหมิงซุ่นสวนกลับไปตรง ๆ ลี่เมิ่งเฉินรู้สึกโกรธจนเจ็บจี๊ดไปถึงใจ

นี่คิดจะปลิ้นปล้อนเหรอ?

เหยียนหมิงซุ่นคอยจับตามองการทำงานของรถขุดดินอยู่ตลอด จู่ ๆก็มีเสียงดังครวญครางดังลอยขึ้นมา รถขุดดินคันหนึ่งหยุดเครื่อง ลูกน้องที่ขับรถขุดดินกระโดดลงมาด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก

“คุณชายหมิง ขุดเจอคนหนึ่งยังมีชีวิตอยู่ครับ” พี่เสือเดินเข้าไปดูแวบเดียว สีหน้าดูไม่ดีนัก ราวกับได้เห็นสิ่งของน่าสะอิดสะเอียน

เหยียนหมิงซุ่นรู้ดีว่าที่ขุดเจอต้องเป็นเหอปี้อวิ๋นแน่ น่าประหลาดใจนัก ทั้ง ๆที่เหมยเหมยบอกว่าเหอปี้อวิ๋นอยู่ใกล้กับระเบิดมากที่สุด ตามหลักแล้วถ้าผู้หญิงคนนี้ไม่เละเป็นผุยผงก็ต้องตายไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว

แต่ตอนนี้กลับยังมีชีวิตอยู่?

เขาสาวเท้าก้าวยาวเข้าไป แค่แวบเดียวก็รับรู้ได้ว่าเหตุใดพี่เสือและคนอื่น ๆถึงมีสีหน้าท่าทีเช่นนั้น ลี่เมิ่งเฉินจอมขี้สงสัยก็แอบย่องตามมาด้วย แต่ความสามารถในการอดกลั้นของเขาอ่อนแอกว่าพวกเหยียนหมิงซุ่นเหล่าทหารที่เห็นซากศพมาก่อนจนชินชา

“อ้วก…”

“ลี่เมิ่งเฉินคลื่นไส้ไม่หยุด ใบหน้าที่เคยเย็นชาอยู่ตลอดกลับซีดเซียว ทั้ง ๆที่รู้สึกแย่มาก แต่สายตากลับจ้องมองไปที่พื้นอย่างไม่ละสายตา”

คนที่ร่างกายขาดออกเป็นสองท่อนแต่ยังคงมีชีวิตอยู่ นับว่าเป็นครั้งแรกที่เขาเคยเจอ ต่อให้น่าสะอิดสะเอียนแค่ไหนก็ต้องศึกษาให้ทะลุปรุโปร่ง ความรู้สึกนึกคิดของอัจฉริยะแตกต่างจากคนทั่วไปจริง ๆ!

…………………………………………..