ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1316 เหรินจื่อ + ตอนที่ 1317 ล่องูออกจากถ้ำ

ตอนที่ 1316 เหรินจื่อ

เหยียนหมิงซุ่นไม่พอใจมากที่ถูกเฮ่อเหลียนเช่อตัดหน้าไป ช่วงเย็นเขาเข้าไปหาเฮ่อเหลียนเช่อด้วยตนเอง แต่กลับเจอเศษเนื้อและกองเลือด ทั้งยังขยับไปมาไม่หยุด…

มองจากระยะไกลเหมือนก้อนเนื้อบางอย่าง แต่พอมองในระยะใกล้ก็ยังคงเหมือนก้อนเนื้อ เพียงแต่น่าสะอิดสะเอียนมากกว่าเดิม!

มือเท้าถูกตัดทิ้ง เลือดไหลนองพื้น ก้อนเนื้อนั้นสะอึกสะอื้นอย่างเจ็บปวด ฟังเสียงดูเหมือนจะเป็นผู้หญิง เพียงแต่มองเห็นใบหน้าไม่ชัด

ภายในห้องรับแขกอบอวลไปด้วยกลิ่นคาวเลือด แม้แต่บรรยากาศยังเป็นสีแดง เหยียนหมิงซุ่นขมวดคิ้วแน่นอย่างไม่รู้ตัว แม้ว่ามือเขานั้นจะปลิดชีวิตคนมามากมายแต่เขาก็ไม่ชอบกลิ่นคาวเลือด จนถึงขั้นเกลียดด้วยซ้ำ

ดังนั้นทุกครั้งหลังจากที่เขาปฏิบัติภารกิจเสร็จสิ้นก็จะรีบทำความสะอาดร่างกายให้สะอาดสะอ้าน

แต่คนเลือดเย็นอย่างเฮ่อเหลียนเช่อนั้น กลับมองว่าการทรมานให้ตายเป็นเรื่องสนุก ไม่ยอมให้เธอตายอย่างสงบ ทรมานเธอไปอย่างช้า ๆ เช่นเดียวกับหวงอวี้เหลียนในตอนนี้ที่นอนกองอยู่บนพื้น

แม้จะมองเห็นใบหน้าไม่ชัด แต่เหยียนหมิงซุ่นก็พอจะคาดเดาตัวตนของหวงอวี้เหลียนได้ นอกจากหวงอวี้เหลียนแล้วจะเป็นใครไปได้?

เขาแค่รู้สึกแปลกใจ หวงอวี้เหลียนรับคำสั่งมาจากเฮ่อเหลียนเช่อมิใช่หรือ?

เหตุใดถึงถูกเฮ่อเหลียนเช่อทรมานอย่างน่าเวทนาเช่นนี้?

“กำลังรอนายอยู่พอดี ของขวัญชิ้นนี้นายคิดว่าเป็นอย่างไรบ้าง? ยกให้นายเลยนะ!” ในมือของเฮ่อเหลียนเช่อนั้นถือไวน์ที่มีสีแดงเสียยิ่งกว่าเลือดบนพื้น ยิ้มตาหยีมองเหยียนหมิงซุ่นด้วยท่าทีสบายอกสบายใจเอามาก

ก่อนหน้านี้เขาใช้วิธีเหรินจื่อ[1] ของหลิวไทเฮามาลองทดสอบบนร่างหวงอวี้เหลียน เขาปรารถนาที่อยากจะรู้ผลลัพธ์นักประจวบเหมาะกับที่วันนี้มีอุปกรณ์ทดลองพอดี เฮ่อเหลียนเช่อจึงลงมือจัดการหวงอวี้เหลียนด้วยท่าทีร่าเริง

หนำซ้ำเขายังเมตตาฉีดยาชาให้หวงอวี้เหลียนไปบ้าง เพื่อให้หวงอวี้เหลียนนั้นมีสติสัมปชัญญะครบถ้วนมองดูตัวเองค่อย ๆถูกเขาตัดมือและเท้าทิ้งมาสับป้อนให้หมากิน

แววตาของหวงอวี้เหลียนฉายแววหวาดกลัวและเจ็บปวด ช่างเป็นอะไรที่ทำให้เขาดีใจจนแทบบ้าในขณะที่อีกคนเจ็บปวดจนแทบคลั่ง!

นี่นับว่าเป็นครั้งแรกที่เหมยซูหานไม่คัดค้านการลงมือกับผู้หญิง เขาต้องดื่มด่ำกับความสนุกนี้ให้พอ ไม่เช่นนั้นครั้งต่อไปก็ไม่รู้ว่าจะเมื่อไหร่

เหยียนหมิงซุ่นเหลือบมองหวงอวี้เหลียนที่น่าอนาถเสียกว่าเหอปี้อวิ๋นชักดิ้นชักงอไม่หยุดแวบเดียว อย่างน้อยเหอปี้อวิ๋นเจ็บปวดแค่ไม่กี่นาทีก็ตาย แต่หวงอวี้เหลียนกลับถูกฉีดยาชา อีกทั้งเฮ่อเหลียนเช่อยังช่วยเธอห้ามเลือด หากไม่เกิดเรื่องเหนือคาดขึ้น เธอก็ยังอาจมีชีวิตอยู่ได้อีกหลายปีจนถึงหลายสิบปี

มีชีวิตอยู่เหมือนกับตัวอ่อน(แมลงวัน) คงเป็นเรื่องที่น่ากลัวที่สุดในโลกนี้แล้วล่ะ!

“นายเอาอู่เยวี่ยไปซ่อนไว้ที่ไหน?”

แค่พริบตาเดียวเหยียนหมิงซุ่นก็เลิกสนใจหวงอวี้เหลียนและไม่คิดอยากฆ่าเธออีก หากมีชีวิตอยู่ต่อไปเช่นนี้ก็เป็นดั่งบทลงโทษของหวงอวี้เหหลียนแล้ว ฆ่าเธอก็เป็นเพียงแค่การได้ระบายอารมณ์เท่านั้น

เฮ่อเหลียนเช่อที่เห็นว่าหยียนหมิงซุ่นไม่ได้มีท่าทีใดต่อเขาจึงอารมณ์เสียขึ้นมาในชั่วขณะ

เขาจ้องหวงอวี้เหลียนที่ยังชักดิ้นอยู่บนพื้น ก่อนจะหันไปโบกมือออกคำสั่งกับลูกน้อง “เอาตัวมันลงไปเลี้ยงให้ดี ฉันจะเลี้ยงมันไว้เป็นของเล่น!”

บรรดาลูกน้องที่ตกใจต่อการกระทำอันโหดเหี้ยมของเฮ่อเหลียนเช่อตั้งแต่ต้น จึงรีบเข้ามาพาตัวหวงอวี้เหลียนออกไป ไม่แม้แต่จะกล้าทำตัวช้า เกรงว่าถ้าทำให้คุณชายเช่อไม่พอใจเข้าจะกลายเป็นเหมือนหวงอวี้เหลียนไปอีกราย

ลูกน้องคนฉลาดก็รีบนำน้ำสะอาดเข้ามาล้างเอาคราบเลือดที่ติดอยู่บนพื้นออกจนสะอาด พร้อมทั้งจุดควันหอม กลิ่นคาวเลือดจางลงไปมาก

“นายชอบจ้าวเหมยไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงถามหาอู่เยวี่ยได้เล่า?” เฮ่อเหลียนเช่อจงใจพูดจากวนประสาท เพื่อเป็นการต่อกรกับเหยียนหมิงซุ่น

“เฮ่อเหลียนเช่อนายอย่ามาทำไก๋ไม่รู้เรื่อง ครั้งนี้ที่เกิดเรื่องกับเหมยเหมยก็เป็นเพราะนายบงการ เหอะ คนอย่างคุณชายเช่อกล้าที่จะทำร้ายผู้หญิงแล้วหรือ นายมีปัญญานักก็มาจัดการฉันสิ!” เหยียนหมิงซุ่นหัวเราะเยาะ พร้อมกับจงใจพูดจาถากถางเขา

ชั่วพริบตาเฮ่อเหลียนก็โกรธจนหน้าดำ เกือบจะกระโจนเข้าใส่เหยียนหมิงซุ่นอยู่แล้ว แต่เขาก็สงบสติอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะเอ่ยด้วยความเย็นชา “นายนี่ช่างเป็นดั่งสนัขกัดลูตงปินโดยไม่แยกแยะคนดี[2]เสียจริง! ถ้าหากว่าฉันจะฆ่าจ้าวเหมย ทำไมต้องให้คนช่วยออกตามหาด้วยล่ะ? แล้วก็…”

เขาหยุดพูด ก่อนจะหันมายิ้มเยาะใส่เหยียนหมิงซุ่น แล้วพูดเยาะเย้ย “ฉันพึ่งจะช่วยชีวิตนายไว้เองนะ เหยียนหมิงซุ่นนายตอบแทนผู้มีพระคุณของนายแบบนี้เหรอ?”

………………………………………………………..

[1] หรือเรียก มนุษย์หมู ซึ่งเป็นบทลงโทษที่เกิดขึ้นในสมัยราชวงศ์ฮั่นโดยหลิวไทเฮา เพื่อใช้ในการประหารขุนนางเก่า ซึ่งมีวิธีการที่โหดร้ายมาก โดยจะทำการตัดมือ ตัดเท้า ควักลูกตา เอาทองแดงกรอกหูให้หูหนวก กรอกยาใบ้เข้าปาก ตัดลิ้น ทำลายเส้นเสียง ลากตัวไปไว้ในสุขา หรือบางรายอาจถูกตัดจมูก โกนหัว โกนขนคิ้วและทายาประเภทที่ขนไม่งอกอีกเลย

[2] เป็นดั่งการ ตอบแทนน้ำใจด้วยความเกลียดชัง ซึ่งสุนัข(เปรียบเหมือนคน) ที่ไม่รู้จักคนดีที่คอยให้อาหารมัน

ตอนที่ 1317 ล่องูออกจากถ้ำ

เหยียนหมิงซุ่นตีหน้าขรึมทันที ได้รับการช่วยเหลือจากเฮ่อเหลียนเป็นเรื่องที่เขารังเกียจที่สุดในโลก เขาสงสัยว่าคนวิปริตต้องจงใจกวนประสาทแน่นอน

“อย่างมากครั้งหน้าฉันจะไว้ชีวิตนายสักครั้ง” เหยียนหมิงซุ่นเอ่ยอย่างเย็นชา

เฮ่อเหลียนเช่อแค่นเสียงเย็นชาด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์ “ฉันจำเป็นต้องให้นายไว้ชีวิต? เหยียนหมิงซุ่นนายนี่มันคุยโวโอ้อวดจนลอยขึ้นฟ้าได้แล้วมั้ง? นายรอดูเถอะ ฉันจะทำให้นายตายด้วยเงื้อมือขอฉันเอง เหมือนกับเมื่อกี้ที่กลายเป็นเหรินจื่อ(มนุษย์หมู) จากนั้นก็ยัดนายใส่ไห…เหอะๆ !”

เขายิ่งพูดก็ยิ่งตื่นเต้น ในแววตาเป็นประกาย หากไม่ติดว่าเขากลัวทักษะฝีมือของเหยียนหมิงซุ่นล่ะก็ ตอนนี้เขาอยากจะเอาเจ้าบ้านั่นมาเป็นหนูทดลองจะต้องสนุกมากแน่

“เฮ่อเหลียนเช่อนายอย่าฝันกลางวันไปหน่อยเลย ฉันจะถามนายอีกครั้ง อู่เยวี่ยอยู่ที่ไหน?” เหยียนหมิงซุ่นขัดอารมณ์ที่บ้าคลั่งของเฮ่อเหลียนเช่อจนในใจรู้สึกขุ่นเคืองนัก

ปกติแล้วเจ้าชั่วนี่ก็ดูเป็นปกติมากแต่พอวันนี้ได้เห็นเลือด เจ้าหมอนี่กลับดีใจอย่างไร้ที่เปรียบ มองการฆ่าคนเป็นเรื่องสนุกและช่วงสามปีมานี้ลดลงไปบ้าง

หลายปีก่อนหน้านี้คนที่ตายด้วยเงื้อมือของเฮ่อเหลียนเช่อ ต่อให้นับก็นับไม่หมด

“ไม่รู้สิ อู่เยวี่ยเป็นอะไรกับฉัน? ฉันจะรู้ได้ไงว่าเธออยู่ไหน!” เฮ่อหลียนเช่อตัดบทไม่ยอมรับ

เหยียนหมิงซุ่นหัวเราะเยาะ “อู่เยวี่ยไม่ใช่คู่หมั้นของนายหรอกเหรอ? นายไม่รู้แม้กระทั่งว่าคู่หมั้นตัวเองอยู่ที่ไหน?”

เฮ่อเหลียนเช่อนิ่งค้างไป ซวยแล้ว เขาลืมเรื่องนี้ไปเสียได้

“ต่อให้เป็นคู่หมั้นของฉันแล้วจะทำไม? ก็แค่ผู้หญิงคนเดียวฉันจำเป็นต้องคอยตามสอดส่องเธอหรือไง? อีกอย่างนายมาตามหาคู่หมั้นของฉันทำไม? หรือว่าคิดที่จะสวมเขาให้ฉัน?”

เฮ่อเหลียนเช่อพูดอย่างไม่มีมูล ทำให้เหยียนหมิงซุ่นโมโหแทบจะเข้าไปฆ่าจอมวิปริตนี่เสีย

เขามองสำรวจไปทั่วทุกสารทิศ รู้ดีว่าอู่เยวี่ยต้องถูกเฮ่อเหลียนเช่อซ่อนเอาไว้ และเป็นไปได้ว่าอาจจะอยู่ในบ้านหลังนี้ แต่ให้ตายอย่างไรเฮ่อเหลียนเช่อก็ไม่ยอมรับเขาจึงทำอะไรไม่ได้

“เฮ่อเหลียนเช่อ ถ้านายเก่งมากนักก็ซ่อนอู่เยวี่ยไปตลอดชีวิตล่ะ ถ้าเธอกล้าจะออกมา นายจะปกป้องเธอไม่ได้อีกคงต้องให้นายหาคู่หมั้นคนใหม่แล้วล่ะ”

เหยียนหมิงซุ่นเอ่ยเตือนไปหนึ่งประโยค ก่อนจะมุ่งหน้าออกไปทางประตุ เมื่อเดินมาถึงหน้าประตู เขาจึงหันไปหาเฮ่อเหลียนเช่อพร้อมกับโยนภาพถ่ายไม่กี่ภาพให้ พร้อมกับพูดขึ้นเสียงดัง “ในนี้มีภาพถ่ายอยู่ไม่กี่รูป คงต้องรบกวนคุณชายเช่อช่วยส่งมอบให้อู่เยวี่ยหน่อยล่ะ เออใช่…อีกอย่างเหมยเหมยฝากบอกอู่เยวี่ยด้วยว่า ต่อไปก็โยนระเบิดให้แม่นหน่อย โยนแบบนั้นไม่มีใครตายแม้แต่คนเดียว โง่ชะมัด!”

เมื่อพูดจบเขาก็สาวเท้ายาวเดินออกจากบ้านไป มุมปากกระตุกยิ้ม ไม่ต้องดูก็รู้ว่าสีหน้าของเฮ่อเหลียนเช่อในตอนนี้ต้องไม่ดีแน่

อีกอย่างถ้าอู่เยวี่ยอยู่ในบ้านหลังนั้นจริง เขามั่นใจว่าเธอจะต้องได้ยินคำพูดพวกนั้นชัดเจน

เขาเข้าใจความคิดของอู่เยวี่ยดีเพราะเคยเป็นเด็กเรียนเก่งมาก่อน เพราะงั้นเธอเกลียดที่สุดคือการที่ถูกคนอื่นด่าเธอว่าโง่ โดยเฉพาะเหมยเหมยที่แต่ก่อนนั้นเป็นแค่เด็กไม่เอาไหนเทียบกับเธอไม่ได้เลยสักนิด

สำหรับความแค้นที่อู่เยวี่ยมีต่อเหมยเหมย รวมทั้งได้เห็นการตายที่น่าอนาถของผู้เป็นแม่ เธอสละชีวิตแม่แท้ ๆของตัวเองไปแต่ก็ยังทำให้เหมยเหมยตายไม่ได้ นึกถึงจุดนี้อู่เยวี่ยจะต้องไม่พอใจแน่?

ในเมื่อไม่พอใจก็จัดการง่ายแล้ว!

สิ่งที่เขาต้องการคือความไม่พอใจของอู่เยวี่ย แบบนั้นเขาถึงจะสามารถล่องูออกจากถ้ำได้

ผู้หญิงคนหนึ่งที่บ้าคลั่ง ความกล้าของเธอต้องมีอยู่มากล้น อีกทั้งสมองก็คงเลอะเลือนไม่น้อย!

เฮ่อเหลียนเช่อรับภาพถ่ายเหล่านั้นมา บนภาพคือเหอปี้อวิ๋นที่ร่างขาดเป็นสองท่อน ลี่เมิ่งเฉินเป็นคนถ่ายไว้ ฝีมือการถ่ายภาพของอัจฉริยะก็ไม่เป็นรองใคร มุมและแสงสวยไม่เบา ทำให้รู้สึกเหมือนตนเองเผชิญของจริงอยู่ตรงหน้า

จู่ ๆเขาก็รู้สึกไม่พอใจ เหยียนหมิงซุ่นเล่นด้วยวิธีที่เหนือชั้นกว่าเขา ทำไมเขาคิดไม่ถึงว่าเอารถขุดดินมาทรมานคนเล่นล่ะ?

ครั้งหน้าต้องหาคนมาทดลองหน่อยแล้ว!

อู่เยวี่ยที่หลบอยู่ในมุมมืดก็วิ่งโผล่ออกมา ถึงแม้จะมีท่าทีหวาดกลัว แต่ก็ใจกล้าแย่งภาพถ่ายในมือของเฮ่อเหลียนเช่อไป เธอมองแค่แวบเดียวก็แทบจะเป็นลมล้มพับไป

จ้าวเหมย…แกจะต้องไม่ตายดีแน่!