ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1402 พ่อครัวแสนเมตตา + ตอนที่ 1403 เนื้อไม่เหมือนกัน

ตอนที่ 1402 พ่อครัวแสนเมตตา

ครูฝึกกัดฟันเดินไปตรงเคาน์เตอร์โรงอาหารพลางนึกขุ่นใจต่อฝ่ายจัดซื้อวัตถุดิบของโรงอาหารเหลือเกิน ไม่รู้หรืออย่างไรว่าว่าที่พี่สะใภ้ใหญ่ในอนาคตของเขาไม่ชอบทานเนื้อติดมัน?

ซื้อเนื้อไร้มันหน่อยไม่ได้หรืออย่างไร?

หากว่าที่พี่สะใภ้ใหญ่ผอมลงเพราะอดอยาก รองกัปตันจะไม่เอาไม้หน้าสามทุบเขาหรือ?

ครูฝึกแทะหมั่นโถวสามลูกบวกเนื้อหมูตุ๋นวุ้นเส้นหนึ่งถ้วยใหญ่พลางทานเนื้อติดมันอย่างเอร็ดอร่อย ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมว่าที่พี่สะใภ้ใหญ่ไม่ชอบทานเนื้อติดมัน?

ไม่นานครูฝึกที่แสนจะไหวพริบดีก็คิดหาทางแก้ได้ จึงอมยิ้มอย่างเลศนัยเดินตรงไปหลังครัวของโรงอาหาร

วันรุ่งขึ้นรอไปทานข้าวที่โรงอาหารถึงคราวเหมยเหมยที่ตอนแรกเธอแค่อยากตักเมนูผัดเส้นมันฝรั่ง แต่พอนึกถึงสายตาไม่พอใจของครูฝึกเมื่อวานนี้เลยเปลี่ยนใจให้คุณลุงที่ตักกับข้าวช่วยเพิ่มเมนูหมูตุ๋นน้ำแดง เมนูของวันนี้คือหมูตุ๋นน้ำแดง

ความหวังดีของครูฝึก เธออย่าทำลายมันเลยดีกว่า!

“คุณลุงคะ ไม่ต้องเอาเนื้อมากเท่าไหร่ ให้แค่สองสามชิ้นก็พอค่ะ” เหมยเหมยพูดเสียงเบา

ต่อให้เป็นหมูตุ่นน้ำแดงก็ต้องเป็นเนื้อติดมันเสียส่วนใหญ่แน่ ๆ หากมากไปเธอคงกลืนไม่ลงแหง

คุณลุงเป็นพ่อครัวหลักของโรงอาหาร เขาเหลือบมองเหมยเหมยแวบหนึ่งก็ตื่นเต้นเสียจนเกือบทำช้อนหลุดมือ โอ้แม่เจ้า ในที่สุดคุณผู้หญิงก็มาได้สักที!

นี่เขาจ้องมองทุกคนแทบทะลุอยู่แล้ว!

เมื่อวานเขาโดนตัวกาลกิณีนั่นจับมาเทศน์อย่างลึกซึ้งจนจำฝังใจ!

“สองสามชิ้นได้ไง วัยรุ่นเป็นวัยที่กำลังเจริญเติบโต ต้องทานเนื้อเยอะ ๆหน่อย วางใจได้ หมูตุ๋นน้ำแดงที่ฉันทำวันนี้รับรองว่าอร่อยเหาะ!”

พ่อครัวกวาดตามองรอบ ๆด้วยไหวพริบ พอเห็นว่านักศึกษาอื่นไม่ทันสังเกตเลยรีบตักหมูส่วนไร้มันแล้วตักผัดเส้นมันฝรั่งราดทับอีกชั้น ท่วงท่ารวดเร็วปานสายฟ้าให้สมชื่อพ่อครัวหลักของค่ายทหาร

หมูตุ๋นน้ำแดงถ้วยนี้เขาเตรียมมันไว้โดยเฉพาะ หากไม่อร่อยอีกเขาค่อยเอามาทำเป็นหมูตุ๋นพะโล้!

เหมยเหมยจะรู้ได้อย่างไรว่ากับข้าวของเธอจะมีแผนการลึกลับเช่นนี้ เธอเห็นกับข้าวที่กองพูนเหมือนภูเขาลูกเล็กก็อดทำหน้าขมขื่นไม่ได้ เยอะขนาดนี้เธอต้องทานไปถึงชาติไหนเนี่ย?

สายตายิ้มหยีของพ่อครัวพาดผ่านความเมตตาออกมา แต่ยิ้มให้เหมยเหมยราวกับหมาป่าตัวหนึ่ง “กินเยอะ ๆหน่อย ดูเธอสิแขนเล็กขาเล็ก ผอมเกินไปแล้ว!”

มิน่าเจ้าหมอนั่นถึงเครียดขนาดนี้!

เดิมทีตัวเท่านี้แค่ลมพายุระดับห้าก็พัดปลิวไปได้ หากหลังจบการเข้าค่ายทหารอีกหนึ่งเดือนไม่แน่ลมพายุระดับสามก็พัดเจ้าตัวให้ลอยล่องขึ้นฟ้าได้แล้ว ถึงตอนนั้นเจ้าหมอนั้นคงโดนนายถลกหนังหัวแน่!

ทว่าสายตาของลูกพี่หมิงช่างแหลมคมเสียจริง  ภรรยาของเขาดูดีกว่าคนในรูปวาดสวยราวกับนางฟ้าอีก เสียก็แต่ผอมเกินไปหน่อย มิน่าลูกพี่หมิงถึงกังวลเรื่องอาหารการกินของภรรยาขนาดนี้!

เรื่องเล็กแบบนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่เขาเถอะ!

รับรองภายในหนึ่งเดือนนี้จะเลี้ยงภรรยาของลูกพี่หมิงให้กลมกลึงขาวผ่อง รอลูกพี่หมิงกลับจะได้กอดภรรยาได้เต็มไม้เต็มมือเลยล่ะ!

เหมยเหมยรู้สึกถึงความเมตตาของพ่อครัวตัวอ้วนเลยอดตัวสะท้านเฮือกไม่ได้ ทำไมเธอถึงรู้สึกลางสังหรณ์แปลก ๆ?

เธอรับถ้วยมาด้วยใบหน้าหงิกงอและคิดจะแบ่งครึ่งหนึ่งให้ฉีฉีเก๋อเพราะตนไม่มีทางทานหมดแน่ ๆ ถ้าหากเหลือขึ้นมาครูฝึกต้องตำหนิอีกแล้ว!

ครูฝึก ‘ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น!’

“โอ้ย…นี่มันหมูตุ๋นน้ำแดงบ้าอะไรเนี่ย? เนื้อทั้งหมดแปดชิ้นมีแค่สองชิ้นที่เป็นเนื้อไร้มัน ที่เหลือมีแต่เนื้อติดมันแล้วจะให้กินอย่างไร?”

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนมองหมูตุ๋นน้ำแดงในจานอย่างขุ่นเคือง ช่างปวดใจเหลือเกิน

เนื้อติดมันที่เห็นเมื่อวานจนถึงตอนนี้ยังรู้สึกพะอืดพะอมไม่หายเลย!

พวกสีอันน่ากับสวีจื่อเซวียนเองก็เครียดเช่นกัน เนื้อติดมันมากมายขนาดนี้พวกเธอจะยัดลงท้องอย่างไร?

ถังม่านลี่กับฉีฉีเก๋อกลับทานอย่างมีความสุขโดยเฉพาะถังม่านลี่ เพราะที่บ้านเธอนาน ๆทีจะได้ทานเนื้อแต่ตอนนี้กลับได้ทานเนื้อติดมันทุกวัน เธอรู้สึกมีความสุขมากจริง ๆ!

…………………………..

 ตอนที่ 1403 เนื้อไม่เหมือนกัน

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนดวงตาเป็นประกายแล้วแบ่งหมูในจานไปให้ของถังม่านลี่ “เธอกินหมูเยอะ ๆนะ ของฉันให้เธอหมดเลย ดูสิว่าช่วงนี้เธอผอมลงไปไม่น้อย ต้องบำรุงเยอะ ๆ”

ถังม่านลี่นึกเห็นด้วยเพราะเธอก็คิดว่าตนผอมลงมากทีเดียว ต้องบำรุงเสียหน่อย

สีอันน่ากับสวีจื่อเซวียนต่างลอกเลียนแบบหมายจะแบ่งเนื้อให้ถังม่านลี่ทั้งคู่ แต่ถังม่านลี่จะทานหมดอย่างไรไหว ต่อให้เนื้อติดมันอร่อยแค่ไหนแต่พอทานกันมาก ๆก็ต้องมีพะอืดพะอมกันบ้าง!

“กินไม่ไหวแล้ว…เอิ้ก…ฉันกินอิ่มแล้ว…เอิ้ก!”

ถังม่านลี่เอามือปิดจานไว้พลางมองสีอันน่ากับสวีจื่อเซวียนด้วยความระแวง เมื่อวานเธอเองก็เห็นเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนถูกครูฝึกตำหนิ เธอไม่โง่ขนาดนั้นหรอกนะ!

สีอันน่ากับสวีจื่อเซวียนจึงจำใจต้องจัดการมันด้วยตัวเองและตัดสินใจเงียบ ๆว่าหลังจากนี้จะไม่ตักเมนูเนื้ออีก ถือว่าเป็นการลดความอ้วนแล้วกัน!

เหมยเหมยทานเนื้อในถ้วยชามตนด้วยความรู้สึกผิด เนื้อชิ้นแรกเป็นเนื้อไร้มัน อืม ดวงดีไม่เบา…ชิ้นที่สองก็เป็นเนื้อไร้มัน…ดวงดีไม่หยอกจริงๆ!

ชิ้นที่สาม…ชิ้นที่สี่…ชิ้นที่ห้า…เป็นเนื้อไร้มันทั้งหมดอีกทั้งยังนุ่มละลายในปากไม่ธรรมดาเลย อร่อยกว่าหมูตุ๋นน้ำแดงตามภัตตาคารขนาดใหญ่เสียอีก

วันนี้เป็นเพราะดวงดีจริงหรือ?

ไม่มีเนื้อติดมันเลยสักชิ้นเดียว!

แน่นอนว่าเหมยเหมยไม่มีทางคิดว่าตนจะโชคดีเกินเหตุ พอนึกถึงสายตาเมตตาแปลก ๆ ของพ่อครัวจ้ำม้ำเมื่อสักครู่ เหมือนเธอจะรู้อะไรเข้าแล้วล่ะ ต้องเป็นเหยียนหมิงซุ่นแอบกำชับไว้แน่

เธอรู้สึกหวานหยดเยิ้มในใจขึ้นมาชั่วขณะจนไม่ได้แบ่งเนื้อให้ฉีฉีเก๋อเลยแม้แต่ชิ้นเดียว

ความหวังดีของพี่หมิงซุ่น เธอจะทำใจเอาให้คนอื่นได้ที่ไหนล่ะ?

ทว่าพอได้ยินเสียงบ่นเป็นระลอก ๆ ของเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนกับสีอันน่าเหมยเหมยก็ยิ่งมีสบายใจ กังวลว่าจะโดนพวกเธอจับได้เลยก้มหน้าทานเนื้อแทะหมั่นโถวเงียบ ๆ เก็บผัดเส้นมันฝรั่งไว้สุดท้ายเพราะตอนนี้ยังต้องเอาไว้ปกปิดเนื้อ

สีอันน่าเห็นเหมยเหมยทานเนื้ออย่างมีความสุข ทานลงไปทีละชิ้น ๆโดยไม่แม้แต่กะพริบตาเลยอดสงสัยไม่ได้

ทั้งที่เมื่อวานเหมยเหมยบอกว่าเธอไม่ชอบทานเนื้อติดมัน ทำไมวันนี้ถึงทานอย่างเอร็ดอร่อยขนาดนี้ล่ะ?

หรือว่า…

“จ้าวเหมย เธอกินอร่อยขนาดนี้คงไม่ใช่เพราะของเธอคือเนื้อไร้มันหมดหรอกนะ?” สีอันน่าจงใจถามขึ้นแถมยังยืดตัวหมายจะดูเนื้อในถ้วยชามของเหมยเหมยให้เต็มสองตา

เหมยเหมยยกมือขึ้นมาปิดไว้พลางกล่าวอย่างไม่พอใจ “เธอช่วยอย่าพูดใส่ถ้วยคนอื่นได้ไหม? น้ำลายกระเด็นเข้ามาหมดแล้ว!”

สีอันน่าหน้าเสียไปเล็กน้อยเลยได้แต่ยิ้มขอโทษ “เอ่อ…เมื่อกี้ฉันลืมไปนี่นา ทำไมเธอถึงกินเนื้อได้มีความสุขขนาดนี้ล่ะ? ของเธอคือเนื้อไร้มันหมดเลยเหรอ?”

สัญชาตญาณของผู้หญิงช่างแรงเสียจริง สีอันน่ารู้สึกว่าเนื้อของเหมยเหมยไม่เหมือนของพวกเธอ ไม่แน่อาจได้รับการดูแลเป็นพิเศษก็ได้!

เหมยเหมยตอบกลับนิ่ง ๆด้วยสีหน้าเดิมไม่เปลี่ยน “ก็เหมือนของพวกเธอนี่”

“ไหนเมื่อวานเธอบอกว่าไม่กินเนื้อติดมันไง?” สีอันน่าถาม

“หมูตุ๋นน้ำแดงของวันนี้อร่อยไง อีกอย่างเหนื่อยจากการฝึกขนาดนี้ก็ต้องกินเนื้อเพิ่มพลังอยู่แล้ว” เหมยเหมยชักเริ่มไม่สบอารมณ์ ความรู้สึกที่วัน ๆโดนคนจับจ้องมันช่างน่ารำคาญเสียจริง

สีอันน่ายังคิดจะซักถามต่อแต่ลมหนาวจากขั้วโลกเหนือพัดผ่านมา “เวลากินข้าวอย่าคุยกัน ถ้าคุยกันอีกออกไปวิ่งรอบสนามสิบรอบ!”

ทุกคนต่างก้มหน้างุดด้วยความตกใจทำให้ภายในโรงอาหารเงียบเป็นป่าช้าไปชั่วขณะ เหลือเพียงเสียงเคี้ยวอาหาร

ครูฝึกเห็นว่าที่พี่สะใภ้ใหญ่ของตนซัดหมูตุ๋นน้ำแดงจนเรียบก็แอบยิ้มร่าในใจ

ในที่สุดภารกิจให้กินดีกินอิ่มก็สำเร็จสักที!

ไม่ต้องโดนไม้หน้าสามของรองกัปตันแล้ว!

ไว้กลับไปเกลี้ยกล่อมพ่อครัวใหญ่อีกทีพยายามให้ว่าที่พี่สะใภ้ใหญ่น้ำหนักเพิ่มขึ้นอีกสักห้าโลภายในหนึ่งเดือน รอลูกพี่หมิงกลับมาต้องชมเชยเขาแน่ ๆ!

เหมยเหมยที่กำลังแทะเนื้ออย่างมีความสุขรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ทำไมเธอถึงรู้สึกสังหรณ์ใจแปลก ๆนะ?

……………………