ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1414 ชายหญิงทำงานร่วมกันไม่เหนื่อย + ตอนที่ 1415 นายแขนขาไม่สมดุลกับยัยหน้าด่าง

ตอนที่ 1414 ชายหญิงทำงานร่วมกันไม่เหนื่อย

ถังม่านลี่กลับมาอย่างรวดเร็ว ในมือไม่มีอะไรเลย เจิ้งเสวี่ยซานถามเธอว่าทำไมเธอถึงไม่หยิบยาทาสำหรับแผลโดนลวกกลับมาทาด้วยล่ะ ถังม่านลี่ยิ้มเจื่อน ๆพลางพูดว่า “หมอบอกว่าแผลฉันไม่ได้รุนแรงอะไรมากนัก ไม่จำเป็นต้องใส่ยา ผ่านไปสองสามวันก็หายเองแล้ว”

เมื่อครู่หมอห้องพยาบาลก็ไม่ได้สนใจอะไรเธอมากมายนัก มีหมอคนหนึ่งยังพูดว่าเธอทำตัวอ่อนแอเกินไป แค่ตุ่มพองใสไม่กี่ตุ่มเท่านั้นเอง ไม่จำเป็นต้องเปลืองยา เพียงแต่ระวังอย่าไปทำให้มันแตกก็เท่านั้น

อันที่จริงหมอก็พูดถูก ตุ่มพองใสเล็ก ๆแบบถังม่านลี่นี้ไม่จำเป็นต้องใช้ยาจริง ๆ เพียงแต่ระวังอย่าไปทำมันแตกจนแผลติดเชื้อก็พอแล้ว หมอในค่ายเป็นหมอที่ทางกองทหารจัดมา แต่ละวันต้องเห็นทหารแขนขาดก็ยังไม่ส่งเสียงร้องสักแอะ แน่นอนว่าไม่ชินกับผู้หญิงที่อ่อนแอแบบนี้หรอก

ถังม่านลี่กลับคิดไปอีกอย่าง กลับรู้สึกว่าหมอจะต้องเห็นว่าเธอเป็นนักเรียนที่จนแน่ ๆถึงไม่ให้ยาเธอ ถ้าหากว่าเป็นจ้าวเหมยได้รับบาดเจ็บแทน หมอพวกนั้นคงจะรีบกรูกันเข้ามาใส่ยาให้แน่นอน!

เชอะ ทุกคนต่างก็เป็นพวกนิสัยชอบดูถูกคนอื่น!

ถังม่านลี่สนใจใบหน้าของตัวเองมากเกินไปจริง ๆ ถึงแม้ว่าหมอจะบอกว่ามันไม่เป็นไร แต่เธอก็ยังไม่สบายใจ แม้กระทั่งเวลาว่างช่วงการฝึกทหาร ก็แอบเอากระจกเล็ก ๆมาส่องอยู่บ่อยครั้ง เพื่อดูว่าตุ่มพองใสแตกไหม

บนโลกใบนี้ช่างน่าประหาด บ่อยครั้งที่ยิ่งคุณสนใจมันมากเท่าไร พระเจ้าก็จะยิ่งทำให้คุณสูญเสียมันไป

ถึงแม้ว่าถังม่านลี่จะระวังมากถึงเพียงนี้แต่ตุ่มพองใสของเธอก็แตกไปหนึ่งตุ่ม น่าจะเป็นเล็บของตัวเธอเองไปกดโดนเข้าแต่เธอกลับไม่รู้สึกตัว

เดิมทีถ้าหากว่าเปลี่ยนเป็นคนอื่นทำตุ่มพองใสแตกก็คงไม่เป็นอะไรผ่านไปไม่กี่วันก็คงจะหายดี แต่ผิวของถังม่านลี่แพ้ง่ายติดเชื้อง่าย เพิ่งทำแตกวันแรกวันต่อมาก็เกิดอาการอักเสบทันที รอถังม่านลี่ตระหนักรู้ตัวการติดเชื้อก็เริ่มลุกลามแดงไปครึ่งหน้าและยังมีอาการบวมเล็กน้อย มันออกจะดูน่ากลัวอยู่พอสมควร

ทำเอาถังม่านลี่ตื่นตระหนกจนต้องรีบร้อนวิ่งไปห้องพยาบาลเพื่อใส่ยา หมอทายาน้ำสีม่วงให้เธอ ใบหน้าครึ่งหนึ่งเต็มไปด้วยจุดสีม่วง ดูตลกมาก ทุกวันที่ไปฝึกทหาร เพื่อนนักเรียนทุกคนที่เห็นถังม่านลี่ต่างก็กลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ แม้แต่นายทหารครูฝึกก็ยังหัวเราะตามไปด้วย ทำให้ถังม่านลี่อับอายและโกรธเป็นอย่างมาก ความเกลียดชังที่มีต่อจ้าวเหมยก็ยิ่งทวีขึ้น

ใบหน้าที่สวยงามดั่งหยกในตอนนั้น บัดนี้กลับกลายว่าหน้าลายพร้อยเต็มไปหมด ทั้งหมดเป็นเพราะจ้าวเหมยทำร้ายเธอ!

แล้วอีกอย่างเงินพวกนั้น เดิมทีอย่างน้อยเธอก็ทำเงินได้ถึงยี่สิบห้าหยวนแล้ว แต่เพราะจ้าวเหมยจึงทำให้เธอไม่เหลือสักแดงเดียว

ใบหน้าและเงิน สองสิ่งนี้คือสิ่งที่ถังมานลี่ให้ความสำคัญมากที่สุด เมื่อใครก็ตามทำให้หนึ่งในสองอย่างนี้ต้องเป็นพังเสียหาย ถังม่านลี่ต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่แล้ว ตอนนี้ทั้งเหมยเหมยได้ทำลายไปทั้งสองอย่าง ถังม่านลี่คิดอยากจะฆ่าเธอเสียด้วยซ้ำ

แน่นอนว่าเหมยเหมยก็รับรู้ได้ถึงแววตาแห่งความเกลียดชังที่ถังม่านลี่ส่งมาเป็นระยะ ๆ แน่นอนเธอไม่ใส่ใจเลยอย่างสิ้นเชิง อีกทั้งเธอก็ไม่มีอารมณ์จะไปสนใจผู้หญิงโง่ ๆคนนี้ด้วย เธอเข้ารับการฝึกทหารเป็นเวลาสิบแปดวันแล้ว อาเหลาไม่โทรศัพท์หาเธอเลย นั่นหมายความว่าเหยียนหมิงซุ่นยังไม่กลับมา

ออกไปจะหนึ่งเดือนแล้ว จะไม่ให้เธอกังวลใจอย่างไรไหว?

เหมยเหมยร้อนใจเป็นกังวลมากจนรอต่อไปไม่ไหวแล้ว จึงตัดสินใจฉวยโอกาสตอนที่ไม่มีใครสนใจ ไปหาครูฝึกเพื่อให้ช่วยเปิดประตูหลังพาเธอไปโทรศัพท์ที่ห้องทำงาน คราวนี้เธอเลือกจะถามเสี่ยวเมิ่งโดยตรง

ต้องให้เสี่ยวเมิ่งให้คำตอบที่ชัดเจนให้ได้!

เหมยเหมยวางแผนไว้ว่าหลังจากฝึกทหารเสร็จวันนี้ก็จะไปหาครูฝึก แต่ว่าชีวิตคนเรามักเอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้ คุณไม่ไปขุดหาปัญหา แต่ปัญหากลับชอบที่จะมาหาคุณเสมอ

วันนี้ยังคงเป็นการเดินท่วงท่าแบบทหาร ผู้ชายคนนี้ก็ยังเดินผิดจังหวะอยู่ ครูฝึกจึงหมดคำพูดกับเขาแล้วจริง ๆ พอคิด ๆดูแล้วจึงเรียกถังม่านลี่ให้ไปช่วยสอนนักเรียนชายคนนั้นตามลำพัง

ต้องพูดว่าครูฝึกไม่มีความหมายอย่างอื่นเลยจริง ๆ แค่เห็นว่าถังม่านลี่ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เก่งอะไรมากมาย แต่การขยับท่าทางของเธอกลับมีสไตล์และดูดี ทำได้มาตรฐานกว่าผู้ชายทั้งหมดเสียอีก อีกทั้งครูฝึกเองก็แอบมีแผนในใจอยู่บ้าง

ต่างก็พูดว่าชายหญิงทำงานร่วมกันจะช่วยลดความเหนื่อยลงไปได้ไม่ใช่หรือไง!

เขาจึงให้สาวสวยไปประกบคู่กับนักเรียนชายที่มือเท้าแกว่งไม่พร้อมกัน แบบนี้ก็คงเรียนรู้ท่วงท่าอย่างถูกต้องได้อย่างรวดเร็วแล้วล่ะ

……………………………………………….

 ตอนที่ 1415 นายแขนขาไม่สมดุลกับยัยหน้าด่าง

ความคิดของครูฝึกนั้นเรียบง่ายมาก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบนักเรียนฝึกวิชาทหารพวกนี้แต่ในเมื่อรับภารกิจนี้มาแล้วก็ต้องทำออกมาให้ดี ห้องที่เขาดูแลจะต้องได้ที่หนึ่งอย่างแน่นอน เป็นธรรมดาว่าเรื่องแขนขาแกว่งไม่พร้อมกันแบบนี้ห้ามให้เกิดขึ้น

ถังม่านลี่นึกรำคาญใจนักเรียนชายที่เดินไม่ได้เรื่องอย่างมาก เพื่อนคนนี้เป็น GX (ไม่ชอบเขียนมณฑลที่อยู่จริงเพราะกลัวว่าคนอื่นจะรู้กำพืด) คนส่วนใหญ่ทางนั้นพูดจากันค่อนข้างเนิ่บนาบและสำเนียงหนัก ตัวเขาเองก็ไม่ได้สูงมาก หน้าตาก็อัปลักษณ์

อีกอย่างนักเรียนชายคนนี้ก็ไม่ได้อยู่ในสาขาศิลปะจีนแต่อยู่สาขาเดียวกับสีอันน่า ตามที่อันน่าบอกก็มาจากชนบท คะแนนสอบเข้ามหาลัยยังไม่สูงเท่าถังม่านลี่เลย

นอกจากจะไม่มีเงิน หน้าตาไม่ดีแถมยังไม่มีความสามารถอีก เข้าตาถังม่านลี่ได้สิถึงจะแปลก!

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยเพราะเพื่อนนักเรียนชายคนนี้เธอถึงโดนลงโทษวิ่งสิบห้ารอบ!

นอกจากจ้าวเหมยแล้ว ถังม่านลี่ก็เกลียดเพื่อนนักชายคนนี้เป็นอันดับที่สอง ถ้าหากไม่ใช่เพราะไม่กล้าต่อต้านครูฝึกแล้วล่ะก็ เธอคงกระโดดถีบเลยทันที

ด้วยอำนาจการบีบบังคับของครูฝึก ถังม่านลี่จำต้องเดินตามเพื่อนนักเรียนชายไปฝึกเดินอย่างไม่เต็มใจ ทั้งสองเดินอยู่ด้านข้างของขบวน คนหนึ่งเดินแขนขาแกว่งพร้อมกัน อีกคนใบหน้าด่างพร้อยลาย อีกทั้งถังม่านลี่ยังสูงกว่าเพื่อนนักเรียนชายของเธอถึงหนึ่งเมตร

การรวมตัวกันเช่นนี้มองดูแล้วช่าง…

ทำไมมองดูแล้วถึงน่าตลกขนาดนี้กันนะ!

“นี่……ทำไมนายถึงได้โง่ขนาดนี้? ขนาดเดินยังเดินไม่เป็น!”

ถังม่านลี่แก้ไขอยู่หลายครั้ง เพื่อนนักเรียนชายก็ยังเดินไม่ถูก ตรงกันข้ามเขายังเดินไม่ถูกมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอโมโหจะตายอยู่แล้ว

นักเรียนชายมองไปที่ใบหน้าด่าง ๆของถังม่านลี่อย่างระมัดระวัง มุมปากของเขากระตุกอีกครั้ง อยากจะหัวเราะจริงๆทำอย่างไรดี?

แต่ไหนแต่ไรมาเขาเป็นคนเส้นตื้นมาก เรื่องตลกที่คนอื่นรู้สึกไม่ตลก แต่พอเขาฟังกลับสามารถหัวเราะได้เป็นครึ่งชั่วโมง ตอนนี้ครูฝึกดันจัดยัยหน้าด่างมาประกบด้วยอีก นี่ไม่ใช่ว่ามีเจตนาลงโทษเขาหรอกหรือ?

ยังจะมีสมาธิได้เดินอีกหรือไง!

“ขอโทษ…ฉันจะเริ่มเดินใหม่…”

นักเรียนชายโดนด่าจนหน้าแดงก่ำไปหมด รู้สึกอับอายขายหน้ามาก แต่เขาก็อยากจะหัวเราะ ขอแค่ได้เห็นหน้าของถังม่านลี่เขาก็อยากระเบิดหัวเราะออกมาแล้ว อึดอัดชะมัด

ถังม่านลี่เห็นรอยยิ้มมุมปากของนักเรียนชาย แล้วก็เห็นมือเท้าที่ไปพร้อมกัน อีกทั้งเสียงหัวเราะลับหลังของเพื่อนร่วมชั้นด้านข้างอีก ไม่มีทางเลยที่เธอจะไม่สะเทือนใจ……

ความโมโหก็พุ่งสูงปรี๊ด!

“อิงจวี้กัง ตั้งใจหน่อย……”

ขบวนใหญ่เดินกันเสียงดังตึง ๆเข้ามา มีเพื่อนักเรียนชายหันมาส่งเสียงเรียกพวกถังม่านลี่ คนอื่น ๆก็ขยิบตาส่งตามมาให้ ดูคลุมเครือเสียเหลือเกิน

อิงจวี้กังก็คือเพื่อนนักเรียนชายที่เดินไม่ปกติคนนี้แหละ ใบหน้าเหลี่ยมได้ยินเช่นนั้นก็หน้าแดงก่ำ จากนั้นก็เหลือบมองถังม่านลี่ที่ทำหน้าเคร่งเครียดอย่างระวัง อยู่ดี ๆก็นึกถึงคำพูดที่นักเรียนชายในหอพักพูดกันตอนกลางคืนพวกนั้น ใบหน้าของเขาแดงซ่านราวกับมีเลือดไหล

ถังม่านลี่ไหนเลยจะมองไม่ออกว่าคนพวกนั้นแซวเธอกับอิงจวี้กัง ในยามปกติยังพอจะช่างมันได้ การแซวเล่นแบบนี้เธอได้ยินมามากแล้วไม่ได้ใส่ใจอะไร

แต่วันนี้เธอกลับรู้สึกทิ่มแทงหูเสียเหลือเกิน มีสิทธิ์อะไรมาผูกเธอกับอิงจวี้กังคนที่ไม่มีเงินไม่มีหน้าไม่มีตาไม่มีความสามารถรวมเข้าด้วยกัน?

หรือว่าเธอถังม่านลี่เหมาะสมกับแค่เพียงกับผู้ชายแย่ ๆแบบนี้หรือ?

เชอะ ถ้าเธอจะแต่งงานเธอก็จะแต่งกับผู้ชายเมืองหลวง พวกปลาฝอยกุ้งฝอยอื่น ๆไหนเลยจะคู่ควรกับเธอได้!

“หัวเราะอะไร? กินอิ่มแล้วไม่มีอะไรทำแล้วหรือไง!”

ถังม่านลี่โมโหจนหันไปตวาดใส่พวกเขาหนึ่งประโยค นักเรียนทั้งหมดต่างก็ตกตะลึง แต่ในไม่ช้าพวกผู้ชายบางคนก็ตื่นเต้นขึ้นมา พวกเขาชอบที่จะต่อล้อต่อเถียงกับผู้หญิงสวย ๆ ยังกลัวว่าจะเล่นได้ไม่ใหญ่พอเลย!

เพราะว่าขบวนเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว มีนักเรียนชายสามสี่คนที่หันตัวกลับมามองถังม่านลี่กะจะทำซ้ำ ท่าทางดูตื่นเต้นมาก

เพื่อนนักเรียนชายพวกนี้ต่างก็อยู่ในสาขาออกแบบโฆษณา เป็นคนเมืองหลวง ชื่อเสียงฉายาคุณชายเสเพลที่ได้มานั้นสอดคล้องกับความเป็นจริง ถ้าที่บ้านไม่มีเงินก็ต้องมีอำนาจ กินดื่มเที่ยวผู้หญิงเล่นการพนันครบวงจร พ่อแม่จัดการพวกเขาไม่ไหวก็เลยส่งพวกเสเพลพวกนี้มาขังไว้ที่โรงเรียน

ไม่ขอว่าต้องเติบโตก้าวหน้า แค่ขอว่าอย่าหลงผิดก็พอ!

……………………………………………