ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1436 มีบุญคุณต่อกัน + ตอนที่ 1437 ที่แท้ก็หลานสาวของเขา

ตอนที่ 1436 มีบุญคุณต่อกัน

เหมยเหมยก้าวขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว สัญชาตญาณของผู้หญิงได้บอกกับเธอ ยัยโรคจิตโฮ่วเซิ่งหนานนั่นจะต้องคิดอะไรกับเหยียนหมิงซุ่นแน่!

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครมาจากไหน?” เหมยเหมยถาม

เหยียนหมิงซุ่นก็รู้สึกปวดหัว จึงอธิบายออกไป “เป็นหลานสาวของนายใหญ่ ได้รับความรักจากนายใหญ่เป็นอย่างมาก เมื่อหกปีก่อนเป็นที่รู้จักกันมากในเมืองหลวง แต่หลายปีมานี้เธออยู่ต่างประเทศ ครั้งนี้ก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดถึงได้กลับประเทศมา?”

เมื่อพูดถึงตรงนี้เขาเกิดรู้สึกขมขื่น เหตุผลที่โฮ่วเซิ่งหนานกลับประเทศ เขารู้แน่ชัดเสียยิ่งกว่าอะไร

เหมยเหมยจ้องเหยียนหมิงซุ่นอย่างจับผิด ดวงตาดำขลับและตาขาวที่จ้องมาทำเอาเขายิ่งรู้สึกผิด จึงทำได้แค่ยิ้มกลบเกลื่อน

“โฮ่วเซิ่งหนานคงจะไม่ได้กลับมาเพราะพี่หรอกนะ?” เหมยเหมยถามขึ้นกะทันหัน เหยียนหมิงซุ่นใจเต้นระรัว ภรรยาของเขาฉลาดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

ที่รัก นายไม่รู้หรือไงว่าความฉลาดและความรู้สึกของผู้หญิงว่องไวมากในด้านนี้ เทียบกับไอน์สไตส์ได้อย่างสมบูรณ์เลยล่ะ?

“จะเป็นไปได้ไง…ไม่ใช่เพราะเหตุผลนี้แน่…ก็ได้…อาจจะมีส่วนที่เกี่ยวกับพี่…อืม อาจจะเป็นเพราะพี่เอง…”

ภายใต้ดวงตากลมโตอันสดใส เหยียนหมิงซุ่นที่เคยได้รับการฝึกฝนอย่างเข้มงวดนั้นไร้ประโยชน์เสียสิ้นดี น้ำเสียงค่อย ๆเบาลง รู้สึกใจฝ่อขึ้นเรื่อย ๆ สุดท้ายจึงต้องสารภาพออกไป

“ยัยโรคจิตนั่นช่วยชีวิตพี่ไว้?” เหมยเหมยแปลกใจเป็นอย่างมาก เธอรู้สึกว่านี่ไม่ใช่เรื่องดีอะไร แต่แค่แวบเดียวเธอก็กลับมาตะโกนพูดอย่างตื่นตัวอีกครั้ง “ต่อให้เธอช่วยชีวิตพี่ไว้ พี่ก็ไม่ควรจะเอาตัวเข้าแลกเพื่อตอบแทน!”

เหยียนหมิงซุ่นทำอะไรไม่ถูก คอยลูบปลอบโยนภรรยาตัวน้อยของตนอย่างเอาใจ “วางใจได้ พี่เกลียดแม่โรคจิตนั่นยังดูช้าไปเสียด้วยซ้ำ บุญคุณที่เธอเคยช่วยชีวิตไว้วันหน้าพี่ค่อยตอบแทนด้วยวิธีอื่น!”

นั่นถึงทำให้เหมยเหมยพึงพอใจ แต่เธอก็ยังคงกัดไปที่ปลายคางของเขาอย่างโมโห ออกไปปฏิบัติภารกิจยังเอาดอกท้อเน่า[1]กลับมาด้วยอีก กัดให้ตายเลย!

เหยียนหมิงซุ่นจงใจร้องโอดโอย เหมยเหมยที่ได้ยินก็รู้สึกสงสารจึงได้คายฟันที่กัดออก เปลี่ยนมาหยิกตรงช่วงเอวของเขาที่มีเนื้ออยู่แล้วแทน

“น่าแปลกจัง ยัยโรคจิตนี่ดูท่าจะไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่ขาดผู้ชาย แต่ทำไมเธอถึงมองแต่พี่ได้ล่ะ?” เหมยเหมยสงสัยเป็นอย่างมาก แม้ว่าเธอจะไม่ได้คุ้นเคยกับโฮ่วเซิ่งหนาน แต่ก็พอจะมองรสนิยมของโฮ่วเซิ่งหนานได้คร่าวๆ

ใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศตั้งหลายปี สันนิษฐานว่าความคิดและพฤติกรรมการใช้ชีวิตของเธอคงจะคล้ายคลึงกับหญิงสาวชาวต่างชาติไปแล้ว มิเช่นนั้นผู้หญิงคนนี้คงจะไม่กล้าจูบกับผู้ชายในที่สาธารณะได้หรอก?

เหยียนหมิงซุ่นรู้สึกใจฝ่ออีกครั้ง บ่นโทษที่ตัวเองนั้นโชคร้ายเกินไป ที่เพิ่งได้เจอกับผู้หญิงโรคจิตพรรณนั้น!

แท้จริงแล้วโฮ่วเซิ่งหนานได้พาหน่วยสำรวจไปยังพื้นที่ทะเลทราย เถียนมู่ก็อยู่ในหน่วยนี้ด้วย เดิมทีประเทศ Y ปิดกั้นพื้นที่ทะเลทรายไปแล้ว แต่เนื่องด้วยเพื่อนของโฮ่วเซิ่งหนานคือเคน เป็นหนึ่งในทายาทบริษัทยักษ์ใหญ่ในยุโรป โดยบริษัทยักษ์ใหญ่มักคอยสนับสนุนประเทศกลุ่มเล็กอย่างลับ ๆ อยู่ ซึ่งประเทศ Y ก็เป็นหนึ่งในประเทศที่ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลเคน ส่วนเคนได้บอกเอาไว้ว่าจะพาเพื่อน ๆ เข้าไปสำรวจในพื้นที่ทะเลทราย รัฐบาลของประเทศ Y จึงต้องยอมปล่อยไป

แน่นอนว่าเหล่ากองกำลังทหารได้ตรวจค้นโฮ่วเซิ่งหนานและผองพวก เมื่อยืนยันว่าไม่มีปัญหาใดถึงได้ยอมปล่อยให้พวกเขาเข้าไปในเขตพื้นที่ทะเลทราย โฮ่วเซิ่งหนานจึงติดต่อกับเหยียนหมิงซุ่นได้อย่างรวดเร็ว วิธีการของเธอคือการฆ่าไกด์ที่หน่วยสำรวจจ้างมา และให้เหยียนหมิงซุ่นปลอมตัวเป็นไกด์เพื่อหลบหนีออกไปจากทะเลทราย

ไกด์คนนี้เป็นคนที่โฮ่วเซิ่งหนานเลือกมาเอง ส่วนสูงและรูปร่างคล้ายคลึงกับเหยียนหมิงซุ่นมาก เพียงแค่แต่งเนื้อแต่งตัวเพิ่มเล็กน้อยก็ง่ายต่อการหลอกหน่วยสำรวจแล้ว

เหยียนหมิงซุ่นจึงทำเช่นนั้น แม้ว่าไกด์จะเป็นผู้บริสุทธิ์แต่ก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว เพื่อให้เขากลับบ้านได้อย่างราบรื่นเขาจึงต้องทำแบบนี้ ซึ่งหลังจากนั้นทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างราบรื่น เหยียนหมิงซุ่นหลอกพวกของเคนได้สำเร็จ และหนีออกมาจากทะเลทรายอย่างไร้ซึ่งอันตรายโดยไม่มีใครจับได้เลยสักคน

จากเดิมเหยียนหมิงซุ่นรู้สึกขอบคุณโฮ่วเซิ่งหนานมาก หากไม่ได้รับการช่วยเหลือจากเธอเขาคงไม่มีทางหนีออกมาจากทะเลทรายได้โดยไร้ซึ่งบาดแผลหรอก แต่ปัญหาคือโฮ่วเซิ่งหนานคอยแต่จะยั่วยวนเขาในช่วงที่อยู่ในทะเลทราย หลายครั้งที่มุดเข้ามาในเต็นท์นอนของเขา และยังถอดเสื้อผ้าต่อหน้าเขาอีก…

………………………………………………..

ตอนที่ 1437 ที่แท้ก็หลานสาวของเขา

เหมยเหมยฟังเหยียนหมิงซุ่นเล่าถึงเหตุการณ์ที่เขาได้ถูกช่วยชีวิตไว้คร่าว ๆ แน่นอนว่าเรื่องมุดเต็นท์ เหยียนหมิงซุ่นไม่มีทางเอ่ยถึงแน่ เขาไม่อยากจะระเบิดความหึงหวงของภรรยาให้ปะทุขึ้นหรอกนะ

แต่เซ้นท์ของผู้หญิงได้บอกกับเหมยเหมย ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นต้องมีอะไรมากกว่านี้

“เขารักพี่ตั้งแต่แรกพบ? เป็นไปไม่ได้ ฉันคิดว่าผู้หญิงอย่างโฮ่วเซิ่งหนาน ต้องชอบผู้ชายแนวตะวันตกหน่อยๆ ”

มีอีกหนึ่งประโยคที่เหมยเหมยไม่ได้พูดออกมา โฮ่วเชิ่งหนานดูเหมือนจะเป็นผู้หญิงที่ชื่นชอบคนแข็งแรงและมีขนาดใหญ่ล่ำ

แน่นอนว่าขนาดของเหยียนหมิงซุ่นก็ใหญ่ พอนึกถึงเหมยเหมยก็หน้าแดงก่ำ แต่ในหัวกลับพลันสว่างขึ้น นึกถึงความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่ง จึงได้เงยหน้าขึ้นทันที แต่กลับพบกับสีหน้าลำบากใจของเหยียนหมิงซุ่นที่ยังไม่จางหายไป ทันใดนั้นความสงสัยจึงบังเกิด

“เหยียนหมิงซุ่นพี่สารภาพมาเดี๋ยวนี้ แท้จริงแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ไม่งั้นคืนนี้นายนอนที่พื้น!”

เหมยเหมยยกมือทั้งสองข้างเท้าสะเอว การคำรามของสิงโตได้เริ่มขึ้น

เหยียนหมิงซุ่นถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพื่อเป็นประโยชน์ต่อคืนนี้เขาสารภาพไปเสียดีกว่า!

แต่ความจริงเรื่องนี้ก็ดูน่าอายเล็กน้อย!

“พี่บอกว่าหล่อนเห็นพี่เปลี่ยนเสื้อผ้างั้นเหรอ?” เหมยเหมยกรีดร้องด้วยใบหน้าที่เหลือเชื่อ

แค่เห็นผู้ชายเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ตกหลุมรัก?

ยัยโฮ่วเซิ่งหนานนี่คงจะป่วยเป็นโรคจิตจริง ๆ!

แถมยังป่วยไม่เบาด้วย!

แต่เพียงไม่นานเธอก็เข้าใจในทันที พลันเหลือบมองไปยังช่วงล่างของเหยียนหมิงซุ่นอย่างไม่ได้ตั้งใจ พร้อมกรีดร้องอย่างขมขื่น หน้าไม่อาย!

เมื่อครู่นั้นเธอคิดไม่ผิด โฮ่วเชิ่งหนานเห็นเจ้านั่นของเหยียนหมิงซุ่นเข้าถึงได้ใจเต้น

แม้ว่าเหมยเหมยจะไม่เคยเห็นของชายอื่นมาก่อน แต่ก็รู้ดีว่าขนาดของเหยียนหมิงซุ่นก็ไม่เล็กเลย ไม่ต้องพูดถึงว่าอยู่ในกลุ่มผู้ชายเอเชีย แม้แต่ในกลุ่มของผู้ชายยุโรปเขายังถือได้ว่าโดดเด่น ไม่แปลกเลยที่ยัยบ้าโฮ่วเซิ่งหนานจะวิ่งตามตอแยเหยียนหมิงซุ่นไม่ปล่อย

หน้าด้านหน้าทนเสียจริง!

“แต่ถึงอย่างไรพี่ก็ไม่มีสิทธิ์อยู่กับยัยบ้านั่น แม้แต่พูดก็ไม่ได้…”

เหมยเหมยโกรธเป็นที่สุด จากตอนแรกรู้สึกขอบคุณโฮ่วเซิ่งหนานแต่ตอนนี้กลับมลายหายไปหมดแล้ว!

จะแย่งผู้ชายของเธออยู่แล้ว จะให้ขอบคุณบ้าอะไรอีกล่ะ!

ความแค้นนี้มิอาจอยู่ใต้ฟ้าเดียวกันได้!

เหยียนหมิงซุ่นพยายามอยู่นานสองนานกว่าจะทำให้เหมยเหมยยอมใจเย็นลงได้ ทั้งยังท่องวินัยสามประการและคำสอนแปดประการ เหมยเหมยถึงได้อารมณ์ดีขึ้นมาได้ จากท้องฟ้าสว่างก็เปลี่ยนเป็นมีเมฆมาก แต่ไม่นานเธอก็กลับมากังวลอีกครั้ง

“พี่ว่าเธอจะให้นายใหญ่ช่วยออกหน้าไหม?”

เหยียนหมิงซุ่นกลับไม่ได้กังวลนัก “วางใจได้ นายใหญ่ไม่ได้โง่ขนาดนั้น อีกอย่างสามีของเธอก็ไม่ใช่คนที่จะถูกรังแกได้ง่าย ๆ นะ คนอื่นแย่งไปไม่ได้หรอก เธอทำใจให้สบายเตรียมตัวเป็นคุณนายเหยียนในอนาคตได้เลย!”

“เกลียดนัก…”

เหมยเหมยจ้องเขาตาเขม็ง แต่ในแววตากลับฉายแววดีใจ แค่นึกถึงช่วงที่คนอื่นเรียกเธอว่าคุณนายเหยียน เธอก็อดดีใจเสียไม่ได้

เหยียนหมิงซุ่นจึงถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในมหาวิทยลัย เหมยเหมยก็ไม่ได้ปิดบังเล่าเรื่องของถังม่านลี่ให้ฟัง เหยียนหมิงซุ่นหน้าขรึมขึ้นทันที ไม่พอใจต่อการกระทำของครูฝึกหน้านิ่งนั่นเป็นอย่างมาก ทำไมถึงปล่อยให้เกิดเรื่องราวฉาวโฉ่ได้?

จะปล่อยให้ทำเรื่องอื่นไม่ได้อีกต่อไป!

กลับไปต้องสั่งให้เสี่ยวเหมิงเพิ่มระยะฝึกเจ้านั่นอีก!

ครูฝึกหน้านิ่งที่กำลังทำการฝึกอยู่ในฟาร์ม รู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาทันที จึงได้ต่อยลูกต้มไปครั้งหนึ่งและรู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่างที่จะเกิด

ทั้งคู่ออกไปเดินเล่นรับลมข้างนอก พอตกเย็นถึงกลับเข้าบ้าน เจียงซินเหมยและคนอื่น ๆกลับไปนานแล้ว ซึ่งตรงใจเหยียนหมิงซุ่นมาก คืนนี้เขาจะนอนที่บ้าน แม้ว่าจะทำภารกิจนั้นไม่ได้แต่เขาก็ชอบที่จะนอนกอดรัดฟัดเหวี่ยงภรรยาตัวนุ่มนิ่มของเขา

แน่นอนว่าเขาไม่ได้ว่าง ส่งลุงเหลาเข้าไปสืบหาข้อมูลของคนในหอพักเหมยเหมย คนอื่นไม่มีอะไรน่าห่วง มีเพียงแค่เจิ้งเสวี่ยซานที่ทำให้เหมยเหมยนึกประหลาดใจ

“มิน่าล่ะผู้หญิงคนนี้แอบต่อต้านฉันอยู่ตลอด ที่แท้ก็เป็นหลานสาวของเจิ้งซื่อหลินนี่เอง!”

ปิดบังได้แนบเนียนพอสมควรนะเนี่ย!

………………………………………………………

[1] เปรียบเปรยหญิงสาวที่นิสัยไม่ดี ไม่มีความเป็นกุลสตรี ไร้มารยาท