ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1478 ละเลงจนหนาเป็นปูนซีเมนต์ + ตอนที่ 1479 ชอบจ้องจับผิด

ตอนที่ 1478 ละเลงจนหนาเป็นปูนซีเมนต์

เฮ่อเหลียนชิงไม่เล่นไปกับหล่อน ถ้าโฮ่วเซิ่งหนานล้างสีที่เปรอะเปื้อนบนหน้าออก ถอดต่างหูห่วงกลม ๆนั้นออกด้วย บางทีเขาอาจจะพอใจหน่อย ตอนนี้โฮ่วเซิ่งหนานดูสกปรกเลอะเทอะ เขาไม่อยากมองให้เสียสายตา

“นอกจากห่วงกลม ๆนี้แล้ว ยังมีสีบนหน้าเธอพวกนี้อีก อย่างกับจะไปเล่นงิ้ว!”

ปากร้าย ๆของเฮ่อเหลียนชิงช่างไม่มีใครเทียบได้เลยจริง ๆ อีกทั้งยังไม่ใช่การใช้กับตัวเอง เหมยเหมยมีความสุขมากจริง ๆ มองเฮ่อเหลียนชิงสบายตาขึ้นเยอะ

สีหน้าของโฮ่วเซิ่งหนานดูไม่ได้เป็นอย่างมาก แต่ไหนแต่ไรมาเธอมีชั้นเชิงแพรวพราวตลอด เวลานี้กลับเป็นใบ้ส่งยิ้มเจื่อนไปให้อย่างไม่มีทางเลือก แต่ในใจกลับแล่เนื้อตาแก่หนังเหนียวไปแล้วหลายพันรอบหมื่นรอบแล้ว

ยุ่งกับใครไม่ยุ่งแต่ดันมายุ่งกับเธอเสียนี่!

แต่ที่น่าอึดอัดที่สุดก็คือหาหนทางตอกกลับไม่ได้เลยจึงทำได้แค่ยอมรับความอับอาบขายหน้าอยู่แบบนี้

ดูถูกจ้าวเหมยเกินไป ไม่รู้ว่าว่าเล่นของอะไรใส่ตาแก่หนังเหนียวนี่ คาดไม่ถึงเลยว่าจะออกหน้าให้นังเพศยานี่อย่างสุดจิตสุดใจ เกลียดที่สุด!

ยิ่งโฮ่วเซิ่งหนานโดนกดเหมยเหมยก็ยิ่งมีความสุข หัวเราะคิกคักหลบอยู่หลังเหยียนหมิงซุ่น เหยียนหมิงซุ่นหยิกเอวของเธอเบา ๆตักเตือนเธอให้เก็บอาการหน่อย ไม่เห็นใบหน้าของโฮ่วหนานที่เขี้ยวปั๊ดนั่นหรือ?

ฝีเท้าของเฮ่อเหลียนชิงอาจไม่ว่องไวนักแต่สายตากลับหลักแหลมไม่เบา เห็นการเคลื่อนไหวเล็ก ๆน้อย ๆของทั้งคู่อย่างชัดเจน โดยเฉพาะอย่างยิ่งความลำพองใจที่ปิดเอาไว้ไม่อยู่ของเหมยเหมย อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขบขัน

ที่แท้ก็โง่!

ไม่มีแผนการในใจเลยสักนิด แม้กระทั่งเล่ห์อุบายยังมีไม่ถึงครึ่งของโฮ่วเซิ่งหนานด้วยซ้ำ ดูสิว่าโฮ่วเซิ่งหนานโกรธขนาดไหนแล้วแต่ก็ยังอดกลั้นความโกรธไว้ ยัยเด็กบื้อคนนี้ถ้าไม่ใช่เพราะเหยียนหมิงซุ่นกดไว้ เกรงว่าป่านนี้คงปล่อยก๊ากจนท้องแตกไปแล้ว!

ถึงแม้จะรู้สึกว่าเหมยเหมยโง่จนไม่มีทางรักษา แต่เปรียบกันแล้วเฮ่อเหลียนชิงชอบยัยเด็กโง่นี่มากกว่าหน่อย

นอกจากความงามที่ดูเพลินตาของเหมยเหมย สิ่งที่มีมากกว่าก็ยังคือ’ความโง่’

อย่ามองว่าเฮ่อเหลียนชิงเอาแต่บ่นเหยียนหมิฃซุ่นทุกวี่วันว่าเขาเป็นสามีหรือพ่อกันแน่ เลี้ยงภรรยาเหมือนเลี้ยงลูกสาว แต่มีผู้ชายบางจำพวกไม่ใช่ว่าชอบ ‘ดึงดัน’ หรือไง!

รวมถึงตัวของเฮ่อเหลียนชิงเองด้วย แต่ไรมาไม่เคยชอบผู้หญิงที่แข็งแกร่งเกินไป พวกเขาค่อนข้างจะกังวลเกี่ยวกับตัวเองมากกว่า และไม่ต้องการให้ผู้หญิงเป็นเท้าหน้าเหมือนผู้ชาย

ผู้หญิงถ้าแข็งแกร่งมากขนาดนั้นจะต้องการผู้ชายอย่างพวกเขาไปทำไม?

อันที่จริงนี่เป็นโรคประจำตัวของชายอกสามศอกอย่างเฮ่อเหลียนชิงและเหยียนหมิงซุ่น แค่รู้สึกว่าผู้หญิงควรได้รับการปกป้องจากพวกเขา เลี้ยงแมวเลี้ยงหมาวาดรูปเล่นเปียโน นี่คือชีวิตของผู้หญิงของพวกเขาที่ควรมี

แน่นอนว่า นี่เป็นความคิดในฐานะที่เป็นผู้ชายคนหนึ่งของเฮ่อเหลียนชิง

เพราะเหตุนี้เขาถึงแสดงท่าทีเหมือนว่าเหมยเหมยขัดตาไปเสียทุกอย่าง ทั้งหมดเป็นเพราะเขามองในฐานะคนเป็นพ่อ ความต้องการต้องแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงเป็นธรรมดา

การเป็นพ่อบุญธรรม แน่นอนว่าเขาหวังว่าลูกสะใภ้ของเขาจะมีความสามารถเต็มร้อย ไม่ใช่ว่าเหมือนอย่างตอนนี้ ถูกลูกชายของเขาประคบประหงมจนเหมือนนกคีรีบูน ไม่เจอคลื่นลมเข้ามาสัมผัสเลย

ถึงแม้ว่าปากของเฮ่อเหลียนชิงจะเอาแต่พูดว่าเหมยเหมยไม่มีอะไรดี แต่ในใจของเขาคิดเช่นไรคนในฟาร์มต่างรู้กันดี มีเพียงแต่ตัวเขาเองที่แสร้งทำเป็นไม่รู้

เดิมเฮ่อเหลียนชิงยังอยากจะสั่งสอนอีกหลายประโยค แต่พอเห็นสีสันฉูดฉาดบนใบหน้าของโฮ่วเซิ่งหนานก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกคลื่นไส้ โบกไม่โบกมืออย่างเหนื่อยล้าบอกให้เสี่ยวเมิ่งส่งเขากลับ

“โฮ่วเซิ่งหนานเธอไปล้างหน้าให้ดี ๆเถอะ เดิมหน้าก็ปกติดีดันไปละเลงจนหนาเป็นปูนซีเมนต์หมดแล้ว!

เฮ่อเหลียนชิงไปแล้วยังไม่วายที่จะปากเปราะทิ้งประโยคสังหารสุดท้ายไว้ถึงจะจากไปอย่างพึงพอใจ

ถึงอย่างไรก็ไม่ควรด่าเจ้าเด็กนั่นแรงเกินไป เพราะยังมีเจ้าเหยียนหมิงซุ่นปกป้องอยู่เลยยังด่าไม่หนำใจ แต่ก็เอาเถอะวันนี้ถือว่าด่าจนพอใจแล้ว!

…………………………………………..

ตอนที่ 1479 ชอบจ้องจับผิด

มองเฮ่อเหลียนชิงนั่งอยู่บนรถเข็นเผยแผ่นหลังที่ดูอวบอิ่ม จู่ ๆก็มีกระแสความอบอุ่นหลั่งไหลเข้ามาในหัวใจของเหมยเหมย

“คุณลุงสวัสดีค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะทำอาหารอร่อย ๆให้นะ!”

อยู่ดี ๆเหมยเหมยก็ตะโกนออกมา แต่ไหนแต่ไรมาคนอื่นทำดีกับเธอเรื่องเดียวแต่เธอจะตอบแทนคืนให้เป็นสิบเท่า เมื่อครู่เฮ่อเหลียนชิงสั่งสอนโฮ่วเซิ่งหนานอย่างถึงอกถึงใจ เหมยเหมยรู้สึกว่าเฮ่อเหลียนชิงออกหน้าเพื่อเธอ ซาบซึ้งใจจะตายอยู่แล้ว

แน่นอนว่าในความเป็นจริงเฮ่อเหลียนชิงก็ทำไปเพื่อออกหน้าให้เหมยเหมย แต่จะยอมรับได้อย่างไรเล่า?

แน่นอนว่าไม่!

ดังนั้น——

“ฝีมือเธอจะทำอะไรอร่อยได้? หมูยังเมินใส่ อย่ามาทำให้ฉันท้องเสีย…” เสียงแหลมสูงส่งผ่านกลับมา

เหมยเหมยหดหู่อยู่ท่ามกลางสายลม…

พรุ่งนี้เธอต้องใส่ยาระบายลงไปในอาหารให้ได้ ถ้าไม่ทำให้ตาแก่โรคจิตท้องเสียสามวันสามคืนเธอเปลี่ยนนามสกุลไปใช้ของพี่หมิงซุ่นเลย คอยดูสิ

เสี่ยวเมิ่งลูบจมูกอย่างเอือมระอา ขี้เกียจจะพูดอะไรแล้ว

ถ้านายท่านพูดอะไรดี ๆบ้างมันจะตายหรือไง?

เฮ่อเหลียนชิง ‘ไม่ตายหรอกแต่จะขายขี้หน้า วันหลังฉันจะวางมาดต่อหน้ายัยเด็กบ้านี่ได้อย่างไร?’

“รีบ ๆเข้าเถอะ ฉันต้องกลับไปกินแกงลูกบัวแก้ร้อนใน” เฮ่อเหลียนชิงเห็นหน้าเล็ก ๆของเหมยเหมยบึ้งตึงขึ้นมาก็ใจฝ่ออย่างไม่มีสาเหตุ บอกให้เสี่ยวเมิ่งเร่งมือหน่อย

เหมยเหมยหูผึ่ง กลอกตาไปมา

แกงลูกบัว?

เธอลำพองใจในทันที วิ่งไปหาเฮ่อเหลียนชิงเหมือนกับติดปีกบิน “แกงลูกบัวฉันตุ๋นเอง คุณไม่ได้บอกว่าขนาดหมูก็ไม่กินไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงยังอยากกินอีกล่ะคะ?”

เชอะ ตาแก่โรคจิตปากไม่ตรงกับใจ!

ก็เห็นอยู่ชัด ๆว่าชอบอาหารที่เธอทำ ยังจงใจใส่ร้ายป้ายสีต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ โดยเฉพาะต่อหน้าโฮ่วเซิ่งหนาน!

เฮ่อเหลียนชิงหงุดหงิด โอ้ย…ทำไมถึงได้ลืมไปได้นะ?

“ตลกแล้ว…อาหารที่เธอทำฉันเอาไปป้อนให้หมูกินนานแล้ว อันที่ฉันกินเป็นแกงลูกบัวที่พ่อครัวปรุงมาให้ๆใหม่ไป ๆ…หมาที่ดีจะไม่ขวางทาง…” เฮ่อเหลียนชิงเกิดผวาขึ้นมาจึงหันกลับไปตวาดใส่เสี่ยวเมิ่ง “เร็ว ๆหน่อย ยังไม่ได้กินข้าวเลย!”

เสี่ยวเมิ่งหันไปขยิบตาให้เหมยเหมยที่มีสีหน้าดูไม่ค่อยได้ พูดไม่มีเสียงว่า “กินหมดแล้ว!”

เดิมทีเหมยเหมยยังโมโหอยู่แต่ได้ยินเสี่ยวเมิ่งพูดแบบนี้ อารมณ์โมโหก็หายวับทันที มองไปที่เฮ่อเหลียนชิงที่กำลังทำสีหน้าถมึงทึงอยู่ ดูเหมือนว่าจะไม่ขัดตาเหมือนแต่ก่อนแล้ว

ไม่ว่าอย่างไรถึงช่วงเวลาสำคัญตาแก่น่ารังเกียจนี่ก็ถือว่ายอดเยี่ยมอยู่ ก็แค่ปากร้าย ขี้ใจน้อยไปหน่อย…

“คุณลุงกลับดี ๆนะคะ พรุ่งนี้ฉันจะทำแกงลูกบัวไปให้แก้ร้อนใน”

เหมยเหมยไม่โกรธแต่กลับยิ้ม ยิ้มหวานหยดย้อย ยิ้มจนใจของเฮ่อเหลียนชิงหงุดหงิด

“แกว่ายัยเด็กนี่โดนฉันด่าจนเป็นเอ๋อไปแล้วหรือเปล่า?” หลังจากที่เฮ่อเหลียนชิงขึ้นรถ ก็อดที่จะถามเสี่ยวเมิ่งไม่ได้

เสี่ยวเมิ่งกลอกตามองบน นายท่านของเขานี่จริง ๆเลย…

คุณหนูจ้าวด่าเขา เขาก็โมโห พอวันนี้คุณหนูจ้าวไม่ด่าเขาเขาก็รู้สึกไม่สบายใจเสียอย่างนั้น

“เป็นเพราะเหมยเหมยกตัญญูต่อท่าน นายท่ายก็รับไว้เถอะครับ” เสี่ยวเมิ่งพูดยิ้ม ๆ

เฮ่อเหลียนชิงลำพองใจทันที ปลื้มปริ่มอยู่นานแต่จู่ ๆก็แค่นเสียงออกมาว่า “น้ำแกงถ้วยเดียวคิดว่าจะซื้อฉันได้เหรอ? คิดง่ายไปแล้ว!”

เขาไหนเลยจะเป็นคนที่มองการณ์ตื้นเขินแบบนั้น?

เสี่ยวเมิ่งกลอกตามองบนอีกครั้งคร้านจะต่อปากต่อคำด้วยอีก เขามองออกว่านายท่านจงใจหาเรื่องทะเลาะและสนุกไปกับมัน ต่อให้คุณหนูจ้าวจะทำได้สมบูรณ์แบบจริง ๆ นายท่านต้องหาจุดบกพร่องออกมาได้แน่นอน

พอเฮ่อเหลียนจากไป ผู้อำนวยการก็ถอนหายใจยาว ยื่นมือไปปาดเหงื่อเย็น ๆบนหน้าผาก

ในที่สุดก็ไปเสียที!

ขอบคุณฟ้าดิน!

ผู้อำนวยการกลับมาทรงอิทธิพลอีกครั้ง เหยียดกระดูกสันหลังตรงส่งยิ้มให้เหมยเหมยอย่างพึงพอใจ แล้วชำเลืองมองโฮ่วเซิ่งหนานที่แต่งหน้าเต็มพลางคิ้วขมวดแน่น

ภูมิหลังของนางสาวโฮ่วคนนี้จะต้องสืบหาดี ๆเสียหน่อย หากไม่มีอะไรที่ร้ายแรงมากก็รีบตัดไฟตั้งแต่ต้นลม เลี่ยงไม่ให้ทำลายบรรยากาศของมหาวิทยาลัยจะดีกว่า

เหยียนหมิงซุ่น ‘ไม่ต้องให้คุณลงมือ เรื่องนี้เขาจัดการเอง!’

…………………………………………..