ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1490 ระมัดระวังตัวให้มาก + ตอนที่ 1491 เจ้านายผู้ชายมีปัญหา

ตอนที่ 1490 ระมัดระวังตัวให้มาก

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนถูกเสียงตะโกนราบเรียบทำให้ตกใจยกใหญ่ มือยังไม่ได้ออกแรงเลยก็ล้มลงบนพื้น

ช่วยไม่ได้ พระแม่ธรณีรักคนอ้วนเสมอ!

“ทำไมล่ะ?” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนใช้เวลาอยู่นานกว่าจะตะเกียกตะกายขึ้นมาจากพื้นได้ เหมยเหมยทำเอาประหลาดใจไม่น้อย ดาวมหาวิทยาลัยเป็นบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย?

เหมยเหมยรีบเดินเข้ามา เธอมองมือของเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนอย่างละเอียด เห็นว่ามือของเธอไม่เปื้อนเลือดถึงได้วางใจหน่อย โชคดีที่เธอนึกขึ้นได้ทันเวลา

โฮ่วเซิ่งหนานตอนนี้ไม่รู่ว่าติดเชื้อเอดส์หรือเปล่า แต่เหมยเหมยรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้มีโอกาสติดเชื้อสูง ไม่กลัวเรื่องที่แน่นอนแต่กลัวเรื่องที่ไม่คาดคิด ถึงแม้ว่าเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนผู้หญิงคนนี้จะขี้ประจบอยู่บ้างแต่เป็นคนแต่นิสัยตรงไปตรงมามาก แนวคิดทัศนคติตรงไปตรงมา เธอไม่สามารถนิ่งดูดายให้เธอเป็นอะไรไปได้หรอก

เมื่อวานตอนคาบเรียนร่างโครงภาพ ด้วยนิสัยอารมณ์ร้อนของคุณหนูใหญ่เหริ่นจึงเหลาดินสอ 2B หักไปสามแท่ง อารมณ์โกรธก็พุ่งมากขึ้นเล็กน้อยจนเหลาโดนมือตัวเอง เลือดไหลออกมาไม่น้อย บาดแผลยังสดอยู่เลย!

หากว่าโฮ่วเซิ่งหนานเป็นโรคนี้จริง ๆ หากแผลใหม่ของเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนเปื้อนเลือดที่มีเชื้อไวรัสเข้า…ไม่กล้านึกถึงผลลัพธ์ที่ตามมาเลย

“ไม่มีอะไร มือของเธอไม่ใช่ว่าได้รับบาดเจ็บมาหรอกเหรอ? หากว่าต้องใช้แรงอีก ระวังแผลจะเปิดนะ!”

เหมยเหมยอธิบายไปมั่ว ๆ เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนกระพริบตาปริบ ๆอย่างซาบซึ้งใจ

ดาวมหาวิทยาลัยกำลังเป็นห่วงเธออยู่เหรอ?

หรือว่าเธอก็เหมือนกับฉีฉีเก๋อ อยู่ในส่วนลึกหัวใจของดาวมหาวิทยาลัย?

เธอลุกขึ้นยืนอย่างเชื่อฟัง ยิ้มให้เหมยเหมยอย่างเอาใจ “ขอบใจนะ ฉันลืมนึกไปเลย”

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนมองนิ้วชี้มือซ้ายที่ได้รับบาดเจ็บของเธออย่างปวดใจ ซวยจริง ๆแค่เหลา2Bก็สามารถตัดแขนได้เลยเหรอเนี่ย艹！

โฮ่วเซิ่งหนานเห็นเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนไม่สนใจเธอแล้วจริง ๆ ก็ทั้งเจ็บทั้งโมโห นังแพศยา คอยดูนะ!

เธอก็เป็นคนชอบเอาชนะ ไม่ต้องการแสดงความอ่อนแอต่อหน้าจ้าวเหมยจึงฉีกถุงน่องด้วยตัวเอง ให้นักเรียนคนอื่น ๆช่วยพาเธอไปห้องพยาบาลเพื่อทำแผล เหมยเหมยคิด ๆแล้วก็ให้ฉีเก๋อเก๋อกลับไปที่หอพักก่อน เธอจะไปห้องพยาบาลของมหาวิทยาลัยก่อน เอากระดาษขยำก้อนเล็ก ๆที่เพิ่งเขียนเมื่อครู่โยนไปบนโต๊ะทำงานของห้องพยาบาล เมื่อเห็นหมอหยิบกระดาษขยำก้อนเล็ก ๆไปแล้วจึงจากไปอย่างวางใจ

ประกายไฟเพียงเล็ก ๆก็สามารถเผาทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ให้มอดไหม้ได้!

ต้องดูว่าตัวโฮ่วเซิ่งหนานเองจะใจสู้พอหรือเปล่า!

คุณหมอหยิบก้อนกระดาษขยำเล็ก ๆนั้นขึ้นมาอย่างสงสัย กลับเห็นประโยคหนึ่งที่เขียนอย่างลวกๆว่า: อีกครู่จะมีผู้หญิงมารักษาแผลที่หัวเข่า เป็นไปได้มากว่าเธอจะเป็นHIV ระวังไว้ด้วย!

“ปึ่ง”

คุณหมอตกใจจนหล่นจากเก้าอี้ล้มลงพื้น แม้ว่าปัจจุบันฮวาเซี่ยจะมีผู้ป่วยโรคเอดส์จำนวนไม่มากแต่ก็มี ประชาชนคนธรรมดาไม่คุ้นเคยกับโรคนี้ แต่หมอไม่มีทางที่จะไม่รู้ว่าโรคนี้เพราะน่ากลัวกว่ามะเร็งอีก

พูดได้ว่าหากพูดถึงเอดส์ขึ้นมาสีหน้าก็เปลี่ยนไปแล้ว!

คุณหมอคนนี้สงบสติลงมาอย่างรวดเร็ว เขาเก็บโน้ตเล็ก ๆขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็นการเตือนหรือล้อเล่น เขาก็ต้องให้ความสำคัญกับมันอย่างจริงจัง ชีวิตน้อย ๆก็สำคัญเช่นกัน!

โฮ่วเซิ่งหนานเดินกะเผลกเข้ามา มองคุณหมอห้องพยาบาลอย่างตกใจ ผ้าปิดปาก ถุงมือ เสื้อคลุมสีขาว…

ปกปิดมิดชิด มีเพียงตาดำคู่หนึ่งเท่านั้นที่เปิดออกให้เห็น แถมยังซ่อนอยู่หลังเลนส์หนา ๆอีก

นี่มันยิ่งใหญ่อลังการกว่าในห้องผ่าตัดอีกนะเนี่ย ทำบ้าอะไรเนี่ย

โฮ่วเซิ่งหนานงงงวยมากแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเพราะเจ็บจนทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ ดังนั้นจึงให้คุณหมอรีบทำแผลของเธอ คุณหมอมองเธอเหมือนมีนัยยะแอบแฝงแวบหนึ่งโดยไม่พูดอะไรทั้งนั้น ทำความสะอาดบาดแผลของเธออย่างระมัดระวัง และฉวยโอกาสตอนที่โฮ่วเซิ่งหนานไม่ทันสังเกตแอบเก็บตัวอย่างเลือดมาเงียบ ๆ

เป็นพาหะ HIV ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เพื่อความปลอดภัยของประชาชนในเมืองหลวง เขาขอไร้จรรยาบรรณสักครั้งแล้วกัน

…………………………………………..

 ตอนที่ 1491 เจ้านายผู้ชายมีปัญหา

ตกดึกเหมยเหมยเข้าครัวทำของโปรดเหยียนหมิงซุ่นทั้งโต๊ะด้วยตัวเองและรอเขากลับมาทานข้าวพร้อมกัน เหยียนหมิงซุ่นบอกไว้ล่วงหน้าแล้วว่าจะกลับมาเร็ว เหมยเหมยซุกตัวอยู่บนโซฟาดูโทรทัศน์อย่างเกียจคร้าน ทั้งหยิบแส้ขึ้นมาไล่ฉิวฉิวที่คิดจะขโมยกินกับข้าวเป็นระยะ ๆ

“ยังขโมยกินอีกฉันจะงดช็อกโกแลตแกหนึ่งเดือน!”

เหมยเหมยเหวี่ยงแส้เป็นครั้งที่สิบแปด โกรธจนรวบฉิวฉิวมากอดในอ้อมแขนไว้ตรึงเขาไว้สุดแรง

พี่หมิงซุ่นยังไม่ได้ทานเลยนะ!

ฉิวฉิวดิ้นพล่านอยู่หลายทีแต่หลุดออกไปไม่ได้เลยกลอกตาใส่ทีหนึ่งก่อนจะยอมฟุบอย่างยอมจำนน แย่งรีโมตมาจากมือเหมยเหมยกดไปยังช่องละครรักน้ำเน่าฉบับไต้หวันที่เขาชอบดูที่สุด ณ ขณะนี้กำลังฉายถึงฉากที่พระนางแอบหมั้นกันเองโดยไม่ผ่านความเห็นของผู้ใหญ่อย่างหักห้ามใจไม่อยู่ ทั้งคู่กำลังแอบได้เสียกัน…

เหมยเหมยหน้าแดงคิดจะกดเปลี่ยนช่องโดยอัตโนมัติ คุณชายฉิวกลับดูอย่างออกรส กรงเล็บอวบอ้วนยึดรีโมตไว้แน่นแทบปกป้องด้วยชีวิต

“ดูอะไร…เจ้ากระรอกลามก…ห้ามดู…”

เหมยเหมยแกะนิ้วของฉิวฉิวออกอย่างสุดแรงหมายจะแย่งชิงรีโมตกลับมา นั่งดูฉากนี้คนเดียวรู้สึกแปลกจัง โดยเฉพาะในอ้อมแขนยังมีเจ้ากระรอกอ้วนลามกอีกตัว

“ไม่ให้…ฉันจะดู…ใช่ว่าเธอจะไม่เคยจูบนายผู้ชายมาก่อนสักหน่อย มีอะไรน่าอายกัน…” ฉิวฉิวใช้ปากคาบรีโมตแล้วปีนขึ้นโคมไฟระย้าด้านบน ก้มมองเหมยเหมยจากมุมบนพลางส่ายหางฟูไปมาอย่างได้ใจ

ความจริงเขาดูฉากพวกนี้จนเบื่อหน่ายแล้ว ไม่ถอดเสื้อผ้าโป๊เปลือย ก็แค่จูบ…มีอะไรน่าดูกัน?

ไม่สู้ดูรูปถ่ายยัยลิงตัวเมียร่างใหญ่นั่นด้วยซ้ำ!

เขาจงใจกวนโมโหเจ้านายเท่านั้นเอง…ใครให้เจ้านายไม่ให้เขาได้กินของอร่อย ๆกันล่ะ!

“แกลงมานะ…!”

เหมยเหมยโกรธจนเอาสองมือเท้าสะเอวแล้วไปหยิบไม้เกี่ยวเสื้อที่สวนหลังบ้านมาหมายจะจับเจ้ากระรอกตัวนี้ลงมา แต่ฉิวฉิวว่องไวนักวิ่งไปทางซ้ายทีมุดไปทางขวาทีไม่ยอมให้เหมยเหมยจับตัวได้ จนถึงกระทั่งนั่งไขว่ห้างด้วยใบหน้าที่มีแต่ความได้ใจ…

“เธอทนเห็นคนอื่นได้ดีกว่าไม่ได้ ตัวเองทำกับนายผู้ชายไม่สำเร็จก็ไม่อยากเห็นผู้หญิงคนอื่นมีความสุข…เจ้านายอย่างเธอไร้คุณธรรมที่สุด!” ฉิวฉิวจงใจพูดยุแหย่เหมยเหมย ทุกครั้งที่แอบฟังอยู่มุมกำแพงก็ร้อนใจแทบตาย

ช่วงเข้าด้ายเข้าเข็มกลับไม่ยอมเอาเข้าไป!

ติดอยู่ตรงช่วงสำคัญทุกครั้ง!

ร้อนใจจนเขาอยากผลักนายผู้ชายจากด้านหลังสักที…แต่เขาไม่มีความกล้านี้…

เหมยเหมยหน้าแดงระเรื่อราวกับลูกพลับ เอาไม้เกี่ยวเสื้อกระทุ้งหลายทีด้วยความอายปนโกรธ แต่มีเพียงใยแมงมุมปลิวตกลงมาเล็กน้อย ขณะที่ไม่กระเทือนถึงฉิวฉิวเลยสักนิดจึงหัวเราะได้ใจมากกว่าเดิม ลูกตาสีดำขลับกลอกไปมาแล้วจงใจเอ่ยว่า “ฉันว่านะ…ตรงนั้นของนายผู้ชายใช้การไม่ได้หรือเปล่า…”

ไม่อย่างนั้นทำไมถึงหยุดชะงักตรงช่วงสำคัญทุกทีเลยล่ะ?

เหมยเหมยรีบแก้ตัวแทนเหยียนหมิงซุ่น “แกพูดเหลวไหล…พี่หมิงซุ่นบอกแล้วว่าจะรอเก็บไว้คืนวันเข้าหอ เพื่อสร้างความทรงจำที่ยากจะลืมเลือนให้ฉัน…แกอย่ามาพูดจาเหลวไหล…”

พูดจบใบหน้าของเธอก็แดงจนเกินเหตุยิ่งกว่าเดิม ได้แต่กระทืบเท้าปึงปัง เธอจะพูดเรื่องพวกนี้ให้เจ้ากระรอกบ้านี้ฟังทำไมกัน?

“แกรีบไสหัวลงมาได้แล้ว…ฉันจะโกรธจริง ๆแล้วนะ!” เหมยเหมยทำหน้านิ่ง

ฉิวฉิวปัดอุ้งมืออวบน้อยก่อนจะเดินบนโคมไฟระย้าช้าๆ “มีแต่คนโง่อย่างเธอเท่านั้นถึงจะเชื่อคำพูดบ้า ๆนี้ได้ ฉันจะวิเคราะห์ให้เธอฟังนะ…สาเหตุที่จนถึงตอนนี้เธอก็ยังทำไม่สำเร็จมีอยู่สองอย่าง…”

เหมยเหมยปากบอกไม่ฟังแต่หูกระดิกตั้งใจฟังอย่างจดจ่อ

ความจริงเธอเห็นเหยียนหมิงซุ่นคอยอดทนอดกลั้นอย่างทรมานทุกครั้งก็ปวดใจมากเหมือนกัน!

ทว่าเหยียนหมิงซุ่นกลับหัวรั้นเหลือเกิน อย่างอื่นทำหมดแล้วมีเพียงขั้นตอนสุดท้ายที่ไม่ยอมทำสักที เขาบอกว่าจะเก็บไว้คืนวันเข้าหอ…

ฉิวฉิวเห็นท่าทางปากไม่ตรงกับใจของเหมยเหมยก็พ่นลมทางจมูกอย่างได้ใจ “หรือตรงจุดนั้นของเหยียนหมิงซุ่นมีปัญหา…”

“เป็นไปไม่ได้!”

เหมยเหมยค้านเสียงแข็ง เหยียนหมิงซุ่นไม่มีปัญหาอะไรเพราะไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเธออีกแล้ว กระทำรุนแรงทุกครั้งเสียขนาดนั้นราวกับงูจอมตะกละตะกลามที่ไม่ว่าทานอย่างไรก็ไม่อิ่ม แล้วจะมีปัญหาได้อย่างไรเล่า?

………………………