ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1492 เราแต่งงานกันไหม + ตอนที่ 1493 อยากรีบแต่งงาน

ตอนที่ 1492 เราแต่งงานกันไหม

ฉิวฉิวเหลือบมองเหมยเหมยแวบหนึ่งแล้วแค่นเสียงพูดว่า “งั้นก็เหลือสาเหตุเดียวแล้ว นั่นก็คือเธอยังมีแรงดึงดูดนายผู้ชายได้ไม่มากพอ ยังไม่ถึงขั้นที่จะให้เขาหลุดการควบคุมได้!”

ในหัวเหมยเหมยพุ่งปรี๊ดระเบิดออก ตวาดด่า “แกพูดเหลวไหล…พี่หมิงซุ่นไม่รู้ว่าชอบฉันมากขนาดไหน…เขารักฉันถึงไม่ยอมทำแบบนั้น…”

“โง่…รักแท้ก็ต้องกระโจนกลืนกินเข้าไปแล้ว…จะมัวถ่วงเวลานานขนาดนั้นไปทำไม?” ฉิวฉิวกลอกตาใส่ที ไม่ว่าอย่างไรในโลกกระรอกของพวกเขาขอเพียงมีกระรอกตัวเมียที่ถูกใจก็ต้องกระโจนเข้าใส่แล้วจัดการเผด็จศึกเสีย หากมัวชักช้าไม่รู้ว่าจะโดนตัวผู้ตัวไหนคาบไปกินหรือเปล่า!

ทุกคนต่างเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยน้ำนม คิดว่าเพศผู้ย่อมมีจุดที่คล้าย ๆกัน!

คุณชายฉิวคิดเช่นนั้น!

เหมยเหมยกลับสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมากแล้วเผลอก้มมองตัวเองโดยอัตโนมัติ หน้าอกเล็กไปหน่อยจริง ๆ แต่เหยียนหมิงซุ่นบอกว่ากำลังพอดี…หรือว่าเหยียนหมิงซุ่นกลัวเธอเสียใจถึงได้จงใจพูดปลอบใจเธองั้นหรือ?

“เจ้ากระรอกบ้าจะไปรู้เรื่องอะไร…พี่หมิงซุ่นรักฉันจะตาย…ตาฉิวแกไสหัวลงมาเดี๋ยวนี้…ฉันจะนับถึงสาม…”

เหมยเหมยไม่ยอมเชื่อคำพูดของฉิวฉิว แต่ภายในใจนั้นไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็รู้สึกแย่อยู่ดีจึงพาลหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก ตะเบ็งเสียงดังคำรามใส่แต่ฉิวฉิวกลับไม่กลัวเธอสักนิด นับถึงสิบก็ไม่กลัวในเมื่อนายผู้หญิงก็ดีแต่ขู่เท่านั้นแหละ

“ฉันจะบอกเธออีกเรื่อง…เพศผู้กลั้นไว้นานไม่ได้ไม่อย่างนั้นต้องเกิดปัญหาแน่…นายผู้ชายกำลังอยู่ในวัยอารมณ์พลุกพล่านที่สุด…ถ้าเขาไม่เป็นอะไรจริง ๆ กลั้นไว้นานขนาดนี้ต้องเกิดปัญหาแน่…ไม่แน่อาจกลั้นจนเป็นโรคไปแล้วมั้ง ยังจะคืนวันเข้าหอที่น่าจดจำอะไรอีก…อย่ามัวแต่คิดอยู่อีกเลย!”

ฉิวฉิวพูดด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ยาวเหยียด ทุกครั้งที่แอบฟังไม่เคยสนุกเลย ช่างเป็นที่เสียใจสำหรับเขาเหลือเกิน!

ทีนี้นายผู้หญิงคงคิดได้แล้วสินะ?

ฝ่ายชายไม่จู่โจม ฝ่ายหญิงเป็นฝ่ายเริ่มก่อนก็ได้นี่นา!

เหยียนหมิงซุ่นกลับถึงบ้านเห็นภรรยาตัวน้อยของตนกำลังใช้ไม้เกี่ยวเสื้อทะเลาะกับเจ้ากระรอกตัวอ้วนแสนฉลาดอยู่…อารมณ์ขุ่นมัวของเขาก็สดใสขึ้นทันทีพร้อมกระตุกยิ้มที่มุมปาก

“เป็นอะไร? มันทำให้เธอไม่พอใจเหรอ?”  เหยียนหมิงซุ่นเดินเข้ามามองฉิวฉิวที่อยู่บนโคมฟ้าระย้าอย่างเย็นชาแวบหนึ่ง คุณชายฉิวตัวสั่นระริกอย่างจนหนทาง รูทวารบีบแน่นแล้วกระโดดลงอย่างเชื่อฟัง ยื่นรีโมตให้เหยียนหมิงซุ่นเป็นการเอาใจ

เหมยเหมยโกรธจนตบตามตัวมันเบา ๆทีหนึ่ง เธอพูดตั้งนานไม่ได้ผลแต่เหยียนหมิงซุ่นใช้เพียงสายตาแวบเดียวก็ว่าง่ายเสียแล้ว!

เหยียนหมิงซุ่นใช้ฝ่ามือเดียวปัดเจ้าตัวอ้วนที่เกะกะตาไปตรงมุมโซฟาทีเดียว ก่อนจะรั้งตัวเหมยเหมยให้นั่งลง ค่อย ๆถามว่าฉิวฉิวทำความผิดอะไรไป

เหมยเหมยอ้าปากจะตอบแต่ไม่นานก็กลืนคำตอบลงไป สีหน้าแดงระเรื่อที่เพิ่งจางหายไปถาโถมมาอีกครั้ง ส่ายศีรษะบอกไปว่าไม่มีอะไรให้เหยียนหมิงซุ่นล้างมือทานข้าวเถอะ

คำพูดน่าอายพวกนั้นจะเล่าให้เหยียนหมิงซุ่นฟังได้ที่ไหนกัน?

น่าอายจะตายไป!

แต่เป็นเพราะเสน่ห์ของเธอไม่เพียงพอใช่ไหม?

บนตำรามักเขียนไว้ว่าคู่ชายหญิงหากถึงอารมณ์กำลังได้ที่ บทรักจะเกิดขึ้นเมื่อได้จังหวะพอดี หากยังทนไหวก็คือหลิวเซี่ยฮุ่ย[1]แล้ว

เหมยเหมยส่ายศีรษะอีกครั้งอย่างไว ความรู้สึกที่เหยียนหมิงซุ่นมีต่อเธอคือของจริงอย่างแน่นอนแล้วเธอจะสงสัยมันได้อย่างไร? ต้องเป็นเหตุผลดังที่เหยียนหมิงซุ่นบอกไว้แน่ เขาอยากให้คืนวันแต่งงานกลายเป็นความทรงจำสุดพิเศษสำหรับเธอ!

แต่ยังห่างจากวันที่เธอเรียนจบอีกตั้งสามปีนะ!

เหยียนหมิงซุ่นกลั้นอีกสามปีจะไม่เป็นไรจริงหรือ?

“พี่หมิงซุ่น…เราแต่งงานกันดีไหม? ไม่ต้องรอเรียนจบแล้ว!” เหมยเหมยเอ่ยขึ้นฉับพลัน

เหยียนหมิงซุ่นชะงักไปทีพาลรู้สึกว่าความคิดคนรักของตนก้าวกระโดดไวเกินไป แทบจะไล่ตามแม่ยายทันอยู่รอมร่อแล้ว หรือว่าคนที่ทำงานสายศิลปะเป็นแบบนี้กันทุกคน?

“ทำไมจู่ ๆก็คิดจะแต่งงานล่ะ?” เหยียนหมิงซุ่นหัวเราะ แกะกุ้งหนึ่งตัวป้อนเหมยเหมย

แต่งงานหรือ…

แค่คิดก็เฝ้ารอคอยวันนั้นแล้ว!

แต่ปัญหาคือเจ้าสาวของเขายังเรียนไม่จบมหาวิทยาลัยเลย!

สิ่งที่แทบฆ่าเขาก็คือเขาเคยรับปากจ้าวอิงหัวเพราะอารมณ์ชั่ววูบไปว่าหากเหมยเหมยยังเรียนไม่จบก็จะไม่แต่งงานและห้ามกินเจ้าสาวตัวน้อยของเขา!

เขาในเวลานั้นต้องโดนลาเตะกะโหลกมาแน่ ๆ!

ต้องใช่แน่ ๆ!

………………………………..

ตอนที่ 1493 อยากรีบแต่งงาน

เหมยเหมยกลืนเนื้อกุ้งที่เคี้ยวอยู่ในปากลงท้องแล้วพูดพลางยิ้มหวานให้เหยียนหมิงซุ่น “ฉันอายุสิบเก้าแล้ว แต่งงานได้แล้วนะ!”

…เธออยากเป็นคุณนายเหยียนเหลือเกิน!

เหยียนหมิงซุ่นยิ้มพลางป้อนเนื้อกุ้งให้เธอก่อนจะบีบจมูกเธอเบา ๆ “กฎหมายกำหนดว่าต้องยี่สิบปี เธอเพิ่งสิบเก้าเอง!”

ยายเด็กน้อยที่อยากรีบแต่งงานทำไมถึงน่ารักขนาดนี้!

เหมยเหมยตาลุกวาวจับแขนเหยียนหมิงซุ่นกล่าวว่า “งั้นรอเลยวันเกิดปิดเทอมฤดูร้อนปีหน้าเราก็แต่งงานกัน ได้ไหมคะ…”

หางเสียงลากยาวราวกับมีแปรงด้ามเล็กลูบไล้ผ่านหัวใจอันเข้มแข็งของเหยียนหมิงซุ่น…คันยุบยิบ…เสียวซ่าน…จนแทบหลอมละลายแล้ว

“อยากแต่งงานขนาดนั้นเชียว หืม?” เหยียนหมิงซุ่นก้มหน้ากระซิบถามข้างหูเธอเบา ๆ ปล่อยลมหายใจร้อนผ่าวระต้นคอขาวเนียนของหญิงสาว…ทำเอาหัวใจของหญิงสาวเสียวซ่านเช่นเดียวกัน

เหมยเหมยบิดตัวไปมาหลุดครางเสียงออกมาดั่งแมลงตัวน้อย สีแดงระเรื่อลามขึ้นใบหูที่ขับให้ดูอมชมพูยิ่งกว่ากลีบดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิ

“ทำไมเหมยเหมยถึงอยากรีบแต่งงานล่ะ? ตอนนี้เที่ยวเล่นให้สนุกเต็มที่หน่อยไม่ดีเหรอ?”

เหยียนหมิงซุ่นถอนหายใจเบา ๆทีหนึ่งอย่างนึกเสียใจ เขาเคยโดนลาเตะสมองชัด ๆ!

บนโลกนี้ไม่มียาแก้โรคเสียใจภายหลังสินะ!

ทว่าเขาเองก็อยากให้เหมยเหมยสนุกอีกหลายปี ต่อให้เขาหัวทันสมัยแค่ไหนแต่ชีวิตหลังแต่งงานไม่มีทางสะดวกสบายเท่าตอนนี้ ในเมื่อมีภาระทางครอบครัวเพิ่มมากขึ้น มีภาระที่ต่อให้เขาไม่นึกถึงมันก็ได้แต่ก็ต้องไปเป็นภาระของเหมยเหมยอยู่ดี

ล่าช้าอีกหลายปีก็ดีเหมือนกัน!

เหมยเหมยส่ายศีรษะแรง ๆ แล้วพูดอ้อนเสียงเล็กเสียงน้อย “ฉันอยากแต่งงานนี่นา…ทำกับข้าวอร่อย ๆให้พี่หมิงซุ่นทุกวัน ซักผ้าให้พี่ พับเสื้อผ้าให้พี่…ดูทีวีด้วยกัน…”

ขณะที่พูดเรื่องแบบนี้เหมยเหมยดวงตาเป็นประกาย ไม่รู้ว่าเธอเฝ้าฝันจะได้ใช้ชีวิตคุณนายเหยียนมากี่ครั้งแล้ว!

เหยียนหมิงซุ่นก็ใจอ่อนยวบ เขาก็คาดหวังเหมือนกันนะ!

แต่ว่า…

มีใบหน้าน่ารำคาญของจ้าวอิงหัวปรากฎขึ้นตรงหน้าก็ทำเอาใจเหยียนหมิงซุ่นดิ่งวูบ นวดขมับที่ปวดตุบ ๆ นึกเสียใจกับสิ่งที่ตัดสินใจไปก่อนหน้า!

“เด็กดี…ตอนนี้เราก็ใช้ชีวิตแบบนี้ก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?” เหยียนหมิงซุ่นพูดโอ๋อย่างใจเย็น ใครให้เขาเป็นคนที่ต้องพูดได้แล้วต้องทำได้กันล่ะ!

“แต่ฉันอยากมีลูก…มีลูกของเราสองคน!”

เหมยเหมยโพล่งออกมาเพราะความร้อนใจ ยิ่งพูดถึงท้ายประโยคเสียงยิ่งเบา…ก้มหน้างุดชิดอก ใบหูเล็กแดงเถือก

เหยียนหมิงซุ่นเองก็ชะงักค้างพร้อมในหัวที่ฉายภาพเด็กตัวอวบอ้วนขาวเนียนคนหนึ่งกำลังใส่ผ้าอ้อม ฉีกยิ้มกว้างแบบไร้ฟัน ปล่อยให้น้ำลายไหลยืด…

เขาเหมือนสะดุ้งเฮือกรีบตัดภาพนั้นทิ้ง สิ่งมีชีวิตอย่างเด็กน้อยเขาไม่ค่อยปรารถนาเท่าไรนัก!

แค่คิดว่าระหว่างเขากับเหมยเหมยบนเตียงใหญ่จะมีเด็กหนึ่งคนหรืออาจมีถึงสามคนผู้โชคร้ายกำลังทำตัวเอาแต่ใจ ทั้งฉี่ทั้งขี้…ไหนจะรบกวนเวลาพลอดรักของเขากับเหมยเหมยอีก…

เหยียนหมิงซุ่นรู้สึกว่าโลกใบนี้ก็ไม่งดงามอีกต่อไปแล้ว!

เขาชอบใช้เวลาส่วนตัวสองต่อสองมากกว่า ฉะนั้นแบบนี้ดีอยู่แล้ว นอกจากจะไม่สามารถทำถึงขั้นตอนสุดท้ายได้!

“เด็กดี…ฉันเคยถามคุณหมอมาแล้ว…บอกว่าตอนนี้เธอยังเด็ก ไม่ควรมีลูกเล็ก…อย่างเหมาะสมที่สุดก็อายุยี่สิบแปดปี ไม่รีบนะ!”

เหยียนหมิงซุ่นผลักความผิดไปให้คุณหมออย่างไม่ละอายใจ หากไม่ใช่เพราะอายุสามสิบแปดมันไม่สมจริงเขาก็อยากเลื่อนไปอีกสักสิบปี!

แต่เขาไม่รู้ว่าภรรยาแสนซื่อของเขาไม่ได้หลอกกันง่ายขนาดนั้นแล้ว!

“พี่โดนคุณหมอคนไหนหลอกมา? ยี่สิบแปดปีมันสาวอายุมากแล้ว ฉันไม่อยากมีลูกตอนอายุมากขนาดนั้น…” เหมยเหมยถลึงตาใส่เขาแวบหนึ่ง ทำไมยิ่งโตยิ่งโง่นะ โดนหลอกมายังไม่รู้ตัวอีก

………………………

[1] หลิวเซี่ยฮุ่ย บุคคลในเรื่องสามก๊ก ปัจจุบันใช้เรียกแทนชายผู้เป็นสุภาพบุรุษ