ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1498 ล้มทับ…จับกิน + ตอนที่ 1499 เธอคือถั่วลันเตาอ่อน

ตอนที่ 1498 ล้มทับ…จับกิน + ตอนที่ 1499 เธอคือถั่วลันเตาอ่อน
Ink Stone_Romance
ตอนที่ 1498 ล้มทับ…จับกิน

เหมยเหมยได้ใจอย่างมาก เหยียนหมิงซุ่นติดกับสำเร็จแล้ว…ต่อไป–

เริ่มทานมื้อใหญ่ได้เลย!

“ที่รัก…ฉันอยากกินพี่…”

เหมยเหมยผละออกจากเขา วันนี้เธอเป็นฝ่ายรุก เธอจะเป็นเจ้าหญิงคอยบงการ…

เหยียนหมิงซุ่นใจวูบโหวงแปลก ๆ เมื่อไม่ได้สัมผัสรสชาติหอมหวานต่อกำลังจะลิ้มรสอีกก็ตัวสะท้าน…ก้มมองด้วยความแปลกใจแต่ทำเอาลูกตาแทบกระเด็นออกมา

แต่ไม่นานก็ขบคิดอะไรต่อไม่ได้…จึงหลับตาลงครางเสียงออกมาอย่างสบาย

สวรรค์บนดินก็แค่นั้นแหละ!

เสียงครางหอบที่แว่วมาจากเหนือศีรษะเป็นพัก ๆทำเอาเหมยเหมยได้ใจยิ่งกว่าอะไร…

ดูสิว่าเหยียนหมิงซุ่นจะกลั้นอยู่ไหม!

ดวงตาเหยียนหมิงซุ่นเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย เขาทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ ต่อให้ตอนนี้ฟ้าจะสล่มดินจะสลายก็หักห้ามความกระหายที่เขาอยากกลืนกินหญิงสาวตรงหน้านี้ไม่ได้แล้ว…

ส่งเสียงคำรามทุ้มต่ำออกมาทีหนึ่ง…

เขาช้อนตัวเหมยเหมยขึ้น…โยนลงบนเตียง…

“ที่รัก…รีบมากินฉันสิ…”

เหมยเหมยยิ้มหวานสายตาหยาดเยิ้มกึ่งนั่งกึ่งนอนอย่างเกียจคร้าน ตัวเอนเอียงน้อย ๆ ขับให้ดูเย้ายวนเกินบรรยาย…เธอหัวเราะคิกคักกระดิกนิ้วใส่เหยียนหมิงซุ่น…

เหยียนหมิงซุ่นกลืนน้ำลายหลายทีแต่ไม่สามารถแก้กระหายได้เลย เขาเพิ่งกระโจนขึ้นเตียงได้ไม่นาน ใบหน้าอันน่ารำคาญใจของจ้าวอิงหัวปรากฎอยู่ตรงหน้าทันที…

แล้วก็จ้าวเสวียหลินที่น่ารำคาญยิ่งกว่านั่นด้วย!

“เหยียนหมิงซุ่น…แกจะเป็นคนที่ไม่รักษาคำพูดเหรอ?” เสียงคำรามของจ้าวอิงหัวดังขึ้นข้างหู เรียกให้เหยียนหมิงซุ่นสงบสติลงทันทีนึกโกรธตัวเองทำไมถึงได้สูญเสียการควบคุมได้?

เรื่องที่รับปากไว้ก็ต้องทำให้ได้ ไม่อย่างนั้นหลังจากนี้ไปคำพูดของเขายังจะมีความน่าเชื่อถืออยู่อีกหรือ?

เหยียนหมิงซุ่นก่นด่าตัวเองรอบที่หมื่น สูดหายใจลึก ๆหลายทีเตรียมถอยทัพกลับเมือง

“พี่หมิงซุ่น…รีบมาสิ…”

เหมยเหมยพึมพำเสียงเบา เจ้าตัวฟุบอยู่บนเตียงเหมือนแมวตัวเล็กแต่ดวงตาแทบจะลืมไม่ไหวอยู่รอมร่อ แต่ก็ยังไม่ลืมภารกิจสำคัญอย่างการยั่วยวนอีก

เหยียนหมิงซุ่นส่ายศีรษะระอา สภาพนี้ต่อให้เขาไม่รักษาคำพูดก็กินไม่ลงอยู่ดี!

ช่างเป็นยายเด็กโง่จริง ๆ!

อยากยั่วเขาแต่ดันมอมตัวเอง!

เหยียนหมิงซุ่นถอนหายใจเฮือกหนึ่งอย่างหงุดหงิดพลางอุ้มเหมยเหมยที่เมาแล้วเข้าไปในผ้าห่ม ในขณะที่สาวน้อยยังพึมพำเองไม่หยุด “…ฉันไม่ใช่ถั่วแขก…พี่หมิงซุ่นชอบฉันจะตาย…จะต้องกินเขาให้ได้!”

เธอยังกำหมัดเล็ก ๆเหมือนให้คำสาบานด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแล้วตะโกนออกมาเสียงดัง “…กินเข้าไป…กินให้สิ้นซาก…”

“ฟู่ว!”

เหมยเหมยพลิกตัวทีแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราไป!

ไปกินในฝันแล้วกัน!

ฉิวฉิวที่อยู่นอกหน้าต่างตะกุยกรงเล็บอย่างโมโห…ใช้ไม่ได้เอาเสียเลย!

เกือบจะสำเร็จแล้วแต่ดันพลาดท่าเสียก่อน!

โอ๊ย…โมโหเหลือเกิน…เขาจะต้องไปหากระรอกตัวเมียสักตัวมาระบายโกรธ!

เหยียนหมิงซุ่นนึกสงสัยอย่างมาก ถั่วแขกอะไรกัน?

เขาก้มมองสาวน้อยที่หลับใหลราวกับหมูตัวน้อย ผิวเนียนละเอียด จุดที่ควรแบนก็แบน จุดที่ควรนูนก็นูน…แม้ไม่ได้มีมากเหมือนโฮ่วเซิ่งหนานแต่เขารู้สึกว่ากำเหมาะมือดีที่สุดแล้ว

ใหญ่เหมือนแม่พันธุ์วัวนมมันสวยตรงไหน?

เหมยเหมยไปฟังคำไร้สาระพวกนี้มาจากไหน?

มิน่าหลายวันนี้ถึงอยากรีบแต่งงานถึงขั้นกล้ายั่วเขา โง่จริง ๆเลย!

เหยียนหมิงซุ่นจุ๊บริมฝีปากแดงฉ่ำเหมือนดอกกุหลาบด้วยความรักใคร่ที พูดเสียงเบา “…มีแค่เธอที่ทำให้ฉันกระหายได้…ที่รัก…”

เขาห่มผ้าบางๆ ให้เหมยเหมยที่นอนหลับสนิทไปแล้ว เกรงว่าโยนเธอไปไว้ในสวนก็คงไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เหยียนหมิงซุ่นยิ้มอย่างระอา จุดไฟแล้วก็นอนตายเหมือนหมู แต่เขายังต้องดับไฟในตัวอยู่นี่สิ

ก็ได้…ไปอาบน้ำเย็นเสียหน่อยแล้วกัน!

…………………….

ตอนที่ 1499 เธอคือถั่วลันเตาอ่อน

ฝันถึงภาพสองเราร่วมรักกันตลอดทั้งคืน!

เหมยเหมยถูกเสียงนกน้อยผู้ขยันขันแข็งปลุกให้ตื่นจากความฝันแล้วบิดขี้เกียจไปมา แสงอาทิตย์ยามเช้าสอดส่องผ่านม่านผืนบางเข้ามากระทบเตียง เป็นเช้าที่สดใสดีจริง ๆ

เธอยื่นมือออกไปข้าง ๆตามสัญชาตญาณแต่กลับว่างเปล่า

ความง่วงหายเป็นปลิดทิ้งตามด้วยความเขินอายที่เพิ่งโผล่มารายงานตัว นึกถึงความใจกล้าเมื่อคืนเหมยเหมยก็มุดเข้าผ้าห่มอีกครั้ง ไม่อยากออกไปเลย

แต่ว่า–

ไม่นานเธอก็สังเกตถึงความผิดปกติ

ไม่มีความรู้สึกปวดเมื่อยเหมือนถูกรถถังทับ ร่างกายสบายดียิ่งกว่าอะไรเหมือนทุกอย่างปกติสุขดี

ถึงรถถังทับใส่ออกจะเกินจริงสักนิดแต่ถ้าเธอกินเหยียนหมิงซุ่นไปแล้วจริง ๆ ไม่มีทางที่จะไม่รู้สึกอะไรสักนิดหรือเปล่า?

เหมยเหมยเลิกผ้าห่มเห็นผ้าปูเตียงสะอาดเหมือนซื้อใหม่ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลือด ไม่มีแม้แต่เส้นผมด้วยซ้ำ!

เธอใจดิ่งวูบรีบพูดปลอบตัวเอง เธอฝึกฉีกขาทุกวี่วันไม่แน่ชั้นเยื่อพรหมจรรย์อาจขาดนานแล้ว ไม่มีเลือดออกมาถึงจะปกติ ใจเย็น…ต้องใจเย็น!

“ฉิวฉิว…แกรีบกลับมานะ!”

เหมยเหมยจำต้องขอความช่วยเหลือคุณชายฉิว เธอรู้ว่าเมื่อคืนเจ้ากระรอกลามกตัวนี้ต้องแอบฟังอยู่นอกกำแพงแหง เพื่อให้รู้ว่าตัวเองได้ทานมื้อใหญ่สมใจหรือไม่ ต่อให้ลำบากใจแค่ไหนก็ต้องถาม

คุณชายฉิวดูเหนื่อยล้าเล็กน้อยหลังออกกำลังกายกับกระรอกตัวเมียแสนสวยที่เพิ่งตามจีบมาตลอดคืน มุดออกมาอย่างเกียจคร้านแล้วมองเหมยเหมยด้วยสายตานิ่งเฉย

“ไม่ต้องถาม…กินหรือไม่กินเธอไม่รู้ตัวสักนิดเหรอ?”

ฉิวฉิวส่งสายตาดูถูกดูแคลนให้เหมยเหมยแวบหนึ่ง คร้านจะสนใจเจ้านายที่ใช้ไม่ได้คนนี้อีก ไปเล่นกับไก่ตัวเมียสวนหลังบ้านยังสนุกกว่า

เหมยเหมยนิ่งชะงักไปชั่วขณะและใจหายวาบทันควัน!

หรือว่าเธอคือถั่วแขกจริง ๆ?

เธอกระโจนเข้าหาขนาดนั้นแล้วทำไมพี่หมิงซุ่นถึงไม่ยอมกินเธอ?

เหยียนหมิงซุ่นกลับมาจากวิ่งออกกำลังยามเช้าแล้ว วันนี้เขาวิ่งไปห้ากิโลเมตร ช่วยไม่ได้ ไฟในตัวร้อนแรงเกินไป

“เหมยเหมยยังไม่ตื่นเหรอ?”

ไม่เจอใครในห้องนั่งเล่นเหยียนหมิงซุ่นเลยถามป้าฟาง ป้าฟางส่ายศีรษะไปมา

เหยียนหมิงซุ่นนึกแปลกใจหน่อย ๆ แม้หล่อนจะชอบนอนตื่นสายแต่ก็ไม่เคยตื่นสายขนาดนี้มาก่อน หรือว่ายังไม่หายจากอาการเมา?

เขาไม่ค่อยวางใจเท่าไรเลยเดินไปที่ห้องนอนพบว่าผ้าห่มนูนขึ้นเป็นก้อน เพียงแต่เขาหูดีว่องไวได้ยินเสียงร้องไห้กระซิกเบา ๆ พลันก็สีหน้าเปลี่ยนไปก้าวเท้ายาวเข้าไปเปิดผ้าห่มออก กลับเห็นเหมยเหมยน้ำตาไหลอาบแก้ม ดวงตาแดงราวกับกระต่าย ตัวกระตุกขึ้นลง

เหยียนหมิงซุ่นจับหน้าผากเธอด้วยความเป็นห่วง อุณหภูมิปกติเลยเบาใจลงเล็กน้อย เห็นท่าทางน่าสงสารของเหมยเหมยก็นึกสงสารอยู่บ้างแต่รู้สึกขบขันเสียมากกว่า

“ปวดหัวล่ะสิ? ดูสิว่าหลังจากนี้เธอจะดื่มเหล้าอีกมั้ย? ปีกกล้าขาแข็งขึ้นเรื่อย ๆนะ กล้ากระดกไปถึงครึ่งขวด!” เหยียนหมิงซุ่นให้ป้าฟางชงน้ำผึ้งมาให้แก้วหนึ่งก่อนจะอุ้มเหมยเหมยมาป้อนเธอ

เธอรู้สึกกระหายเข้าจริง ๆซึ่งน้ำผึ้งละลายน้ำรสชาติหวานถูกใจเธอพอดีเลยดื่มหมดแก้วทีเดียว ทว่าน้ำตากลับไหลลงมาอย่างใช้ไม่ได้ พอได้ยินเสียงตำหนิของเหยียนหมิงซุ่นอีกก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจ

“ฉันดื่มไปครึ่งขวดยังไม่เกิดผล…ฮือ…ฉันคือถั่วแขก…”

เหมยเหมยซบอกเหยียนหมิงซุ่น เสียงร้องไห้ดังขึ้นเรื่อยๆ น้ำตาเปื้อนเสื้อเหยียนหมิงซุ่นอาบชุ่ม

“ใครว่าเธอเป็นถั่วแขก? ทั้งที่เป็นถั่วลันเตาอ่อนสดใหม่น่ากินชัด ๆ!” เหยียนหมิงซุ่นกลั้นหัวเราะพูดปลอบ

“พี่ก็เก่งแต่โกหกฉัน…ถ้าฉันคือถั่วลันเตาอ่อนจริง ๆ ทำไมพี่ไม่ยอมกินฉัน? เมื่อคืนฉันทำขนาดนั้นแล้ว พี่ก็ยังไม่กินฉัน…เพราะฉันเป็นถั่วแขกพี่ถึงไม่ชอบกิน…คนเลว…”

เหมยเหมยยอมเชื่อเสียที่ไหนพลางเอามือหยิกเนื้อตรงหน้าอกของเหยียนหมิงซุ่นแรง ๆ แต่หยิกไม่โดนเนื้อกลับเมื่อยเล็บมือเสียมากกว่า เธอจึงเปลี่ยนไปใช้ฟันซี่เล็กงับแทนด้วยความโกรธ

กัดให้ตายไปเลย!

…………………