ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1518 ฉันต้องกลับไปพักที่บ้านแล้ว + ตอนที่ 1519 ร้อนใจไปเถอะ

ตอนที่ 1518 ฉันต้องกลับไปพักที่บ้านแล้ว

พอลและไฟซาลที่ได้ยินว่าเป็นการตรวจหาเชื้อ HIV ต่างก็รู้สึกกลัวจนแข้งขาอ่อน แน่นอนว่าพวกเขารู้ถึงความน่ากลัวของโรคเอดส์ เรียกได้ว่าตอนนี้ถือเป็นไวรัสที่น่ากลัวที่สุด

“เป็นไปไม่ได้…คู่ขาของพวกเราล้วนเป็นหญิงสาวใสสะอาดและถูกครรลองคลองธรรม…ไม่มีโรคแน่นอน พวกคุณต้องเข้าใจอะไรผิดแน่!” พอลตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ริมฝีปากซีดเซียวสั่นเทิ้ม

ไฟซาลไม่ได้แกร่งไปกว่าเขานัก เดิมทีก็บาดเจ็บอยู่แล้ว นี่ยังมาถูกซัดจนน่วมอีก ครึ่งค่อนชีวิตที่เหลือจบกันแล้ว

“แต่พวกนายมีคู่ขาคนเดียวกัน โฮ่วเชิ่งหนานเป็นผู้มีพาหะ HIV ขอให้พระเจ้าคุ้มครองพวกนายเถอะ!” ครูฝึกมองเยาะเย้ยคนพวกนี้ที่เสียใจจนแทบสิ้นลม

ตอนฟินทำไมไม่นึกว่าจะต้องมีวันนี้เล่า!

เขาเหลือบมองถังม่านลี่ที่ไม่รู้อะไรเลย ในแววตาจึงฉายแววดูถูกมากขึ้นจึงรู้ได้เลยว่าเด็กสาวคนนี้ไม่ใช่คนดี ขอให้ตัวเองโชคดีเถอะ!

วันถัดมาผลการตรวจเลือดออกมาแล้ว พอลและไฟซาลติดโดนเชื้อเข้าแล้ว แต่คนที่โชคดีก็คือคู่ขาของพวกเขาที่ไม่ได้ไปมาหาสู่กันพักใหญ่ จึงหลุดพ้นกรรมในครั้งนี้ไปได้ แม้แต่ถังม่านลี่ก็ไม่มีปัญหาถึงแม้ว่าวันนั้นพอลจะไม่ได้สวมถุงยางก็ตาม

แม้จะเป็นการติดต่อโดยทาง ‘เพศสัมพันธ์’ โดยตรงก็ไม่ได้แปลว่ามีโอกาสติดต่อร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ที่อันตรายที่สุดคือพวกเซ็กหมู่ จึงพูดได้เพียงว่าถังม่านลี่โชคดีที่ไม่ต้องตกอยู่ในความเสี่ยงสูงร่วมกับพอล

เถียนมู่เองก็หลุดพ้นครั้งนี้ได้อย่างมหัศจรรย์เพราะเขายังไม่ทันจะได้จัดการกับโฮ่วเชิ่งหนาน รวมทั้งพรสวรรค์ของเขาไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นตอนอยู่ในองค์กรอัศวินเขาจึงไม่ค่อยเป็นที่นิยมของบรรดาสาว ๆเท่าที่ควร

ตอนนั้นเขารู้สึกเศร้าสลดมาก แต่บัดนี้เจ้าหมอนี้โชคดีขนาดไหนนะ

ขอบคุณต่อบิดามารดาที่ประทานน้องชายตัวน้อยมาให้เขา!

เหมยเหมยได้ทราบผลตรวจจึงเกิดไม่พอใจเอามาก

“เจ้าคนญี่ปุ่นนั่นโชคดีเสียจริง ทำไมถึงไม่ติดเชื้อไปด้วยล่ะ!” พระเจ้าไม่ยุติธรรมเลย

เหยียนหมิงซุ่นตบเบา ๆเพื่อปลอบเธอ ความจริงเขาเองก็ไม่พอใจนัก และยิ่งนึกเสียดายที่เมื่อวานเขาไปถึงเร็วเกินไปหากไปช้าอีกครึ่งชั่วโมง รอให้เถียนมู่และโฮ่วเชิ่งหนานจัดการธุระเสร็จไม่แน่ว่าอาจจะหนีไม่พ้น

“แล้วโฮ่วเชิ่งหนานจะเป็นอย่างไรต่อ? พอลกับไฟซาลก็ด้วย?” เหมยเหมยอารมณ์ดี นัยน์ตาเผยรอยยิ้มอันชั่วร้าย ทางที่ดีพวกรักสนุกควรตาย ๆไปเสียจะได้ไม่รกโลก

แน่นอน ว่ามันเป็นไปไม่ได้!

“สองวันนี้ไฟซาลและพอลจะถูกส่งตัวกลับประเทศ จากนี้ไปจะเข้ามาเหยียบฮวาเซี่ยไม่ได้อีกตลอดชีวิต ทางด้านโฮ่วเชิ่งหนานยังไร้ซึ่งข่าวคราว เดาว่าคงอยู่ในฮวาเซี่ยต่อไปไม่ได้แล้ว”

สีหน้าเหยียนหมิงซุ่นฉายแววรู้สึกผิด โฮ่วเชิ่งหนานช่วยเขาไว้ครั้งหนึ่ง น้ำใจครั้งนี้เขาต้องชดใช้คืน ดังนั้นตอนนี้เขาคงทำได้เพียงรอคำตอบจากนายใหญ่ ไม่อาจลงมือตามใจชอบได้

แต่เป็นครั้งนี้ครั้งเดียว ครั้งนี้ได้ถือว่าเขาได้ทดแทนบุญคุณแล้ว

ไม่เช่นนั้นเพียงเพราะความคิดที่โฮ่วเชิ่งหนานจะเอาเหมยเหมยไปขายในซ่องโสเภณีที่ตะวันออกกลาง เขาคงฆ่าเธอทิ้งเป็นร้อยครั้งก็ไม่อาจหายแค้นได้ ครั้งหน้าหากโฮ่วเชิ่งหนานจะทำร้ายเหมยเหมยอีก ก็อย่าหาว่าเขาลงมือโหดเหี้ยมไร้ความปราณีแล้วกัน

หน้าของนายใหญ่ก็ไร้ประโยชน์!

เหมยเหมยรู้ดีแก่ใจ เธอคีบกระดูกชิ้นหนึ่งวางลงในชามเหยียนหมิงซุ่น เอ่ยขึ้นยิ้ม ๆ “ขอเพียงโฮ่วเชิ่งหนานไม่ออกมากระโดดโลดเต้นต่อหน้าฉันก็พอแล้ว เรื่องอื่นเราไม่ต้องสนใจหรอก”

เธอก้มหน้ากินข้าวไปคำ ก่อนจะเอ่ยว่า “พ่อแม่ของฉันจะมาถึงเมืองหลวงอาทิตย์หน้า ฉันต้องกลับบ้านตัวเองแล้ว”

“เคร้ง”

กระดูกหมูที่เหยียนหมิงซุ่นเพิ่งคีบขึ้นมาร่วงลงชาม อารมณ์เสียชะมัด

บ้าเอ๊ย ทำไมเขาถึงได้ลืมเรื่องนี้ไปได้ จ้าวอิงหัวจอมน่ารำคาญกำลังจะมาที่เมืองหลวง ถึงเวลานั้นเหมยเหมยต้องกลับไปอยู่ที่บ้านตัวเอง นั่นเป็นสัจธรรมที่ไม่อาจเลี่ยงได้

แต่เขาไม่ยอมหรอก!

เขาเคยชินกับการนอนกอดภรรยาตัวหอมนุ่มนิ่มทุกคืนวัน จู่ ๆก็หายไปทิ้งให้เขาเฝ้าห้องว่างเปล่าเพียงลำพัง เขาพอทนได้แต่น้องชายเขาทนไม่ได้นี่นา!

…………………………………………………………..

ตอนที่ 1519 ร้อนใจไปเถอะ

เหมยเหมยเห็นปฏิกิริยาของเหยียนหมิงซุ่นได้อย่างชัดเจน แอบนึกได้ใจแล้วคีบกระดูกชิ้นหนึ่งขึ้นมาแทะ หางตาเหลือบมองใครบางคนที่มีอาการลุกลี้ลุกลน

เหอะ ตอนอยู่ด้วยก็ไม่คว้าโอกาสไว้เอง สาวน้อยอย่างฉันถวายตัวให้ถึงที่ก็ยังไม่ยอมกิน ตอนนี้ฉันจะไม่อยู่ด้วยแล้ว!

กอดหมอนแล้วนอนฝันหวานไปเถอะ!

ร้อนใจจนอกแตกตายไปเลย!

เรื่องวางแผนปล้ำที่ล้มไม่เป็นท่านั้นทำเอาเหมยเหมยอัดอั้นมาจนตอนนี้ ทั้ง ๆที่รู้ว่าเหยียนหมิงซุ่นอยากทำตัวเป็นคนรักษาสัตย์แต่เธอก็อารมณ์เสียอยู่ดี

ก็ใจแคบนี่นา

จะแกล้งให้เจ้าหมอนี่ใจร้อนตายไปเลย!

“พี่หมิงซุ่น พี่อย่ากินแต่ข้าวสิกินกับข้าวด้วย!” เหมยเหมยคีบขิงสดยื่นให้เหยียนหมิงซุ่นอย่างซุกซน เขาเอาเข้าปากโดยไม่แม้แต่จะดู เคี้ยวไปไม่กี่ครั้งถึงได้รู้ว่าผิดปกติจึงรีบคายออกมา กลับเห็นเหมยเหมยหัวเราะอย่างขบขัน

“เหมยเหมยดีใจมากหรือไงที่ได้กลับไปอยู่ที่บ้าน?”

เหยียนหมิงซุ่นขยับเข้าใกล้หญิงสาว ตาจ้องตา จมูกแนบจมูก มือที่ไม่รู้ความเริ่มสอดเข้าไปในเสื้อไหมพรม นัยน์ตาฉายแววอันตราย

“เปล่านะ…ฉันไม่อยากห่างจากพี่หมิงซุ่นสักหน่อย แต่ฉันต้องทำตัวเป็นเด็กดีเชื่อฟังพ่อแม่…” เหมยเหมยพยายามยืดเอวให้ตรง เมินเฉยต่อความรู้สึกสยิวจากฝ่ามือที่ส่งผ่านมาจากใครบางคน

เธอจะต้องไม่หลงกล!

ต้องอดทนไว้!

เหยียนหมิงซุ่นกัดฟันด้วยความโกรธ แสดงท่าที ‘ซื่อสัตย์’ หน่อยได้ไหม?

ความพึงพอใจในแววตาได้ปรากฏความคิดไปไกลภายในใจของหญิงสาวนานแล้ว เกรงว่าอยากจะไปจากที่นี่นานแล้วสิท่า?

“ไม่อยากห่างจริงเหรอ?” เหยียนหมิงซุ่นอุ้มเหมยเหมยขึ้นมาบนตัก ข้าวก็ไม่กินต่อแล้ว ความงามนั้นให้รสอร่อยกว่า

“อืม…ไม่อยากห่าง แต่ฉันยังไม่ได้แต่งงานกับพี่หมิงซุ่นเลย จะให้อยู่ก่อนแต่งไม่ได้”

เหมยเหมยกระพริบตาปริบ ๆด้วยท่าทีไร้เดียงสา แทบอยากควักเอาความจริงใจที่เต็มด้วยไทเทเนียมอัลลอยด์ทั้งยี่สิบสี่ชิ้นออกมาให้เหยียนหมิงซุ่นดู ในใจแอบหลุดขำ ช่วยไม่ได้ก็ไม่แต่งงานกับฉันเองนี่

สมน้ำหน้า!

เหยียนหมิงซุ่นจุกอยู่ในอก เจ้าเด็กแสบนี่นับวันยิ่งฉลาดเป็นกรด แม้แต่เขายังไม่อาจเอาคืนได้

ใครใช้ให้เขาไร้เหตุผลกับเรื่องนี้กันเล่า!

“หลายวันก่อนไม่รู้ว่าใครกันที่ดื่มเหล้าเสริมความกล้า หนำซ้ำยังสวม…” เหยียนหมิงซุ่นกลั้นขำ พูดเอื้อนเอื่อยอย่างมีเหตุผล เหมยเหมยเขินอายจนหน้าแดงก่ำแล้วจ้องเขาตาเขม็ง เอ่ยขึ้นอย่างโมโห “นั่นเพราะเป็นเด็กน้อยด้อยวิชา ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว เชอะ!”

เกลียดนัก!

เธอลุกออกจากตักของเหยียนหมิงซุ่น แล้วจากไปด้วยความโมโห ไม่กินมันแล้ว

เหยียนหมิงซุ่นที่เพิ่งหลุดปากพูดออกไปก็นึกเสียดาย แอบด่าตัวเองซื่อบื้อพลันรีบตามออกไป

โอบเหมยเหมยไว้พลางพูดออดอ้อนเรื่องสิทธิผลประโยชน์ของเขาต่อจากนี้ หน้าตาและศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายเขาสามารถวางลงไว้ก่อน

สามีผู้เป็นสุภาพบุรุษต้องมีความยืดหยุ่น ขนาดหานซินยังยอมอับอายคลานผ่านหว่างขาคนอื่นได้ เขาแค่ง้อภรรยาจะเป็นไรไป?

อารมณ์โมโหของเหมยเหมยนั้นมาไวแล้วก็หายไว เพียงครู่เดียวก็กลับมารักกันหวานชื่นอีกครั้ง ความจริงเธอไม่อยากกลับไปอยู่ที่บ้าน เธออยากอยู่กับเหยียนหมิงซุ่นแต่ถ้าไม่กลับไปอยู่ก็คงไม่ใช่เรื่องอีก จ้าวอิงหัวและเหยียนซินหย่าไม่มีทางยอมแน่

คืนนั้น เหยียนหมิงซุ่นนอนไม่หลับ

หญิงสาวในอ้อมกอดหลับฝันหวาน กอดแขนเขาเอาไว้แน่น ถูแขนไปมาอยู่บ่อยครั้ง เผยให้เห็นยิ้มหวานละมุน ทุกอย่างงดงามถึงเพียงนี้ เขาจะยอมปล่อยมือได้หรือ?

แต่งงานคือหนทางที่ดีที่สุดจริงเหรอ?

แต่การเขียนตัวอักษรสีดำบนกระดาษสีขาวนั้นมันทำยากจัง!

“ปีศาจน้อยชอบทรมานคนอื่น จะให้พี่ทำอย่างไรกับเธอดีนะ?” เหยียนหมิงซุ่นคิดจนหัวโตพลางจิ้มใบหน้าของหญิงสาวอย่างอดไม่ได้ แล้วหัวเราะออกมาอย่างจนปัญญา

เหมยเหมยที่ยังไม่ได้หลับลึกแอบได้ยินเสียงถอนใจของเหยียนหมิงซุ่นอย่างเลือนราง มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อย พึงพอใจอย่างหาที่สุด

เรื่องนี้คงต้องให้เธอจัดการ!

ปล่อยเขาไปอย่างนั้นก่อน ให้ร้อนใจตายไปเลย!

………………………………………………………………..