ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1542 ไม่นับญาติ + ตอนที่ 1543 ไม่มียาวิเศษ

ตอนที่ 1542 ไม่นับญาติ

จ้าวอิงหัวมองจ้าวอิงหย่งอย่างเย็นชาด้วยสายตาที่แฝงด้วยความผิดหวัง แต่เป็นความเจ็บปวดใจเสียส่วนใหญ่ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่เหล่าพี่ชายของเขากลายเป็นคนเห็นแก่ตัวได้ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ภายในครอบครัวกันขนาดนี้แล้ว?

“ผมมีสิทธิ์อะไรงั้นเหรอ? มีสิทธิ์เพราะพวกพี่หลอกใช้ลูกสาวผมครั้งแล้วครั้งเล่าไง!” จ้าวอิงหัวตาแดงก่ำสื่ออารมณ์เดือดดาลออกมาทางสีหน้าและวาจา คำรามเสียงต่ำ “ใครคิดจะทำร้ายภรรยาและลูกผม ผมจะเอาชีวิตมัน! ถ้าพวกพี่ไม่ใช่คนในครอบครัวผม จ้าวอิงหย่งพี่คิดว่าพี่จะเสียแค่ตำแหน่งการงานงั้นเหรอ?”

“นายหมายความว่ายังไง?”

จ้าวอิงหย่งใจหายวาบแล้วมองจ้าวอิงหัวนิ่ง แต่กลับไม่กล้าสบตาตรง ๆเพราะความน่าเกรงขามของเขาจนต้องรีบก้มหน้างุดลงอย่างอดไม่ได้

กลับเป็นคุณปู่จ้าวมากกว่าที่หัวใจเต้นรัว เรื่องที่เขากังวลมากที่สุดได้เกิดขึ้นแล้ว

พี่น้องแตกคอทะเลาะกันเองเป็นสิ่งที่น่าหวาดกลัวที่สุด!

“อิงหัว เป็นความคิดของฉันเอง พี่สามของแกไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ถ้าแกจะโทษก็โทษฉันเถอะ!” คุณปู่พูดด้วยเสียงแหบพร่าเผยให้เห็นความชราอย่างชัดเจน นายพลผู้แข็งแกร่งไม่หวาดหวั่นต่อสิ่งใดในอดีต บัดนี้กลายเป็นตาเฒ่าสูงวัยที่พร้อมจะล้มเสมอแม้มีเพียงลมพัดผ่าน ดูท่าทางน่าสลดใจเหลือเกิน

จ้าวอิงหัวเหมือนโดนหนามยอกที่อกเลยเบือนหน้าหนี ไม่อยากเห็นสภาพนี้ของคุณพ่อ

เขากลัวตัวเองใจอ่อน

“พ่อต้องรับผิดชอบเป็นหลักอยู่แล้ว ตอนนั้นที่แม่ผมกับพี่ใหญ่พี่สะใภ้ใหญ่ร่วมมือวางแผนทำร้ายเหมยเหมย พ่ออย่าบอกผมนะว่าไม่รู้เรื่องอะไรด้วย? เหตุผลที่พ่อทำเป็นไขสือเกรงว่าคงมีใจคิดจะหลอกใช้เหมยเหมยช่วยกอบกู้ตระกูลจ้าวให้ผ่านช่วงวิกฤตด้วยสินะ?”

จ้าวอิงหัวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาและได้พูดสิ่งที่เขาคิดอยากจะพูดมาโดยตลอด เดิมทีเขาไม่อยากมองคุณพ่อที่เขาให้ความเคารพนับถือมาแต่เด็กในแง่ร้าย แต่เหยียนหมิงซุ่นได้วิเคราะห์ให้เขาฟังแล้วและเขาไม่อาจปฏิเสธทุกคำกล่าวหาได้เลย

เขาปฏิเสธไม่ได้ว่าคุณพ่อของเขาต่างหากที่มีเจตนามุ่งร้ายต่อลูกสาวมากที่สุด!

คุณปู่ตัวสั่นสะท้าน ถ้อยคำของลูกชายคนเล็กได้ทิ่มแทงส่วนลึกของหัวใจเขาซึ่งเป็นส่วนที่อ่อนแออย่างมากของเขา

เขาจะหลอกตัวเองไม่ได้อีกต่อไป

จ้าวอิงหัวเห็นคุณปู่เงียบตอบก็ยิ่งผิดหวังกว่าเดิม “พ่อ ทำไมพ่อถึงกลายเป็นแบบนี้? เหมยเหมยเป็นหลานสาวแท้ ๆ ของพ่อนะ หรือว่าที่พ่อแสดงท่าทีว่ารักเป็นเรื่องจอมปลอมทั้งหมดเลยเหรอ?”

“ฉันรักหลานสาวแน่นอนแต่เธอเป็นหลานสาวของตระกูลจ้าว ในฐานะคนตระกูลจ้าวก็ย่อมมีส่วนที่ต้องเสียสละเพื่อตระกูลจ้าว นี่เป็นหน้าที่และความรับผิดชอบของเธอ” คุณปู่พูดเสียงแหบพร่า เขาไม่ได้คิดว่าตัวเองมีส่วนผิดแต่อย่างใด

เขาไม่เหมือนคุณย่าสักหน่อยที่บีบบังคับให้หลานสาวแต่งงานกับคนโรคจิตอย่างเฮ่อเหลียนเช่อ เขาคิดไว้แล้วว่าจะเลือกชายหนุ่มที่คู่ควรทั้งพื้นเพครอบครัวและหน้าตาให้ด้วยตัวเอง ไม่มีทางเป็นรองเหยียนหมิงซุ่นแน่นอน

เขาไม่รักหลานสาวตรงไหนกัน?

“ตระกูลจ้าวทำอะไรเพื่อเหมยเหมยบ้าง? พ่อมีสิทธิ์อะไรขอให้เธอเสียสละ? ตระกูลจ้าวมีผู้ชายตั้งมากมายตายไปหมดแล้วเหรอ? ถึงต้องขายหลานสาวเพียงคนเดียวไป?”

จ้าวอิงหัวเห็นสีหน้าย่ำแย่ของจ้าวอิงหย่งก็แค่นเสียงพูดว่า “ไม่ง่ายเลยกว่าผมจะได้ลูกสาวคืนมา พวกพ่อไม่รักแต่ผมรัก! หลังจากนี้ไปถ้าใครกล้าวางแผนคิดไม่ซื่อกับลูกสาวผม อย่าหาว่าผมไม่นับญาติแล้วกัน!”

“จ้าวอิงหัวนายคิดจะทำอะไร? นายอย่าลืมสิว่าแกสกุลจ้าว!” จ้าวอิงหย่งตวาดใส่อย่างโกรธเคือง

“สกุลจ้าวแล้วยังไง? ไล่ต้อนนักผมเปลี่ยนไปใช้สกุลเหยียนก็ได้ หลังจากนี้ไปเหมยเหมยของผมก็จะใช้สกุลเหยียน ดูสิว่ายังมีไอ้คนหน้าไม่อายคนไหนกล้าขอให้เหมยเหมยเสียสละเพื่อตระกูลจ้าวอีก!”

จ้าวอิงหัวเป็นคนไม่กลัวฟ้ากลัวดินมาตั้งแต่เล็ก หลายปีนี้ที่ทำงานในแวดวงการเมืองก็หนักแน่นขึ้นมาก แต่ตอนนี้เขากำลังโกรธเลยไม่คิดจะเสแสร้งอีกต่อไป ตีหน้าขรึมมองตาขวางเผยท่าทางเหมือนโจรที่หากเจรจาไม่สำเร็จก็พร้อมลุยอย่างเดียว

คุณปู่โกรธจนไอไม่หยุดแทบขาดใจตาย อันหย่าฟางลูบหลังให้เขาเรื่อย ๆแต่กลับไม่ช่วยอะไร

“ได้ ตอนนี้นายเก่งแล้วนี่ ฉันสู้นายไม่ได้ แต่จ้าวอิงหัวแกอย่าลืมว่านายก็เป็นลูกชายของคุณพ่อ ตอนนี้พ่อสุขภาพแบบนี้นายต้องหาทางช่วย!”

จ้าวอิงหย่งน้ำเสียงอ่อนลงกะทันหันแล้วเปลี่ยนประเด็นไปเรื่องสุขภาพของคุณปู่อย่างมีเหตุผล

…………………….

ตอนที่ 1543 ไม่มียาวิเศษ

ถ้อยคำนี้ของจ้าวอิงหย่งทำให้จ้าวอิงหัวหมดทางที่จะยอกย้อนจริง ๆ ไม่ว่าคุณปู่จะทำอะไรสุดท้ายแล้วก็เป็นพ่อของเขา ทั้งยังเป็นคุณพ่อที่เขาให้ความเคารพนับถือมาตั้งแต่เด็ก

ตอนนี้พอเห็นสภาพดูไม่จืดของคุณปู่จ้าวอิงหัวก็ไม่ได้รู้สึกดีไปกว่ากันเลย แต่เขากลับไม่เข้าใจความหมายของจ้าวอิงหย่ง

“ฉันจะมีทางแก้อะไร? ฉันไม่ใช่คุณหมอสักหน่อย คุณหมอว่าไงบ้าง?” จ้าวอิงหัวตอบกลับด้วยเสียงไม่เป็นมิตรนัก

คุณปู่ไออีกหลายทีจนหน้าแดงคอแดงกระทั่งพอจะปรับลมหายใจได้ก็โบกมือปัดพูดเสียงหอบว่า “คุณหมอรักษาอาการป่วยได้แต่ช่วยชีวิตไม่ได้ ร่างกายที่ผุพังร่างนี้ของฉันใช้ชีวิตได้นานขนาดนี้ก็ถือว่าได้กำไรแล้ว มีอะไรให้ไม่พอใจอีก”

จ้าวอิงหย่งรีบเอ่ยขึ้น “พ่อ พ่อเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของตระกูลเราเชียวนะ ถ้าพ่อล้มไปสักคนบ้านเราก็คงกระจัดกระจายน่ะสิ!”

นี่เป็นความในใจของเขาแน่ ๆ ต่อให้คุณปู่ไม่เป็นที่ชอบใจของนายใหญ่นักแต่คุณงามความดีและชื่อเสียงเกียรติยศของเขามีให้เห็นกันอยู่จึงเป็นที่พึ่งของเขาจ้าวอิงหย่งได้ตลอดชีวิต

หากคุณปู่ตายไปจริง ๆ จ้าวอิงหย่งไม่มีความมั่นใจเลยว่าจะกลับไปใช้ชีวิตในกองทัพได้อีก ใครจะเห็นหัวเขาล่ะ?

เขาไม่เหมือนจ้าวอิงหัวหรอกนะที่หากไม่มีคุณปู่แล้วยังมีครอบครัวฝั่งภรรยาและลูกเขยคนเก่งอีก!

คุณปู่ไออีกระลอกพลันรู้สึกเหมือนใกล้ตายเพราะอาการดูแย่เหลือเกิน

จ้าวอิงหัวอดพูดไม่ได้ “ฉันว่าส่งพ่อไปรักษาที่โรงพยาบาลซีซันเถอะ ที่นั่นอากาศดี ดีต่อสุขภาพของพ่อ”

จ้าวอิงหย่งหัวเราะประชดประชัน “โรงพยาบาลซีซันมีประโยชน์อะไร? ที่นั่นมียาวิเศษอะไรงั้นเหรอ? แกอย่าคิดเก็บซ่อนไว้อีกเลย ไม่เห็นหรือไงว่าพ่อเราอาการหนักแค่ไหนแล้ว?”

จ้าวอิงหัวชะงักแล้วตะคอกกลับไปด้วยความโกรธ “เก็บซ่อนอะไร? ฉันซ่อนอะไร?”

“ยาวิเศษ!เหมยเหมยมียาวิเศษ จ้าวอิงหัวแกอย่าคิดปฏิเสธ ถ้าแกยังเป็นลูกชายของพ่อก็ให้เหมยเหมยเอายาวิเศษมาต่อชีวิตให้พ่อ ไม่อย่างนั้นแกก็ชั่วยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน!”

จ้าวอิงหย่งชี้นิ้วก่นด่าจ้าวอิงหัว คราวนี้เขาด่าอย่างมีเหตุผล เปิดปากกล้าพูดในสิ่งที่คนอื่นไม่กล้าพูด!

จ้าวอิงหัวปัดมือตรงหน้าทิ้งเด้งตัวลุกขึ้นด่ากลับ “จ้าวอิงหย่งสมองฟั่นเฟือนหรือไง? เหมยเหมยของฉันเอายาวิเศษมาจากไหน? เธอเรียนวาดรูปไม่ได้เรียนรักษาโรค!”

จ้าวอิงหย่งแค่นหัวเราะ “แกคิดจะโกหกใคร? แกดูตัวเองสิยิ่งอยู่ยิ่งหนุ่มลง ฉันผมหงอกใกล้ขึ้นเต็มหัวอยู่แล้วแต่แกไม่มีแม้แต่เส้นเดียว แล้วก็เมียแกป่วยใกล้ตายแต่ตอนนี้กลับแข็งแรงเหมือนวัว จ้าวอิงหัวแกเห็นฉันเป็นคนโง่จริง ๆเหรอ?”

จ้าวอิงหัวชะงัก รายละเอียดที่มักมองข้ามไปในชีวิตประจำวันเริ่มไหลย้อนกลับมาเข้ามาพร้อมกัน

จ้าวอิงหย่งพูดไม่ผิด สุขภาพร่างกายของเขายิ่งอยู่ยิ่งแข็งแรง

สมัยวัยหนุ่มทั้งคืนยังทำได้แค่สามสี่รอบ แต่ตอนนี้เขากลับยิ่งสู้ยิ่งคึก เมื่อคืนทำไปตั้งสี่รอบเชียวแหนะ!

จุดนี้ไม่เป็นไปตามเกณฑ์ผู้ชายวัยสี่สิบที่อ่อนแรงเลยนี่นา!

หรือว่า…?

จ้าวอิงหัวเกิดข้อสงสัยขึ้นภายในใจแต่ไม่แสดงออกทางสีหน้าเลยพูดประชดกลับ “พี่ทำเรื่องผิดศีลธรรมเยอะเกินไปเลยผมหงอกขึ้นต่างหาก”

จ้าวอิงหย่งตวาดเสียงขุ่นเคือง “จ้าวอิงหัวนายอยากเห็นพ่อของเราตายเหรอ? ไอ้คนจิตใจชั่วช้าอำมหิต!”

“เดี๋ยวฉันจะติดต่อโรงพยาบาลซีซันส่งพ่อไปรักษาตัวที่นั่น จ้าวอิงหย่งถ้าพี่มีกำลังเหลือมาด่าคนแบบนี้ ทางที่ดีก็คิดเผื่อไว้เถอะว่าหลังเกษียณแล้วจะทำอะไรได้บ้างจะดีกว่านะ?”

จ้าวอิงหัวเอ่ยเรื่องปลดเกษียณขึ้นอีกครั้ง เขาไม่ได้พูดเล่น ๆ ในเมื่อจ้าวอิงหย่งไม่สงบเสงี่ยมสักทีก็ดับความหวังเขาไปอย่างเด็ดขาดเสียเลย

อย่างไรเสียพี่สามของเขาก็ไม่ใช่คนมีความสามารถอยู่แล้ว ดำรงตำแหน่งไปอยู่เลี้ยงเสียข้าวสุกเปล่า ๆ เก็บโอกาสไว้ให้คนวัยหนุ่มจะดีกว่า!

“จ้าวอิงหัวแก…แกต้องใจดำขนาดนี้เชียวเหรอ?” จ้าวอิงหย่งกระวนกระวายสุดขีด

“พี่เริ่มก่อนนะผมถึงทำแบบนี้ ผมเตือนพี่ไปตั้งนานแล้วพี่ไม่จำเลยเหรอ?”

จ้าวอิงหัวตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว เพราะเรื่องที่จะให้จ้าวอิงหย่งเกษียณเป็นความต้องการของเหยียนหมิงซุ่น

ต่อให้เขาไม่ทำเช่นนี้ เหยียนหมิงซุ่นก็ไม่มีวันปล่อยจ้าวอิงหย่งไปหรอก

……………………….