ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1570 สุขสันต์วันเกิด + ตอนที่ 1571 เอาฉันยกให้พี่

ตอนที่ 1570 สุขสันต์วันเกิด

เหยียนหมิงซุ่นรู้สึกแปลกใจ อากาศหนาวแบบนี้จะไปดูดาว?

ต้องหัวถูกประตูหนีบเท่านั้นถึงจะมีความคิดแย่ ๆเช่นนี้ได้

แต่คนที่ออกความคิดนี้คือภรรยาของเขา เขาจะทำอะไรได้ล่ะ?

อีกอย่างเขาก็แปลกใจเหมือนกันว่าเหมยเหมยจะฉลองวันเกิดให้เขาอย่างไรนะ?

เหยียนหมิงซุ่นเตรียมเต็นท์และอุปกรณ์อื่นเสร็จก็พาเหมยเหมยขับรถไปจู๋จี๋กันสองต่อสอง ยกเว้นเสียงลมเหนือที่พัดผ่าน อันที่จริงการดูดาวก็โรแมนติกไม่เบาและแน่นอนว่าก่อนอื่นต้องมีดาวก่อน

เหมยเหมยซบอกเหยียนหมิงซุ่นมองหาอยู่เนิ่นนาน แต่กลับไม่มีดาวแม้แต่ดวงเดียว วันนี้ท้องฟ้าอึมครึม

ลมพัดโชยมา เหมยเหมยหนาวสั่นสะท้านกอดเหยียนหมิงซุ่นไว้แน่น พลางเงยหน้าพูด “เรากลับเต็นท์กันเถอะ?”

“ไม่ดูดาวแล้ว?” เหยียนหมิงซุ่นจงใจถาม

เหมยเหมยมุ่ยปาก จ้องเขาตาเขม็ง รู้ทั้งรู้ก็ยังถามอีก

“สา…มี…ฉันหนาววว…” เหมยเหมยลากเสียงยาวออดอ้อน ร่างกายบิดไปบิดมาอยู่ภายใต้เสื้อคลุมทหารของเหยียนหมิงซุ่น บิดจนไฟราคะในกายของใครบางคนปะทุขึ้น แม้แต่ลมเหนือที่เพียงพอจะทำให้ม้าตัวหนึ่งแข็งตายได้ก็ไม่อาจดับไฟราคะนี้ได้เลย

“จะพูดก็พูดดี ๆสิ บิดไปมาทำไมเล่า?”

เหยียนหมิงซุ่นกดตัวเจ้าปีศาจน้อยที่อยู่ไม่เป็นสุขเอาไว้ นึกเสียใจเล็กน้อยที่ออกมาดูดาว

ละแวกระยะร้อยลี้ไม่มีคนแม้แต่คนเดียว แม้แต่หมาป่าสักตัวก็ไม่มี กำลังในการควบคุมตัวเองของเขาก็แย่ลงไปทุกที แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าคืนนี้จะอดทนได้ไหม?

ทางฝั่งจ้าวอิงหัวยังจัดการไม่ได้เลย!

“อากาศหนาวเกินไป เรากลับกันดีกว่า!” เหยียนหมิงซุ่นเสนอ

คุณป้าปาเกินผู้ใจดีได้แยกพวกเขาออกเป็นสองห้อง แค่แยกจากกันก็ไม่เป็นไรแล้ว

“ไม่เอา ฉันจะนอนค้างที่นี่ ฉันยังไม่เคยตั้งแคมป์บนทุ่งหญ้ามาก่อนเลยนะ ในเต็นท์มีไฟ ไม่หนาวหรอก!”

เหมยเหมยลากเหยียนหมิงซุ่นกลับเต็นท์ งานใหญ่เพิ่งเริ่มต้นขึ้นเองจะกลับได้อย่างไรเล่า?

“พูดซี้ซั้ว หน้าร้อนปีนี้ก็พาเธอมาเที่ยวแล้วนี่” เหยียนหมิงซุ่นจับคำโกหกของเธอได้

เหมยเหมยจ้องเขาตาเขม็ง เอ่ยพูดอย่างมั่นใจด้วยเหตุผลที่เพียงพอ “พี่ก็พูดอยู่ว่าช่วงฤดูร้อน ฉันไม่เคยตั้งแคมป์ช่วงฤดูหนาวเลยนะ!”

เธอออกแรงลากเหยียนหมิงซุ่นจนหายใจเหนื่อยหอบ เหยียนหมิงซุ่นมองเธออย่างจนใจ ไม่เข้าใจเลยจริง ๆว่าเจ้าตัวแสบกำลังทำอะไรอยู่ อากาศหนาวขนาดนี้ยังออกมาตั้งแคมป์ จริงๆ เลย!

เหยียนหมิงซุ่นจงใจทิ้งน้ำหนักให้เหมยเหมยลาก แต่พอเห็นใบหน้าของเธอสีแดงระเรื่อ เหนื่อยหอบแหก ๆก็ทนไม่ไหวเปลี่ยนมาเป็นคนอุ้มสาวน้อยไว้แทน แล้วก้าวเท้ายาวกลับเต็นท์

ตัวเต็นท์เป็นเต็นท์ทหารที่ทนทานแข็งแรงมาก สามารถกำบังลมหนาวจากด้านนอกไว้ได้ กองไฟในเต็นท์ก็ลุกโชน อบอุ่นราวกับอยู่ในฤดูใบไม้ผลิ เหยียนหมิงซุ่นวางเหมยเหมยลงบนพื้น มองเธอด้วยความเอ็นดู

“ยิ่งโตยิ่งดื้อนะเรา แต่ก่อนไม่เห็นเธอจะดื้อรั้นขนาดนี้เลย” เชื่อฟังเหมือนหมาน้อยพันธุ์ปั๊ก หากสั่งให้ไปทางตะวันออกก็ไม่ไปทางตะวันตกแน่นอน เหยียนหมิงซุ่นบ่นอุบอิบเป็นพัก ๆ อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปบีบจมูกของหญิงสาว

เหมยเหมยหัวเราะคิกคัก กระพริบตาปริบ ๆพลางถามว่า “แล้วพี่ชอบฉันในตอนนั้นหรือฉันในตอนนี้ ห้ามพูดโกหกนะ!”

เหยียนหมิงซุ่นนิ่งงัน หากพูดจากความรู้สึกผิดชอบชั่วดี เขาคิดถึงเหมยเหมยตอนเด็กที่เชื่อฟังแต่กลับชื่นชอบเจ้าปีศาจน้อยในตอนนี้มากกว่า แต่จะให้เจ้าปีศาจน้อยรู้ได้หรือ?

“แน่นอนว่าเป็นเจ้าตัวแสบที่เชื่อฟังในตอนนั้นสิ ตอนนี้ไม่เชื่อฟังเลยสักนิด!”

เหยียนหมิงซุ่นหยิกปลายคางเหมยเหมยทีหนึ่ง พลางเดินเข้าไปจับฉิวฉิวที่กำลังนอนขี้เกียจอ้าปากกว้างกินของว่างอยู่บนเตียงของพวกเขาอยู่ จากนั้นก็เหวี่ยงไปที่มุมเต็นท์ด้วยมือเดียว แต่จู่ ๆเบื้องหลังกลับมีเสียงหวานของหญิงสาวดังขึ้น

“พี่หมิงซุ่น สุขสันต์วันเกิดค่ะ!”

ความอบอุ่นทะลักเข้ามาในหัวใจของเหยียนหมิงซุ่น หันกลับมามองเหมยเหมย อมยิ้มและพูดว่า “เหมยเหมยเตรียมของขวัญอะไรให้พี่?”

อยากรู้เหลือเกินว่าของขวัญที่ยากจะลืมของเจ้าปีศาจน้อยคืออะไร

เหมยเหมยเดินเขยิบเข้าหาเขาแล้วหยุดตรงหน้า เงยหน้ามองเขา พ่นลมหายใจใส่กัน ความเสน่หาพรั่งพรู

“เอาตัวฉันให้พี่ดีไหมคะ?”

………………………………………………………………….

ตอนที่ 1571 เอาฉันยกให้พี่

“เอาฉันยกให้พี่เลย…”

ประโยคนี้ดังสะท้อนอยู่ข้างหูของเหยียนหมิงซุ่นไม่หยุด สติแตกกระเจิงสับสนมึนงงไปหมด!

แน่นอนว่าสีหน้ากลับทำเหมือนไม่มีอะไร แม้กระทั่งกระพริบตายังไม่กระพริบด้วยซ้ำดูเคร่งขรึมจะตาย

ยัยปีศาจน้อยรู้ตัวไหมว่าเธอกำลังพูดอะไรอยู่?

เหยียนหมิงซุ่นกลืนน้ำลาย เขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากถึงจะระงับตัณหาได้ เรื่องใหญ่ยังไม่สำเร็จจะผลีผลามไม่ได้

เขาเป็นคนมีหลักการ!

“พูดจาไร้สาระอีกแล้ว รีบนอนเลย พรุ่งนี้เช้ากลับสนามม้ากัน!” เหยียนหมิงซุ่นกล่าวอย่างหนักแน่น ทำหน้าขรึม พยายามทำท่าทางจริงจัง

อันที่จริงเหมยเหมยตื่นเต้นและเครียดมาก ถึงอย่างไรก็เป็นการยั่วครั้งที่สอง ที่สำคัญไม่ได้ดื่มเหล้าเรียกความกล้าเพราะกลัวทำพลาดอีก วันนี้เธอเตรียมตัวรับความสำเร็จไว้แล้ว ห้ามล้มเหลวเด็ดขาด!

“ฉันไม่ได้ดื่มเหล้า จะพูดจาเลอะเทอะได้ไงล่ะ?” เหมยเหมยบิดตัวไปมาอย่างไม่พอใจ ทันใดนั้นก็สังเกตเห็นลูกกระเดือกของเหยียนหมิงซุ่นสั่นกระเพื่อมเร็วกว่าปกติมาก กำปั้นบีบแน่น ความตึงเครียดสลายไปทันที

เหยียนหมิงซุ่นเกร็งยิ่งกว่าเธออีก!

สิ่งที่เห็นทำให้เหมยเหมยรู้สึกเบิกบานขึ้นมาอยู่ดี ๆก็สงบสติลงได้ ก่อนมาทุ่งหญ้าเธอได้เสริมความรู้ตำรายั่วมัดใจชายมาแล้ว มันพรั่งพรูขึ้นมาราวกับกระแสน้ำ ประโยคที่สำคัญที่สุดกระโดดขึ้นมาในความคิดของเธอ ——

ปล่อยไปตามอารมณ์!

ตอนนี้อารมณ์ของเธอกำลังร้อนรุ่ม…ใช่ ร้อนก็ต้องถอดเสื้อผ้า ปล่อยไปตามอารมณ์ไม่ผิดหรอก!

“พี่หมิงซุ่น…ร้อนจังเลย…ร้อนจะตายอยู่แล้ว…”

เหมยเหมยพูดพลางเริ่มถอดเสื้อผ้า เสื้อคลุมตัวใหญ่ถูกปลดกระดุมออกหล่นลงกองกับพื้น ด้านในเธอตั้งใจใส่เสื้อสเวตเตอร์ขนสัตว์แบบรัดรูปและเลกกิ้งผ้าขนสัตว์ เพื่ออวดสัดส่วนอันน่าเย้ายวนที่สวยงามและกระชับของเธอเพื่อล่อตาล่อใจให้ใครบางคนแหกกฎ

“เธอถอดเสื้อผ้าทำไม? รีบ ๆใส่เข้าไปเร็วเข้า!”

ลูกกระเดือกของเหยียนหมิงซุ่นขยับหนักกว่าเดิม ลำคอก็แห้งผากมากเช่นกัน ยัยปีศาจน้อยเรียนรู้มาจากที่ไหน เปลื้องผ้าราวกับการเต้นรำยังไงอย่างนั้น มองจนทั่วทั้งร่างกายของเขากำลังลุกเป็นไฟ ให้ตายเถอะ เขาเองก็ร้อนมากเหมือนกัน!

“ร้อนจัง…พี่ไม่ร้อนเหรอ? ดูสิเหงื่ออกหมดแล้ว!”

เหมยเหมยยื่นมือเรียวยาวออกไป เขย่งเท้าและลูบเม็ดเหงื่อที่ผุดเต็มหน้าผากของเหยียนหมิงซุ่นเบา ๆ อดไม่ได้ที่จะได้ใจ

นี่แค่ทักษะเล็กน้อยแค่นั้นเองนะ ทักษะชั้นดียังไม่ได้แสดงออกมาเลย!

“พี่ไม่ร้อน…กำลังดี!”

เหยียนหมิงซุ่นหันหน้าหลบ ตีให้ตายยังไงเขาก็ไม่ยอมรับว่าตอนนี้เขาเหมือนโดนย่างอยู่บนเตา เพราะจะให้ยัยปีศาจน้อยนี่ลำพองใจไม่ได้ แต่เขากลับไม่รู้ว่าร่างกายของเขากลับทรยศเขาเสียแล้ว

“โอ้ย…ฉันยังร้อนอยู่เลย…ร้อนมาก…”

เหมยเหมยเองก็ไม่ได้เปิดโปงคำโกหกของใคร แต่ยื่นมือขึ้นมาพัดแล้วค่อย ๆถอดเสื้อขนแกะออกเคลื่อนไหวอย่างช้า ๆ ดวงตาที่มีเสน่ห์น่าหลงใหลเคลื่อนไหวไปมา ตราตรึงใจงดงามเหลือเกิน

ทุกการกระทำเหมือนกับกำลังเชื้อเชิญ ไม่มีใครทนการยั่วยวนแบบนี้ได้หรอก

เหยียนหมิงซุ่นเองก็เช่นกัน!

เพลิงไฟตรงช่องท้องส่วนล่างเกือบจะลุกโชนออกมาอยู่แล้ว ร้อนรุ่มไปทั้งตัวจนสามารถละลายธารน้ำแข็งได้เลยทีเดียว เขาปลดคอเสื้อก็ยังร้อน ปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะถอดทิ้งให้เกลี้ยง

ดวงตาของเหยียนหมิงซุ่นแดงก่ำ สติสัมปชัญญะบอกเขาว่าให้ห้ามเหมยเหมยเปลื้องผ้า หากว่าให้ยัยปีศาจน้อยถอดต่อไป กลัวว่าเขาคงต้องออกไปนอกเต็นท์เพื่อแช่แข็งทั้งคืน

เหยียนหมิงซุ่นยิ้มอย่างขมขื่น เขาภูมิใจในการควบคุมของตนเองมาโดยตลอด แต่ทุกครั้งก็มักพ่ายแพ้ให้เหมยเหมยอยู่ร่ำไป ผู้หญิงคนนี้คือปีศาจตัวน้อยที่ถูกส่งมาเพื่อปราบเขาจริง ๆ!

แต่สุดท้ายเหยียนหมิงซุ่นก็ยังไม่ลงมือกลับยืนแข็งทื่อเหมือนต้นไม้ ปล่อยให้เหมยเหมยถอดเสื้อผ้าทีละชิ้น ๆจนสุดท้ายเหลือชุดนอนกระโปรงสั้นผ้าซาตินบางโปร่ง ไม่แม้แต่คลุมถึงเข่าด้วยซ้ำ

แถมยังเป็นสีดำอีก

ผิวขาวราวหิมะที่สวมใส่ด้วยชุดนอนสีดำ ช่างยั่วยวนเกินไป!

เหยียนหมิงซุ่นหายใจแรงขึ้น ดวงตาแดงก่ำขึ้นเรื่อย ๆ ทั่วทั้งร่างกายแผ่กลิ่นอายอันตรายกระจายไปทั่ว

“พี่…ฉันยกตัวเองให้พี่…ดีไหมคะ?”

เหมยเหมยเขย่งปลายเท้าพ่นลมหายใจแผ่วเบาข้างหูของเขา ทำลายฟางเส้นสุดท้ายของเหยียนหมิงซุ่นขาดลง…

………………………………………….