ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1604 มิงค์รัสเซียของแท้ + ตอนที่ 1605 เต็มใจเลือกทางที่ผิด

ตอนที่ 1604 มิงค์รัสเซียของแท้

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนเอียงหน้าขบคิด มืออวบอิ่มตบเข้าที่โต๊ะพูดอย่างเบิกบานว่า “ผิดไม่เกินสามครั้ง งั้นก็สามปีละกัน!”

ช่วงเวลาสามปีเพียงพอที่เธอจะทำการเปลี่ยนแปลงแก้ไขให้บริษัทและบ้านเป็นชื่อของแม่เธอแล้ว!

ใครก็แย่งไปไม่ได้ทั้งนั้น!

ภายในบ้านพักต่างอากาศแห่งหนึ่งในเมืองหลวง ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งใช้แรงอย่างหนักบนร่างหญิงสาว ทันใดนั้นกลับรู้สึกเสียวสันหลังวูบ เหงื่อไหลโชก

ใครคิดร้ายต่อเขาเหริ่นเอ้อร์จื่อลับหลังกันนะ?

เรื่องเล็กน้อยพวกนี้เหมยเหมยไม่จำเป็นต้องบอกเหยียนหมิงซุ่น เธอให้ลุงเหลาไปจัดการก็ได้แล้ว

ลุงเหลามีประสิทธิภาพในการทำงานสูงมาโดยตลอด ไม่ถึงสองวันเขาก็บอกเหมยเหมยว่าจัดการเสร็จเรียบร้อย ตอนนี้พ่อของเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนไปคลอดลูกชายในคุกเสียแล้ว

“ค่ะ ลำบากลุงเหลาแย่เลย” เหมยเหมยพึงพอใจมาก หากให้ลุงเหลาจัดการเธอวางใจได้เป็นร้อย

ในวันถัดมาไปมหาวิทยาลัย เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนมีใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ขยิบตาให้เหมยเหมยพลางกระซิบข้างหูเธอ “เมื่อวานฉันกับแม่ไปเยี่ยมพ่อมา เขาอยู่ในนั้นก็ไม่เลวเลยนะ แค่ชั่วพริบตาเดียวก็กลับใจได้แล้วกล่าวขอโทษฉันกับแม่”

“เธอนึกเสียใจขึ้นมาแล้ว?” เหมยเหมยขมวดคิ้ว

ไม่ใช่ว่าทำใจทนไม่ได้แล้วอยากขอให้เธอช่วยปล่อยออกมาหรอกนะ?

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนส่ายหน้ารัว “จะเป็นไปได้ไง เกิดเรื่องขึ้นกับเขาถึงทำให้เขาจำข้อดีของแม่ฉันได้ ถ้าปล่อยออกมาเดี๋ยวก็วิ่งแจ้นไปหาพวกนังปีศาจจิ้งจอกอีก ให้เขาอยู่ในนั้นเงียบ ๆแล้วปรับปรุงตัวเถอะ ”

ไม่มีพวกปีศาจจิ้งจอกมาคอยสร้างความวุ่นวายให้ ไม่รู้เลยว่าชีวิตของเธอกับแม่จะมีความสุขแค่ไหน

เหมยเหมยถามด้วยความแปลกใจ “แล้วบริษัทของพ่อเธอใครดูแล?”

“แม่ฉันไง บริษัทนั้นพ่อกับแม่ฉันร่วมกันสร้างมาแต่แรก หลายปีมานี้ท่านเอาแต่หลงระเริงนอกบ้าน ทั้งหมดล้วนพึ่งแม่ฉัน เขาไม่อยู่สิยิ่งดี” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนไม่ใส่ใจเลยสักนิด รู้สึกสบายใจเป็นเท่าตัว

ฉีฉีเก๋อได้ยินเข้าจึงรู้สึกแปลกใจอย่างบอกไม่ถูก ถามพวกเธอว่าเกิดอะไรขึ้น เหมยเหมยกลั้วหัวเราะตอบ “พ่อของเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนไปคุยธุรกิจที่ต่างประเทศหน่ะคงไม่กลับมาอีกหลายปี”

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนพยักหน้าระรัว รู้สึกขอบคุณเหมยเหมยมาก เพราะเรื่องติดคุกติดตารางนั้นไม่ใช่เรื่องที่น่ายกย่องอะไรเลย

ตอนนี้แม่ของเธอเองก็ปิดบังต่อญาติพี่น้องซึ่งก็บอกว่าไปทำธุรกิจที่ต่างประเทศ ปกปิดได้เป็นวัน ๆไป

ใกล้จะถึงช่วงสิ้นปีมหาวิทยาลัยก็ใกล้จะปิดเทอมแล้ว การสอบพึ่งเสร็จสิ้นไป นักเรียนจำนวนมากล้วนเตรียมตัวกลับบ้านวุ่นวายกับการจัดเก็บกระเป๋าสัมภาระและซื้อตั๋วรถกันใหญ่!

ถังม่านลี่กลับดูผ่อนคลายมาก เธอฟื้นตัวจากเหตุสะเทือนใจของพอลแล้ว กลับมาเป็นคนเดิมที่ร่าเริงสดใส แต่งตัวสวยเพริศพริ้งทุกวันราวกับผีเสื้อดอกไม้ ทำตัวเสเพลไปวัน ๆ วันหยุดมักจะนอนค้างข้างนอก ทุกคนต่างก็เห็นจนชินไปแล้ว

เหลืออีกแค่หนึ่งวันก็จะหมดเทอมนี้แล้วจริง ๆ ทุกคนต่างดีใจ ตอนเที่ยงอากาศหนาวเกินเหมยเหมยจึงไม่กลับบ้าน แต่กลับหอไปพักผ่อน ตอนบ่ายยังมีประชุมห้องซึ่งขาดไม่ได้

“ถังม่านลี่ทำไมเธอถึงยังไม่จองตั๋วรถอีกล่ะ? หรือเธอไม่กลับบ้าน?”

สีอันน่ามองถังม่านลี่ที่นั่งแต่งหน้าอยู่หน้ากระจกอย่างแปลกใจ ไม่รู้ว่าเจ้าตัวไปหารายได้พิเศษมาจากไหน ใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายไม่เบา อาทิ เครื่องสำอาง เสื้อผ้าชุดใหม่ กระเป๋า รองเท้า… ล้วนเลือกซื้อแต่ของแพง แต่งตัวแล้วก็ดูสวยมาก แทบกลบสีอันน่ามิดเลย

เพราะเหตุนี้สีอันน่าจึงไม่พอใจ จึงมักฉวยโอกาสพูดเยาะเย้ยใส่อยู่เรื่อย

“ไม่กลับบ้าน ฉันได้งานทำช่วงปิดเทอมฤดูหนาว อยากจะลองฝึกดูสักหน่อย”

ถังม่านลี่ทาลิปสติกอย่างระมัดระวังแล้วเม้มปาก จากนั้นก็หยิบเสื้อคลุมขนมิงค์ออกมาจากกล่องสะบัดแล้วคลุมตัว สะพายกระเป๋าใบเล็ก สวมรองเท้าส้นสูงเดินบิดตัวออกไปจากห้อง

สีอันน่าจ้องเธอตาเขม็ง บ่นพึมพำเสียงเบา “ใครรู้บ้างว่างานอะไร? ต้องเป็นงานไร้ยางอายแน่ ไม่งั้นจะซื้อเสื้อคลุมขนมิงค์นั่นได้ไง!”

สวีจื่อเซวียนพูดแทรกขึ้นมา “เสื้อคลุมนั่นไม่ใช่ของปลอมหรอกหรือ? ไม่เท่าไรเอง”

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนหัวเราะเยาะไปที “ขนมิงค์รัสเซียของแท้ เสื้อตัวนี้อย่างน้อยต้องห้าหลัก”

พ่อของเธอทำพวกขนหนังสัตว์ส่งขาย ไม่ต้องใช้มือจับแค่มองก็รู้ได้ว่าเป็นหนังอะไร ราคาเท่าไหร่

……………………………………………………..

ตอนที่ 1605 เต็มใจเลือกทางที่ผิด

สวีจื่อเซวียนตาลุกวาว เสื้อตัวเป็นหมื่น เธอไม่เคยได้ยินมาก่อนด้วยซ้ำหรือเสื้อตัวนี้ทำมาจากทองงั้นหรือ?

สีอันน่าเองก็ตกใจมาก เดิมทีเธอคิดว่าถังม่านลี่ซื้อขนมิงค์ราคาถูก มากสุดก็แค่สี่ถึงห้าพัน แต่นึกไม่ถึงว่าจะเป็นหมื่น แพงเสียยิ่งกว่าเสื้อคลุมขนมิงค์ของเธออีกจึงเริ่มรู้สึกอึดอัดใจมากขึ้น

“ถังม่านลี่เอาเงินมาจากไหนมากมาย? เธอทำงานอะไรเหรอ?” สวีจื่อเซวียนอิจฉามาก ครั้งหน้าต้องลองเกริ่นถามถังม่านลี่ดู เธอเองก็จะหาเงินเหมือนกัน

ช่วงนี้สวีจื่อเซวียนกลัดกลุ้มใจมาก ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะปรับตัวกับสภาพแวดล้อมไม่ได้หรือเปล่า เมื่อเร็ว ๆนี้เธอได้เขียนความเรียงหลายฉบับส่งให้กับสำนักพิมพ์ในเมืองหลวง แต่ถูกตีกลับมาทั้งหมดนั่นจึงทำให้เธอกลัดกลุ้มใจมาก

ความมั่นใจก็เลือนหายไปมาก รู้สึกว่าสมกับที่เมืองหลวงเป็นสถานที่ซุกซ่อนมังกรและเสือหมอบ[1] ตอนอยู่ที่บ้านเกิดเธอเป็นคนโดดเด่นเก่งกล้า แต่พอมาอยู่ในเมืองหลวงกลับกลายเป็นแค่สามัญชนคนธรรมดาที่อยู่ท่ามกลางคนหมู่มาก

สีอันน่าหัวเราะอย่างประหลาด “เธอก็ไปถามถังม่านลี่สิ หล่อนคงจะเต็มใจพาเธอไปหาเงินแน่”

สวีจื่อเซวียนฟังคำประชดในคำพูดของเธอไม่ออกซ้ำยังดีใจนัก วางแผนว่าจะรอถามถังม่านลี่ตอนเธอกลับมาคืนนี้ หากว่าหาเงินได้มาก ปิดเทอมฤดูหนาวเธอก็จะไม่กลับบ้านแล้วหาเงินให้มากหน่อย ซื้อนาฬิกายี่ห้อดีให้พ่อสักเรือน และยังจะซื่อเครื่องประดับสวารอฟสกี้ให้ตัวเองด้วย

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนขมวดคิ้ว เอ่ยเตือนอย่างหวังดี “งานของถังม่านลี่ไม่เหมาะให้เธอทำ ถ้าเธออยากหาเงินจริง ๆก็ไปเป็นติวเตอร์นู่น”

สวีจื่อเซวียนไม่พอใจเล็กน้อย “ติวเตอร์ฉันเคยไปทำแล้วเงินไม่มาก หนำซ้ำเด็กนักเรียนพวกนั้นก็โง่เหมือนหมู ต่อให้สอนเป็นร้อยครั้งก็ทำไม่ได้ ฉันคิดว่างานที่ถังม่านลี่ทำได้ ฉันเองก็สามารถทำได้ อย่างน้อยต้องลองก่อนถึงจะรู้”

เธอถามตัวเองว่าตัวเธอนั้นดีกว่าถังม่านลี่กี่เท่าตัว ทำไมถึงจะทำงานที่ถังม่านลี่ทำไม่ได้?

นั่นดูถูกเธอเกินไปแล้ว!

สีอันน่าจงใจพูด “สวีจื่อเซวียนเธอทำได้แน่ หนำซ้ำยังหาเงินได้มากกว่าถังม่านลี่เสียด้วย”

นั่นเป็นประโยชน์ต่อสวีจื่อเซวียนมาก มุมปากฉีกยิ้มเล็กน้อย เธอเองก็คิดเช่นนี้

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนแค่นยิ้มเย้ยหยัน หน่ายที่จะเกลี้ยกล่อม คนโง่พาตัวเองไปตายเองเหตุใดเธอต้องห้ามด้วย?

พวกเหมยเหมยทั้งสามคนรีบออกหอ คนหนึ่งนิสัยแปลก ๆ อีกคนก็อัจฉริยะจอมปลอมอยู่ไปก็น่าอึดอัด

“ถังม่านลี่ทำอะไรกันแน่? คงจะไม่ได้ทำเรื่องน่าอับอายหรอกนะ?” เหมยเหมยคาดเดาในทางที่ไม่ดี

สาวสวยคนหนึ่ง มีเงินมากมายกะทันหัน มักทำให้คนเราคิดไปในทางที่ไม่ดีเสมอ

“ยัยบ้านนอกนั่นทำอะไรก็ไม่เป็นคงทำได้เพียงขายตัว เต็มใจเลือกทางผิด ช่างหน้าไม่อายจริง ๆ!”

หลังจากที่เกิดเรื่องกับถังม่านลี่ชื่อเสียงในมหาวิทยาลัยก็ป่นปี้จนหมด ไม่มีผู้ชายจริงใจที่ไหนแยแสเธอเลย โจวซื่อซินจึงปรากฏตัว แค่กระเป๋าหนึ่งใบเครื่องสำอางหนึ่งชุดก็ทำให้ถังม่านลี่ยินยอมพร้อมใจขึ้นเตียงกับโจวซื่อซินแล้ว

โจวซื่อซินถือว่าใจกว้างกับผู้หญิงมากพาถังม่านลี่ไปเตร็ดเตร่ทุกสโมสร ทำให้เธอได้เปิดหูเปิดตาไม่น้อย นั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกว่าเมื่อยี่สิบปีก่อนใช้ชีวิตมาอย่างเปล่าประโยชน์

แต่ความสนใจสิ่งแปลกใหม่ของคุณชายเพลย์บอยอยู่ได้ไม่เกินหนึ่งเดือน โจวซื่อซินจึงแนะนำถังม่านลี่ให้กับเพื่อนในก๊กเดียวกัน บรรดาคุณชายเหล่านั้นจึงได้ผลัดกันเล่นสนุกกับถังม่านลี่ อีกทั้งยังคุยโวไปทั่วมหาวิทยาลัย ชื่อเสียงของถังม่านลี่จึงแย่ลงกว่าเดิม

แต่ถังม่านลี่ก็ไม่ได้สนใจเรื่องชื่อเสียงอะไรอยู่แล้ว เธอเพียงต้องการซื้อเสื้อผ้าแบรนด์เนม กระเป๋าแบรนด์เนม รองเท้า เครื่องสำอาง…

เธอจึงเป็นฝ่ายตามหาคนรวยที่สโมสรเองโดยใช้ความสาวความสวยและความมีชื่อเสียงของมหาวิทยาลัยเมืองหลวง เธอจึงเป็นที่นิยมของสโมสรมาก มีเหล่าเถ้าแก่มากมายเป็นฝ่ายเข้าหาเธอก่อนและยังใจป้ำเรื่องเงินด้วย

เหมยเหมยส่ายหน้า ถังม่านลี่ทำตัวเองแท้ ๆไม่แปลกที่ผู้คนจะพากันดูถูก

ทั้ง ๆที่มีของดีอยู่กับตัวแต่กลับเอาไปใช้ในทางที่ผิด ต่อไปหากคิดกลับตัวกลับใจคงยากแล้วล่ะ!

………………………………………………………………..

[1] เปรียบเปรยบุคคลที่มีพรสวรรค์ที่ถูกซุกซ่อนไว้ โดยที่ยังไม่ถูกค้นพบและเปิดเผย