ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1622 เธอคือตัวนำโชคของฉัน + ตอนที่ 1623 วันส่งท้ายปีเก่ามาถึงแล้ว

ตอนที่ 1622 เธอคือตัวนำโชคของฉัน

ตกบ่ายเหยียนหมิงซุ่นโทรหาเหมยเหมย พอเห็นเธออยู่ในสภาพที่ไม่แย่ก็เบาใจลงหน่อย

“พี่ ฉันสร้างปัญหาให้พี่หรือเปล่า?” เหมยเหมยถาม

“ไม่หรอก กลับช่วยฉันเสียอีก เหมยเหมยเธอเป็นตัวนำโชคให้พี่เสมอเลย” เหยียนหมิงซุ่นพูดชื่นชม ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้พูดโกหกเพราะครั้งนี้เหมยเหมยทำให้เขารู้ธาตุแท้ของลุงหมิงอย่างจัง

ในเมื่อเฉินหมิงไม่ยอมไว้หน้าเขา ถ้าอย่างนั้นเขาก็ไม่จำเป็นต้องเห็นแก่ความสัมพันธ์ในอดีต!

อนาคตเขาไม่มีวันใจอ่อนกับเฉินหมิงอีกแน่นอน!

แน่นอนว่าขอเพียงเขาอยู่อย่างสงบเสงี่ยม การจะเป็นเศรษฐีมีกินมีใช้ไปตลอดชีวิตย่อมไม่มีปัญหา!

เหมยเหมยได้ยินว่าไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้แถมกลับยังช่วยอีกก็ดีใจขึ้นมาทันตา ถามเหยียนหมิงซุ่นอีกว่าจะกลับมาเมื่อไรเพราะเห็นว่าอีกสองวันข้างหน้าก็คือวันสิ้นปีแล้ว

“มะรืนก็กลับแล้ว ทางนี้ยังต้องเก็บตกอีกหน่อย”

คุยเรื่องสำคัญเสร็จก็เป็นเวลาคุยเรื่องส่วนตัวแล้ว ทั้งคู่คุยสัพเพเหระอย่างหวานชื่นไปพักใหญ่ไล่ตั้งแต่อาหารเช้ายันมื้อดึก แม้แต่เรื่องเล็ก ๆที่ใส่ต้นหอมในน้ำเต้าหู้มากไปเหมยเหมยก็บ่นไปสิบกว่านาที พอคุยเรื่องอื่นอีกไม่นานเวลาหนึ่งชั่วโมงก็หมดไปอย่างรวดเร็วจนหูโทรศัพท์ร้อนฉ่า

“รีบเข้านอนเถอะ อย่าทำงานจนนอนดึกนะ ถ้าพี่รู้ว่าเธอนอนดึกอีก รอพี่กลับไปจะ…”

ประโยคหลังเหยียนหมิงซุ่นไม่ได้พูดออกมาแต่เหมยเหมยเข้าใจความหมายของเขาเลยตัวสั่นทีอย่างอดไม่ได้ ก่อนรีบรับปาก “ฉันจะไปนอนเดี๋ยวนี้เลย ถ้าไม่เชื่อก็ให้เสี่ยวอวิ๋นจับตาดูแล้วกัน!”

เธอไม่มีทางให้เหยียนหมิงซุ่นได้ข้ออ้างเสนอบทลงโทษอีกเด็ดขาดเพราะบทลงโทษของเขาต้องทำบนเตียงเสมอ หาทางทรมานเธอไม่หยุดหย่อน เธอยอมโดนบรรณาธิการเร่งต้นฉบับดีกว่าโดนเหยียนหมิงซุ่นลงโทษด้วยความรัก

เหมยเหมยระอาเหลือเกิน ได้สามีแรงเยอะเกินไปช่างเป็นงานที่เสียแรงทว่าหวานจับใจเสียจริง!

เหยียนหมิงซุ่นย้ำเรื่องที่คอยให้ระวังตัวเป็นปกติอีกครั้งถึงวางสายไปพร้อมรอยยิ้มตรงมุมปาก

ยัยปีศาจน้อยคิดว่าไม่ทำผิดก็จะรอดพ้นจากบทลงโทษแล้วหรือ?

ขอแค่เขาต้องการ เรื่องเหตุผลก็ไม่ใช่ปัญหาเพราะเขากุมันขึ้นมาได้หลายร้อยเหตุผลอย่างง่ายดาย

พอหันไปเผชิญหน้ากับลูกน้อง เหยียนหมิงซุ่นก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าเย็นชาอย่างรวดเร็ว ความอ่อนโยนของเขามีไว้สำหรับคน ๆเดียวเท่านั้น

“ยกเลิกการควบคุมโอหยางปิน!” ออกคำสั่งเสียงเรียบ

ลูกน้องตกใจอย่างมาก เมื่อสองวันก่อนเพิ่งบอกว่าจะให้โอหยางปินกลับมาพลิกชีวิตอีกไม่ได้ แล้วทำไมถึงเปลี่ยนใจล่ะ?

แต่พวกเขาไม่ได้ถามไปมากกว่านี้ พวกเขาแค่คอยทำตามคำสั่ง คุณชายหมิงให้ทำอะไรก็ทำอันนั้นถึงจะเป็นลูกน้องที่ผ่านเกณฑ์

เหยียนหมิงซุ่นพึงพอใจต่อลูกน้องที่รู้ความอย่างมาก เดิมทีเขาคิดจะแก้แค้นแทนเฉินหมิงทั้งรวบรวมหลักฐานการทำผิดกฎหมายของโอหยางปินมาทั้งหมดแล้ว หากส่งมอบให้ทางเบื้องบนไปต้องถูกตัดสินโทษตายอย่างไม่ต้องสงสัย

แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจแล้ว

เมื่อไรที่สองคนนั้นสงบเสงี่ยมลงเขาค่อยลงมือก็ยังทัน!

โอหยางปินที่หวาดระแวงอยู่ตลอดเวลานั้นรู้สึกได้ว่าคนที่คอยสะกดรอยตามตัวเองอยู่หายไปแล้ว อีกทั้งหน่วยงานที่เกี่ยวข้องก็ไม่เคยมาหาเขาอีกพาลนึกถึงข้อมูลพวกนั้นที่บุคคลนิรนามส่งมาให้เมื่อหลายวันก่อน โอหยางปินก็เหงื่อตกอีกครั้งอย่างห้ามไม่ได้

หากข้อมูลพวกนั้นถูกส่งต่อไปยังเบื้องบน ต่อให้เขามีเก้าชีวิตก็ไม่พอ!

ต่อให้เป็นเฮ่อเหลียนเช่อก็ช่วยเขาไม่ได้!

ฉะนั้นโอหยางปินจึงลอบหนีไปทางชายแดนทิ้งภรรยากับลูกชายเอาไว้ เขาคิดจะลักลอบหาทางหนีไปสหรัฐอเมริกา ตอนนี้คนที่คอยจับตาดูเขาต่างแยกย้ายกันกลับไปแล้ว อีกทั้งเบื้องบนก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ โอหยางปินเลยแอบโล่งใจ

บางทีคนคนนั้นก็มีข้อมูลไม่ครบเหมือนกันสินะ?

หรือบางทีแค่อยากให้เขาขวัญเสีย?

โอหยางปินครุ่นคิดมาทั้งคืนสุดท้ายก็ตัดสินใจกลับเมืองหลวง หากลักลอบไปทางชายแดนนอกจากความเสี่ยงสูงแล้วถึงจะผ่านเข้าไปอย่างปลอดภัยแต่ไม่มีหนังสือเดินทางก็ใช้ชีวิตยากลำบากอยู่ดี นี่จึงเป็นแผนสำรองสุดท้ายหากไม่ถึงจำเป็นจริง ๆคงไม่ใช้วิธีนี้

เหยียนหมิงซุ่นได้ข่าวว่าโอหยางปินกลับเมืองหลวงเลยกระตุกยิ้มมุมปาก โทรหาลูกน้องที่อยู่เมืองหลวงก่อนสั่งให้พวกเขาบอกเฉินหมิงว่าโอหยางปินกลับมาอีกครั้งแล้ว

……………………….

ตอนที่ 1623 วันส่งท้ายปีเก่ามาถึงแล้ว

ยิ่งใกล้ถึงวันปีใหม่เข้ามาเรื่อย ๆ จ้าวอิงหัวกลับจากฮ่องกงหนึ่งวันก่อนคืนส่งท้ายปีเก่าพร้อมติดขนมจากที่นั่นกลับมาด้วยไม่น้อย ซึ่งในนั้นมีขนมเปี๊ยะเหล่าโผของโปรดของสองแม่ลูกเหยียนซินหย่ากับเหมยเหมย ทุกครั้งที่จ้าวอิงหัวไปสัมมนางานที่นั่นก็จะซื้อกลับมาเยอะเลย

เหยียนหมิงซุ่นเองก็เช่นกัน อีกทั้งปกติแล้วเขาจะขับเครื่องบินส่วนตัวไปต่างแดนทุกครั้งเลยไม่มีขีดจำกัดเรื่องน้ำหนัก จึงซื้อได้ตามสบาย สองแม่ลูกเหมยเหมยเลยไม่เคยขาดขนมเล็ก ๆน้อย ๆพวกนี้เลย

ซึ่งเรื่องนี้เป็นที่อิจฉาของจ้าวอิงหัวอย่างมาก ทั้งยังนึกริษยาจับใจ

การที่ลูกเขยเก่งเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องดี แรงกดดันมากเกินไป

คืนวันส่งท้ายปีเก่าทั้งครอบครัวต้องไปหาคุณปู่จ้าวที่แม้จะมีความสัมพันธ์ที่จืดจางลง แต่อย่างไรเสียก็ครอบครัวเดียวกัน หนำซ้ำการผงาดขึ้นมาของจ้าวอิงหัวทำให้ตระกูลจ้าวตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนอีกครั้ง

ต่อให้เสแสร้งแกล้งทำก็ต้องกลับไปใช้เวลาช่วงปีใหม่เพื่อป้องกันไม่ให้คนบางกลุ่มเอาเรื่องนี้ไปเล่นงานได้

เหยียนหมิงซุ่นเองก็กลับมาหลังจ้าวอิงหัวไม่นาน มาเจอเหมยเหมยอย่างรีบร้อนครู่หนึ่งก็รีบไปทำงานต่อเพราะดูเหมือนจะเกิดเรื่องที่ไหนขึ้นสักแห่ง

เหมยเหมยสงสารเหยียนหมิงซุ่นจับใจแต่เธอก็ช่วยอะไรไม่ได้ โชคดีที่มียาวิเศษอยู่ถึงทำงานหามรุ่งหามค่ำตลอดหนึ่งสัปดาห์สภาพร่างกายของเหยียนหมิงซุ่นก็ไม่เกิดปัญหาอะไร

ด้วยเหตุนี้เธอถึงยิ่งรำคาญเฉินหมิงเพราะแม้ว่าเขาจะมีส่วนช่วยแนะนำแนวทางให้เหยียนหมิงซุ่นมีชีวิตอย่างทุกวันนี้ได้แต่ถ้าไม่ใช่เหยียนหมิงซุ่นเอาตัวเข้าแลก พยายามสุดแรงแม้ต้องแลกด้วยหยาดเหงื่อและหยดเลือดล่ะก็ เฮ่อเหลียนชิงจะถูกตาต้องใจเขาได้อย่างไร?

เฉินหมิงที่วัน ๆเอาแต่พูดถึงเรื่องบุญคุณใหญ่คับฟ้ามันน่าซัดให้น่วมจริง ๆ!

“พ่อ เมื่อกี้พี่หมิงซุ่นบอกแล้วว่าช่วงนี้ลุงสามไม่ค่อยสงบเสงี่ยมเท่าไร คำของเขาพ่อฟังไว้ก็พอไม่ต้องรับปากอะไร!” เหมยเหมยพูดเตือนพ่อตัวเองเพราะกลัวเขาจะยอมใจอ่อนต่อจ้าวอิงหย่งเพราะเห็นแก่ความสัมพันธ์พี่น้อง

จ้าวอิงหย่งถูกปลดเกษียณอย่างมีเกียรติตั้งแต่หนึ่งเดือนก่อนเลยอยู่ว่างงานไปวัน ๆเหมือนคุณปู่ วัน ๆไม่มีอะไรทำ ว่างเสียจนไม่กี่วันนี้เขาก็เริ่มทนไม่ไหว

หนำซ้ำคน ๆนี้เป็นพวกหูเบาไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง มีคนเจตนายุยงปลุกปั่นเข้าหน่อยจ้าวอิงหย่งก็ยิ่งแค้นปนอิจฉามากกว่าเดิมเลยวิ่งเต้นไปทั่ว

จ้าวอิงหัวยิ้มเก้อ พี่น้องไม่เอาไหนทำให้เขาต้องขายหน้าต่อหน้าลูกสาว

จ้าวเสวียหลินไม่กลับมาช่วงปีใหม่เพราะเขาได้ใช้เวลาวันหยุดหมดไปตั้งแต่คราวก่อน พวกจ้าวเสวียเฉิงกับจ้าวเสวียไห่เองก็ไม่กลับมา มีเพียงจ้าวเสวียเอ๋อร์คนเดียวที่อยู่เลยทำให้บ้านหลังใหญ่ดูอ้างว่างไปโดยปริยาย

“คุณอาคุณอาสะใภ้มาแล้ว!”

สองพ่อลูกจ้าวเสวียเอ๋อร์กับจ้าวอิงหย่งกำลังแขวนโคมไฟเล็กบนต้นไม้ลานบ้าน พอเห็นพวกเขาก็ถลาเข้าไปต้อนรับอย่างอบอุ่นแต่จ้าวอิงหย่งกลับแค่นเสียงทีหนึ่งพร้อมทำหน้าขึงขังไปด้วย

อันหย่าฟางกำลังเตรียมอาหารมื้อค่ำส่งท้ายปีเก่าในครัว เหยียนซินหย่าวางของเสร็จก็ตามเข้าไปช่วย ขณะที่เหมยเหมยกล่าวคำทักทายเสร็จก็ยกเก้าอี้มานั่งอยู่ริมบ่อปลาลานบ้าน เท้าคางดูปลาคาร์ฟที่อยู่กันเป็นคู่ ๆ พร้อมกับคอยปัดกรงเล็บอวบอ้วนของบางตัวที่อดใจคอยกลั่นแกล้งฝูงปลาในบ่อไม่ได้

น่าเบื่อชะมัด!

คิดถึงคนรักจัง!

“เหมยเหมยทำไมไม่ไปช่วยที่ห้องครัว? เธอก็เป็นสาวโตแล้วไม่รู้จักดูสถานการณ์บ้างเลย…” จ้าวอิงหย่งพูดกระแนะกระแหนด้วยน้ำเสียงแปลก ๆ พอจ้าวเสวียเอ๋อร์เห็นท่าไม่ดีจึงรีบพูดเสียงดังขัด

“พ่อ ถ้าพ่อว่างไม่มีอะไรทำก็ไปห้อยโคมไฟที่สวนหลังบ้านเถอะ!”

จ้าวเสวียเอ๋อร์ยัดโคมไฟทั้งหมดใส่มือจ้าวอิงหย่งแล้วดันหลังเขาไปที่สวนหลังบ้าน หากเป็นอดีตจ้าวอิงหย่งยังพอจะไว้หน้าลูกชายบ้างแต่นี่เขาอัดอั้นมาหนึ่งเดือนกว่าแล้วจะยอมถูกโน้มน้าวด้วยคำไม่กี่คำของจ้าวเสวียเอ๋อร์ได้หรือ?

“ห้อยโคมไฟอะไรกัน? ที่บ้านเกิดเรื่องซวยขนาดนี้แล้วจะห้อยบ้าอะไรอีก!”

จ้าวอิงหย่งโยนโคมไฟลงพื้นจนโคมไฟขนาดเล็กกลิ้งกระจายไปทั่ว สีแดงฉานดูเป็นสิริมงคลแต่กลับเสียดแทงสายตาของจ้าวอิงหย่งเหลือเกิน ไฟโทสะพุ่งพรวดขึ้นมาเลยยกเท้ากระทืบเท้าเหยียบลงไปอีก

………………………