ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1630 โปรแกรมท่องเที่ยวสุดหรูแห่งซานย่า + ตอนที่ 1631 อย่าทำงานบ้าน

 ตอนที่ 1630 โปรแกรมท่องเที่ยวสุดหรูแห่งซานย่า

ขณะนี้เป็นเวลาประมาณสองทุ่มของคืนส่งท้ายปีเก่า ตามถนนตรอกซอยไม่เคยเงียบขนาดนี้มาก่อน ปกติแล้วในเวลานี้ครึกครื้นยิ่งกว่าช่วงกลางวัน คนเดินขวักไขว่กันไปมาดูมีชีวิตชีวามาก

ตอนนี้บนท้องถนนกลับไม่เห็นแม้แต่คนเดียวเพราะทุกคนต่างกลับไปพบปะสังสรรค์กับครอบครัวแล้ว

เหมยเหมยเร่งเครื่องเพิ่มความเร็วขับได้อย่างลื่นไหล แค่ดูก็รู้ว่าไม่ใช่มือใหม่หัดขับ จ้าวอิงหัวเลยเบะปากเล็กน้อย พลางเข้าใจแล้วว่าเมื่อกี้ลูกสาวจงใจกลั่นแกล้งเขา

เฮ้อ!

เบื้องหน้าจ้าวอิงหัวปรากฏภาพชราแก่เฒ่าและถ้อยคำของคุณปู่ขึ้นมาอีกครั้งจึงทำให้เขารู้สึกแย่ พลางอดถอนหายใจเฮือกหนึ่งไม่ได้ ถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีกเลยเกิดเสียงกังวานชัดเจนภายในรถที่มีพื้นที่คับแคบ

เหยียนซินหย่ากับเหมยเหมยต่างก็ได้ยินกันทั้งคู่ก็รู้ว่าเขาเครียดเรื่องอะไร และยิ่งเข้าใจความรู้สึกของจ้าวอิงหัวเป็นอย่างดี

เลือดย่อมข้นกว่าน้ำ พวกเธอสามารถใจเหี้ยมกับคุณปู่ได้แต่จ้าวอิงหัวกลับทำได้อย่างยากลำบาก สถานการณ์ตอนนี้สร้างความลำบากใจแก่เขาจริง ๆ

เหมยเหมยเกิดความใจอ่อนขึ้นมาชั่วขณะ ซึ่งเป็นความรู้สึกผิดที่มีต่อจ้าวอิงหัว เธอไม่อยากเห็นจ้าวอิงหัวลำบากใจ

แต่เธอก็หักห้ามใจเอาไว้คิดว่ารอกลับไปปรึกษาเหยียนหมิงซุ่นก่อนค่อยตัดสินว่าจะให้ยาวิเศษหรือเปล่า

“พ่อคะ แม่คะ พรุ่งนี้หนูจะกลับเมืองจินกับพี่หมิงซุ่นนะ” เหมยเหมยเปลี่ยนเรื่องเพราะบรรยากาศภายในรถตึงเครียดเกินไปจริง ๆ รู้สึกกดดันจนอึดอัดไปหมด

จ้าวอิงหัวโดนเบี่ยงเบนความสนใจทันทีตามคาดก่อนจะตะโกนเสียงดัง “กลับเมืองจินทำไม? ลูกยังไม่ได้แต่งเข้าบ้านทางนั้นเลย!”

เขาน้อยใจยิ่งกว่าเดิม ยังไม่ทันแต่งเข้าบ้านก็ไปฉลองเทศกาลปีใหม่ที่บ้านฝ่ายชายแล้ว ถ้าหลังแต่งงานไปแล้วหากเขาต้องการเจอลูกสาวบ้างต้องนัดล่วงหน้าหรือเปล่า?

“พี่หมิงซุ่นไม่ได้กลับไปฉลองปีใหม่กับคุณปู่เหยียนคุณย่าหยางหลายปีแล้ว ครั้งนี้สัญญากับพวกท่านไว้ คุณย่าหยางบอกให้หนูกลับไปด้วย” เหมยเหมยอธิบายด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ มักรู้สึกว่าการพูดเรื่องแบบนี้ต่อหน้าพ่อแม่มันน่าลำบากใจจริง ๆ

เหยียนซินหย่ากลับเข้าใจดี แม้จะไม่อยากให้ไปสักเท่าไรแต่ก็พูดขึ้นว่า “ไปเจอผู้ใหญ่ก็สำคัญเหมือนกัน พวกลูกจองตั๋วเครื่องบินหรือยัง?”

“พี่หมิงซุ่นขับเครื่องบินกลับเองค่ะไม่ต้องจองตั๋ว พ่อ ทำไมถึงทำหน้าบูดแบบนั้นล่ะ? หนูไปแล้วพ่อก็จะได้ใช้เวลากับแม่สองต่อสองพอดีไม่ใช่เหรอ? เมื่อก่อนพ่อชอบบ่นว่าหนูอยู่บ้านน่ารำคาญไง”

เหมยเหมยแอบหยอกเย้าทำเอาเหยียนซินหย่ามองค้อนใส่ทีอย่างขวยเขิน สายตาเย้ายวนนั่นทำเอาจ้าวอิงหัวรู้สึกร้อนรุ่มในใจและร่าเริงขึ้นในพริบตา

นั่นสิ ยายหนูใจร้ายไปแล้วยิ่งดี เขาอยากทำอะไรกับภรรยาก็ได้ล่ะ!

เขาเริ่มอิจฉาเหยียนหมิงซุ่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ขับเครื่องบินเองสะดวกสบายจะตาย อยากไปไหนก็ไป ไม่ได้การล่ะ รอวันหน้าเขาเกษียณแล้วจะไปสอบใบขับขี่เครื่องบินมาเล่น ๆสักหน่อย ถึงตอนนั้นจะพาคุณภรรยาไปเที่ยวทุกที่เลย

เหมยเหมยเห็นสีหน้าของจ้าวอิงหัวในกระจกเลยรู้ว่าเขาเริ่มหวั่นไหวจึงพูดเสริมเหมือนราดน้ำมันรดกองไฟ “พ่อมีวันหยุดหนึ่งสัปดาห์ไม่ใช่เหรอ? พาแม่หนูไปดูทะเลที่ซานย่าสิ ที่นั่นไม่ร้อนไม่หนาวอากาศดีกว่าเมืองหลวงเยอะเลย วิวสวยมากด้วย แม่ไปวาดรูปที่นั่นก็ดีนะคะ แล้วถือโอกาสรื้อฟื้นความรู้สึกตอนมีความรักกับพ่อหนูใหม่ ๆไปด้วย”

“บ้าบอ อายุปูนนี้แล้วยังจะมีความรักอะไรอีก? น่าขำจะตายไป!”

เหยียนซินหย่าปากบ่นอุบอิบแต่กลับหน้าแดงซ่าน ทำเอาจ้าวอิงหัวเห็นแล้วคันยุบยิบในใจ

“นี่แม่เป็นศิลปินเชียวนะ ไม่มีความโรแมนติกเอาเสียเลย ดูคุณอากับอาเขยของหนูสิพวกเขาดื่มด่ำกับการใช้ชีวิตขนาดไหน คุณแม่ก็ต้องเรียนรู้เอาไว้บ้าง ทริปซานย่านี้หนูเลี้ยงเอง โปรแกรมเที่ยวซานย่าสุดหรูเจ็ดวันถือว่าหนูทำดีเพื่อพ่อแม่แล้วกันนะคะ!”

เหมยเหมยกล่าวยิ้มคิกคัก หาเรื่องให้จ้าวอิงหัวออกไปจะได้เลิกคิดหมกมุ่นเรื่องคนในสกุลจ้าวทุกวี่วันจนสร้างความลำบากใจแก่จ้าวอิงหัว!

…………………………..

 ตอนที่ 1631 อย่าทำงานบ้าน

เหมยเหมยพูดแค่คำสองคำก็หลอกให้จ้าวอิงหัวสองสามีภรรยาไปซานย่า[1]ได้เพื่อหลบหน้าคนตระกูลจ้าว เธอยังให้เหยียนหมิงซุ่นใช้อิทธิพลซื้อตั๋วไปกลับที่นั่งระดับเฟิร์สคลาสมาด้วย โรงแรมที่นั่นก็ให้คนไปจัดการเสร็จสรรพ

ห้องสวีทคู่รักพร้อมวิวทะเล คู่รักที่ไม่รักกัน พอได้อยู่ในห้องที่เปรียบเสมือนเทพนิยายเช่นนี้ก็ทำให้เกิดความรักพลุ่งพล่าน แรงพิษสวาทท่วมท้นได้

ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงคู่รักอย่างจ้าวอิงหัวและเหยียนซินหย่าที่เดิมทีรักกันอย่างหวานชื่น กลัวแค่ว่าพอถึงเวลานั้นครบเจ็ดวันก็ยังไม่ออกจากห้องเลยด้วยซ้ำ

แต่ก็ไม่รู้ว่าร่างกายของจ้าวอิงหัวจะรับไหวไหม?

คนกตัญญูอย่างเหมยเหมยจึงได้วางเม็ดยาใส่ในกระเป๋าสัมภาระของจ้าวอิงหัว ซ้ำยังได้เขียนข้อความเล็ก ๆติดไว้ว่า ‘พ่อคะ ถ้าไม่ไหวก็อัพยาเพิ่มนะคะ สู้ ๆค่ะ!’

ลูกน้องของเหยียนหมิงซุ่นทำงานได้ประสิทธิภาพมาก ผลลัพธ์คือจ้าวอิงหัวสามีภรรยาออกเดินทางก่อนพวกเหมยเหมยเสียอีก ยามสายวันแรกของตรุษจีนก็บินไปแล้ว เหมยเหมยเป็นคนไปส่งพวกเขาที่สนามบิน

จ้าวอิงหัวมีท่าทีกังวลเล็กน้อยแต่เขาเก็บงำความรู้สึกได้ดี หากไม่สังเกตก็ไม่มีทางดูออก เหมยเหมยรู้ว่าเขากังวลอะไร คิด ๆแล้วก็พูดว่า “พ่อไปเที่ยวพักผ่อนกับแม่ให้สบายใจเถอะค่ะ ทางคุณปู่พี่หมิงซุ่นบอกแล้วนี่คะว่าจะหาหมอที่มีชื่อเสียงมาช่วยดูแลร่างกายแทน”

นี่คือสิ่งที่เธอปรึกษากับเหยียนหมิงซุ่น เพื่อไม่ให้จ้าวอิงหัวถูกบีบอยู่ตรงกลางจนรู้สึกลำบากใจจึงให้เหยียนหมิงซุ่นออกหน้ารับเอง หาหมอที่มีชื่อเสียงมาช่วยดูแลร่างกายคุณปู่แต่ความเป็นจริงคือใช้ตัวยาของเหมยเหมย แต่ลดส่วนผสมลง แค่ยื้อชีวิตของตาเฒ่าไว้ก็เท่านั้น พออาการดีขึ้นเขาจะได้ไม่คิดมากอีก

แบบนี้จะได้ไม่เปิดเผยเรื่องยาวิเศษของเหมยเหมยด้วย ความสามารถทุกอย่างล้วนตกเป็นของหมอที่มีชื่อเสียงคนนั้นแทน

จ้าวอิงหัวเข้าใจความหมายของเหมยเหมยพลันรู้สึกอบอุ่นใจ พลางลูบหัวเหมยเหมยเบา ๆพร้อมเอ่ยขอบคุณ “ขอบใจมากนะ ลูกสาวสุดที่รัก!”

เหมยเหมยฉีกยิ้มพร้อมกับเร่งให้เขาไปขึ้นเครื่องได้แล้ว

จ้าวอิงหัวลากกระเป๋าเดินทางวิ่งเหยาะ ๆไปแต่ทันใดนั้นก็วิ่งกลับมา เอ่ยกำชับอย่างหนักแน่น “เหมยเหมยลูกไปที่บ้านตระกูลเหยียนอย่าทำงานบ้านเด็ดขาดเลย ไม่ว่าอะไรก็ห้ามทำ มารยาทอย่าให้ขาดก็พอ อย่างอื่นแค่รอเสื้อผ้ามาให้ก็ยื่นใส่ ข้าวมาก็อ้าปากกินเท่านั้นพอ จำไว้นะ!”

เหมยเหมยชะงักไป นี่พ่อของเธอเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก?

ทำไมถึงเปลี่ยนประเด็นไปถึงเรื่องงานบ้านได้ล่ะ?

เธอรับปากไปแบบส่ง ๆ จ้าวอิงหัวยังไม่วางใจจึงพูดขึ้นอีกครั้ง ในใจเขาอยากให้เหมยเหมยอยู่ที่บ้านตระกูลเหยียนเฉย ๆเป็นแค่คุณหนูที่พอส่งเสื้อผ้าให้ก็ยื่นมือใส่ ข้าวมาก็อ้าปากรับ

“อยู่ในบ้านเราลูกเป็นเจ้าหญิงตัวน้อย พอไปถึงตระกูลเหยียนอย่าทำตัวเป็นคนใช้ล่ะ ใครใช้ให้ลูกทำงานก็ห้ามทำนะ!”

จ้าวอิงหัวสีหน้าทุกข์ระทม เหมยเหมยหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ก็ไม่ออกแต่กลับรู้สึกอบอุ่นใจ จึงพูดล้อเล่นว่า “วางใจเถอะค่ะ ต่อให้ขวดซีอิ้วล้มหนูก็จะไม่ยกขึ้นมาเลยล่ะ!”

เหยียนซินหย่าวิ่งกลับมาลากจ้าวอิงหัวแล้วตำหนิอย่างขุ่นเคือง “ฉันกำชับไปตั้งแต่แรกแล้ว คุณยังกังวลอะไรอีก? รีบไปกันเถอะ ไม่งั้นคุณบินไปซานย่าเองแล้วกันนะ!”

“ถึงอย่างไรผมก็ต้องกำชับบ้าง หากว่าตระกูลเหยียนวางอำนาจกับลูกสาวเราแล้วสั่งให้เธอทำงานบ้านจะทำอย่างไร? ลูกสาวผมจะไปเป็นคนใช้ของตระกูลเหยียนไม่ได้นะ!” จ้าวอิงหัววิ่งพลางส่งเสียงฮึดฮัด ความเป็นจริงไม่อาจวางใจได้เลย

เหยียนซินหย่าทั้งโกรธทั้งเห็นว่าตลกจึงแย่งพูด “มีหมิงซุ่นอยู่ทั้งคน คุณจะกังวลอะไรอีก? หมิงซุ่นจะปล่อยให้เหมยเหมยถูกรังแกได้อย่างไร?”

“มันก็ไม่แน่ ผมไม่เชื่อใจเจ้าเด็กนั่น!” จ้าวอิงหัวบ่นพึมพำ

“งั้นคุณก็ไม่ต้องไปซานย่าแล้ว ไปเมืองจินแทนดีกว่า!”

“ความคิดนี้ไม่เลว แล้วคุณภรรยาจะไปไหนล่ะครับ?”

“ฉันก็ต้องไปซานย่าสิ ฉันวางใจหมิงซุ่นจะตายไป”

จ้าวอิงหัวขมวดคิ้วอย่างปวดใจ ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งพลันตัดสินใจตามติดภรรยาไป

ภรรยาของเขายังสาวและสวย สถานที่อย่างซานย่าน่ะมากด้วยพวกคนเจ้าชู้ เขาต้องไปช่วยเมียไล่หมาป่าสิ!

……………………………………………………………..

[1] ซานย่า เป็นเมืองทางตอนใต้สุดของมณฑลไหหลำ เนื่องจากอยู่ติดทะเลจึงเป็นเมืองท่องเที่ยวหลัก