ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1656 เป็นความคิดที่ดี + ตอนที่ 1657 ขี้โกง

ตอนที่ 1656 เป็นความคิดที่ดี

เหยียนหมิงซุ่นพาเหมยเหมยไปหลังเขา บริเวณนั้นเป็นเนินเขาสูงชันอีกทั้งยังมีเถาวัลย์มากมาย ปกติชาวบ้านน้อยคนนักที่จะไปบริเวณนั้นเพราะได้ข่าวว่ามักมีหมูป่าปรากฏตัวบ่อยครั้ง

พอเหมยเหมยเห็นเถาวัลย์ที่พันกันมั่วแบบนั่นก็ตกตะลึง แล้วแบบนี้จะเดินอย่างไร?

เหยียนหมิงซุ่นช้อนตัวเหมยเหมยขึ้นมาแล้วฉีกยิ้มให้เธอก่อนแบกเธอขึ้นหลัง “กอดให้แน่น!”

เหมยเหมยรีบโอบลำคอเหยียนหมิงซุ่นไว้แน่นแล้วยังเอาขาเกี่ยวเอวเขาไว้แนบแน่น

เหยียนหมิงซุ่นตบบั้นท้ายเธอเบา ๆพลางเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ “ตอนนี้ไม่ต้องรัดแน่นขนาดนั้น!”

เหมยเหมยเขินจนหน้าแดงก่ำแล้วกัดที่หลังคอเขาแรง ๆทีหนึ่ง คนหื่น ยิ่งอยู่ก็ยิ่งหื่น

เหยียนหมิงซุ่นไม่ใส่ใจพลางหยิบมีดสำหรับทหารออกมาแล้วตวัดซ้ายขวาก่อนที่เส้นเถาวัลย์จะขาดร่วงตกลงพื้นเพื่อเปิดเส้นทางเล็ก ๆที่แสนคดเคี้ยวให้เส้นหนึ่ง

“ตอนเด็กพี่มาเล่นที่หลังเขานี่บ่อย ๆแล้วได้รู้จักอาจารย์ของพี่ที่นี่” เหยียนหมิงซุ่นเริ่มเล่าเหตุการณ์ในวัยเด็กของเขาเหมยเหมยฟังอย่างตั้งใจกระทั่งเดินทางมาถึงครึ่งเขาโดยไม่รู้ตัว

เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้ปีนขึ้นไปสูงกว่านี้แต่เลือกเดินเข้าไปในถ้ำแห่งหนึ่ง เปิดไฟฉายส่องถ้ำที่มืดสนิทแล้วยังมีเสียงหยดน้ำด้วย ทว่าอากาศกลับสดชื่นบริสุทธิ์จนพอจะรู้ว่าที่นี่มีช่องผ่านลม

เดินเข้าไปในถ้ำราว ๆสิบนาทีพวกเขาก็มุดออกมา เหยียนหมิงซุ่นเดินไปข้างหน้าอีกระยะหนึ่งแล้วถึงปล่อยเธอลงพื้นก่อนพูดยิ้ม ๆว่า “หลับตา!”

เหมยเหมยมองค้อนใส่เขาแวบหนึ่ง ทำเป็นลึกลับแต่เธอก็หลับตาลงแต่โดยดี เหยียนหมิงซุ่นใช้มือปิดตาไว้แล้วพาเธอเดินไปข้างหน้าช้า ๆ

เดินไปสิบกว่าก้าวเหยียนหมิงซุ่นถึงเลื่อนฝ่ามือออกพลางพูดชิดหูเธอว่า “โอเคที่รัก ลืมตาสิ!”

เหมยเหมยลืมตาขึ้นช้า ๆ ภาพสวยงามตรงหน้าทำเอาเธอไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง เธอคิดว่านี่เป็นภาพลวงตาเลยกะพริบตาปริบ ๆแต่ภาพแสนงดงามนี้ก็ยังอยู่ มันเป็นของจริง

ตรงหน้าเป็นหุบเขาสลับซ้อนกันอย่างสวยงาม ขนาดไม่ใหญ่มากแต่เกิดขึ้นโดยธรรมชาติ ในหุบเขามีแต่ต้นท้อจำนวนหลายร้อยต้นซึ่งส่วนมากได้ออกดอกออกผลเป็นที่เรียบร้อย งดงามราวกับสวรรค์บนดินที่ต่อให้ใช้คอมพิวเตอร์แต่งภาพก็ไม่อาจแต่งภาพให้สวยงามเท่าตรงหน้านี้ได้

“สวยจัง ฉันจะวาดเก็บไว้ ฉันจะให้บทรักครั้งแรกของพระเอกนางเอกของฉันเกิดขึ้นในที่สวยงามแบบนี้ มอบครั้งแรกของตัวเองให้กันและกันท่ามกลางดอกท้อ โรแมนติกจังเลย…”

เหมยเหมยอดพึมพำไม่ได้และลืมเจ้าหมาป่าเจ้าเล่ห์ข้างกายไปโดยสิ้นเชิงก่อนจะล้วงดินสอกระดาษออกมาอย่างลืมตัว

เหยียนหมิงซุ่นหูผึ่ง ทำใต้ต้นดอกท้อ…ไม่เลว ความคิดของภรรยาเป็นความคิดที่ดีมาก

เขากวาดสายตามองรอบหนึ่งแล้วตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะให้ภาพสวยงามนี้สูญเปล่าไปไม่ได้ แต่ต้องจัดเตรียมสถานที่สักหน่อยสิ เขาเหลือบมองเหมยเหมยที่กำลังง่วนอยู่กับการวาดรูปแวบหนึ่งก่อนยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วลงมือจัดการ

เตียงเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ ผืนฟ้าใช้เป็นผ้าห่มได้แต่ผืนดินจะใช้เป็นเตียงไม่ได้ ยายปีศาจตัวเล็กผิวบอบบางและหญ้าบนพื้นหยาบเกินไป

อืม…แล้วต้องเลือกต้นท้อที่ใหญ่และสวยงามที่สุดถึงจะได้บรรยากาศ ต่อให้เขาไม่สนใจสิ่งนอกกายพวกนี้เท่าไรขอแค่อีกฝ่ายเป็นเหมยเหมยก็พอ แต่เมื่อครู่เหมยเหมยบอกแล้วว่าอยากได้แบบโรแมนติก ถ้าอย่างนั้นเขาก็จะเติมเต็มยายปีศาจตัวน้อยนี้แล้วกัน!

เหยียนหมิงซุ่ยยิ่งคิดก็ยิ่งได้ใจ ดวงหน้าเย็นชาอ่อนโยนขึ้นเรื่อย ๆจนแทบกลั้นไว้ไม่อยู่

กลางแจ้งเลยงั้นหรือ…เมื่อก่อนทำไมเขาถึงคิดไม่ได้นะ?

แค่คิดก็เร้าใจแล้ว!

เหมยเหมยร่างภาพอันสวยงามนี้เสร็จพอเงยหน้าขึ้นมากลับเห็นเหยียนหมิงซุ่นยืนอยู่ใต้ต้นท้อดอกบานสะพรั่งอย่างงดงามต้นหนึ่ง ใต้ต้นไม้นั้นยังปูฟูกหนา ๆไว้หนึ่งชั้น บนฟูกเต็มไปด้วยกลีบดอกท้อที่มีลอยพลิ้วอยู่กลางอากาศบ้างบางส่วน

ชายหนุ่มยืนตระหง่านอยู่ท่ามกลางกลีบดอกไม้ที่งดงามราวกับภาพวาดทว่ากลับแฝงด้วยความอันตรายนิด ๆ แต่เหยื่อกลับไม่รู้สึกตัวเลยสักนิดทั้งยังวิ่งโร่เข้าไปหาอย่างมีความสุข

……………………

 ตอนที่ 1657 ขี้โกง

กลีบดอกไม้ยังคงปลิวว่อนอยู่กลางอากาศ ซึ่งมีหลายกลีบร่วงตกอยู่เหนือศีรษะของเหมยเหมยขับให้เจ้าตัวดูงดงามยิ่งกว่าดอกไม้จนสายตาเหยียนหมิงซุ่นเข้มขึ้นกว่าเดิม จึงยกมือขึ้นมาปัดกลีบดอกที่ร่วงตกอยู่ระหว่างคิ้วของหญิงสาว

กลีบดอกไม้ไม่รู้ความ บดบังไฝสีแดงที่เขาชอบมากที่สุดไปได้

“ทำไมกลีบดอกพวกนี้ถึงร่วงหมดเลยล่ะ?” เหมยเหมยเอะใจทั้งที่หุบเขานี้ไม่มีลมพัดด้วยซ้ำ

“พี่เตะไปทีหนึ่ง”

ต้นท้อบ่นอุบ ‘ใช้มือโยกหน่อยจะหักหรือไง?’

เห็นเหมยเหมยชื่นชอบฝนกลีบดอกท้อนี้มากเหยียนหมิงซุ่นเลยหันไปเตะอีกหนึ่งทีให้ดอกร่วงโรยปลิวกระจายไปทั่ว เหมยเหมยหมุนตัวท่ามกลางกลีบดอกไม้อย่างมีความสุขก่อนจะถอดเสื้อตัวนอกที่เกะกะเธอออกไปพร้อมกล่าวอย่างตื่นเต้น “ฉันเต้นรำให้พี่ดูนะ!”

 เหยียนหมิงซุ่นดวงตาเข้มขึ้นกว่าเดิมพลางกระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจ ดีมาก เป็นฝ่ายถอดเสื้อเองแล้วด้วย

ยายปีศาจตัวน้อยเป็นเด็กดีขึ้นเรื่อย ๆแล้ว!

ข้างในเสื้อกันหนาวเหมยเหมยสวมเสื้อไหมพรมขนแกะแนบเนื้อ เธอยิ้มให้เหยียนหมิงซุ่นพลางกางแขนออกแล้วเริ่มหมุนตัว ทั้งที่เป็นท่วงท่าง่าย ๆแต่พอเธอทำแล้วกลับงดงามดั่งภาพวาด งามเสียจนคนมองตาค้าง

“…สวยไหม?”

เหมยเหมยหยุดเต้น ตามตัวมีกลีบดอกไม้ติดตัวไม่น้อย หอบหายใจหน่อย ๆ ขณะที่เสื้อไหมพรมบนตัวเผยให้เห็นหุ่นเพรียวได้รูปของเธอ หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงตามลมหายใจก็ได้จุดติดไฟราคะของใครบางคนให้ก่อตัวขึ้นมา

“สวยมาก!” เสียงแหบลงแล้ว กำลังรอมันปะทุออกมา

    เหมยเหมยยิ้มอย่างได้ใจก่อนพูดเสียงเล็กเสียงน้อย“ฉันเต้นให้พี่ดูอีกเพลง”

    “อืม…พี่เต้นกับเธอด้วย!”

เหยียนหมิงซุ่นวาดแขนรั้งตัวเหมยเหมยให้เข้าไปในอ้อมแขนของเขาก่อนที่จูบเร่าร้อนจะประทับลงมาคล้ายจะกลืนกินตัวเธอยังไงอย่างนั้น เหยียนหมิงซุ่นเองยังคิดไม่ตกเลยว่าทั้ง ๆที่จูบไปนับครั้งไม่ถ้วนแล้วแท้ ๆแต่เขากลับจูบไม่เคยพอเลย ราวกับโดนฤทธิ์ของฝิ่นที่ต้องการไม่เคยจบไม่เคยสิ้น

“ยัยปีศาจ…”

เขากัดริมฝีปากของหญิงสาวอย่างนึกขุ่นเคืองไปทีหนึ่ง เหมยเหมยร้องออกมาอย่างเจ็บปวดจนเขาปวดใจอีกแล้วเลยแลบลิ้นเลียอย่างอ่อนโยน ทั้งคู่โอบกอดแนบแน่นอยู่ท่ามกลางกลีบดอกท้อร่วงโรย

เธอมีฉัน ฉันมีเธอ!

“…ไหนพี่บอกเต้นรำไง?” เหมยเหมยหายใจหอบถี่พลางมองใครบางคนที่พยายามถอดเสื้อผ้าตัวเองอย่างเอือมระอา

    ไหนว่าเต้นรำไง?

“กำลังเต้น…เต้นรำถอดเสื้อผ้า…”

    หื่นใส่กันซึ่ง ๆหน้าเลย เหยียนหมิงซุ่นยังคงมีสีหน้าเหมือนตอนทำงานไม่มีผิด อีกทั้งยังถอดเสื้อผ้าในความเร็วที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ไม่นานก็เปลื้องอาภรณ์จนเปลือยเปล่า เขาใช้เสื้อกันหนาวกระชับกอดทั้งคู่ไว้แล้วค่อย ๆล้มตัวอีกฝ่ายลงบนฟูกหนาที่เตรียมไว้ในตอนแรก

แม้เหมยเหมยจะหวั่นไหวแต่ยังขืนตัวอยู่บ้าง

กลางวันแสก ๆเชียวนะ!

“…พอได้แล้ว…ถ้ามีคนเห็นเข้าจะทำอย่างไร?” แบบนี้เธอก็อับอายขายหน้าแย่

    เหยียนหมิงซุ่นกำลังใจจดใจจ่อกับการสร้างรอยเลยตอบเสียงอื้ออึง “สบายใจได้ แม้แต่ยุงยังบินเข้ามาไม่ได้”

เหมยเหมยโกรธจนหยิกหลังแผ่นกว้างของเขาไปแรง ๆทีหนึ่ง ฤดูหนาวแบบนี้ยุงจะมาจากไหน?

โกหกเธออยู่ได้!

เหยียนหมิงซุ่นไม่ค่อยพอใจนักกับการที่หญิงสาวใต้ร่างเสียสมาธิเลยกระแทกตัวเข้าไปแรง ๆ “ที่รัก…ตั้งใจหน่อย ถ้าไม่ตั้งใจทำงานจะโดนทำโทษนะ”

“คนนิสัยไม่ดี…ทั้งที่บอกว่าแค่…มาดูดอกท้อ…” เหมยเหมยอดหอบไม่ได้แล้วขูดหลังเขาเป็นรอยแดงหลายรอย

“ตอนแรกก็แค่ดูดอกท้อหรอก แต่ที่รักบอกเองว่าอยากทำเรื่องอย่างว่าท่ามกลางดอกท้อ พี่ก็ต้องทำให้เธอพอใจสิ…”

“ฉันหมายถึงในนิยาย…”

“พี่ก็คิดว่าเธอกำลังสื่อความคิดของเธอผ่านนิยายอยู่ วันหลังถ้าต้องการอะไรก็บอกมาตรง ๆ อย่าเขิน!”

“พี่มัน…ขี้โกงที่สุด!”

“เด็กดี!”

เหยียนหมิงซุ่นประกบจูบอุดปากที่พร่ำบ่นไม่หยุดของเหมยเหมยเอาไว้ เหลือเพียงบทรักร้อนแรงลึกซึ้งที่แม้แต่ต้นท้อยังต้องใช้กลีบดอกไม้ปิดตาด้วยความอาย

    …

หนึ่งครั้งสองครั้งสามครั้ง…เป็นเลขที่นับไม่จบไม่สิ้นอีกครั้ง

เหมยเหมยฟุบอยู่บนอกของเหยียนหมิงซุ่นอย่างเหนื่อยอ่อนที่กระทั่งลืมตายังทำไม่ได้ บนตัวมีแต่รอยแดงเต็มไปหมดดูเย้ายวนยิ่งกว่าดอกท้อด้วยซ้ำ

……………………