ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1678 ปกปิดความผิด + ตอนที่ 1679 บีบคอแกให้ตาย

ตอนที่ 1678 ปกปิดความผิด

คุณย่าหยางที่ได้ยินว่าชายชราปลอดภัยก็พลันถอนหายใจยาว ตบอกพลางพูดว่า “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ตกใจแทบแย่!”

ตาแก่ปลอดภัย คุณย่าหยางก็เกิดความคิดที่จะจัดการถานซูฟางกับอวี๋เหม่ยเจิน เธอชี้หน้าอวี๋เหม่ยเจินอย่างอาฆาต พลันด่าทอ “แกนางชั่วช้า บ้านของฉันใจดีให้งานแกทำ แต่แกกลับทำร้ายตาแก่ ฉันจะฆ่าแก!”

คุณย่าหยางดึงผมอวี๋เหม่ยเจินไว้แน่นแล้วเหวี่ยงมือตบหน้าไปหลายครั้งอย่างรุนแรง จนตัวเธอนั้นเหนื่อยจนหอบ

“ไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันไม่ได้อยากทำร้ายใคร…อย่าตบตีฉันเลย ขอร้องอย่าตบตีฉันเลยนะ…ไม่เกี่ยวกับฉันจริง ๆ …ฉันแค่…”

เหยียนหมิงซุ่นดันกรามอวี๋เหม่ยเจิน เธอเจ็บทนไม่ไหวจนต้องร้องขอชีวิต ถึงแม้เงินจะสำคัญแต่เธอยังอยากมีชีวิตไว้ใช้เงินนี่นา แต่มองก็รู้ว่าอวี๋เหม่ยเจินต้องการจะพูดว่าถานซูฟางเป็นคนบงการ

ถานซูฟางหน้าถอดสีก้าวขึ้นไปด้านหน้าแล้วตบหน้าอวี๋เหม่ยเจินอย่างแรง ตำหนิว่า “ไม่ใช่แกแล้วจะเป็นใคร? ผู้ชายของฉันใจดีแนะนำงานให้แกทำ แต่แกกลับยั่วยวนผู้ชายของฉัน ฉันจะฆ่าแกนางปีศาจจิ้งจอก!”

อวี๋เหม่ยเจินไม่ทันได้แก้ต่างก็ถูกถานซูฟางตบหน้าคว่ำไปหลายยก ใบหน้าสดใสพลันกลายเป็นหัวหมูในทันที เขียวช้ำไปหมด

“ไม่ใช่ฉัน…ไม่ใช่ฉันจริง ๆ …เป็นอา…”

อวี๋เหม่ยเจินหวาดกลัว ใบหน้าคืออาวุธสำคัญที่สุดของเธอ จะยอมให้ถูกทำลายด้วยเงื้อมมือของถานซูฟางไม่ได้

แต่เธอโดนถานซูฟางตบจนฟันซี่ใหญ่ ๆร่วง ปากก็บวม พูดจาไม่ชัด คุณย่าหยางและคนอื่นต่างก็ฟังไม่ออกว่าเธอพูดอะไรอยู่

ถานซูฟางกลับเข้าใจดีแอบด่านางชั่วช้า นึกไม่ถึงว่าจะกล้าขายเธอจึงได้ลงมือรุนแรงขึ้นอีก ตบตีไปอีกไม่กี่ครั้งอวี๋เหม่ยเจินก็พูดไม่ออกแล้ว สะอึกสะอื้นอยู่บนโซฟาอย่างเจ็บปวด

เหยียนหมิงซุ่นห้ามเธอไว้ พูดอย่างเย็นชา “คุณจะตบตีเธอให้ตายเพื่อปกปิดความผิดตัวเองเหรอ?”

ถานซูฟางหน้าเปลี่ยนสี พูดปฏิเสธ “ฉันแค่โกรธมากที่มันยั่วยวนพ่อของนาย ฉันมีความผิดอะไรนายอย่ามาใส่ร้ายฉันนะ”

เหยียนหมิงซุ่นหัวเราะเยาะ ยกถ้วยซุปบนโต๊ะขึ้นมาซึ่งในนั้นยังเหลือซุปอยู่เล็กน้อย ถานซูฟางหน้าขาวซีดพลันใจหล่นวูบ เอาแต่ปลอบใจตัวเองว่าไม่เป็นไร ซุปถูกกินไปหมดแล้ว ต่อให้สงสัยเครื่องซุปเล็ก ๆที่เหลืออยู่แล้วจะทำไรได้?

แค่เธอไม่ยอมรับจนตัวตายก็จบ ถึงอย่างไรก็หาหลักฐานจากเครื่องซุปเล็ก ๆนั่นไม่ได้!

พอคิดเช่นนั้นถานซูฟางก็วางใจได้มาก สีหน้าจึงเปลี่ยนเป็นปกติ ซ้ำในจังหวะที่คนอื่นไม่สังเกต เธอก็จ้องอวี๋เหม่ยเจินตาเขม็ง นัยน์ตาฉายแววเตือนดูเยือกเย็นน่ากลัว

อวี๋เหม่ยเจินร่างสั่นเทิ้ม นึกถึงเมื่อก่อนคนในหมู่บ้านพูดถึงเรื่องที่ถานซูฟางทำให้ภรรยาของอาเขยตาย เลยแต่งงานกับอาเขยได้

ผู้หญิงคนนี้ใจดำอำมหิต เธอจะทำผิดต่อเธอไม่ได้!

อวี๋เหม่ยเจินปิดปากเงียบหดตัวอยู่ในผ้าห่ม ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล เห็นแล้วน่าสงสารมากแต่กลับไม่มีใครเห็นใจสงสารเธอ

เหยียนหมิงซุ่นชี้ไปที่ถ้วยซุปแล้วพูดว่า “คุณย่าครับ ลองดมกลิ่นซุปนี่ดู”

ถานซูฟางใจหล่นวูบอีกครั้ง กินไปหมดแล้วไม่ใช่หรือ?

ทำไมถึงยังมีซุปอยู่อีก?

คุณย่าหยางเดินไปหาด้วยความสงสัย เธอยกถ้วยขึ้นมาดม สีหน้าก็เปลี่ยนไปแล้วจ้องถ้วยซุปด้วยความตกใจ

หากพูดถึงช่วงสถานการณ์วุ่นวายนั้น คุณย่าหยางไปชนบทกับคุณปู่เหยียนเพื่อสนับสนุนการก่อตั้งแบบสังคมนิยม เพราะเธอรู้วิธีการรักษาทางการแพทย์ เธอจึงกลายเป็นหมอเท้าเปล่าและสัตวแพทย์ประจำหมู่บ้าน หนำซ้ำงานหลักของเธอก็คือสัตวแพทย์เสียด้วย

เพราะในช่วงเวลานั้นชีวิตของสัตว์มีค่ายิ่งกว่าชีวิตคน ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไรปศุสัตว์ก็ต้องมาก่อน ผู้คนต้องถอยไปอีกฝาก

คุณย่าหยางดมไปอีกไม่กี่ครั้งก็ได้กลิ่นประหลาดของตัวยาในซุป กลิ่นแบบนี้เธอคุ้นเคยกับมันดี มันเป็นยาที่ผู้คนในชนบทใช้กับวัว ฤทธิ์ยามีความรุนแรงมาก

หนำซ้ำในถ้วยซุปนี้น่าจะเพิ่มปริมาณยาเข้าไปอีก ไม่ต้องพูดถึงคนธรรมดาหรอก ต่อให้เป็นวัวป่าดื่มเข้าไปเกรงว่ามันก็คงคลั่งเหมือนกัน

หรือว่าตาแก่กับเหยียนโฮ่วเต๋อจะโดนเข้าให้แล้ว?

……………………………………………………..

ตอนที่ 1679 บีบคอแกให้ตาย

“ในซุปถูกวางยา เป็นยาสำหรับใช้กับวัว ซ้ำยังเพิ่มปริมาณอีกด้วย” คุณย่าหยางโมโหมาก

ยาประเภทนี้ใช้ในทางปศุสัตว์ประสิทธิภาพของยาจะรุนแรงอยู่แล้ว ซ้ำยังเพิ่มปริมาณเข้าไปอีก ต่อให้เป็นชายหนุ่มแข็งแรงกำยำก็ยังรับไม่ไหว ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงชายชราที่อายุจนปูนนี้หรอก รักษาชีวิตไว้ได้ก็นับว่าโชคดีที่สุดแล้ว!

คุณย่าหยางสงบสติอารมณ์พลางนึกอย่างละเอียด พอนึกถึงเจตนาชั่วร้ายของคนที่วางยาได้ขึ้นมา เหงื่อก็พลันผุดขึ้นเต็มแผ่นหลัง

ซุปนี้เป็นซุปที่เขาตั้งใจตุ๋นให้หลานชายคนโต หากว่าเหยียนหมิงซุ่นดื่มซุปถ้วยนี้เข้าไปล่ะก็ผลลัพธ์จะเป็นอย่างไรนะ?

ยาที่ถูกเพิ่มปริมาณขนาดนี้เหยียนหมิงซุ่นต้องคลั่งแน่ ร่างติดกระดูกแบบเหมยเหมยมีหรือจนรับไหว ถ้าเหยียนหมิงซุ่นไม่ได้รับความพึงพอใจก็จะต้องหาผู้หญิงมาช่วยระงับไฟร้อน แล้วจะไปหาใครได้อีกล่ะ?

คุณย่าหยางเหลือบมองอวี๋เหม่ยเจิน ในแววตาเต็มด้วยความเย็นชา

ทำร้ายเหยียนโฮ่วเต๋อกับชายชราเธอไม่โกรธถึงขนาดนี้เลย เธอสิ้นหวังกับคนที่ถูกเอาใจจนเสียคนอย่างลูกชายเธอแล้ว ส่วนตาแก่อายุมากขนาดนี้ ถ้าเกิดเรื่องขึ้นมาจริง ๆต่อให้เธอเสียใจก็ยังพอรับได้

แต่เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้!

เหยียนหมิงซุ่นมีอนาคตที่สดใส ชีวิตยังอีกยาวไกล หากตอนนี้เกิดเสียภาพลักษณ์ขึ้นมาจะเกิดผลเสียอย่างไรเธอคงไม่ต้องคิด คน ๆนี้ต้องการจะทำลายหลานชายคนโตของเธอ!

ซ้ำยังหลอกยืมมือเธออีกต่างหาก!

มันน่าโมโหที่สุด!

คุณย่าหยางรีบพุ่งไปหาอวี๋เหมยเจิน บีบคอเธอแน่น ดวงตาแดงก่ำ ผมขาวชี้ฟู ใบหน้าที่แสนใจดีในอดีตได้แปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่ดุดันน่ากลัวราวกับจะฆ่าคนก็มิปาน

“นางชั่ว แกกล้าทำร้ายหลานชายฉัน ฉันจะฆ่าแก…”

อวี๋เหม่ยเจินตาขาวโปน ลิ้นปลิ้นออกจากปาก อยากจะหลบฝ่ามือพิฆาตของหญิงชรา แต่หญิงชราเหมือนได้กินยาบำรุงกำลังเข้าไปก็มิปาน บีบแน่นจนอวี๋เหม่ยเจินไม่อาจรอดพ้นไปได้ ดูท่าคงมีแต่ลมหายใจออก ไม่มีลมหายใจเข้าเลย

ถานซูฟางตกใจจนหน้าถอดสี เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นหญิงชราโกรธถึงเพียงนี้ ขนาดตอนโม่เหวินเซียงตาย คุณย่าหยางก็แค่โกรธแล้วขับไล่เธอกับเหยียนโฮ่วเต๋ออกจากบ้าน แล้วก็ไม่ให้เข้าบ้านอีก แต่ไม่เหมือนในตอนนี้ที่น่ากลัวพอ ๆกับผีชั่วร้าย

ถ้าหลุดให้อีแก่นี่รู้ว่าเธอเป็นคนวางยา อีแก่นี่ก็คงจะ…

ถานซูฟางเหงื่อผุดซึมทั่วหน้าผาก ร่างกายอ่อนยวบไร้เรี่ยวแรง

ตอนนี้เธอไม่กล้าคิดอะไรแล้ว แค่อยากจะหนีขึ้นเขาแล้วตีตัวออกห่างจากตระกูลเหยียน

แม้ว่าพื้นที่ภูเขาจะลำบากแต่อย่างน้อยก็รักษาชีวิตไว้ได้!

ใบหน้าอวี๋เหม่ยเจินเปลี่ยนเป็นสีม่วง ดวงตาถลนออกมา แค่มองก็รู้ว่าใกล้ตายเต็มที เหมยเหมยกังวลว่าคุณย่าหยางจะทำความผิดจนมีคดีฆ่าคนตายติดตัว จึงพูดขึ้นเสียงเบา “พี่คะ ถ้าปล่อยไว้คงฆ่าคนตายแน่ คุณย่าทำไปก็ไม่คุ้มค่ากับคนพรรค์นี้หรอก”

เหยียนหมิงซุ่นลูบท้ายทอยเบา ๆ ส่ายหน้าเล็กน้อย บ่งบอกว่าไม่ต้องกังวล

ต่อให้บีบคออวี๋เหม่ยเจินตายก็ไม่เป็นไร เขามีวิธีที่จะทำให้คุณย่าหยางพ้นจากความผิด ตอนนี้ปล่อยให้หญิงชราหายโมโหก่อนแล้วค่อยว่ากัน

ถานซูฟางก้าวขาถอยหลังไปเรื่อย ๆเคลื่อนตัวไปทางประตู เธอเคลื่อนไหวฝีเท้าเบามาก เธอจึงคิดว่าไม่มีใครสังเกตเห็นเธอ ใบหน้าเผยถึงความดีใจ เพียงแค่ออกจากประตูนี้ได้เธอก็จะไปที่สถานีรถไฟทันที ช่วงแปดโมงเช้ามีรถไฟขบวนหนึ่งเธอคงไปทันพอดี

เหยียนหมิงซุ่นกระตุกยิ้มมุมปาก นัยน์ตาเย็นชา พอถานซูฟางก้าวไปถึงหน้าประตู เขาก็พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “จะไปไหน?”

ถานซูฟางตกใจจนร่างสั่น ใบหน้าซีดเซียว พูดเสียงตะกุกตะกัก “ฉัน…ฉัน…ฉันจะไปซื้อข้าวเช้า”

“ไม่จำเป็นต้องให้เธอไปซื้อหรอก สารภาพเรื่องทุกอย่างให้ชัดเจนก่อนสิ”

เหยียนหมิงซุ่นหัวเราะเสียงเย็นจนทำให้ถานซูฟางขนลุกซู่ แต่ยังคงปากแข็งไม่ยอมรับ “ฉันมีอะไรให้สารภาพ? เหยียนหมิงซุ่นนายเคยเห็นผู้ใหญ่อย่างฉันอยู่ในสายตาบ้างไหม? แม้แต่อิสระที่ฉันจะออกไปซื้อข้าวเช้าก็ไม่มีงั้นเหรอ?”

………………………………………………………….