ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1776 แทงจนตัวพรุน + ตอนที่ 1777 เข้าแผนพอดี

ตอนที่ 1776 แทงจนตัวพรุน

เหมยเหมยไม่คิดว่าเรื่องจะราบรื่นขนาดนี้ เดิมทีคิดว่ามีเจียงโส่วเฉิงอยู่คงต้องเปลืองน้ำลายอยู่ไม่น้อย แต่กลับเป็นเพราะหร่วนหวาไฉ่พูดผิดจนทำให้เรื่องกลับตาลปัตร เจียงโส่วเฉิงเองก็ไม่กล้าออกหน้ารับแทนอีก

“พวกคุณจะแลกเปลี่ยนความรู้กันฉันไม่สน แต่หร่วนหวาไฉ่จะหากินกับชื่อคุณตาเหยียนตานชิงของฉันไม่ได้ พรุ่งนี้ฉันจะต้องเห็นจดหมายขอโทษจากคุณเจียงบนหนังสือพิมพ์ ไม่งั้นเราเจอกันที่ศาล”

เหมยเหมยไม่สนใจหร่วนหวาไฉ่ เพราะเขาก็เป็นแค่หมาจนตรอกเท่านั้น

เจียงโส่วเฉิงหน้าเรียบตึง ถ้าให้เขาแถลงคำขอโทษบนหนังสือพิมพ์แล้วอนาคตจะให้เขาอยู่ฮ่องกงอย่างไรต่อไป?

“คุณจ้าว เรื่องนี้เราค่อยคุยกันเป็นการส่วนตัวดีไหม?” เจียงโส่วเฉิงมีท่าทีอ่อนลงไม่กล้ายั่วโมโหเหมยเหมยอีก

“ฉันไม่มีเวลาคุยเป็นการส่วนตัวกับคุณหรอกค่ะ ตอนนี้เป็นเวลาสิบโมงเช้า ฉันให้เวลาคุณสิบสองชั่วโมง เชื่อว่าชื่อเสียงระดับคุณเจียงเรื่องเล็กน้อยแค่นี้คงไม่น่ายากนะคะ ไม่งั้นก็อย่าหาว่าฉันใจร้ายเลย”

เหมยเหมยยิ้มอย่างมีเลศนัยทีหนึ่ง เจียงโส่วเฉิงไม่ทำสิยิ่งดีเพราะเธอมีเรื่องอื้อฉาวเป็นกองโตอยู่ที่เสี่ยวอวิ๋น เธอจะส่งมันไปให้ศาลเพื่อเปิดโปงธาตุแท้ชั่วร้ายของเจียงโส่วเฉิงออกมาให้หมด

เธอมองไปทางหร่วนหวาไฉ่อีกทีด้วยสายตาที่ฉายแววเย็นยะเยือก “หร่วนหวาไฉ่ ตานเหอเจิ้งกับเจิ้งซื่อหลินกรรมตามสนองแล้ว คุณก็อีกไม่นานแล้วละ!”

หร่วนหวาไฉ่ตัวสะท้านเฮือกและเสียวสันหลังวาบ

เมื่อบรรลุจุดประสงค์แล้วเหมยเหมยก็ไม่อยู่นานไปกว่านี้ “รบกวนทุกท่านแล้ว เชิญแลกเปลี่ยนความรู้กันต่อเลยค่ะ”

เธอสั่งทิ้งท้ายเสี่ยวอวิ๋นอีกประโยคว่าอีกเดี๋ยวให้เธอไปซื้อแก้วน้ำใช้คืนเขาให้ดี อย่าให้ตกเป็นขี้ปากคนอื่นได้

นักข่าวฮ่องกงทำงานได้รวดเร็วทันใจ เรื่องเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อเช้าก็ถูกนำมาทำข่าวภาคค่ำทันที ทั้งยังพาดหัวข่าวใหญ่โต แต่นักข่าวคนนี้เป็นกลางอย่างมากบอกเพียงว่าเป็นเรื่องบาดหมางภายในสำนักเหยียนกันเองโดยไม่แสดงความคิดเห็นส่วนตัวใด ๆ

แม้แต่ทางสถานีโทรทัศน์ยังนำไปทำข่าวด้วย ฮ่องกงเป็นเพียงเมืองเล็กแห่งหนึ่ง พอเกิดเรื่องน่าสนใจอะไรทางสถานีโทรทัศน์ย่อมต้องขอมีส่วนร่วมด้วยอยู่แล้ว ผู้ประกาศข่าวถึงขั้นบอกว่าจะติดตามและนำมารายงานต่อด้วย!

ตกดึกโจวจื่อหัวก็โทรมาทันทีถามเธอถึงที่มาที่ไปของเรื่อง เหมยเหมยได้เล่าเรื่องบุญคุณความแค้นระหว่างหร่วนหวาไฉ่กับครอบครัวเธอไป โจวจื่อหัวพูดเสียงขรึม “คนระยำแบบนี้ควรโดนมีดแทงให้ตัวพรุน ให้ฉันช่วยไหม?”

เหมยเหมยเข้าใจความหมายเขาดี ถ้าไม่เหนือความคาดหมายคงต้องการจะสั่งเก็บหร่วนหวาไฉ่ที่ฮ่องกง สำหรับคนที่มีลูกน้องกลุ่มใหญ่อย่างโจวจื่อหัวง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปากเสียอีก

แต่–

“ขอบคุณลุงหัวมากนะคะ รอวันหลังถ้ามีความจำเป็นแล้วหนูค่อยขอความช่วยเหลือจากลุงหัวดีกว่า ตอนนี้หนูอยากรอดูว่าคนคนนี้จะกระโดดโลดเต้นไปได้อีกกี่วัน!” เหมยเหมยปฏิเสธอ้อม ๆ

แน่นอนว่าเธอแค้นใจอยากให้หร่วนหวาไฉ่ตายศพไม่สวยถูกหั่นออกเป็นชิ้น ๆให้รู้แล้วรู้รอด แต่เรื่องนี้จะให้โจวจื่อหัวทำไม่ได้ บนโลกนี้ไม่มีความลับ ถ้าเกิดเรื่องหลุดออกไปโจวจื่อหัวไม่เป็นไรแต่เหยียนหมิงซุ่นต้องมีปัญหาแน่

โจวจื่อหัวเองก็ไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก เพียงให้เหมยเหมยเรียกเขาได้ทุกเมื่อหากต้องการความช่วยเหลือด้วยท่าทีสนิทสนมอย่างมาก

โอหยางซานซานในร่างเปลือยเปล่าที่มีเพียงผ้าขนหนูพันตัวเดินเช็ดผมออกมา ดูเหมือนไม่สนใจอะไรแต่กลับใส่ใจทุกประโยค

ทำไมจู่ ๆตาแก่ถึงดีกับนางแพศยาจ้าวเหมยขนาดนี้นะ?

หรือว่าถูกตาต้องใจนางแพศยานี้เข้าแล้วจริง ๆ?

…………………….

โอหยางซานซานมองไปที่โทรศัพท์อย่างเย็นชาและกระตุกมุมปากแสยะยิ้ม รอจนโจวจื่อหัววางหูโทรศัพท์เธอก็ปรี่ตัวเข้าหา ปล่อยให้ร่างอ่อนนุ่มแนบชิดติดกายเขา กลิ่นหอมเฉพาะตัวของหญิงสาวฟุ้งกระจายทำเอาโจวจื่อหัวใจสั่นไหวพลางโอบหญิงสาวเข้ามาในอ้อมแขน

“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ?”

ปกติโจวจื่อหัวจะไม่พูดพร่ำทำเพลง อีกทั้งเขาเองก็ไม่ใช่ผู้ชายอ่อนโยน บวกกับอายุที่เพิ่มมากขึ้นมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำได้ไม่ดีเท่าเดิม ส่วนมากจะเป็นฝ่ายหญิงที่บริการเขาเสียมากกว่า

โอหยางซานซานสายตาฉายแววรังเกียจชั่วครู่แต่กลับถอดเสื้อผ้าให้เขาแต่โดยดี ปลายนิ้วไล้ผ่านหน้าอกด้วยท่าทางผ่อนคลาย เผยยิ้มเย้ายวนแล้วถามเสียงอ้อน “คุณพ่อ พ่อคุยโทรศัพท์กับจ้าวเหมยนานขนาดนี้หนูจะหึงแล้วนะ!”

โจวจื่อหัวมองเธออย่างมีเลศนัยก่อนจะพูดกึ่งตักเตือน “ขอแค่เธอเป็นเด็กดี ฉันดีกับเธอแน่!”

……

……………………….

ตอนที่ 1777 เข้าแผนพอดี

เช้าตรู่วันต่อมาเหมยเหมยให้เสี่ยวอวิ๋นไปซื้อหนังสือพิมพ์รายวันมา หลังตรวจดูทุกฉบับอย่างถี่ถ้วนโดยไม่ปล่อยให้เล็ดลอดผ่านสายตาไปแม้แต่นิดเดียวแต่ก็ยังไม่เห็นจดหมายขอโทษจากเจียงโส่วเฉิง

“เสี่ยวอวิ๋น ติดต่อทนายจิน แล้วคัดข้อมูลพวกนั้นส่งไปให้สำนักข่าว ส่งไปหลาย ๆสำนักเลยนะ” เหมยเหมยออกคำสั่ง

การที่เจียงโส่วเฉิงไม่ขอโทษเป็นเรื่องที่อยู่ในความคาดหมายของเธออยู่แล้ว จากชื่อเสียงสถานะของเขาในตอนนี้ย่อมไม่มีทางแถลงขอโทษลงหนังสือพิมพ์ อีกอย่างเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเสียด้วย

เหมยเหมยแค่จงใจเล่นงานเขาหน่อยเท่านั้นเอง!

กับคนประเภทชั่วช้าไร้คุณธรรมแบบนี้ต่อให้เจียงโส่วเฉิงไม่มายุ่งกับเธอเธอก็จะหาทางสั่งสอนอยู่ดี เพื่อไม่ให้ไปทำร้ายคนอื่นอีก

ไม่นานจินป๋อเหวินก็มาถึงอย่างรวดเร็ว พอได้ยินว่าจะจัดการคนมีการศึกษาอย่างเจียงโส่วเฉิงก็เกิดสนใจขึ้นมาทันที พอเห็นข้อมูลที่เสี่ยวอวิ๋นกว้านหามาจินป๋อเหวินก็โกรธจนตบโต๊ะลุกพรวด

“สัตว์เดรัจฉานแบบนี้โทษร้ายแรงมาก คุณหนูจ้าววางใจได้ คดีนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมได้เลย ผมจะต้องเอามันเข้าคุกให้ได้”

จินป๋อเหวินทุบอกรับประกัน มีหลักฐานมากมายขนาดนี้หากเขายังจัดการเจียงโส่วเฉิงไม่ได้อีก ถ้าอย่างนั้นเขาจะรีบสละตำแหน่งทนายชื่อดังของเขาให้คนอื่นด้วยสองมือทันที

“เรื่องนี้ฝากทนายจินด้วยแล้วกัน หวังว่าจะรีบจัดการให้มันจบเร็ว ๆ ฉันอยู่ที่นี่ได้อีกไม่นานแล้ว” เหมยเหมยนึกเสียดายอยู่หน่อย ๆ

หากไม่ใช่เพราะเรื่องหร่วนหวาไฉ่ ตอนนี้เธอคงได้ทานปีกไก่ย่างน้ำผึ้งฝีมือเหยียนหมิงซุ่นแล้ว

“ไม่มีปัญหา ไม่ยืดเยื้อนานมากหรอก” จินป๋อเหวินมั่นใจอย่างมากและอารมณ์ดีแทบระเบิด

มีเงินก้อนใหญ่เข้าบัญชีอีกแล้ว!

ภรรยาใกล้จะคลอดลูกแล้วเขาต้องพยายามหาเงินค่านมผงลูก อนาคตตั้งใจจะใช้ชีวิตอยู่กับภรรยาและลูกไม่ยุ่งเรื่องชาวบ้านอีกแล้ว!

เหมยเหมยเห็นจินป๋อเหวินที่ทำหน้าดีอกดีใจแวบหนึ่งถึงนึกได้ว่าคุณนายจินใกล้คลอดแล้วเลยกล่าวไปว่า “เกรงว่าฉันจะอยู่รอคุณนายจินคลอดไม่ได้ ก็ขอแสดงความยินดีกับทนายจินที่เลื่อนตำแหน่งเป็นคุณพ่อก่อนแล้วกันนะคะ!”

“ยินดีด้วยเช่นกันครับ…”

ทนายจินยิ้มแก้มแทบปริจนปากเองก็พูดไม่ค่อยคล่อง

เหมยเหมยกลอกตาใส่เขาที ยินดีด้วยเช่นกันบ้าอะไรล่ะ!

เธอไม่ได้จะคลอดลูกสักหน่อย!

เหมยเหมยโทรหาเหยียนหมิงซุ่นเพื่อรายงานเรื่องทางนี้ก่อนจะพูดติดเสียงอ้อนว่า “เพราะตาแก่น่ารำคาญนั่นทั้งนั้นทำให้ฉันกลับไปไม่ได้ พี่ ฉันคิดถึง…ปีกไก่ย่างน้ำผึ้งของพี่จัง…”

เหยียนหมิงซุ่นยิ้มหน้าบาน ชอบฟังภรรยาอ้อนที่สุดเลยแต่พอได้ยินครึ่งประโยคหลังรอยยิ้มของเขาก็หายไปในพริบตาและมุมปากคว่ำลง

เขาถูกยายตัวแสบหลอกเข้าแล้ว!

“คิดถึงแต่ของกินเหรอ? หืม?” แม้เสียงจะเบามากแต่กลับเย็นยะเยือกถึงกระดูก เหมยเหมยตัวสะท้านเฮือกรีบส่ายหางพูดแก้ตัว “แน่นอนว่าคิดถึงคุณสามีมากกว่า…พี่ ฉันคิดถึงพี่จะตายอยู่แล้ว ฝันก็คิดถึง กินข้าวก็คิดถึง ชอปปิ้งก็คิดถึง…”

เหยียนหมิงซุ่นสายตาเปื้อนยิ้ม ฉีกยิ้มกว้างอีกครั้งแต่กลับจงใจไม่ปริเสียงทำให้เหมยเหมยหลงคิดว่าเขากำลังโกรธอยู่เลยหาทางออดอ้อน กอดเครื่องโทรศัพท์กลิ้งเกลือกไปมาบนเตียงและบอกรักด้วยคำหวาน ๆเท่าที่เธอจะนึกขึ้นได้

“…พี่…ฉันไปดื่มน้ำสักหน่อยนะ…”

เหมยเหมยคอแหบเล็กน้อยก็ยิ่งเรียกให้คนฟังใจคันยุบยิบ แค่เหยียนหมิงซุ่นฟังเสียงก็แทบทนไม่ไหวแล้วก็ยิ่งพาลเกลียดหร่วนหวาไฉ่เข้ากระดูก ไม่อย่างนั้นตอนนี้เขาคงได้กอดยายตัวแสบบรรเลงเพลงรักบนเตียงสามร้อยรอบแล้ว

ไม่จำเป็นต้องอาศัยเสียงแก้หิวกระหายเลย

“ดึกแล้วรีบนอนเถอะ รอฉันเสร็จงานจากที่นี่แล้วจะไปหา” เหยียนหมิงซุ่นพูดเสียงอ่อนโยน

เหมยเหมยดีใจอย่างออกนอกหน้า “จริงเหรอ? พี่จะมาเมื่อไร?”

“อาจจะอีกหลายวัน อยู่บ้านเป็นเด็กดี ช่วงนี้ไม่ต้องออกไปข้างนอกแล้ว”

เหยียนหมิงซุ่นเตือนแต่ไม่ค่อยเป็นห่วงมากนักหรอก ในเมื่อโอหยางสยงจนตรอกขี้แพ้ไปแล้วทำอะไรไม่ได้อีก แต่เขาจำเป็นต้องไปฮ่องกงสักครั้งเพื่อพาโอหยางสยงกลับมา

อดีตโอหยางสยงเคยทำงานในหน่วยงานราชการมาก่อน หนำซ้ำยังอยู่ในตำแหน่งสูงอีกต่างหากจึงกุมความลับบางส่วนเอาไว้ คนแบบนี้จะปล่อยให้หลุดลอยไปต่างประเทศไม่ได้เด็ดขาด

เกิดมาเป็นชาวแผ่นดินใหญ่ ตายก็ต้องเป็นผีที่แผ่นดินใหญ่สิ

ทั้งคู่คุยกระหนุงกระหนิงกันอีกสักพักถึงวางสายกันไปอย่างอาลัยอาวรณ์

คืนนี้นอนหลับสบายตลอดคืนแล้ว

……………………..