ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1814 หมาจนตรอกต้องหนีเอาชีวิตรอด + ตอนที่ 1815 ลอบกัด

ตอนที่ 1814 หมาจนตรอกต้องหนีเอาชีวิตรอด

เหยียนหมิงซุ่นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขากำชับกับคุณนายโจวว่า “ช่วงนี้ระวังตัวหน่อยนะครับ เฉินกั๋วเปียวเป็นหมาจนตรอกที่ต้องหนีเอาตัวรอดเพราะใช้ชีวิตยากลำบากขึ้นทุกวัน เกรงว่าเขาจะทำเรื่องโง่ ๆอย่างเช่นให้ถูกทำลายไปพร้อมกัน ตระกูลโจวของพวกคุณอยู่ในตำแหน่งที่จะต้องถูกจู่โจมก่อนใครด้วย”

คุณนายโจวพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “ฉันเตรียมจะส่งเจ้าตัวเล็กสองสามคนไปเรียนที่โรงเรียนแผ่นดินใหญ่ เรื่องนี้ก็คงต้องรบกวนคุณเหยียนหน่อยแล้ว”

แน่นอนว่าอำนาจของเฉิวกั๋วเปียวมีน้อยกว่าโจวจื่อหัว แต่คนที่ไม่มีอะไรจะเสียย่อมไม่เกรงกลัวผู้ที่มีอำนาจเช่นกันเพราะเฉินกั๋วเปียวเป็นหมาจนตรอกที่ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว

ตระกูลโจวจะเอาคนในครอบครัวมาติดร่างแหไปด้วยไม่ได้ เพราะต้องมีช่วงเวลาที่ยากจะป้องกันเธอจึงไม่กล้าเอาเด็ก ๆมาเดิมพัน เธอต้องเตรียมหาทางหนีทีไล่ให้พวกเขาและแผ่นดินใหญ่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

เหยียนหมิงซุ่นไม่แปลกใจเพราะโจวจื่อหัวเองก็มีความคิดนี้มานานแล้ว ทั้งยังเคยเปรย ๆกับเขาว่าจะส่งหลาน ๆไปเรียนที่เมืองหลวง แถมยังรบกวนให้เหยียนหมิงซุ่นช่วยดูแลด้วย

“คุณนายโจววางใจได้เลย ขอแค่ไปเมืองหลวงผมรับรองว่าพวกเขาจะปลอดภัย” เหยียนหมิงซุ่นพูดให้คำมั่นสัญญาคุณนายโจวจะได้วางใจ

“ขอบคุณอย่างสุดซึ้งจริง ๆ จากนี้ไปหากคุณเหยียนมีเรื่องอะไรขอแค่พูดมาได้เลย ตระกูลโจวของเราพร้อมจะให้การสนับสนุนอย่างเต็มที่” คุณนายโจวแสดงความคิดเห็นตนเองออกมา อันที่จริงก็ถือว่าเป็นการแสดงความคิดเห็นของโจวจื่อหัวด้วยเช่นกัน ตรงจุดนี้พวกเขาสองสามีภรรยาใจตรงกัน

เหมยเหมยถามอย่างแปลกใจ “คุณป้าโจว ซิงเอ๋อร์ก็ต้องไปเรียนที่เมืองหลวงด้วยเหรอคะ?”

คุณนายโจวอมยิ้มแล้วพูดว่า “ใช่ ซิงเอ๋อร์เองก็ดีใจมาก ติดต่อทางโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว โรงเรียนมัธยมเมืองหลวงQH ยังมีลูกพี่ลูกน้องของเธออีกสองคนที่ไปพร้อมกัน พอถึงเวลานั้นรบกวนเหมยเหมยช่วยดูแลพวกเขาด้วยนะ อย่าห่วงเที่ยวจนลืมเรื่องเรียนล่ะ”

“คุณป้าโจววางใจเลยค่ะ ฉันจะจับตาดูพวกเขาอย่างดีแน่นอนค่ะ” เหมยเหมยเองก็ดีใจไม่แพ้กัน เธอชอบสาวน้อยโจวซิงเอ๋อร์มาก มีความสุขในทุกวันไม่รู้จักความทุกข์ใจอะไรเลย

คุณนายโจวไม่ได้อยู่นานนัก เธอขอตัวลาแล้วจากไปเลย เดิมทีเธอต้องการไปหาโจวจื่อหัวแต่เหยียนหมิงซุ่นขัดเธอไว้ เรื่องแบบนี้ให้คนนอกอย่างเขาไปพูดจะเหมาะสมกว่า หากให้คุณนายโจวไปพูดเกรงว่าโจวจื่อหัวจะสูญเสียการตัดสินใจที่เป็นกลางจนคิดไปว่าคุณนายโจวเกิดความหึงหวง!

เหยียนหมิงซุ่นโทรหาโจวจื่อหัวเพื่อนัดดื่มชาที่ภัตตาคารป้าหวังแห่งเดิม เหมยเหมยไม่ตามไปด้วย เหยียนหมิงซุ่นจึงส่งเธอกลับไปพักผ่อน

โจวจื่อหัวมาตามนัดแต่ไม่ได้พาโอหยางซานซานมาด้วย มีเพียงบอร์ดี้การ์ดเท่านั้น

“คุณโจวสีหน้าดูไม่ค่อยดีเท่าไรเลย ถึงแม้ว่าสาวงามจะถูกปากแต่ก็ต้องให้ความสำคัญกับร่างกายด้วยนะครับ” เหยียนหมิงซุ่นพูดอย่างไม่ไว้หน้า อันที่จริงเขารู้สึกผิดหวังกับโจวจื่อหัวเล็กน้อย

ผู้ชายมีความโลภเป็นเรื่องปกติแต่ทุกอย่างจะต้องมีขีดจำกัด หากมากเกินไปจะกลายเป็นหายนะได้

ใบหน้าชราของโจวจื่อหัวแดงก่ำ ไม่จำเป็นต้องให้เหยียนหมิงซุ่นเตือนเขาก็รู้ว่าช่วงนี้โหมมากเกินไปจริง ๆ เห็นได้ชัดว่าร่างกายอ่อนล้าเต็มที ยาบำรุงที่กินไปก็ไม่ได้ผลเหมือนเมื่อก่อน

แต่ทุกครั้งก็โดนโอหยางซานซานยั่วยวนจนเขาอดใจไม่ไหว ลืมคำกำชับของคุณหมอ…

“อะแฮ่ม…อายุเยอะแล้ว…เทียบกับหนุ่ม ๆอย่างพวกคุณไม่ได้หรอก!” โจวจื่อหัวหัวเราะร่าเพื่อกลบความเก้อเขิน

เหยียนหมิงซุ่นก็ไม่พูดอ้อมค้อม ล้วงหยิบกระดาษโน้ตแผ่นเล็กเปื้อนเลือดออกมาส่งให้โจวจื่อหัว

โจวจื่อหัวสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย “นี่มาจากไหน? หมายความว่าอย่างไร?”

เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้ปกปิดเขา “ภรรยาของคุณไม่ค่อยวางใจจึงส่งคนไปสืบหาภูมิหลังของโอหยางซานซาน สุดท้ายก็ถูกฆ่าตายอย่างน่าเวทนา แต่พบกระดาษโน้ตแผ่นเล็กนี้เก็บซ่อนอยู่ในปากของเขา คุณนายโจวเป็นกังวลมากจึงมาปรึกษาผม”

โจวจื่อหัวถึงนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อเช้าลูกน้องของเขาบอกว่าเพื่อนที่ติดตามคุณนายโจวมาหลายปีจู่ ๆก็ตาย ตอนนั้นเขายังคิดว่าตอนเย็นกลับไปจะถามไถ่สถานการณ์ดู จากนั้นค่อยหาตัวฆาตกรมาแก้แค้นแทนเขา คาดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะออกมาเป็นแบบนี้

“โธ่เว้ย…เฉินกั๋วเปียวกล้าทรยศฉันเหรอ…”

โจวจื่อหัวสีหน้าดุดันขึ้น ในดวงตาปรากฎความเย็นยะเยือก เส้นเลือดหลังมือปูดขึ้น

……………………………………………

 ตอนที่ 1815 ลอบกัด

เหยียนหมิงซุ่นมีท่าทีสงบมาก ไม่สนใจความเดือดดาลของโจวจื่อหัว รินชาให้เขาแล้วค่อย ๆจิบชาไป

“คุณโจวคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป?”

“อาเมย์ผู้หญิงคนนี้คงจะเอาไว้ไม่ได้แล้วฉันจะกลับไปเก็บเธอ ส่วนเฉินกั๋วเปียวฉันไม่มีทางปล่อยมันไว้แน่ คิดซะว่าฉันมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้รัฐบาลก็แล้วกัน!” โจวจื่อหัวก็กลับมาสงบได้แล้วเช่นกัน

เดิมทียังคิดจะสร้างกรรมเข่นฆ่าให้น้อยลงสักหน่อย แต่ถ้าเขาไม่ทำร้ายคนอื่น คนอื่นก็ต้องมาทำร้ายเขาอยู่ดี พวกนั้นต่างลามปามไม่เห็นหัวเขามากไปแล้ว เขาจะเป็นพระโพธิสัตว์ต่ออีกอย่างไรไหว?

“งั้นผมจะรอข่าวดีจากคุณโจวนะครับ ขอดื่มชาแทนไวน์ละกัน ขอให้คุณโจวประสบชัยชนะละกันครับ!”

เหยียนหมิงซุ่นยกแก้วชาขึ้น โจวจื่อหัวชนแก้วแล้วดื่มจนหมด

ในโรงแรมไม่ไกลจากภัตตาคารป้าหวัง ทั้งสองร่างเกลือกกลิ้งกอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่บนเตียง ปะทะศึกอย่างดุเดือดร้อนแรง

……

ผ่านไปนานผู้ชายถึงได้ปล่อยตัวผู้หญิง จากนั้นฟุบตัวบนร่างกายของเธออย่างพอใจแล้วมองหญิงสาวทรงเสน่ห์ภายใต้ร่างตน ความภาคภูมิใจของลูกผู้ชายได้รับความพึงพอใจสุดขีด

ตาแก่โจวจื่อหัวคงคาดไม่ถึงว่าผู้หญิงของเขากำลังโดนเขาค่อมอยู่อย่างชอบอกชอบใจ คิดอยากจะทำวันไหนก็ได้

“ดูการกระทำของเธอสิ ตาแก่ตอบสนองได้ไม่ถึงใจเธอสินะ?” เฉินกั๋วเปียวใช้แรงบีบทรวงอกที่แสนอวบอิ่มของหญิงสาว แต่สีหน้าของเขากลับตกตะลึงและจับจ้องทรวงอกของหญิงสาวอยู่นาน

เมื่อก่อนเอาแต่รีบร้อนเลยไม่ทันสังเกตอย่างถี่ถ้วน ตอนนี้เขาเพิ่งสังเกตเห็นว่าบนหน้าอกของหญิงสาวมีรอยสักรูปนก เหนืออกข้างซ้าย เป็นนกตัวใหญ่สีสันสดใสจากอกซ้ายยาวไปถึงล่างอกขวา มีความอ่อนช้อยงดงามแปลกตา

“คนรู้หนังสือจะเล่นเป็น นี่คือนกอะไรเหรอ? สวยแปลกตามาก!” เฉินกั๋วเปียวเดาะลิ้นด้วยความสงสัย

“ฟินิกซ์ เป็นนกฟินิกซ์ที่นิพพานใหม่” ดวงตาของโอหยางซานซานมีประกายความรังเกียจพาดผ่าน ตอบอย่างใจเย็น ผลักเฉินกั๋วเปียวออกแล้วลุกขึ้นสวมชุดนอนของเธอ

เฉินกั๋วเปียวกลับคว้าเธอไว้ ยิ้มอย่างชั่วร้าย “จะรีบร้อนไปทำไมล่ะ? ฉันยังไม่ถึงอกถึงใจเลย มาอีกสักสองสามรอบเถอะ”

เขาแรงเยอะมากแค่กระชากก็ลากโอหยางซานซานขึ้นเตียงได้แล้ว เขากดเธอไว้ใต้ร่าง เดิมทีเขาเหนื่อยแล้วแต่นกฟีนิกซ์เมื่อครู่ทำให้ไฟราคะของเขาลุกโชนอีกครั้ง ความเร่าร้อนคุกรุ่นขึ้นมา!

“น้อย ๆแต่นาน ๆจะดีกว่า ขอแค่พี่เปียวช่วยฉันทำเรื่องใหญ่สำเร็จ วันหลังยังจะกลัวไม่มีโอกาสสนุกสุดเหวี่ยงอย่างถึงอกถึงใจอีกเหรอ?” โอหยางซานซานเบี่ยงหลบมือของเฉินกั๋วเปียว พูดเสียงออดอ้อน ความรำคาญในใจของเธอปรารถนาจะฆ่าไอ้หัวหมูนี่เหลือเกิน

แต่ตอนนี้ยังทำไม่ได้ เธอยังอยากให้ไอ้หัวหมูนี่ทำงานให้เธออยู่

เฉินกั๋วเปียวหายใจหอบถี่แต่มือกลับไม่หยุด “วางใจเถอะ เรื่องที่เธอบอกฉันสั่งให้คนไปจัดการเรียบร้อยแล้ว ตราบใดที่ข้อมูลของเธอไม่ผิดพลาด พวกหญิงแก่และเด็กน้อยตระกูลโจวนั่นหนีไม่รอดแน่ แต่ตอนนี้เธอช่วยดับกระหายให้ฉันก่อนเถอะ!”

โอหยางซานซานถึงดีอกดีใจลำพองใจอย่างมาก และไม่ปฏิเสธเฉินกั๋วเปียวอีกต่อไป นัวเนียกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอีกครั้ง

“พี่ต้องเก็บแรงไว้บ้างนะ เดี๋ยวต้องลองของสดใหม่อีก หลานสาวของโจวจื่อหัวก็เป็นสาวงามตัวน้อยที่อายุเพียงสิบหกปีเอง ลาภปากพี่เชียวแหละ” โอหยางซานซานกล่าวอย่างมีเจตนามุ่งร้าย

เฉินกั๋วเปียวกลับลังเลเพราะเขาไม่ได้คิดที่จะสร้างความแค้นใหญ่หลวงกับโจวจื่อหัว อีกทั้งกฎแห่งยุทธภพนี้จะไม่ทำร้ายถึงคนในครอบครัว เรื่องที่เขาทำร้ายครอบครัวพี่ใหญ่เมื่อสิบปีก่อนยังทิ่มแทงใจเขาเสมอมา หากไม่อับจนหนทางจริง ๆเขาไม่อยากจะทำเรื่องแบบเดิมอีก

เขาไม่ขาดผู้หญิงจนถึงขนาดต้องไปหลับนอนกับหลานสาวของโจวจื่อหัวเพื่อยั่วโมโหโจวจื่อหัวจริง ๆ เพราะนั่นมันไม่เป็นผลดีต่อเขาเลย

โอหยางซานซานแอบก่นด่าอยู่ในใจ ส่งเสียงเยาะเย้ยว่า “คุณคิดว่าคุณลักพาตัวภรรยาและหลานสาวของโจวจื่อหัวไปแล้วตาแก่โจวนั่นจะปล่อยคุณไปงั้นเหรอ? ฮึ ไร้เดียงสาเหลือเกินนะ ฉันจะบอกคุณให้ไม่ว่าคุณจะจัดการโจวซิงเอ๋อร์หรือไม่ ความแค้นนี้ก็ได้ถูกสร้างขึ้นแล้ว ลูกพีชสดป้อนถึงปากแต่ไม่กิน? คุณว่าคุณโง่หรือเปล่าล่ะ?”

……………………………………………