ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1846 ปะทะกันซึ่งๆ หน้า + ตอนที่ 1847 หมวกสีเขียวกับพ่อบุญธรรม

ตอนที่ 1846 ปะทะกันซึ่งๆ หน้า

หนิงเฉินเซวียนมองเฮ่อเหลียนชิงที่ทำท่าได้ใจอย่างไม่มีใครเทียมได้ด้วยความอิจฉา ฟ้าไม่มีตา ทำไมถึงยังไม่เอาชีวิตตาแก่นี่ไปสักที

“เฮ่อเหลียนชิง หลายสิบปีผ่านไปแล้วทำไมขาของแกยังขยับไม่ได้อีกล่ะ? ฉันรู้จักอาจารย์จัดกระดูกคนหนึ่งนะ แนะนำให้แกดีไหม? ไม่แน่ก่อนตายอาจจะเดินได้อีกหลายก้าวก็ได้!”

ถ้อยคำร้ายกาจของหนิงเฉินเซวียนไม่เป็นรองเฮ่อเหลียนชิง ทั้งคู่ปะทะกันซึ่ง ๆหน้าอย่างไม่มีใครยอมใคร

บรรยากาศอึมครึมเรียกให้แขกจำนวนมากไม่กล้าจะหายใจเสียงดัง

ทั้งคู่ล้วนไม่ใช่คนที่จะมีเรื่องด้วยได้ เทพต่อสู้กันคนตัวเล็กตัวน้อยอย่างพวกเขายืนมองอยู่ห่าง ๆก็พอ

ขาเป็นจุดอ่อนอย่างหนึ่งของเฮ่อเหลียนชิง โดยเฉพาะตอนที่มันหลุดออกมาจากปากของหนิงเฉินเซวียน เฮ่อเหลียนชิงกำลังจะระเบิดอารมณ์แต่เหยียนหมิงซุ่นรีบเร่งฝีเท้ามายืนอยู่ข้างเฮ่อเหลียนชิง

“แสดงความยินดีกับคุณหนิงด้วย ทำไมเจ้าบ่าวไม่ออกมาต้อนรับแขกเองล่ะ? ผมอยากจะมอบของขวัญให้เขาเองกับมือเลยนะ!”

เหยียนหมิงซุ่นพูดขัดเฮ่อเหลียนชิง พ่อบุญธรรมคนนี้ของเขาเป็นศัตรูคู่แค้นกับหนิงเฉินเซวียน ขอแค่ได้เริ่มทะเลาะกันก็จะไม่มีทางจบสิ้น ต่อให้ฟ้าจะถล่มดินจะทลายก็ตาม

วันนี้ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นวันมงคลของเฮ่อเหลียนเช่อ หนำซ้ำนายใหญ่ก็ต้องมาร่วมงานแต่งงาน พูดกระแนะกระแหนไม่กี่ประโยคไม่เป็นไร แต่ถ้าหากทะเลาะกันใหญ่โตนายใหญ่ต้องไม่พอใจแน่ ๆ

เฮ่อเหลียนชิงพ่นลมออกทางจมูกแล้วพูดประชด “มีตาแก่ที่ไม่รู้จักกฎระเบียบแล้วยังชอบทำตัวเป็นชู้รักคนอื่น ก็ต้องอยู่ให้ห่างหน่อยสิ!”

หนิงเฉินเซวียนสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยสายตาเริ่มเย็นยะเยือก แขกคนอื่น ๆยิ่งเงียบเป็นเป่าสากกระเถิบหนีออกไปไกลกว่าสิบเมตร แต่ก็ตั้งใจเงียหูฟังเพราะใจที่อยากรู้อยากเห็นมันร้อนรุ่ม

เหยียนหมิงซุ่นมุมปากกระตุก พ่อบุญธรรมคนนี้ของเขาขอแค่เจอหนิงเฉินเซวียนหน่อยไม่ว่าจะอายุหรือสติปัญญาก็ลดฮวบลงทันที หนิงเฉินเซวียนเองก็เช่นกัน คนที่เกลียดกันกลับหนีกันไม่พ้นเลยจริง ๆ

“เฮ่อเหลียนชิง ฉันจำได้ว่าฉันไม่ได้ส่งบัตรเชิญให้แกนะ แกจะหน้าด้านมาทำไม?” หนิงเฉินเซวียนเอ่ยเสียงดุดัน

“ตาแก่หนิงใจคับแคบจังเลยนะ ทีตอนฉันจัดงานมงคลก็ไม่เคยจะลืมแกเลย ทำไมแกถึงไม่แจกบัตรเชิญฉันล่ะ? จะว่าไปแล้วเฮ่อเหลียนเช่อของแกยังสกุลเดียวกับฉันนะ เอ๊ะ อนาคตลูกชายของเขาก็น่าจะสกุลเฮ่อเหลียนด้วยสินะ ฉันจะต้องคิดชื่อดี ๆสักชื่อ ถึงฉันจะไม่ค่อยชอบเด็กคนนี้เท่าไรแต่ก็ได้มาฟรี ๆนี่นา ฉันไม่รังเกียจ…”

หนิงเฉินเซวียนเดือดจัดแล้วตะคอกกลับเสียงกร้าว “เฮ่อเหลียนชิง…แกอย่าแม้แต่จะคิด นั่นหลานชายฉัน…”

กว่าจะบีบบังคับให้เฮ่อเหลียนเช่อเดินบนเส้นทางที่ถูกต้องได้ ตาแก่นี่อย่าคิดจะแย่งหลานชายกับเขาเชียว!

“ลูกชายยังไม่สกุลเดียวกับแกเลยทำไมหลานชายถึงเป็นของแกล่ะ?” เฮ่อเหลียนชิงสาบานว่าจะตามเยาะเย้ยให้ถึงที่สุด เห็นหนิงเฉินเซวียนโกรธจนต้องกระทืบเท้าปึงปังเขาก็รู้สึกสะใจเหลือเกิน เหลือแค่ไม่ได้ฮัมเพลงออกมาก็เท่านั้น

เหยียนหมิงซุ่นรีบส่งสายตาให้เสี่ยวเมิ่งเป็นเชิงให้เขารีบเข็นเฮ่อเหลียนชิงไปก่อน หากยังไม่ไปเกรงว่างานแต่งงานนี้คงดำเนินต่อไปไม่ได้แล้ว!

“ฉันยังพูดไม่จบเลยแกจะเข็นฉันไปทำไม…รีบเข็นฉันกลับไปนะ…ฉันจะคุยกับตาแก่หนิงอีกหน่อย…”

เสียงบ่นของเฮ่อเหลียนชิงดังแว่วมาขาด ๆหาย ๆ เหยียนหมิงซุ่นก้มศีรษะให้หนิงเฉินเซวียนน้อย ๆถึงจะจูงมือเหมยเหมยเข้าไปข้างใน เฮ่อเหลียนเช่อกับอู่เยวี่ยกำลังยืนต้อนรับแขกอยู่ด้านใน ทั้งคู่แต่งตัวดูดีมีชีวิตชีวาแต่ดูห่างเหินกันไปสักหน่อย ขาดความสนิมสนมอย่างที่สามีภรรยาควรจะมีต่อกัน

อู่เยวี่ยอยู่ในชุดกี่เพ้าสีแดงเผยสัดส่วนสุดเย้ายวนทว่ากลับไร้ความสง่า แต่นั่นก็โดดเด่นเฉิดฉายเพียงพอแล้ว แต่พอเหมยเหมยก้าวเข้ามายืนอยู่ตรงนั้นกลับกลบรัศมีเจ้าสาวจนมิด

บรรดาแขกมองไปทางเหมยเหมยอย่างอดไม่ได้พลางกระซิบเสียงเบาว่านี่จงใจมาหาเรื่องกันชัด ๆ

อู่เยวี่ยสีหน้าเย็นชาลง นางแพศยาจ้าวเหมย…จงใจหาเรื่องเธอ นังนี่สมควรตาย!

เหยียนหมิงซุ่นถือกล่องของขวัญเดินไปหาเฮ่อเหลียนเช่อด้วยรอยยิ้มกว้าง “ยินดีด้วย ๆ…ของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ หวังว่าจะรับไว้…”

……………………………………………..

ตอนที่ 1847 หมวกสีเขียวกับพ่อบุญธรรม

เฮ่อเหลียนเช่อรับกล่องของขวัญพลางนึกในใจว่าทำไมเหยียนหมิงซุ่นถึงให้ของขวัญราคาแพงกับเขาได้?

จิตใต้สำนึกของเขาคิดว่าต้องแฝงเจตนาที่ไม่ดีแน่นอน แต่การไว้หน้าก็เป็นสิ่งที่ต้องทำ

“ขอบคุณที่มานะ เชิญนั่งข้างในเถอะ งานใกล้เริ่มแล้ว”

เฮ่อเหลียนเช่อเค้นรอยยิ้มออกมาน้อย ๆ แล้วผายมือเข้าไปในโถงใหญ่ที่มีบริกรเดินมาเตรียมพาเหยียนหมิงซุ่นกับเหมยเหมยไปประจำที่นั่ง

เหยียนหมิงซุ่นยิ้มกล่าวตาหยี “ไม่รีบ แกไม่ดูก่อนหรือว่าฉันให้ของขวัญอะไรแก? นี่ฉันอุตส่าห์ตั้งใจเลือกมาเลยเชียวนะ!”

เฮ่อเหลียนเช่อเหลือบมองเหยียนหมิงซุ่นแวบหนึ่งแล้วตอบกลับด้วยรอยยิ้มจอมปลอม “วันนี้มีแต่เรื่องวุ่น ๆ รอฉันเสร็จธุระแล้วค่อยเปิดดู ยังไงก็ต้องขอบคุณพี่เหยียนนะที่เตรียมของขวัญให้ฉันดีขนาดนี้”

เหอะ!

คิดว่าเขาโง่หรือไง เหยียนหมิงซุ่นจะเตรียมของดีอะไรให้เขาได้ล่ะ

“ความจริงของขวัญชิ้นนี้ฉันเตรียมเพื่องานแต่งงานของแกเลย เอาออกมาตอนนี้ก็ใช้ทันพอดี ลองเปิดดูหน่อยสิ ดูว่าชอบหรือเปล่า?”

ในเมื่อเหยียนหมิงซุ่นตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าต้องให้เฮ่อเหลียนเช่ออับอายขายหน้าก็จะไม่มีทางยอมแพ้ง่าย ๆ พลางยื่นมือไปเปิดฝาของขวัญ

ในเมื่อเฮ่อเหลียนเช่อไม่หลงกล เช่นนั้นเขาจะช่วยเอง

บรรดาแขกในงานต่างยื่นคอโก่งเหมือนคอหงส์และจดจ้องกล่องใบนั้นไม่วางตา อยากรู้ว่าข้างในคือของดีอะไรกันแน่

เหมยเหมยเองก็มองกล่องนั้นไม่วางตา เธอสงสัยยิ่งกว่า!

“ซี๊ด…”

แขกทุกคนเผลอสูดปากทีหนึ่งแล้วรีบเบี่ยงหน้าหันหนีไปอีกข้างแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นของในกล่อง

กลับเป็นหมวกสีเขียวสะท้อนแสงเสียได้ แล้วยังเป็นหมวกทรงสูงที่มีสีเขียวอร่ามทั้งอัน

เฮ่อเหลียนเช่อตั้งรับไม่ทันเลยไม่สามารถห้ามมือของเหยียนหมิงซุ่นได้ พอเขาเห็นของขวัญในกล่องชัดเต็มสองตาใบหน้าก็ถมึงทึงในฉับพลัน

แม้การแต่งงานกับอู่เยวี่ยจะเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้แต่อย่างไรเสียก็เป็นงานแต่งงานของเฮ่อเหลียนเช่อ อีกอย่างไหนจะเชิญแขกมาตั้งมากมาย เหยียนหมิงซุ่นทำแบบนี้ไม่ต่างจากการตบหน้าเขาฉาดใหญ่ ไม่ไว้หน้าเขาเลยสักนิด

“เหยียนหมิงซุ่น หน็อยแน่…”

เฮ่อเหลียนเช่อกัดฟันกรอดสายตาเริ่มดุร้ายขึ้น

เหยียนหมิงซุ่นกลับไม่ใส่ใจพลางอมยิ้มรับ “อย่าขอบคุณฉันมาก หมวกใบนี้เหมาะกับแกจริง ๆ ให้ฉันช่วยใส่ให้แกไหมละ?”

ไอ้สารเลวเฮ่อเหลียนเช่อกล้าวางแผนหลอกเขาเมื่อสามปีก่อน เขาจะไม่เอาคืนได้หรือ?

ไม่ว่าจะแต่งงานจริงหรือไม่จริง งานแต่งงานในวันนี้เขาไม่มีทางปล่อยให้เป็นไปอย่างที่เฮ่อเหลียนเช่อต้องการหรอก

หมวกสีเขียวใบนี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเล็ก ๆน้อย ๆเท่านั้นเอง อนาคตเฮ่อเหลียนเช่อต้องเจออีกเยอะ!

“ไม่จำเป็น…หมวกใบนี้แกเก็บไว้ใช้เองเถอะ คิดว่าจะเหมาะกับแกมากกว่า!” เฮ่อเหลียนเช่อกล่าวเสียงเย็นชา

“ฉันจะใส่หมวกแบบนี้ได้ไง เหมยเหมยของฉันวางตัวดีมีสง่า รักษากฎขนบธรรมเนียมยิ่งกว่าใคร หมวกใบนี้เฮ่อเหลียนเช่อแกใส่เถอะ นี่ฉันสั่งทำมาเพื่อแกโดยเฉพาะเลยนะ!”

เหยียนหมิงซุ่นพูดชมภรรยาตัวเองอย่างโจ่งแจ้งไปยกหนึ่งทำเอาเหมยเหมยฟังแล้วลิงโลดเหมือนจุดพลุในใจ เงยหน้ายิ้มหวานให้เขาขณะที่หัวใจนั้นเบิกบานเสียยิ่งกว่าดอกไม้

หมวกใบนี้เธอชอบมันมากเหลือเกิน สามีช่างรู้ใจเสียจริง!

“ใช่แล้ว โอหยางซานซาน โจวจื่อหัวพ่อบุญธรรมของเธอฝากฉันมาทักทายเธอด้วยนะ เขาบอกว่าในบรรดาผู้หญิงทุกคนเธอดีที่สุดแล้ว แถมยังถามเธออีกว่าว่างเมื่อไหร่ก็กลับฮ่องกงใหม่ เรื่องราคาคุยกันได้ เธอเสนอได้เต็มที่เลย!”

เหยียนหมิงซุ่นช่วยขนาดนี้แล้วเหมยเหมยก็ไม่มีทางลืมเหยียบซ้ำอีกหนึ่งที

กับนางแพศยาอู่เยวี่ย เธอไม่มีวันใจอ่อนเด็ดขาด!

“ซี๊ด…”

บรรดาแขกเผลอสูดปากอีกทีหนึ่งขณะที่หูตั้งโด่ วันนี้ไม่ได้มาเสียเที่ยวจริง ๆ!

หมวกสีเขียว[1]…พ่อบุญธรรม…

ไม่ว่าจะเรื่องไหนก็เป็นข่าวเด่นประเด็นร้อนทั้งนั้น!

……………………………………………

[1] คนจีนเปรียบหมวกสีเขียวเหมือนการสวมเขา ที่หากบอกว่าใครโดนสวมหมวกสีเขียวเท่ากับโดนสวมเขา