ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1850 เวรกรรม + ตอนที่ 1851 ผมคือลูกมารหัวขน ไม่มีสิทธิ์รังเกียจ

ตอนที่ 1850 เวรกรรม

พอบรรดาแขกทานข้าวเสร็จก็ขอตัวกลับก่อนด้วยความเร็วไม่กล้าอยู่นานไปกว่านี้ ได้ทานอาหารรสเลิศได้ดูเรื่องสนุก ๆ ถ้าไม่รีบกลับตอนนี้แล้วจะให้กลับตอนไหนล่ะ?

เหยียนหมิงซุ่นกับเหมยเหมยกลับอยู่รั้งท้ายรวมถึงเฮ่อเหลียนชิงที่ต่างอยู่รอดูเรื่องสนุก ๆทั้งนั้น

นายใหญ่ออกมาสักที เพียงแค่กระแอมไอเบา ๆ กวาดตามองรอบข้างแวบหนึ่งก็เผยความน่าเกรงขามออกมาโดยไม่ต้องทำอะไร

“กินอิ่มดื่มพอแล้ว เสี่ยวเมิ่ง เข็นฉันกลับบ้าน!” เฮ่อเหลียนชิงหัวเราะคิกคัก แล้วงอแงจะกลับบ้าน

หนิงเฉินเซวียนหน้าบึ้งตวาดเสียงเย็นชาใส่ “เฮ่อเหลียนชิง ครั้งนี้แกได้ใจแล้วสินะ?”

“เหอะ…ฉันมีอะไรให้ได้ใจกัน ฉันไม่ได้แต่งลูกสะใภ้เข้าบ้านสักหน่อย!” เฮ่อเหลียนชิงแค่นเสียงทีหนึ่ง

“งั้นแกให้ลูกชายแกให้ของขวัญเป็นหมวกใบนี้มันหมายความว่าไง? ตั้งใจจะทำให้ฉันขายหน้าเหรอ? แกพูดมาให้ชัด ๆต่อหน้านายใหญ่นี่แหละ!”

หนิงเฉินเซวียนโยนหมวกสีเขียวสดไปตรงหน้าเฮ่อเหลียนชิง เหมยเหมยมุมปากกระตุกพยายามกลั้นเสียงหัวเราะไว้

คนรักของเธอหักหน้าเก่งเสียจริง คิดไม่ถึงว่าจะให้ของขวัญแบบนี้ได้!

เฮ่อเหลียนชิงให้เสี่ยวเมิ่งเก็บหมวกขึ้นมาแล้วสำรวจดูอย่างละเอียดก่อนจะจิ๊ปากกล่าว “หมวกอันนี้ก็ดีอยู่นี่นา ทั้งเนื้อผ้าทั้งการออกแบบ…แค่ดูก็รู้เลยว่าเป็นยี่ห้อดัง”

หนิงเฉินเซวียนคร้านจะสนใจเขาเลยหันหน้าไปมองนายใหญ่โดยไม่พูดอะไรแค่มองด้วยท่าทางน่าสงสารอย่างนั้น

เฮ่อเหลียนชิงแค่นเสียงทีหนึ่ง เจ้าหมอนี้ก็เก่งแต่ใช้วิธีแบบนี้แหละ!

“ตาแก่หนิง หมวกอันนี้แกเป็นคนให้ฉันตอนนั้น ตอนนี้ฉันให้ลูกชายฉันคืนให้แก ทำไม แกไม่ยอมรับไว้เหรอ?”

เฮ่อเหลียนชิงยิ้มเย้ยหยัน สายตาเย็นยะเยือกพลางหมุนหมวกสีเขียวในมือไม่หยุด หนิงเฉินเซวียนใจดิ่งวูบสีหน้าดูแย่กว่าเดิม

เรื่องตอนนั้นเขาเป็นคนทำผิดต่อเฮ่อเหลียนชิงจริง ๆ แต่ความรักที่แท้จริงมันไม่ผิด เฮ่อเหลียนชิงกลับฆ่าเสี่ยวซีของเขา

“ไอ้แก่ แกทำให้เสี่ยวซีต้องตายแล้วแกคิดจะเอายังไงอีก?” หนิงเฉินเซวียนด่าทอด้วยความโกรธและสีหน้าท่าทางที่ดูเดือดดาลเต็มที

“เสี่ยวซีตายเพราะแก คนชั่วช้าอย่างแก ถ้าไม่ใช่เพราะแกหลอกล่อเสี่ยวซี ฉันจะ…”

เฮ่อเหลียนชิงโกรธเกรี้ยวยิ่งกว่าเลยตอกกลับเสียงสูง แต่จู่ ๆก็ชะงักไป สีหน้าดูสลดลงคล้ายกำลังโศกเศร้าในพริบตา

“หนิงเฉินเซวียน เสี่ยวซีตายเพราะแก…เธอไม่ได้รักแก เธอไม่ได้รักใคร…”

เฮ่อเหลียนชิงพูดย้ำทีละคำ ๆ เรียกให้หนิงเฉินเซวียนโมโหจนเส้นเลือดกลางหน้าผากปูดโปน ดวงตาแดงก่ำเหมือนจะจับคนพูดกลืนลงท้องไปเสีย

“ไม่จริง…คนที่เสี่ยวซีรักก็คือฉัน คนที่เธอรักมากที่สุดคือฉัน…แกมันขี้อิจฉา…”

นายใหญ่ขมวดคิ้วแน่น เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนั้นเป็นเรื่องราวใหญ่โต เขาเองก็พอจะเคยได้ยินมาบ้าง เพื่อนที่รักกันดิบดีกลับกลายเป็นศัตรูอันดับหนึ่งเพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว

แม้ผลลัพธ์นี้จะเป็นสิ่งที่เขายินดีที่จะได้เห็นแต่สองพี่น้องแท้ ๆรักกัน…แล้วยังจะมีลูกจากความรักร่วมสายเลือดมาอีกคน

ต่อให้นายใหญ่จะใจกว้างแต่ก็รับไม่ได้และไม่อยากฟัง

“พอแล้ว หยุดพูดกันทั้งคู่เลย การแต่งงานเป็นเรื่องน่ายินดี อนาคตก็ใช้ชีวิตให้ดี!”

นายใหญ่ไม่พูดอะไรมากไปกว่านี้และไม่เอ่ยคำใดต่อเหตุการณ์ที่พวกเหยียนหมิงซุ่นเพิ่งก่อเอาไว้ก่อนจะพาผู้ช่วยกลับไปก่อน

เฮ่อเหลียนชิงยิ้มให้หนิงเฉินเซวียนอย่างได้ใจแล้วจากไปพร้อมเสียงฮัมเพลง บรรยากาศอึมครึมเมื่อครู่มลายหายไปในพริบตาราวกับเป็นเพียงภาพลวงตา

หนิงเฉินเซวียนใจหล่นวูบ ท่าทีของนายใหญ่ทำให้เขารู้สึกไม่ปลอดภัย

ไม่ได้การแล้ว เขาต้องเร่งความเร็วมากกว่านี้ ขอแค่เช่อเอ๋อร์มีหลานผู้สืบทอดเขาก็เตรียมลงมือได้แล้ว!

ขอแค่เขาชิงสายเลือดมังกรมาได้เสี่ยวซีก็จะฟื้นคืนชีพได้อีกครั้ง นี่เป็นวิธีเดียวที่จะช่วยให้เสี่ยวซีฟื้นคืนชีพได้ เขาไม่มีวันยอมแพ้เด็ดขาด!

………………………………………..

 ตอนที่ 1851 ผมคือลูกมารหัวขน ไม่มีสิทธิ์รังเกียจ

หนิงเฉินเซวียนตั้งใจเอาไว้ว่าหลังงานแต่งจะคุยกับเฮ่อเหลียนเช่อดี ๆสักหน่อย แต่ใครจะรู้ว่าเฮ่อเหลียนเช่อวิ่งเร็วยิ่งกว่ากระต่ายเสียอีก แวบเดียวก็ตามหาเขาไม่เจอแล้ว ในเรือนหอเหลือเพียงอู่เยวี่ยคนเดียว

หนิงเฉินเซียนรู้สึกผิดหวังต่อตัวอู่เยวี่ยมาก ตอนแรกนึกว่าจะหาคนที่จัดการเฮ่อเหลียนเช่อจนอยู่หมัดได้ ใครจะคิดล่ะว่าเขายังคงทำตัวเหมือนเดิม

หนิงเฉินเซวียนที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟจึงส่งลูกน้องออกไปตามตัวเฮ่อเหลียนเช่อที่บ้านรับรองของเหมยซูหาน นอกจากที่นั่นแล้ว เฮ่อเหลียยนเช่อไม่มีทางไปที่อื่นอีก

“คุณอา เรียกผมมามีเรื่องอะไรครับ?” เฮ่อเหลียนเช่อมีท่าทีเคารพนอบน้อม แต่ถ้าสังเกตดี ๆจะพบว่าในแววตาของเขาไร้ซึ่งความชื่นชมอย่างที่เคยมีไปแล้ว

“เรื่องโอหยางซานซานตกลงมันยังไงกันแน่? แกรู้เรื่องพวกพ่อบุญธรรมของเธอไหม?” หนิงเฉินเซวียนมีท่าทีนิ่งขรึม

เฮ่อเหลียนเช่อพูดอย่างไม่แยแสว่า “เธอโตที่ต่างประเทศ พฤติกรรมการใช้ชีวิตคล้ายคลึงกับผู้หญิงต่างชาติ ผมรู้ประวัติก่อนแต่งงานของเธอทั้งหมด ขอแค่หลังแต่งงานอยู่ในกฎในเกณฑ์ก็พอแล้วนี่ครับ”

“ไร้สาระ…ผู้หญิงหลายใจแบบนี้ จะมาเป็นเมียแกได้ไง? รีบหย่ากับเธอซะ ฉันจะหาคนที่ดีกว่านี้มาให้แก”

หนิงเฉินเซวียนโมโหหนักมาก พอเห็นท่าทีเหมือนจ้าวเหมยจะไม่ได้ให้ร้ายโอหยางซานซาน น่าโมโหจริง ๆเลย ไม่รู้ว่าคนนอกจะหัวเราะเยาะเขาไปถึงไหนต่อไหนแล้ว!

เฮ่อเหลียนเช่อเหยียดยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย แอบซ่อนความพึงพอใจเอาไว้

ได้เห็นหนิงเฉินเซวียนโกรธเขาก็พลันรู้สึกสบายใจขึ้นมา คุณอยากให้ผมแต่งงานไม่ใช่เหรอ? ผมก็แต่งให้คุณดูแล้วนี่ไง

แต่แค่ผู้หญิงที่เขาหามาจะไม่ให้สมดั่งใจหนิงเฉินเซวียนก็เท่านั้นเอง แล้วจะทำไมเหรอ?

“ผมชอบโอหยางซานซานแค่คนเดียว ผู้หญิงคนอื่นผมไม่ชอบ ถ้าคุณอายังอยากจะได้หลานก็ต้องยอมรับให้ได้ว่าโอหยางซานซานคือภรรยาของผม”

เฮ่อเหลียนเช่อพูดอย่างใจเย็น แต่คำพูดที่เปล่งออกมาแทบจะทำให้หนิงเฉินเซวียนเส้นเลือดแตก

“แก…แก…ไม่รังเกียจที่เธอสกปรกงั้นเหรอ?”

เฮ่อเหลียนเช่อหัวเราะเยาะไปพลาง “ผมมันก็แค่ลูกมารหัวขนคนหนึ่ง จะมีสิทธิ์อะไรไปรังเกียจคนอื่นว่าสกปรกล่ะ!”

สีหน้าของหนิงเฉินเซวียนเปลี่ยนไปมาก โมโหจนตวัดมือตบไปฉาดหนึ่ง เสียงกังวานภายในห้องดังขึ้นเสียดหู บน ใบหน้าของเฮ่อเหลียนเช่อมีรอยนิ้วทั้งห้าเพิ่มขึ้นมาจนเป็นที่สะดุดตามาก

“แกพูดอีกทีสิ!” หนิงเฉินเซวียนชี้หน้าเฮ่อเหลียนเช่อ ตัวสั่นเล็กน้อย

เฮ่อเหลียนเช่อกุมใบหน้าพลางจ้องตาเขา แล้วพูดประชดว่า “ต่อให้คุณไม่เต็มใจยอมรับ ก็เปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าผมเป็นลูกมารหัวขนไม่ได้หรอก!”

หนิงเฉินเซวียนตัวสั่นอย่างรุนแรง เส้นเลือดบนหน้าผากเต้นตุบ ๆ ดูท่าทางเหมือนจะล้มลงไปได้ทุกเมื่อ เฮ่อเหลียนเช่อเหลือบมองเขาอย่างเป็นห่วง กล้ำกลืนฝืนทนจนสุดท้ายก็ไม่พูดอะไรอีก

“ถึงอย่างไรสิ่งที่คุณอาต้องการก็คือเด็ก ส่วนเด็กคนนี้ก็จะมุดออกมาจากท้องของผู้หญิงคนนั้น คุณอาจะจุ้นจ้านให้มันวุ่นวายไปทำไม?”

เฮ่อเหลียนเช่อหัวเราะเยาะใส่ตัวเอง จ้องลึกไปที่ดวงตาของหนิงเฉินเซวียนแล้วหมุนตัวจากไป

“หยุดอยู่ตรงนั้น!” หนิงเฉินเซวียนเรียกให้เขาหยุด

เฮ่อเหลียนเช่อหยุดเดิน หันหน้ากลับมาแล้วมองเขาด้วยสายตาเย็นชา

“แกไปเปลี่ยนแซ่ซะ ยังจะใช้แซ่เฮ่อเหลียนอะไรนั่นอีก?” หนิงเฉินเซวียนไม่พอใจเป็นอย่างมาก

ในช่วงที่รับเฮ่อเหลียนเช่อกลับมาที่บ้าน เขาก็ขอให้เฮ่อเหลียนเช่อที่มีอายุเพียงเจ็ดขวบเปลี่ยนแซ่เปลี่ยนชื่อ แต่เฮ่อเหลียนเช่อในตอนนั้นแม้จะอายุน้อยแต่กลับดื้อรั้นเอามาก ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็ไม่ยอมเปลี่ยน แล้วก็ไม่ยอมเรียกเขาว่าพ่อด้วย

วันนี้ไอ้แก่เฮ่อเหลียนชิงนั่นก็หยิบยกเรื่องแซ่มาวิพากษ์วิจารณ์เขา แล้วเขาจะกล้ำกลืนความโมโหนี้ลงไปได้เหรอ?

ความผิดหวังวิ่งพาดผ่านขึ้นมาในใจของเฮ่อเหลียนเช่อ สิ่งที่เขาเป็นกังวลมีเพียงแค่เรื่องทายาทสืบทอดมาตั้งแต่แรก

“เรียกมาตั้งหลายปีผมชินกับชื่อเฮ่อเหลียนเช่อเสียแล้วสิ วันข้างหน้าก็ให้หลานชายคุณอาใช้แซ่เดียวกับคุณอาก็พอแล้ว!”

เขาไม่เต็มใจที่จะเปลี่ยนแซ่ แล้วก็ไม่เต็มใจที่จะเปลี่ยนชื่อด้วย แบบนี้ถึงจะทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นลูกของเฮ่อเหลียนชิง แต่ไม่ใช่ลูกมารหัวขนที่ใคร ๆก็ต่างพากันหัวเราะเยาะใส่

ความจริงแล้วเขาสนใจมันยิ่งกว่าใคร สายเลือดที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายเขา!

…………………………………………………………………..