ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 1944 ล่องูออกจากรู + ตอนที่ 1945 หลุดปากพูด

ตอนที่ 1944 ล่องูออกจากรู

โจวเจี๋ยรุ่ยออกจากระบบอย่างรวดเร็ว เขาดูประหม่าเป็นอย่างมาก หลังจากเขาออกจากระบบแล้วเขาก็ยังไม่หยุด เขาขยับปลายนิ้วอีกสักพักใหญ่ ๆถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นถึงสงบลงมาได้

“อันตรายมาก เกือบถูกพวกเขาจับได้แล้ว!”

“พี่สาวพอใจไหม?” โจวเจี๋ยรุ่วหัวเราะแล้วถาม

“เหมยเหมยพยักหน้า “ยิ่งกว่าพอใจอีก เลขบัญชีของนายคืออะไร อีกครู่ฉันจะไปโอนเงินที่ธนาคารให้”

“พี่สาวง่ายตรงไปตรงมาจริง ๆ” โจวเจี๋ยลุ่ยอารมณ์ดีมาก ๆ ธุรกิจวันนี้เพียงพอที่จะให้เขาดื่มกินเป็นเวลาหนึ่งปีแล้ว เขาชี้ไปที่เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนและพูดว่า “เธอรู้หมายเลขบัญชีและชื่อบัญชีของผมครับ”

“ดี หวังว่าในอนาคตพวกเราจะมีโอกาสได้ร่วมงานกันอีกนะ!”

เหมยเหมยมองเขาอย่างมีนัยยะแอบแฝง

ระยะนี้เหยียนหมิงซุ่นกำลังมองหาคนที่มีความสามารถด้านคอมพิวเตอร์ ตอนนี้ยุโรปและสหรัฐอเมริกากำลังเข้าสู่ยุคอินเทอร์เน็ต ฮวาเซี่ยก็ต้องตามให้ทัน ถึงแม้ว่าตอนนี้ในหมู่ประชาชนคอมพิวเตอร์จะไม่ได้รับความนิยมนักแต่ระบบความมั่นคงแห่งชาติก็ได้รับการประมวลผลด้วยคอมพิวเตอร์แล้ว

ดังนั้นฝ่ายความปลอดภัยจึงต้องการผู้มีความสามารถด้านคอมพิวเตอร์อย่างเร่งด่วน หากยอดอัจฉริยะทางด้านคอมพิวเตอร์อย่างโจวเจี๋ยรุ่ยไม่ได้รับใช้ชาติมันน่าเสียดายเกินไป!

โจวเจี๋ยรุ่ยไม่เข้าใจความหมายของเธอยังนึกไปว่าจะมีงานใหญ่ให้เขาทำอีกเลยยิ้มกว้าง “ได้สิ ผมชอบทำธุรกิจกับพี่สาวสุดสวยมากที่สุดเลย!”

เหมยเหมยหัวเราะเบา ๆ บอกลาแล้วจากไปพร้อมกับเหริ่นเชี่ยนเชี่ยน

เธอไปธนาคารที่อยู่ละแวกใกล้ ๆ โอนเงินสามหมื่นหยวนเข้าบัญชีโจวเจี๋ยรุ่ย สำหรับเธอแล้วเงินสามหมื่นหยวนนี้สามารถค้นหาผู้ที่มีความสามารถมาช่วยเหยียนหมิงซุ่นได้ เงินนี้ก็คุ้มค่ามากแล้ว!

“เงินของเธอมีเยอะจนไม่มีที่จะใช้แล้วหรือไง? ทำไมต้องให้เงินเจ้าหมอนั่นถึงสามหมื่นด้วย?” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนปวดใจเป็นอย่างมาก สามหมื่นเลยนะ!

“เขาคู่ควรแล้ว!” เหมยเหมยยิ้มอย่างคาดเดาไม่ได้ เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนเกาหัวด้วยท่าทีงงงวยเป็นอย่างมาก

“ความรู้ด้านคอมพิวเตอร์ของโจวเจี๋ยรุ่ยใครเป็นคนสอนเขา?”

“ไม่มีใครสอนเขาหรอก เขาเรียนรู้ด้วยตัวเอง หมอนี่เรียนอะไรก็ไม่สำเร็จแต่พอเรียนคอมพิวเตอร์ก็เป็นเลย ช่างร้ายกาจจริง ๆ!” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนกลุ้มใจกว่าเดิม

เมื่อก่อนยังคิดว่าเจ้าหมอนี่ทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน แต่ตอนนี้เห็นเขาทำเงินได้เป็นกอบเป็นกำ อย่าให้พูดเลยว่าเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนอิจฉาตาร้อนมากแค่ไหนเลยขอให้โจวเจี๋ยรุ่ยสอนคอมพิวเตอร์ให้เธอหน่อย เท่านี้เธอก็จะสามารถหาเงินเข้ากระเป๋าได้ แต่สิ่งที่เจ้าหมอนี่พูดกลับทำให้เธอโกรธ

โจวเจี๋ยรุ่ยพูดอย่างดูถูกเหยียดหยามว่าเธอไม่มีพรสวรรค์ในการเรียนคอมพิวเตอร์ ต่อให้เรียนไปตลอดชีวิตก็ไม่มีทางเรียนรู้ได้ แต่นี่กลับเป็นพรสวรรค์ที่เบื้องบนประทานให้เขาไว้ใช้หาข้าวกิน ต่อให้ไม่อยากเรียนก็คงไม่ได้!

โธ่เอ้ย เบื้องบนประทานพรสวรรค์ให้เขาไว้ใช้หาข้าวกินแต่กลับประทานร่างอวบอ้วนให้เธอ!

ช่างทิ่มแทงใจจริง ๆ!

“เธอถามเรื่องนี้ทำไม? คงไม่ใช่ว่าถูกใจเขาจริง ๆหรอกนะ ฉันจะบอกเธอไว้ก่อนเลยนะว่าเจ้าหมอนี่ไม่มีอะไรดีเลย ตั้งแต่คนแก่อายุแปดสิบจนถึงเด็กน้อยสามขวบต่างก็โดนเขาปั่นหัวมาหมดแล้ว ปากหวานราวกับจะมีน้ำผึ้งไหลออกมาเสียอย่างนั้น แต่กลับขี้ตืดขี้เหนียวเทียบกับผู้ชายของเธอไม่ได้เลยสักนิด เธออย่าทำตัวเลอะเลือนเลย!”

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนเกลี้ยกล่อมเธอสุดแรงเพราะกลัวว่าเหมยเหมยจะทำอะไรโง่ ๆขึ้นมา

“สมองเธอน้ำเข้าแล้วหรือไง ฉันจะชอบเด็กน้อยที่ขนยังไม่ขึ้นเลยได้ไงกัน?” เหมยเหมยถลึงตาใส่เธอ สมองมีปัญหาจริง ๆ ไม่ว่าโจวเจี๋ยรุ่ยจะเก่งกาจมากแค่ไหนก็ไม่สามารถเทียบกับเหยียนหมิงซุ่นได้หรอกนะ เธอจะเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือได้อย่างไร?

ท้องฟ้าเริ่มมืดลงแล้วเหมยเหมยกลับหอพักก่อน เปิดคอมพิวเตอร์เข้าบอร์ดกระทู้ในเพจของมหาวิทยาลัย แอดฮวาจิงหลิงโดยตรง “รุ่นพี่เซียว ไม่รู้ว่าฉันไปทำให้พี่ขุ่นเคืองใจตรงไหนเหรอ? รบกวนบอกให้ทราบทีเถอะ ถ้าฉันทำอะไรผิดไปจริง ๆฉันจะขอโทษต่อหน้าทุกคนในมหาวิทยาลัยเลย แต่ถ้าไม่มีเหตุผลอะไรงั้นขอให้รุ่นพี่เซียวบอกเหตุผลฉันด้วยค่ะ!”

ในเมื่อเซียวเวยไม่ยอมออกมา งั้นเธอก็ต้องล่อออกมาเสียหน่อยแล้ว!

เธอกำชับเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนอีกครั้งว่าให้เธอโทรหาจางเหยาแล้วให้หล่อนจงใจพูดถึงโพสต์ของเธอในหอพักเพื่อล่อให้เซียวเวยออนไลน์ เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนเป็นคนฉลาดจึงเข้าใจในทันที เพียงแค่บอกให้เหมยเหมยวางใจได้เลย

…………………………………………..

ตอนที่ 1945 หลุดปากพูด

ประสิทธิภาพในการทำงานของเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนนั้นว่องไวมาก จางเหยาก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน ในคืนนั้นเซียวเวยก็ติดกับ เข้าระบบและตอบโพสต์ของเหมยเหมยปฏิเสธว่าตนเองคือเซียวเวย

นี่มันช่างมีพิรุธเสียจริง ๆ!

โจวเจี๋ยรุ่ยก็ปฏิบัติงานอย่างรวดเร็ว หลังจากเซียวเวยออนไลน์ได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง โจวเจี๋ยลุ่ยก็หาที่อยู่ IP ของเธอได้ สิ่งสำคัญเลยก็คือในตอนนี้มีนักเรียนจำนวนน้อยมากที่จะมีคอมพิวเตอร์เป็นของตัวเอง ซึ่งทั้งมหาวิทยาลัยมีเพียงไม่กี่คนจึงหาตัวได้ง่ายมาก

“ตึก 9 ห้อง 207 คือหอพักนี้ ส่วนที่ว่ามันคืออันไหนผมไม่รู้หรอกนะ” โจวเจี๋ยรุ่ยกล่าว

เหมยเหมยแอบหัวเราะเยาะเย้ยอยู่ในใจ ตึก 9 ห้อง 207 คือหอพักของเซียวเวย และในหอพักนี้มีเพียงเซียวเวยเท่านั้นที่มีคอมพิวเตอร์ คนอื่นไม่มี จางเหยามีแต่ของเธอเป็นคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะซึ่งวางไว้ที่บ้าน จะกลับไปเล่นแค่วันหยุดสุดสัปดาห์เท่านั้น

“คาดไม่ถึงว่ารุ่นพี่เซียวจะเป็นคนแบบนี้จริง ๆ เราจะทำอย่างไรต่อไปดี?” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนสบถด่าอย่างดุเดือดออกมาสองสามคำ

“พวกเธอไม่ต้องยุ่งแล้ว เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง!” เหมยเหมยพูด

ในเมื่อเซียวเวยทำแบบนี้ก่อนก็อย่าโทษที่เธอทำมากกว่าก็แล้วกัน

เซียวเวยไม่ได้ใสสะอาดอะไรขนาดนั้น ถ้าเธอคิดจะเอาคืนมันก็ง่ายนิดเดียว แต่ก่อนหน้านั้นเธอต้องรู้เรื่องหนึ่งให้ได้ก่อนว่าสรุปแล้วเซียวเวยโดนบงการหรือว่าตัวเองสมองมีปัญหากันแน่!

เหยียนหมิงซุ่นกลับมาถึงบ้านแล้ว เหมยเหมยทำโจ๊กไว้ให้เขากินตอนมื้อดึก ตอนที่เหมยเหมยรับโทรศัพท์เขากำลังกินโจ๊กพร้อมเครื่องเคียงอยู่พอดี

“ใครโทรมาเหรอ เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” เหยียนหมิงซุ่นถาม

“ไมมีอะไรหรอก ก็แค่ที่มหาวิทยาลัยมีเรื่องนิดหน่อย ใช่แล้ว ฉันมีเรื่องจะคุยกับพี่เรื่องหนึ่ง”

เหมยเหมยตัดสินใจว่าจะไม่ให้เหยียนหมิงซุ่นรู้เรื่องนี้ เธอสามารถจัดการเองได้แต่เธอจะบอกอีกเรื่องหนึ่ง

“ก่อนหน้านี้พี่เคยบอกว่ากำลังหาคนที่มีความสามารถด้านคอมพิวเตอร์อยู่ไม่ใช่เหรอ แล้วหาเจอหรือยัง?”

เหยียนหมิงซุ่นส่ายศีรษะ “หาได้อยู่หลายคนแต่ก็แค่พอไปวัดไปวาได้ ไม่ได้เป็นไปตามเงื่อนไขที่พี่ต้องการ ตอนนี้ในประเทศมีคนที่มีความสามารถด้านคอมพิวเตอร์น้อยเกินไป”

“ฉันแนะนำให้พี่คนหนึ่ง รับรองว่าพี่ต้องพอใจแน่!” เหมยเหมยพูดอย่างลำพองใจ

เหยียนหมิงซุ่นเลิกคิ้ว “ใครเหรอ?”

เหมยเหมยเล่าเรื่องโจวเจี๋ยรุ่ยให้ฟัง แน่นอนว่าเธอไม่ได้พูดเรื่องที่ให้โจวเจี๋ยลุ่ยตรวจสอบ IP  แค่บอกว่าเป็นเพื่อนของเหริ่นเชี่ยนเชี่ยน

“พี่ คนนี้เก่งมากเลยนะ วันนี้เขาเข้าสู่ระบบรักษาความปลอดภัยสาธารณะได้ด้วย!”

เดิมทีเหยียนหมิงซุ่นยังไม่ค่อยเชื่อเท่าไรนัก เขาไม่รู้สึกว่าภรรยาของเขาจะพบกับอัจฉริยะด้านคอมพิวเตอร์อะไรทำนองนั้นได้ แต่หลังจากได้ฟังเรื่องระบบรักษาความปลอดภัยสาธารณะแล้วสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ถามว่า “เข้าไปตั้งแต่เมื่อไร?”

“น่าจะประมาณบ่ายสี่โมงห้าสิบ เขาใช้เวลา 20 นาที ฉันตั้งใจจับเวลาเลยนะ” พอเหมยเหมยเห็นเหยียนหมิงซุ่นสนใจก็ดีใจสุด ๆ

เหยียนหมิงซุ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย ตอนบ่ายสี่โมงห้าสิบระบบรักษาความปลอดภัยสาธารณะถูกคนแฮ็ก แต่พอลูกน้องของเขาจับได้ฝ่ายตรงข้ามกลับสลัดทิ้งหนีไปได้ วันนี้เขากลับมาดึกมากเพราะวุ่นกับเรื่องนี้แหละ ระบบรักษาความปลอดภัยสาธารณะของเมืองหลวง อยู่ดี ๆก็ถูกรุกรานโดยคนอื่นอย่างง่ายดาย นี่ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆเลย

แต่เขากลับคาดไม่ถึงว่าเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ที่แท้ภรรยาของเขาใช้เงินสามหมื่นหยวนเพื่อทำมันนี่เอง จริง ๆเลย…ภรรยาตัวดีของเขา!

“เธอไปหาโจวเจี๋ยรุ่ยทำไม?” เหยียนหมิงซุ่นแสร้งถามอย่างไม่ใส่ใจ

“ให้เขาช่วยฉันหาที่อยู่ IP…” เหมยเหมยหลุดปากพูดออกมา พอพูดไปได้ครึ่งทางก็เพิ่งรู้สึกตัวว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เธอจึงเอามือปิดปากตามสัญชาตญาณ มองอย่างเงียบ ๆเพราะอยากรู้ว่าเหยียนหมิงซุ่นจะให้ความสนใจกับสิ่งที่ตัวเองพูดหรือไม่

แน่นอนว่าเหยียนหมิงซุ่นได้ยิน ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีความสามารถทางคอมพิวเตอร์สูงส่งอะไรแต่ความรู้พื้นฐานของคอมพิวเตอร์ก็พอรู้อยู่บ้าง ทำไมเหมยเหมยต้องตรวจสอบที่อยู่ IP  ของคนอื่นด้วยล่ะ?

“เธอหาที่อยู่ของใคร?”

เหมยเหมยอยากจะปฏิเสธ แต่พอเห็นดวงตาสีเข้มของเหยียนหมิงซุ่นก็ลุกลี้ลุกลนขึ้นมาทันที งุดหน้าลงไม่กล้าพูดอะไรอีก

…………………………………………..