ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2006 เด็กที่ร้องไห้ไม่เป็น + ตอนที่ 2007 รีบๆ มีหลาน

ตอนที่ 2006 เด็กที่ร้องไห้ไม่เป็น

อู่เยวี่ยรีบกลับไปที่ห้องพร้อมกับลูกน้อยในอ้อมกอดของเธอ ฝีเท้าเร็วขึ้นเรื่อย ๆ พอจะมองออกว่าเธอร้อนใจกระสับกระส่ายมากราวกับว่ามีบางอย่างไล่ตามเธอจากด้านหลัง

เหมยเหมยเหลือบมองเฮ่อเหลียนเช่อจึงพบว่าสีหน้าท่าทางของเขาเองก็ผิดปกติมากเช่นกัน เขาไม่ได้มีท่าทีดีอกดีใจเหมือนก่อนหน้านี้ หนิงเฉินเซวียนก็แสดงท่าทีเหมือนกัน แต่พวกเขาทั้งสองคนเก็บซ่อนความคิดไว้ไม่แสดงออกออกมาชัดเจนนัก ในไม่ช้าพวกเขาก็ยิ้มแย้มออกมาอีกครั้ง ถ้าไม่ได้ตั้งใจดูก็จะไม่เจอความผิดปกตินี้

“เจ้าตัวเล็กของฉันกินเก่งมาก ๆ ไม่ได้กินนมแค่ครู่เดียวก็ดีดดิ้นแล้ว ทุกคนกินกันต่อเถอะ กินให้อร่อย”

หนิงเฉินเซวียนพูดแสดงความเกรงใจอยู่หลายประโยค แม้ว่าพวกแขกเหรื่อในงานจะคิดว่าเป็นเรื่องแปลกที่เด็กไม่ร้องไห้แต่ก็ไม่มีใครกล้าถาม พวกเขาต่างพากันกินกันอย่างเงียบ ๆ

แต่เฮ่อเหลียนชิงกลับไม่ยอมปล่อยผ่านถามเสียงแหลมว่า “ทำไมหลานแกถึงไม่ร้องไห้ล่ะ? ไม่ใช่ว่ามีปัญหาอะไรหรอกใช่ไหม?”

เขาไม่ได้เป็นคนใจอ่อนเหมือนเหมยเหมย ต่อให้เด็กจะหน้าตาดีราวดอกไม้ เขาก็ไม่ชอบอยู่ดี

แค่คิดว่าเด็กคนนี้มีสายเลือดของตระกูลหนิง เฮ่อเหลียนชิงก็อยากจะสับเด็กคนนี้ให้กลายเป็นเนื้อบด ต้มซุปแล้วเอาให้หมามันกิน

ใบหน้าของหนิงเฉินเซวียนเย็นชาขึ้นแล้วมองไปที่เฮ่อเหลียนชิงอย่างเคร่งขรึม “นายพูดจาระวังหน่อย หลานของฉันแข็งแรงดีมาก ที่มีปัญหาคือตาแก่อย่างนายต่างหาก!”

มีแขกบางคนรีบออกมาไกล่เกลี่ย “มีเด็กบางคนไม่ชอบร้องไห้ตั้งแต่เล็ก ๆ เขาว่ากันว่าเด็กแบบนี้จะมีความสามารถพิเศษ ในวันข้างหน้าหลานของคุณหนิงจะต้องมีอนาคตที่ดีแน่นอน”

ตอนนี้เองหนิงเฉินเซวียนถึงได้เปลี่ยนความโกรธมาเป็นความสุข เขาชอบฟังคำมงคลพวกนี้มากกว่า

แต่กลับมีใครบางคนไม่อยากให้เขามีความสุข “มีพรสวรรค์ที่ประหลาดหรือไง? ถ้าคิดจะประจบประแจงก็อยู่ให้ห่าง ๆฉันหน่อย ฉันไม่ชอบฟังคำพวกนี้ ผิดปกติก็คือผิดปกติ? มัวแต่หลอกตัวเองกับคนอื่นอยู่ได้!”

“ถ้าตาแก่บ้านี่ยังพูดอีก ฉันเอาแกตายแน่!”

เฮ่อเหลียนเช่อก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวแล้วจ้องเขม็งด้วยความโกรธและเต็มไปด้วยแรงอาฆาต

เหยียนหมิงซุ่นปกป้องเฮ่อเหลียนชิงอยู่ด้านหน้าพูดอย่างเย็นชาว่า “วันนี้เป็นวันดี คุณชายเช่อจะโมโหมากมายไปทำไม? ไม่ว่าจะอย่างไรพ่อบุญธรรมของฉันก็เป็นผู้อาวุโสกว่า และยังมีบุญคุณดูแลสั่งสอนนายมาด้วย คุณชายเช่อจะเสียมารยาทมากเกินไปแล้วมั้ง!”

เฮ่อเหลียนเช่อสีหน้าเปลี่ยนไป ไม่รู้ว่าเขานึกอะไรขึ้นได้ถึงยอมถอยกลับไปอย่างโมโห จากนั้นก็ไม่ได้ถลึงตาใส่เฮ่อเหลียนชิงอีก

เหยียนหมิงซุ่นพูดกระซิบข้างหูเฮ่อเหลียนชิงอยู่หลายประโยค ถึงแม้ว่าเฮ่อเหลียนชิงจะไม่เต็มใจแต่ก็ปล่อยให้เสี่ยวเมิ่งประคองเขากลับไปแต่โดยดี

ถึงอย่างไรวันนี้เขาก็ทำให้ตาแก่สารเลวหนิงเฉินเซวียนโมโหเกือบกระอักตาย นั่นก็เพียงพอแล้ว

“วันนี้รบกวนมามากพอแล้ว ขอตัวก่อน”

เหยียนหมิงซุ่นพาเหมยเหมยออกมาจากงาน แขกเหรื่อคนอื่น ๆก็ดื่มเหล้ากินกันต่อไป บรรยากาศสนุกสนานครึกครื้นเป็นอย่างมาก เพียงแต่อู่เยวี่ยและลูกไม่ได้ออกมาอีก

พวกเหมยเหมยไม่ได้กลับบ้านของตัวเองแต่ไปสวนฟาร์มของเฮ่อเหลียนชิงแทน

“พี่หมิงซุ่น เด็กคนนั้นตาบอดตั้งแต่เกิดและยังมีปัญหาอื่นอีกด้วย” พออยู่บนรถเหมยเหมยก็เอาเรื่องที่ฉิวฉิวค้นพบบอกเหยียนหมิงซุ่น

เหยียนหมิงซุ่นตกตะลึง “แน่ใจหรอ?”

เหมยเหมยพยักหน้าอย่างมั่นใจ “แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ ฉิวฉิวมองไม่ผิดแน่นอน”

คุณชายฉิวรู้สึกไม่พอใจกับข้อข้องใจของเหยียนหมิงซุ่น กล้าสงสัยสายตาอันเฉียบคมของคุณชายฉิวอย่างมันหรือ?

ฉิวฉิวพุ่งไปหาเหยียนหมิงซุ่นแล้วแยกเขี้ยวใส่แสดงให้เห็นว่ามันโกรธมาก ๆ เหยียนหมิงซุ่นรู้ว่าตัวเองพูดผิดเลยหยิบช็อกโกแลตออกมาจากกระเป๋าส่งให้ฉิวฉิวเพื่อเอาใจมัน

“อีกอย่างฉันรู้สึกว่าท่าทีระหว่างอู่เยวี่ยกับลูกนั้นแปลกมาก ทำไมเด็กอยากกินนมถึงไม่ร้องไห้ล่ะ?” เหมยเหมยพูดถึงความสงสัยของตัวเองออกมา

เด็กทุกคนเกิดมาก็ร้องไห้กันทั้งนั้น เพราะวิธีเดียวที่จะแสดงอารมณ์ของเด็กได้ก็คือการร้องไห้ หิวก็ร้องไห้ จะอึจะฉี่ก็ร้องไห้ เมื่อรู้สึกไม่สบายก็ร้องไห้ แทบไม่มีเด็กคนไหนที่ไม่ร้องไห้เลย

แต่ว่าลูกของอู่เยวี่ยคนนี้กลับไม่ร้องไห้ แปลกมากจริง ๆ!

…………………………………………..

ตอนที่ 2007 รีบๆ มีหลาน

ชาติที่แล้วตัวเองท้องจึงรู้เรื่องนี้ดี เหมยเหมยซื้อคู่มือเลี้ยงเด็กมากมายกลับมาอ่าน เธอจึงมีความรู้ทฤษฎีเกี่ยวกับการดูแลเด็กเยอะมาก ดังนั้นพอเธอเห็นท่าทีระหว่างอู่เยวี่ยกับลูกจึงรู้สึกว่าแปลก

เด็กทั่วไปเวลาหิวอยากกินนมก็จะร้องไห้เสียงดังโวยวายสะเทือนเลือนลั่น แต่ลูกของอู่เยวี่ยกลับร้องแง่ว ๆเหมือนลูกแมว อีกทั้งการแสดงออกของเด็กคนนั้นก็ดูเจ็บปวดมาก ไม่เหมือนท่าทางที่อยากจะกินนมเลย

เหยียนหมิงซุ่นเป็นผู้ชายคนหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะเป็นคนละเอียดรอบคอบแต่เขาไม่มีประสบการณ์การเลี้ยงเด็กมาก่อน พอได้ยินสิ่งที่เหมยเหมยพูดเขาถึงสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ พฤติกรรมการแสดงออกของเด็กคนนี้แปลกจริง ๆ

“ฉันจะส่งคนไปสืบดู”

อยู่ดี ๆเหยียนหมิงซุ่นก็เดาอะไรบางอย่างได้ บางทีท่าทางประหลาดที่เด็กคนนี้แสดงออกมาอาจจะเกี่ยวข้องกับการมีชีวิตอยู่ของอู่เยวี่ยก็เป็นได้

หลังจากกลับถึงสวนฟาร์ม อารมณ์ของเฮ่อเหลียนชิงก็ไม่ดีเอาเสียเลย เขาเขวี้ยงทำลายข้าวของในบ้านจนแตกกระจัดกระจายเรี่ยราดเต็มพื้น

“พวกแกรีบมีหลานให้ฉันเร็ว ๆเลยนะ แล้วจะต้องคลอดให้ดูดีกว่าไอ้ลูกหมาตระกูลหนิงให้ได้ด้วย ต้องให้น่ารักกว่าเป็นร้อยเท่า” เฮ่อเหลียนชิงตะโกนเสียงดัง

เหยียนหมิงซุ่นขมวดคิ้ว โดนกระตุ้นเรื่องนี้อีกแล้ว

“พ่อครับ ตอนนี้เหมยเหมยยังเรียนอยู่เลยจะมีลูกได้อย่างไร?” เหยียนหมิงซุ่นพูดด้วยท่าทีถ้อยทีถ้อยอาศัย

“ทำไมถึงจะมีไม่ได้? มีลูกกับการเรียนไม่ได้เกี่ยวข้องกันสักหน่อย ฉันจะไปพูดกับนายใหญ่ว่าให้ทำใบอนุญาตการเกิดให้เหมยเหมยตอนนี้แหละ แล้วจะต้องคลอดหลานที่หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มให้ฉันด้วย ฉันโมโหจะตายอยู่แล้ว”

เฮ่อเหลียนชิงดูเหมือนจะอารมณ์เสียมากจริง ๆ พ่นน้ำลายใส่หน้าเหยียนหมิงซุ่นจนเปียกชุ่ม แล้วตะโกนให้เสี่ยวเมิ่งประคองเขาไปหานายใหญ่ ปรารถนาเป็นอย่างมากว่าเหมยเหมยจะมีหลานชายให้เขาได้ในตอนนี้เลย

เหยียนหมิงซุ่นพูดจูงใจอย่างระอา “พวกเราอย่าทำสิ่งผิดกฎหมายเลยตกลงไหมครับ? อีกสองปีเหมยเหมยก็เรียนจบแล้ว อีกสองปีค่อยมีหลานก็ยังไม่สาย พ่อจะรีบร้อนไปทำไม?”

ฉันจะไม่ร้อนใจได้อย่างไร? วันนี้นายไม่เห็นเหรอว่าตาแก่หนิงท่าทางลำพองใจมากแค่ไหน หางจะชี้ถึงฟ้าอยู่แล้ว นั่นไม่ใช่เพราะหลานของมันหรือไง แล้วก็ไม่ใช่ว่าฉันไม่มีลูกชายเสียหน่อย นายรีบไปมีลูกให้ฉันเร็ว ๆเลย!”

เฮ่อเหลียนชิงโมโหมาก หนิงเฉินเซวียนมีอะไรเขาก็ต้องมีด้วย แต่เขามีอะไรหนิงเฉินเซวียนห้ามมีตามเขาเด็ดขาด

เขาเห็นสีหน้าของเหยียนหมิงซุ่นลังเลจึงเกิดความสงสัยขึ้นมาทันที ถามอย่างไม่พอใจว่า “หรือว่านายไม่อยากมีเหรอ? นายอยากจะเลียนแบบพวกชาวต่างชาติที่ไม่อยากมีลูกเพราะต้องการอิสระอะไรทำนองนั้นเหรอ?”

อุณหภูมิในห้องลดฮวบลงในฉับพลัน ดวงตาของเฮ่อเหลียนชิงเบิกกว้าง ขอแค่เหยียนหมิงซุ่นกล้าที่จะส่ายหัวเขาก็พร้อมจะปาถ้วยชาในมือทันทีเพื่อฆ่าลูกชายอกตัญญูคนนี้ทิ้งเสีย!

เฮ่อเหลียนชิงสมองทำงานอย่างรวดเร็ว ในไม่ช้าก็คิดถึงความเป็นไปได้อีกข้อหนึ่งขึ้นมา พลันหันขวับมองไปที่เหมยเหมยด้วยสายตาเย็นชา “เธอไม่อยากมีลูกใช่ไหม เพราะต้องการรักษาหุ่นเหรอ?”

เหมยเหมยสะดุ้งโหยง ส่ายหัวอย่างแรง

พูดตามสัตย์จริงเธอชอบเด็กมากจะตายไป

“ฉันชอบเด็กจะตาย แต่ว่าตอนนี้ฉันยังเรียนอยู่นี่นา…” เหมยเหมยพูดแก้ตัวเสียงเบา แต่ภายใต้ดวงตาที่น่ากลัวของเฮ่อเหลียนชิง เสียงก็เลยเบาลงเรื่อย ๆจนเงียบลงไม่พูดอะไรเลย แล้วเดินไปหลบอยู่หลังเหยียนหมิงซุ่น

อยู่หลังสามีของเธอถึงจะรู้สึกปลอดภัยขึ้นมาหน่อย ตาแก่โรคจิตเฮ่อเหลียนชิงบ้าไปแล้วจริง ๆ ทำอะไรก็ประสาท

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเหมยเหมย ผมเคยถามหมอแล้วตอนนี้เหมยเหมยยังเด็ก กระดูกเชิงกรานยังไม่ขยายตัว ถ้ามีลูกตอนนี้มีโอกาสที่จะทำให้เด็กพิการได้ หรือว่าพ่ออยากมีหลานชายที่พิการเหรอ?”

เหยียนหมิงซุ่นถือโอกาสเอาผู้เชี่ยวชาญมาอ้าง คำพูดเหล่านี้ผู้เชี่ยวชาญได้กล่าวไว้จริง ๆ ทั้งยังกล่าวอีกด้วยว่าตราบใดที่แม่ของเด็กสุขภาพดี โอกาสในการให้กำเนิดเด็กพิการนั้นก็จะน้อยมากเรียกได้ว่าไม่ต้องเก็บมาคิดมากเลยทีเดียว

แต่แน่นอนว่าประโยคนี้เขาพูดกับเฮ่อเหลียนชิงไม่ได้ ตอนนี้จะให้เขามีได้อย่างไรกัน?

เฉินซานยังไม่กลับประเทศเลย อีกทั้งพิษกู่หักสวาทก็ไม่รู้ว่าจะแก้ได้หรือเปล่า เขามักจะรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ได้ราบรื่นขนาดนั้น

…………………………………………..