ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2029 โง่จะตายยาก + ตอนที่ 2030 เสี่ยวเป่าชอบเธอ

ตอนที่ 2029 โง่จะตายยาก

“เสี่ยวเป่าเป็นอะไรไป?”

เหมยเหมยเห็นเสี่ยวเป่าที่ใบหน้าช้ำม่วงและหายใจโรยรินในอ้อมแขนของเหมยซูหานก็ใจหล่นวูบ เหมยซูหานไม่ได้โกหกเธอ เสี่ยวเป่าไม่ไหวแล้วจริง ๆ

เหมยซูหานเล่าต้นสายปลายเหตุให้ฟังคร่าว ๆ ซึ่ง ณ เวลานี้รถพยาบาลยังมาไม่ถึง อู่เยวี่ยยังคงนอนแน่นิ่งบนพื้นที่ดูอาการไม่ค่อยดีเท่าไรนัก แต่ไม่มีใครสนใจความเป็นความตายของเธอเลย

“สมควรตาย ตายสิดี!”

เหมยเหมยกระทืบร่างอู่เยวี่ยแรง ๆหลายทีอย่างแค้นใจ ช่วงเวลานี้เธอไม่เคยได้เจอเสี่ยวเป่าเลยหลังจากงานเลี้ยงครบเดือนเพียงครั้งเดียว เสี่ยวเป่าในตอนนั้นร่างอ้วนท้วมผิวขาวแขนเป็นปล้อง ๆราวกับรากบัว นุ่มนิ่มอวบอ้วนน่ารักน่าชัง

แต่ตอนนี้เวลาผ่านไปไม่กี่เดือนเสี่ยวเป่ากลับซูบผอมลงมาก ใบหน้าเล็กกว่าเดิมและผิวหมองคล้ำที่ดูก็รู้ว่ามีต้นเหตุมาจากได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ

เหยียนหมิงซุ่นบอกว่าเพราะเสี่ยวเป่าอยู่ห่างจากอู่เยวี่ยไม่ได้แม้แต่นาทีเดียว ฉะนั้นอู่เยวี่ยจึงเป็นคนจัดการดูแลชีวิตเสี่ยวเป่าทุกอย่าง แต่นางแพศยานี้ดูแลเสี่ยวเป่าอย่างไรกันแน่?

คนอื่นเลี้ยงลูกมีแต่ยิ่งเลี้ยงยิ่งอ้วนขึ้น เธอกลับยิ่งเลี้ยงยิ่งผอมลง!

สารเลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานเสียอีก!

ทางที่ดีก็แพ้อาหารให้ตายไปเลย!

“ฉันผิดเอง ฉันไม่ควรเอาแต่จะลองเชิงอู่เยวี่ยจนลืมว่าเสี่ยวเป่าต้องดื่มนม…เหมยเหมย เธอต้องช่วยเสี่ยวเป่านะ เขาน่าสงสารเกินไป” เหมยซูหานโทษตัวเองอย่างหนัก

เหมยเหมยมองเหมยซูหานที่เอาแต่โทษตัวเองแล้วมองอู่เยวี่ยที่นอนทำหน้าเจ็บปวดบนพื้น ใบหน้าเธอบวมเป็นหัวหมูไปแล้วแถมยังหายใจหอบหนักเพราะอาการแพ้ถั่วลิสง อู่เยวี่ยเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กและเกือบตายเพราะอาการหอบมาก่อน

อาการของอู่เยวี่ยก็สุ่มเสี่ยงอันตรายอย่างมากแต่ใครจะสนความเป็นความตายของเธอกัน?

เธอยังถลึงตาใส่เหมยซูหานที่ยังโทษตัวเองใส่ทีหนึ่ง ทำไมถึงได้โง่ขนาดนี้?

ผู้หญิงโง่อาจจะบอกได้ว่าตั้งครรภ์ทีหนึ่งทำให้โง่ไปสามปี แต่เหมยซูหานมาจากสาเหตุอะไรล่ะ?

“ในเมื่อเสี่ยวเป่าจะดื่มนมนายก็ให้เขาดื่มก็จบ ไม่เห็นต้องทำเอาเสี่ยวเป่าชักขนาดนี้เลย” เหมยเหมยเอ่ยอย่างไม่พอใจนัก

เหมยซูหานชะงักเพราะไม่เข้าใจ “อู่เยวี่ยเป็นลมไปแล้วจะป้อนนมให้เสี่ยวเป่ายังไง?”

“เธอเป็นลมแต่นายไม่ได้เป็นลมใช่ไหม?”

เหมยเหมยเอือมระอาเหลือเกิน น้ำเข้าสมองหรือไงกัน เธอคร้านจะต่อปากต่อคำกับเหมยซูหานอีกเลยอุ้มเสี่ยวเป่ามาข้าง ๆอู่เยวี่ยแล้วกระชากเปิดเสื้อของอู่เยวี่ยทันที ดีที่ตอนนี้อากาศไม่ร้อนไม่หนาวทำให้ไม่ต้องใส่เสื้อหลายชั้น เหมยเหมยเลยกระชากเปิดได้อย่างสะดวกและไม่นานก็เผยให้เห็นเต้านมตูม

เหมยซูหานรีบเบี่ยงหน้าหนีความความอายและหน้าแดงก่ำ พลางนึกแปลกใจว่าเหมยเหมยคิดจะทำอะไรกันแน่

เหมยเหมยวางเสี่ยวเป่าในอ้อมอกของอู่เยวี่ยแล้วยัดหัวนมใส่ปากเสี่ยวเป่า เสี่ยวเป่าที่แต่เดิมยังนอนหายใจโรยรินก็ดูดอย่างแรงเหมือนถูกฉีดยากระตุ้น ใบหน้าเล็กยับยู่ยี่ไปหมด

“ไม่ต้องรีบ ค่อย ๆดื่มนะ ระวังสำลัก…”

เหมยเหมยมองเสี่ยวเป่าที่พยายามดื่มนมอย่างอ่อนโยนแล้วลูบหลังเขาไปด้วย เสี่ยวเป่าที่รีบดื่มมากไปเกิดสำลักเข้าไอค่อกแค่กหลายที เหมยเหมยจำต้องอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นให้เขาได้ผ่อนลมหายใจสักหน่อย

เสี่ยวเป่าที่ได้ดื่มนมไปบ้างแล้วก็กลับมาเงียบเหมือนเดิม ต่างจากสภาพที่ออกอาการชักอย่างบ้าคลั่งเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง อีกทั้งยังดูมีชีวิตชีวาขึ้นไม่น้อยราวกับได้ทานยาวิเศษอย่างไรอย่างนั้น

เพียงแต่เสี่ยวเป่าที่ออกอาการชักเมื่อครู่ได้ใช้เรี่ยวแรงไปมาก หลังจากดูดพอแก้หิวได้บ้างเสี่ยวเป่าก็ไม่ร้องโวยวายจะดื่มนมอีก ปากเล็กอ้าออกน้อย ๆแล้วผล็อยหลับสนิทคาอ้อมแขนของเหมยเหมย

เหมยซูหานมองตาค้างและมากกว่านั้นคือความละอายใจ ทำไมเขาถึงลืมที่จะป้อนนมอู่เยวี่ยให้เสี่ยวเป่าล่ะ?

เพราะความโง่เขลาของเขาเกือบทำให้เสี่ยวเป่าต้องตายแล้วเชียว

“ทำไมเสี่ยวเป่าถึงดื่มแค่นี้ล่ะ? เขาไม่น่าจะหิวนะ” เหมยซูหานชิงสงสัยขึ้นก่อนและไม่นานก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น พลางมองอู่เยวี่ยที่นอนบนพื้นอย่างรังเกียจแต่ดวงตากลับเหลือบเห็นจุดที่ไม่ควรมองจึงรีบเบือนหน้าหนี

……………………………….

ตอนที่ 2030 เสี่ยวเป่าชอบเธอ

ตอนที่ป้อนนมให้เสี่ยวเป่าเมื่อครู่ เหมยเหมยไม่ได้ใจเย็นขนาดนั้นเลยกระทำการป่าเถื่อนไปหน่อย วันนี้อู่เยวี่ยสวมเสื้อเชิ้ตผ้าไหมสีขาว กระดุมถูกเหมยเหมยกระชากจนกระเด็นหลุดหมดจนต้องนอนเปลือยอก และหันเข้าหาประตูพอดี

เสี่ยวเป่าดื่มนมเสร็จเหมยเหมยก็คร้านจะสนใจอู่เยวี่ยเลยปล่อยให้อู่เยวี่ยนอนอยู่อย่างนั้นต่อไป

“ไปเรียกพนักงานหญิงคนหนึ่งมาสวมเสื้อให้คุณนายเฮ่อเหลียนเช่อ” เหมยซูหานทนดูต่อไปไม่ไหวเลยสั่งให้พนักงานผู้หญิงไปสวมเสื้อผ้าให้อู่เยวี่ย

อาการของอู่เยวี่ยหนักหนาสาหัสจนเหมยซูหานออกจะกังวลใจอยู่หน่อย หากอู่เยวี่ยมาตายคาร้านของเขาบวกกับความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเฮ่อเหลียนเช่อด้วยแล้ว ต้องมีข่าวลือแพร่สะพัดออกไปว่าเขาเป็นคนฆ่าอู่เยวี่ยอย่างแน่นอน

แม้ต้นเหตุจะมาจากเขาจริง ๆก็ตาม แต่เขาจะยอมรับไม่ได้

“ทำไมรถพยาบาลยังไม่มาอีก ไม่ได้ประสิทธิภาพเลย” เหมยซูหานบ่นไม่กี่ประโยคแล้วหันกลับไปมองเสี่ยวเป่าที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมแขนของเหมยเหมยอย่างสงบ

เหมยซูหานยื่นมือลูบแก้มน้อยน่ารักของเสี่ยวเป่าไม่กี่ที เจ้าตัวเล็กนี่เจ้าอารมณ์เสียจริง มีแค่เวลานอนที่เขากับเฮ่อเหลียนเช่อจะลูบจับได้อย่างระมัดระวัง เลยอิ่มเอมใจอย่างมาก

ไม่สิ!

เหมยซูหานมองเหมยเหมยอย่างตะลึงอย่างไม่เชื่อสายตา

“เสี่ยวเป่าไม่โวยวาย…เหมยเหมย เสี่ยวเป่าหลับในอ้อมแขนของเธอ” เหมยซูหานทั้งตกใจทั้งดีใจอย่างพูดอะไรไม่ออก

เหมยเหมยถลึงตาใส่เขาอย่างไม่พอใจ “นายเสียงเบาหน่อย อย่ารบกวนเสี่ยวเป่าสิ”

คน ๆนี้น้ำเข้าสมองแล้วจริง ๆสิท่า เด็กคนหนึ่งหลับแล้วน่าแปลกตรงไหน ทำไมถึงต้องทำหน้าตกใจขนาดนี้ด้วย?

“งั้นฉันจะพูดเสียงเบา ๆแล้วกัน เหมยเหมย เสี่ยวเป่าเป็นเด็กเลือกคน ต่อให้หลับก็ต้องหลับคาอ้อมแขนของอู่เยวี่ยเท่านั้น ไม่ยอมให้ใครอุ้มเลย แต่วันนี้เขากลับให้เธออุ้มโดยไม่ร้องโวยวายสักนิด” เหมยซูหานกล่าวอย่างดีใจ

เหมยเหมยไม่เชื่อเท่าไร ไม่เกินจริงขนาดนั้นหรอกมั้ง?

“ไม่ใช่ว่าตอนตื่นไม่ยอมให้คนอุ้มหรอกเหรอ? ตอนหลับทำไมถึงไม่ให้คนอุ้มล่ะ?”

เหมยซูหานคิด ๆแล้วก็กางแขนอุ้มเสี่ยวเป่ามาแล้วเอ่ยเสียงเบา “เธอดูนะ”

เขารับตัวเสี่ยวเป่ามาแล้วอุ้มด้วยท่วงท่าถูกต้องตามมาตรฐานที่จะไม่ทำให้เด็กรู้สึกไม่สบายตัว ปกติแล้วในสถานการณ์แบบนี้เด็กที่หลับสนิทจะไม่ตื่น แต่–

“แอะ ๆ…”

เพิ่งมาอยู่ในอ้อมแขนของเหมยซูหานไม่ถึงหนึ่งนาทีเสี่ยวเป่าก็เริ่มส่งเสียงร้อง บางทีอาจจะเพราะเหนื่อยเกินไปเลยไม่ได้ลืมตา เพียงแค่โบกกำปั้นไปมาอย่างไม่พอใจ ร่างเล็กดิ้นขลุกขลักไปมา หากปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปต้องตื่นแน่ ๆ

เหมยซูหานสงสารเสี่ยวเป่าเลยรีบคืนให้เหมยเหมยอย่างรวดเร็ว ปาฏิหาริย์ได้เกิดขึ้นแล้ว เสี่ยวเป่าที่กลับมาอยู่ในอ้อมแขนของเหมยเหมยก็ปรับท่านอนให้สบายอัตโนมัติ ปากเล็กอ้าออกเล็กน้อยเผยยิ้มอย่างพึงพอใจก่อนจะหลับไปอีกครั้ง

“เสี่ยวเป่าชอบเธอ” เหมยซูหานฉีกยิ้มกว้าง ดีใจยิ่งกว่าค้นพบผืนแผ่นดินใหม่เสียอีก

เหมยเหมยก็สงสัยไม่แพ้กัน เธอกับเสี่ยวเป่าเพิ่งเคยพบกันครั้งเดียวแล้วความผูกพันนี้มาจากไหนกัน?

หรือว่าเธอจะเสน่ห์แรงเกินไป ใครเห็นก็หลงรัก ดอกไม้เห็นก็ต้องบานสะพรั่งงั้นเหรอ?

ร่างเล็กของเสี่ยวเป่านอนขดตัวเป็นก้อนอยู่ในอ้อมแขนของเหมยเหมย นุ่มนิ่มน่ารักจนเหมยเหมยทำใจปลุกเขาไม่ได้ ถึงขั้นไม่กล้าขยับตัวเลยต้องยืนค้างในท่าแปลก ๆนั้นจนเธอก็เริ่มเหนื่อย

เหมยซูหานแค่มองก็รู้ว่าเหมยเหมยไม่มีประสบการณ์อุ้มเด็กเลยสาธิตให้เธอดูเป็นตัวอย่าง เช่นนี้เด็กสบายผู้ใหญ่ก็สบาย เสี่ยวเป่าเงียบสงบมาโดยตลอดและหลับปุ๋ย โบกกำปั้นน้อย ๆไปมาเป็นครั้งคราว น่ารักเสียจนใครก็ไม่กล้าส่งเสียงดังรบกวนเพราะกลัวตื่น

“อุแง้…”

รถพยาบาลมาถึงแล้ว ร่างเสี่ยวเป่ากระตุกทีหนึ่งราวกับสะดุ้งตกใจ เหมยเหมยรีบอุดหูเล็กของเขาไว้ เสี่ยวเป่ายิ้มแล้วพลิกตัวหลับต่อ

………………………….