ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2041 หายไปไหน + ตอนที่ 2042 เสี่ยวเป่าจอมซื่อบื้อ

ตอนที่ 2041 หายไปไหน

ไม่ว่าจะเป็นเหมยเหมยหรือเหยียนหมิงซุ่นต่างก็ไม่มีประสบการณ์ในการเลี้ยงเด็กมาก่อน ตอนเพิ่งเข้าสู่ห้วงนิทราก็ยังแอบกังวลใจอยู่บ้างกลัวว่าจะนอนทับเสี่ยวเป่าเข้า แต่เมื่อผล็อยหลับไปก็พลันลืมเลือน มีหรือที่จะจำได้ว่าเจ้าตัวแสบอยู่ในที่นอนด้วย

เมื่อก่อนเสี่ยวเป่านอนกับอู่เยวี่ยมาตลอด อู่เยวี่ยไม่ใช่แม่ที่ดีสักเท่าไรนัก แถมยิ่งกว่านั้นยังไร้ความอดทนด้วย พอวางเสี่ยวเป่าลงบนเตียงตัวเองก็นอนของตัวเองไป ลูกจะหิวหรือไม่ ห่มผ้าดีหรือไม่อู่เยวี่ยไม่เคยสนใจด้วยซ้ำ แต่ไหนแต่ไรมาเธอนอนยิงยาวยันสว่างเลย

ดังนั้นเสี่ยวเป่าจึงนอนหลับอย่างว่าง่าย บางทีอาจเป็นเพราะเขารู้มาตลอดว่าอาละวาดไปก็ไร้ประโยชน์ โวยวายไปก็ไม่ได้รับความสงสารจากผู้เป็นแม่ ดังนั้นจึงไม่คิดที่จะร้องไห้โวยวายอีก เงียบเสียจนลืมการมีตัวตนของเขาไปเลย

เจ้าตัวเล็กนอนอยู่ตรงกลางระหว่างเหมยเหมยกับเหยียนหมิงซุ่น เขารู้สึกถึงความแปลกใหม่และไร้ซึ่งความง่วงเหงาหาวนอน เจ้าตัวเล็กเปิดตาอันกลมโตขึ้น มองซ้ายทีขวาที เพียงแต่ไม่เห็นอะไรเลย

ราวกับว่ารู้สึกเบื่อจึงหันมาดูดนิ้วตัวเองเล่นเสียงดังจ๊วบจ๊าบ

ตอนแรกเหมยเหมยตบก้นให้เสี่ยวเป่าไปด้วย แต่เธอเองก็ง่วง ตบไปตบมาก็กล่อมตัวเองจนหลับไปเสียอย่างนั้น

เหยียนหมิงซุ่นเองก็ไม่ได้มีความอดทนขนาดนั้นเช่นกัน  คิดเรื่องอะไรไปสักพักก็ผล็อยหลับไป

เสี่ยวเป่าดูดมือไปได้สักพักก็เบื่อหน่าย อ้าปากหาวแล้วก็ผล็อยหลับไป เพียงแต่เจ้าตัวแสบยังไงก็คือเด็กตัวแสบ เพราะไม่ว่าจะตื่นหรือหลับก็ไม่มีช่วงเวลาที่สงบนิ่งได้

คุณลักษณะของเจ้าเด็กแสบก็คือการกลิ้งกลอกหมุนตัวไปมา…

เสี่ยวเป่าที่อยู่ในห้วงฝันกลิ้งไปกลิ้งมา จากนั้นก็กลิ้งเข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่มอย่างไม่รู้ตัว

ซ้ำยิ่งกลิ้งก็ยิ่งลึกเข้าข้างในไปเรื่อย ๆอีก…

ทางด้านเหมยเหมยและเขาต่างก็หลับใหลฝันหวาน ส่วนเฮ่อเหลียนเช่อพอกลับมาถึงบ้านก็นอนไม่หลับอีก เอาแต่เป็นกังวลว่าเหยียนหมิงซุ่นจะทารุณน้องชายของเขาไหม?

เหมยซูหานง่วงจนทนไม่ไหว ครั้นเห็นเฮ่อเหลียนเช่อเดินวกไปวนมาในห้องราวกับคนบ้าก็เหนื่อยหน่ายที่จะให้ความสนใจ จึงปลีกตัวไปนอนตามลำพัง

ตีห้ายามเช้าตรู่ท้องฟ้าเพิ่งเปลี่ยนเป็นสีขาว เฮ่อเหลียนเช่อก็ทนไม่ไหวจึงโทรหาเหยียนหมิงซุ่นราวกับเร่งเอาชีวิต

วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ เหยียนหมิงซุ่นหมายจะนอนกับภรรยาให้นานหน่อยจึงไม่คิดที่จะออกไปวิ่ง ออกกำลังกายในห้องฟิสเนสของที่บ้านก็พอ ดังนั้นจึงไม่ได้ตื่นเช้าเหมือนทุกที

จังหวะที่เฮ่อเหลียนเช่อโทรเข้ามา เหยียนหมิงซุ่นและเหมยเหมยยังคงอยู่ในห้วงฝัน ซึ่งทั้งคู่ต่างก็นอนหลับฝันหวานอยู่

เหยียนหมิงซุ่นฝันเห็นลูกหมาน่ารักตัวหนึ่งนอนหมอบอยู่ใต้เท้าเขา มันเลียฝ่าเท้าของเขาจนรู้สึกสบายทำเอาเขาไม่อยากตื่นจากฝันนั้นเลย

แต่เสียงโทรศัพท์ที่น่ารำคาญแผดเสียงดังขึ้น ทันทีที่เหยียนหมิงซุ่นได้ยินว่าเป็นเสียงของเฮ่อเหลียนเช่อก็นึกอยากจะบีบคอไอ้บ้านั่นให้ตายผ่านสายโทรศัพท์เหลือเกิน

“เหยียนหมิงซุ่น เสี่ยวเป่าของฉันนอนหลับสบายดีไหม? แกไม่ได้ปล่อยให้เขาหิวใช่ไหม?” เฮ่อเหลียนเช่อตะเบ็งเสียงดัง

“แกรีบมาอุ้มกลับไปเลยนะ โทรมาแต่เช้าแบบนี้ สมองเพี้ยนแล้วหรือไง!”

เหยียนหมิงซุ่นกลัวจะเสียงดังจนทำให้เหมยเหมยตื่นจึงลดเสียงพูดลง ทั้งยังโมโหในหลาย ๆเรื่อง

เฮ่อเหลียนเช่อกลับไม่มีเหตุผลอะไร แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่ใช่คนที่มีเหตุผลอยู่แล้ว ต่อให้รู้สึกละอายใจแต่เสียงพูดก็ยังคงเหมือนเดิม

“พระอาทิตย์ส่องถึงก้นแล้ว นอนบ้าอะไรกันอีก แกให้เสี่ยวเป่ามารับสายหน่อยสิ ฉันจะพูดกับเขาสักหน่อย”

เหยียนหมิงซุ่นยิ้มเยาะ ไอ้นี่มันบ้าไปแล้วแน่นอน!

“เฮ่อเหลียนเช่อแกนี่น้ำเข้าสมองจริง ๆใช่ไหม เสี่ยวเป่าเป็นแค่เด็กสามเดือน แกจะคุยอะไรกับเขาฮะ?” เหยียนหมิงซุ่นปวดศีรษะแทบระเบิด ตอนนั้นไม่น่าเออออพาตัวปัญหานี่เข้าบ้านตามเหมยเหมยเลย

โทรศัพท์แค่สายเดียวก็ทำเอาเหยียนหมิงซุ่นตื่นเต็มตา เขามองหาร่องรอยของเสี่ยวเป่าตามสัญชาตญาณ เขาตั้งใจว่าจะตบก้นเจ้าตัวแสบสักสองสามที ใครใช้ให้พี่ใหญ่ของเขาพูดจาไม่รู้เรื่องจนรบกวนการนอนของคนอื่นในยามเช้ากันล่ะ

เพียงแต่หาไปรอบหนึ่งก็ไม่เจอเจ้าตัวแสบ ตรงที่นอนของเขาก็ว่างเปล่า เหลือเพียงภรรยาของเขาเท่านั้น

ไปไหนแล้วล่ะ?

…………………………………………………………

ตอนที่ 2042 เสี่ยวเป่าจอมซื่อบื้อ

เหยียนหมิงซุ่นใจเต้นไม่เป็นระส่ำ มองหาอีกรอบก็ยังหาเสี่ยวเป่าไม่เจออยู่ดี

เฮ่อเหลียนเช่อตะเบ็งเสียงผ่านปลายสายโทรศัพท์มาว่าอีกเดี๋ยวจะเข้ามาหาเสี่ยวเป่า เหยียนหมิงซุ่นไม่สนใจเขาอีกต่อไป ใจหล่นวูบไปอยู่ตาตุ่ม มีคนลอบเข้าบ้านเขาตอนดึกดื่นแล้วอุ้มเสี่ยวเป่าไปหรือ?

ในเมืองหลวงยังมีคนที่เก่งกว่าเขาอีกหรือ?

เหยียนหมิงซุ่นเป็นห่วงเสี่ยวเป่ามาก แต่เขากังวลเรื่องความปลอดภัยในบ้านมากกว่า หากมีคนแบบนี้อยู่จริง ถึงขนาดหยิบจับข้าวของของเขาไปโดยที่เขาไม่รู้ตัวและตรวจสอบไม่ได้ คน ๆนี้ต้องเป็นศัตรูที่เก่งกาจที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมาแน่นอน

“เหยียนหมิงซุ่น ตอนนี้ฉันกำลังจะออกไปแล้วนะ อีกสิบนาทีจะถึงบ้านแก” เฮ่อเหลียนเช่อตะโกน

“ซื้ออาหารเช้ามาด้วย ซาลาเปาปูกับน้ำเต้าหู้ที่ภัตตาคารเฟิ่งหลาย เอามาเยอะ ๆหน่อย”

เหยียนหมิงซุ่นหาอีกรอบก็ยังหาเสี่ยวเป่าไม่เจอจึงรู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาจริง ๆเลยอยากจะยื้อเวลาเฮ่อเหลียนเช่อไว้ ภัตตาคารเฟิ่งหลายค่อนข้างไกลจากบ้านเขา ซ้ำถนนก็แคบ รถติดอยู่บ่อยครั้ง หากเฮ่อเหลียนเช่อไปซื้ออาหารเช้าที่นั่น ต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งชั่วโมง

“บรรพบุรุษแก…” เฮ่อเหลียนเช่อที่กำลังจะทักทายบรรพบุรุษทั้งสิบแปดชั่วคนของเขา แต่พอนึกถึงน้องชายตนที่อยู่ในกำมือของเหยียนหมิงซุ่นจึงรีบแก้ต่างทันทีและกัดฟันรับปาก

“ได้ ฉันจะไปซื้อข้าวเช้ามาให้เดี๋ยวนี้แหละ…”

กินให้สำลักตายไปเลยไอ้คนสารเลว!

เขาเป็นถึงคุณชายเช่อ แต่ตอนนี้กลับถูกเหยียนหมิงซุ่นแกล้งเพราะเจ้าตัวแสบนั่น มันน่าโมโหชะมัดเลย

เหยียนหมิงซุ่นกดตัดสายทิ้งอย่างผู้ชนะ ฉับพลันก็รู้สึกว่าให้เสี่ยวเป่าอยู่ที่บ้านเขาก็ไม่เลวนัก ต่อไปนี้ก็ให้เฮ่อเหลียนเช่อเป็นคนส่งอาหารเช้า โดยตั้งกฎว่าห้ามเลยเวลาเจ็ดโมงเช้าสายแม้แต่นาทีเดียวก็ไม่ได้

แล้วก็อาหารมื้อค่ำห้ามเกินเวลาหนึ่งทุ่มตรง!

ความชั่วร้ายในใจของเหยียนหมิงซุ่นปรากฏตัวขึ้นมาแล้ว คิดว่าต่อจากนี้ไปจะทำเช่นนั้น แม้ว่าจะทำอะไรเฮ่อเหลียนเช่อไม่ได้แต่แค่ปั่นหัวเขาได้ก็พอใจแล้ว

แต่ตอนนี้ต้องหาเสี่ยวเป่าให้เจอก่อน เจ้าตัวแสบนั่นหายไปไหนกันนะ!

เขารู้สึกร้อนผ่าวที่อุ้งเท้าเหมือนลูกหมากำลังเลียอยู่ เหยียนหมิงซุ่นรู้สึกเหมือนยังไม่ตื่นจากฝัน หรือว่าเมื่อกี้เขาฝันถึงเฮ่อเหลียนเช่อ?

จะเป็นไปได้อย่างไรกัน?

การเลียเท้านั้นเกินจริงมาก เหยียนหมิงซุ่นสงบลงมาอย่างรวดเร็ว ร่างกายของเขาร้องเตือนให้ยกผ้าห่มขึ้นดูว่าตกลงแล้วมีตัวอะไรขึ้นมาก่อกวนบนเตียงเขากันแน่!

ปีศาจปรากฏกายแล้ว!

ในที่สุดก็ได้เห็นปีศาจที่กำลังก่อกวนเขา เหยียนหมิงซุ่นสีหน้าตกตะลึง

หาอยู่ตั้งนานจนเกือบออกคำสั่งให้พวกลูกน้องออกตามหาเด็กชายเสี่ยวเป่าทั่วเมืองแล้วเชียว แต่ที่ไหนได้กลับนอนสงบนิ่งอยู่ตรงปลายเตียง ดวงตาดำขลับ สองมือเล็ก ๆนั่นคว้าอุ้งเท้าใหญ่ของเหยียนหมิงซุ่นไว้และดูดอยู่อย่างนั้น น้ำลายไหลยืดซึมออกเป็นวงกว้างบนผ้าปูเตียง

นิ้วหัวแม้เท้าของเหยียนหมิงซุ่นเปลี่ยนเป็นสีขาว คาดว่าผิวหนังที่ตายไปแล้วคงถูกเสี่ยวเป่าดูดจนเกลี้ยง

เสี่ยวเป่าเอียงคอราวกับรับรู้ได้ว่าเหยียนหมิงซุ่นตื่นแล้ว สุดท้ายจึงยอมปล่อยอุ้งเท้าใหญ่ของเขา โบกมือปัดป่ายไปมาส่งเสียงเรียกเขาไม่กี่ครั้ง ฮัมเสียงเหมือนกับลูกแมว

เหยียนหมิงซุ่นใจหายอย่างบอกไม่ถูก

คงไม่ใช่เพราะเขาถีบเสี่ยวเป่าไปอยู่ปลายเตียงหรอกนะ?

แถมยังเอาเท้าของตัวเองเป็นอาหารเช้าให้เสี่ยวเป่าอีก มันเกินไปหน่อยแฮะ…

เรื่องนี้จะให้เฮ่อเหลียนเช่อรู้ไม่ได้ ไม่งั้นไอ้บ้านั่นต้องอาละวาดแน่!

เหมยเหมยตื่นเพราะหนาวขึ้นมากะทันหัน เธอยื่นมือไปคลำพื้นที่ข้างกายตามสัญชาตญาณ แต่พอสัมผัสไม่โดนก้อนเนื้อนุ่มนิ่มก็พลันดีดตัวขึ้นมาอย่างตื่นตระหนก “พี่คะ เสี่ยวเป่าหายไป!”

เธอลืมตาขึ้นมากลับเห็นเหยียนหมิงซุ่นและเสี่ยวเป่า คนหนึ่งอยู่หัวเตียงอีกคนอยู่ปลายเตียง ตาโตจ้องตาเล็กพลันรู้สึกมีความสุขอย่างไม่รู้สาเหตุ

“เสี่ยวเป่าไปอยู่ตรงนั้นได้อย่างไร? ฉันเป็นคนถีบไปหรือเปล่า?” เหมยเหมยรู้สึกผิดมาก เธอไม่ได้หลับสนิทเลยสักนิด ไม่แน่ว่าเธออาจจะไม่ได้ระวังจนเตะเสี่ยวเป่าเป็นลูกบอลกลิ้งไปอยู่ปลายเตียงก็ได้

…………………………………………………….