ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2047 วกกลับมาลอบฆ่าศัตรูอย่างเหนือคาด + ตอนที่ 2048 จำเป็นต้องถอนพิษ

ตอนที่ 2047 วกกลับมาลอบฆ่าศัตรูอย่างเหนือคาด

เฮ่อเหลียนเช่อไม่พอใจเป็นอย่างมาก คนอื่นด่าว่าเขาใจดำอำมหิตตัดญาติขาดมิตรเขายังไม่สะทกสะท้านอะไรเลย อย่างไรเสียเขาก็เป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว แต่หากบอกว่าเขาดูแลเสี่ยวเป่าไม่ดีคงไม่อยากตายดีใช่ไหม!

ขอพูดตามสัตย์จริงเลยว่าเขานั้นดูแลเสี่ยวเป่าเป็นอย่างดี  แม้แต่หนิงเฉินเซวียนที่เห็นยังรู้สึกหึงหวงด้วยซ้ำ!

เขามอบทุกสิ่งที่ดีที่สุดแก่เสี่ยวเป่า ขอแค่เสี่ยวเป่าต้องการ นอกจากดวงดาวและพระจันทร์เขาก็จะหามาให้ทุกอย่าง!

แต่จ้าวเหมยพูดว่าเสี่ยวเป่าไม่ได้อ้วนไปกว่าเด็กทารกของบ้านอื่นเลยมันก็ถูก เสี่ยวเป่าผอมไปหน่อย แต่นั่นไม่ใช่เพราะเสี่ยวเป่ามักงอแงโวยวายหรอกเหรอ พองอแงทีก็จะชักที ถ้าอ้วนได้สิแปลก!

“เสี่ยวเป่าผอมไปหน่อยแต่ร่างกายแข็งแรงดี” เฮ่อเหลียนเช่อพูด

เหมยเหมยหัวเราะเยาะ เบิกตาให้กว้างก่อนจะพูดจาซี้ซั้วทีเถอะ

“นายดูจากตรงไหนเหรอว่าเสี่ยวเป่าแข็งแรง เด็กที่แข็งแรงจะผอมขนาดนี้ได้อย่างไร? ฉันได้ยินมาว่าภรรยาของนายต้องการลดน้ำหนักเลยกินแต่ผักต้มและสลัดผลไม้ทุกวัน งดเนื้อสัตว์และอาหารจานหลัก แบบนี้น้ำนมที่ผลิตออกมาจะมีสารอาหารอยู่ได้อย่างไร ไม่แปลกเลยที่เสี่ยวเป่าจะผอมลงเรื่อย ๆแบบนี้!”

เฮ่อเหลียนเช่อมองเหมยเหมยอย่างสงสัย “เธอไปฟังใครพล่ามมา? ทุกวันนี้แม่ของเสี่ยวเป่าจะได้รับการดูแลจากนักโภชนาการพิเศษทุก ๆสามมื้อ เป็นมื้อที่ดีที่สุดต่อน้ำนม แล้วจะไม่มีสารอาหารได้อย่างไร?”

เหยียนหมิงซุ่นมองราวกับเขาเป็นคนโง่ ประชดออกไปว่า “มีหรือไม่มีสารอาหารแกดูเองไม่ได้หรือไง? เอาเถอะ รีบพาลูกของแกออกไปได้แล้ว”

ตอนนี้เขาเพิ่งรู้ว่าเฮ่อเหลียนเช่อที่เขาถือว่าเป็นศัตรู จริง ๆแล้วไม่ค่อยฉลาดนัก เมื่อก่อนเขาประเมินความสามารถของเจ้าบ้านั่นสูงเกินไปหน่อย!

เฮ่อเหลียนเช่อไม่ได้โง่จริง ๆหรอก เขาแค่คิดว่าเสือถึงร้ายกาจก็ไม่กินลูกตัวเอง[1] ต่อให้อู่เยวี่ยจะร้ายกาจแค่ไหนก็ไม่มีทางทำร้ายเสี่ยวเป่าจนไม่ยอมให้เสี่ยวเป่ากินนม

นอกจากนี้อู่เยวี่ยและหมอเกาสมรู้ร่วมคิดกันกันหลอกเขา ด้วยความที่เฮ่อเหลียนเช่อไม่มีประสบการณ์ในการเลี้ยงลูกจึงถูกหลอกได้ง่าย แต่ตอนนี้ได้รับการเตือนจากเหยียนหมิงซุ่นและเหมยเหมย อีกทั้งได้เห็นสภาพเสี่ยวเป่าที่ทั้งดำทั้งผอม เฮ่อเหลียนเช่อจึงเกิดความสงสัยขึ้น

เขาอุ้มเสี่ยวเป่ากลับบ้าน อู่เยวี่ยยังไม่หายดี ร่างกายยังคงอ่อนแอมาก พอเธอเห็นเสี่ยวเป่าก็นึกโล่งใจไร้ซึ่งความกังวลใด ๆแล้ว

“ดูแลเสี่ยวเป่าให้ดี ค่ำ ๆฉันจะกลับมาหาเสี่ยวเป่า”

เฮ่อเหลียนเช่อไม่พูดอะไรอีก สายตาจับจ้องอู่เยวี่ยอย่างมีเลศนัย แถมยังจงใจเน้นย้ำคำว่าค่ำ ๆอีกด้วย

อู่เยวี่ยไม่ได้คิดอะไรมากเพราะเมื่อก่อนเฮ่อเหลียนเช่อก็มักจะมาหาเสี่ยวเป่าช่วงค่ำ ๆ หลังจากเฮ่อเหลียนเช่อจากไป อู่เยวี่ยถึงได้โล่งใจ ใบหน้าที่แสนอบอุ่นและรักใคร่นั้นหายไป มองเสี่ยวเป่าที่สลบอยู่ตรงนั้นด้วยสายตารังเกียจ จากนั้นก็วางลงบนเตียงอย่างไม่แยแส ซ้ำยังไม่ห่มผ้าให้เสี่ยวเป่าด้วย แล้วก็กลับไปนอนในส่วนของตัวเองเช่นเดิม

เสี่ยวเป่านอนโดดเดี่ยวอยู่ตรงขอบเตียง ดูแล้วช่างไร้ที่พักพิง

เฮ่อเหลียนเช่อกลับไม่ได้ไปไหนไกล เพียงไม่นานก็วกกลับมาใหม่และแอบดูอยู่ตรงมุมลับตาคน ด้วยฝีมือของเขาแล้ว สามารถซ่อนตัวจากยามเฝ้าบ้านได้อย่างง่ายดาย

สีหน้ากลับกลอกไร้เยื่อใยของอู่เยวี่ยล้วนอยู่ในสายตาของเขา ฉับพลันไฟโทสะก็ปะทุขึ้นมาทันที

ยัยคนสารเลว กล้าทำร้ายน้องชายเขางั้นเหรอ?

เขาพุ่งพรวดเข้าไปโดยไม่แม้แต่จะคิด จากนั้นลากตัวอู่เยวี่ยที่อยู่บนเตียงเหวี่ยงลงพื้นพร้อมกับเตะซ้ำสองครั้งอย่างแรง จากนั้นจึงห่มผ้าห่มให้กับเสี่ยวเป่า

อู่เยวี่ยปวดระบมจนแทบสิ้นลมหายใจ เบื้องหน้ามืดมน ไม่รับรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น

“คนสารเลว!”

เฮ่อเหลียนเช่อกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น อู่เยวี่ยตัวสะดุ้งเฮือก ใจพลันตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม ไม่คิดเลยว่าเฮ่อเหลียนเช่อจะวกกลับมาลอบฆ่าศัตรูแบบนี้!

“คุณชายเช่อ ฉันแค่รู้สึกไม่สบายตัว คุณอย่าเข้าใจผิดนะ…ฉัน…”

เฮ่อเหลียนเช่อไม่อยากฟัง ใครสนกันว่าเธอจะไม่สบายตัวหรือว่าด้วยเหตุผลอะไร แต่กล้าทำไม่ดีกับน้องชายของเขาก็คือโทษประหาร!

……………………………………………………………

ตอนที่ 2048 จำเป็นต้องถอนพิษ

เฮ่อเหลียนเช่อดวงตาแดงก่ำ ไฟโทสะแผดเผาสติสัมปชัญญะของเขาจนมอดไหม้ อีกทั้งเขาเป็นคนมีอารมณ์แปรปรวนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แถมยังโมโหง่าย การที่อู่เยวี่ยดูแลเสี่ยวเป่าไม่ดีก็เหมือนจุดไฟโทสะในใจเขา ภูเขาไฟจึงปะทุขึ้นมาฉับพลัน พอได้ปะทุออกมาแล้วก็มิอาจเก็บกลับไปได้อีก

“รนหาที่ตายนักนะ…นางชั่ว!”

เฮ่อเหลียนเช่อเตะเข้าที่ท้องและศีรษะของอู่เยวี่ยซ้ำอยู่หลายครั้ง เพราะอู่เยวี่ยร่างกายอ่อนแอจึงหลบไม่ได้ แต่ต่อให้เธอจะหลบได้ก็คงไม่กล้าจะต่อต้าน

“คุณชายเช่อ…ฉันผิดไปแล้ว ขอร้องช่วยไว้ชีวิตฉันด้วยเถอะ…ขอร้องล่ะ…ฉันยังต้องดูแลเสี่ยวเป่าอีกนะ!”

อู่เยวี่ยหน้าบวมจมูกเขียวช้ำ กลิ่นคาวเลือดติดอยู่ในลำคอ เฮ่อเหลียนเช่อมีพละกำลังมากมาตั้งแต่เกิด ต่อให้ฝ่าเท้าเดียวของเขาจะไม่ได้ออกแรงจนสุดแต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะทนได้เลย

หากปล่อยให้เขาเตะต่อไปเรื่อย ๆ อู่เยวี่ยรู้ดีว่าเธอไม่มีทางรอดแน่ เธอจะต้องช่วยเหลือตัวเองก่อน!

เสี่ยวเป่าคือยันป้องกันตัวที่ดีที่สุดของเธอ!

และเป็นจริงอย่างที่คาด…

พอเฮ่อเหลียนเช่อได้ยินชื่อเสี่ยวเป่าก็ลดแรงลงทันที แววตาดุร้ายน่ากลัวจนอู่เยวี่ยไม่กล้าสบตาเขา เธอจึงรีบงุดหน้าลงแต่กลับแอบลำพองใจเหลือเกิน

แค่มีลูกชายอย่างเสี่ยวเป่าอยู่ เธอก็จะกลายเป็นราชินีที่อยู่เหนือผู้คนนับหมื่น!

แม้แต่เฮ่อเหลียนเช่อและเหยียนหมิงซุ่นก็ยังต้องยอมกราบแทบเท้าเธอ!

“อย่าให้ฉันเห็นว่าแกทำไม่ดีกับเสี่ยวเป่าอีกนะ แกรู้วิธีการของฉันดี…อย่าคิดว่ามีแค่แกคนเดียวที่ดูแลเสี่ยวเป่าได้!”

เฮ่อเหลียนเช่อยกเท้ากลับด้วยความอัดอั้นใจ สบถคำหยาบออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ อู่เยวี่ยกลับไม่ใส่ใจนักเพราะบนโลกนี้นอกจากเธอแล้วจะมีใครดูแลเสี่ยวเป่าได้อีก!

หึ!

คิดว่าเธออยู่ที่อเมริกามาหลายปีอย่างสูญเปล่าหรือไง?

ยาพิษที่เธอคิดค้นขึ้นมาแม้แต่เจ้าหน้าที่ CIA ก็ไม่สามารถถอนพิษได้ เสี่ยวเป่าถูกกำหนดไว้ให้เป็นเครื่องรับใช้ของอู่เยวี่ยอย่างเธอ!

หลังจากที่เสี่ยวเป่าจากไปเหมยเหมยก็รู้สึกใจโหวงและไม่มีอารมณ์นอนอีกต่อไป

“พี่คะ ฉิวฉิวบอกว่าเสี่ยวเป่าโดนวางยาพิษที่ร้ายแรงมาก ถ้าไม่ได้รับการถอนพิษ เสี่ยวเป่าจะมีชีวิตรอดไม่เกินสามขวบ” เหมยเหมยทำหน้าอมทุกข์ เธอไม่อยากให้เกิดเรื่องกับเสี่ยวเป่าเลยสักนิด เสี่ยวเป่าน่ารักขนาดนี้แต่กลับมีชีวิตอยู่ถึงแค่สามขวบ แค่คิดก็ปวดใจเหลือเกินแล้ว

เหยียนหมิงซุ่นเองก็รู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะไม่ชอบเจ้าเด็กตัวแสบนั่นเลยสักนิดแต่โลกของผู้ใหญ่ไม่เกี่ยวกับเด็กเล็กอย่างเขา และไม่ควรให้เสี่ยวเป่ามาแบกรับบาปกรรมครั้งนี้ด้วย

“ฉิวฉิวมีวิธีถอนพิษไหม? ช่างเถอะ คิดเสียว่าพี่ไม่ได้ถามแล้วกัน” เหยียนหมิงซุ่นเพิ่งจะหลุดปากถามไปก็รู้คำตอบในทันที ถ้าฉิวฉิวถอนพิษได้ เช่นนั้นพิษหักสวาทบนตัวเขาก็คงไม่ยุ่งยากขนาดนี้

ฉิวฉิวที่เป่าตัวจนแห้งแล้วเดินออกมา พอได้ยินคำพูดของเหยียนหมิงซุ่นก็จ้องเขาตาเขม็งอย่างไม่พอใจ แล้วมุดขึ้นโต๊ะหนีไปกินช็อกโกแลต

กลิ่นฉี่ของเจ้าเด็กทารกนั่นฉุนมากเลยต้องกินช็อกโกแลตเพื่อล้างปากสักหน่อย

เหมยเหมยถอนหายใจยาวอย่างหนักใจ

เหยียนหมิงซุ่นปลอบใจเธอ “ไม่ต้องกังวลไปหรอก พี่จะลองให้ห้องปฏิบัติการวิเคราะห์ดูว่าเสี่ยวเป่าโดนยาพิษอะไร บางทีอาจจะมีวิธีก็ได้”

ผ้าปูเตียงที่เสี่ยวเป่าฉี่ราดใส่ตอนเช้า เหยียนหมิงซุ่นให้ป้าฟางเก็บไว้ อีกสักพักจะให้ลุงเหลาเอาไปส่งให้ห้องปฏิบัติการวิเคราะห์ผล เขาคิดว่าคงไม่ยากเท่ากับพิษหักสวาทที่เขาโดนอยู่แน่นอน ต้องมีวิธีแก้พิษแน่ ๆ

“ค่ะ เสี่ยวเป่าต้องไม่เป็นอะไร”

เหมยเหมยพยักหน้ารับและเริ่มมีความมั่นใจมากขึ้น การแพทย์สมัยนี้ก้าวไกล ดังนั้นจะต้องรักษาเสี่ยวเป่าให้หายได้แน่นอน

อู่เยวี่ยนอนพักอยู่บนเตียงมาครึ่งค่อนวัน ลงจากเตียงมาทานอาหารด้วยสภาพคนป่วย แม้จะต้องลดน้ำหนักแต่ก็ต้องกินให้ครบสามมื้อ ไม่งั้นน้ำนมคงเหือดแห้งแน่

ถ้าหากไม่มีน้ำนมเธอก็จะควบคุมเสี่ยวเป่าได้ลำบาก

หมอเกาถือจานขนาดใหญ่ที่มีอาหารหลากสีสันเข้ามา มีทั้งสีแดง สีเขียว สีเหลือง…

มะเขือเทศ แตงกวา ผักต้ม และเค้กข้าวโพดครึ่งก้อนเล็กซึ่งล้วนแต่เป็นอาหารที่มีแคลอรีต่ำ ไม่เพียงพอต่อความต้องการของมารดาที่ต้องให้นมบุตรเลยด้วยซ้ำ

……………………………………………………………….

[1] คนเราไม่ว่าเหี้ยมโหดแค่ไหนก็ไม่คิดจะทำร้ายลูกของตนเอง