ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2051 เกลียดใครอาจจะไม่ได้เกลียดทุกอย่างของคนนั้น + ตอนที่ 2052 วันละห้ามื้อ

ตอนที่ 2051 เกลียดใครอาจจะไม่ได้เกลียดทุกอย่างของคนนั้น

“อู่เยวี่ยถูกกักบริเวณแล้ว”

หลังจากเสี่ยวเป่าถูกเฮ่อเหลียนเช่อพากลับไป ตกดึกเหยียนหมิงซุ่นกลับมาก็บอกเหมยเหมยเช่นนี้

เหมยเหมยตกใจแต่ก็พลันเปลี่ยนเป็นความดีใจในไม่ช้า “เฮ่อเหลียนเช่อจับได้ว่าอู่เยวี่ยวางยาพิษแล้วใช่ไหม?”

เหยียนหมิงซุ่นส่ายศีรษะ “เปล่า แต่จะว่าไปแล้วก็เกี่ยวกับเธอเหมือนกัน เช้านี้เธอบอกว่าอู่เยวี่ยทานแต่สลัดผลไม้กับผักเพื่อลดความอ้วนไม่ใช่เหรอ? เฮ่อเหลียนเช่อไม่ได้โง่มากขนาดนั้นเลยคอยสังเกตอยู่บ้าง เขารีบกลับบ้านให้ทันตอนอู่เยวี่ยทานมื้อเที่ยงก่อนจะจับได้คาหนังคาเขา”

พอเหมยเหมยได้ยินว่าไม่ใช่เรื่องที่ถูกจับได้ว่าวางยาพิษใส่เสี่ยวเป่าก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยแต่ก็ยังดีใจอยู่บ้าง อย่างน้อยหลังจากนี้เสี่ยวเป่าจะได้ทานของที่ดีกว่านี้ เห็นเจ้าตัวเล็กตัวผอมซูบก็ทำเอาคนมองรู้สึกปวดใจจริง ๆ

“ผลทดสอบของห้องปฏิบัติการออกมาหรือยัง?” เหมยเหมยถามด้วยความสนใจ

หลังมื้อเช้าเหยียนหมิงซุ่นก็เอาผ้าปูเตียงที่เสี่ยวเป่าฉี่ราดใส่ไปห้องปฏิบัติการ ไม่รู้ว่าจะได้ผลวิเคราะห์อะไรออกมาบ้าง

สีหน้าเหยียนหมิงซุ่นเริ่มจริงจังแต่ยังไม่ทันเอ่ยปากเหมยเหมยก็ใจหล่นตุบรีบถามเสียงสูง “อู่เยวี่ยวางยาพิษจริง ๆ ใช่ไหม? ยาพิษชนิดไหน? แก้ยากหรือเปล่า?”

อารมณ์ของเธอเริ่มแปรปรวนแล้วโพล่งถามติดต่อกันหลายคำถาม ขาดก็แต่อู่เยวี่ยไม่ได้อยู่ต่อหน้าเธอ ไม่อย่างนั้นเธอจะบีบคอนังแพศยานี้ให้ตายเสีย

สัตว์เดรัจฉานยังไม่ทำร้ายลูกตัวเองเลย แต่นังแพศยานี้มันยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานเสียอีก

เธอน่าจะคิดได้แต่แรกแล้ว ชาติที่แล้วอู่เยวี่ยใจเหี้ยมกับเธอขนาดนี้ ชาตินี้แม้แต่เหอปี้อวิ๋นยังทำได้ลงคอ คนแบบนี้มันไร้หัวใจตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ยิ่งกว่านั้นคือความเป็นมนุษย์ล่ะ?

เหยียนหมิงซุ่นลูบเธอเบา ๆเอ่ยปลอบด้วยเสียงอ่อนโยน “อย่าโกรธขนาดนั้นเลย อู่เยวี่ยใช้ยากับเสี่ยวเป่าก็จริง เราเดาไม่ผิด แต่เป็นสารเสพติดชนิดหนึ่งที่ยังตรวจจับไม่ได้ แต่ปริมาณน้อยมาก ตอนนี้ยังไม่เป็นอันตรายต่อชีวิตเสี่ยวเป่า”

“งั้นก็รีบถอนพิษให้เสี่ยวเป่าสิจะรออะไรอยู่ล่ะ เราบอกเจ้าโง่เฮ่อเหลียนเช่อตอนนี้เลย” เหมยเหมยว่าแล้วก็จะเดินไปที่โทรศัพท์แต่ถูกเหยียนหมิงซุ่นห้ามเอาไว้

“ไม่ต้องรอเราบอกหรอก ผลวิจัยของฝั่งเหมยซูหานก็น่าจะได้แล้ว ตอนนี้เขาน่าจะไปบอกเฮ่อเหลียนเช่อแล้วล่ะ”

เหมยเหมยสีหน้าลนลานคว้ามือเหยียนหมิงซุ่นเอาไว้พลางถามด้วยความกังวลใจ “ยาพิษของเสี่ยวเป่าถอนพิษได้ไหม? ยากมากใช่ไหม?”

หากยาพิษในตัวเสี่ยวเป่าถอนง่ายจริง ๆละก็เหยียนหมิงซุ่นน่าจะบอกตั้งนานแล้ว แต่กระทั่งตอนนี้เหยียนหมิงซุ่นกลับไม่เคยเอ่ยถึงยาพิษในตัวเสี่ยวเป่าเลยสักคำเดียว บ่งบอกว่ายาพิษในตัวเสี่ยวเป่านั้นยากจะรับมือไหว

เหยียนหมิงซุ่นสงสัยเหลือเกินว่าทำไมภรรยาตัวเองถึงเป็นห่วงเป็นใยเสี่ยวเป่าขนาดนี้ ทั้งที่เพิ่งเคยเจอกันสองสามครั้ง ต่อให้เสี่ยวเป่าจะน่ารักน่าชังขนาดไหนก็คงไม่ถึงขั้นประทับไว้ส่วนลึกของหัวใจขนาดนั้นหรือเปล่า

“เหมยเหมย ทำไมเธอถึงห่วงเสี่ยวเป่าขนาดนี้ เขาเป็นลูกชายของอู่เยวี่ยนะ”

คำโบราณกล่าวไว้ว่า เวลารักใครก็จะรักทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขา เกลียดเขาก็จะเกลียดทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขา หากยึดตามหลักนี้เหมยเหมยน่าจะเกลียดลูกชายอู่เยวี่ยสิถึงจะถูก แต่ท่าทีตอนนี้กลับสร้างความประหลาดใจแก่เขานัก

เหมยเหมยใจเต้นตึกตัก เธอก็ไม่รู้ว่าควรตอบกลับอย่างไรดี เพราะแม้แต่เธอก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมเธอถึงชอบเสี่ยวเป่ามากขนาดนั้น?

“พี่ ฉันไม่รู้ ฉันก็แปลกใจมากเหมือนกัน แต่ฉันแค่เห็นเสี่ยวเป่าแล้วก็สงสาร อยากทำดีกับเขา ไม่อยากเห็นเขาโดนคนอื่นรังแก ส่วนพ่อแม่ของเขาเป็นใคร ฉันไม่สนใจเลยสักนิด…”

เหมยเหมยพึมพำเองซึ่งสิ่งที่เธอพูดล้วนแต่เป็นความในใจของเธอ

พอเห็นเสี่ยวเป่าเธอแทบจะไม่นึกถึงพ่อแม่เขาด้วยซ้ำ ในสายตาของเธอมีเพียงเด็กทารกคนนี้ หวังอยากให้เขามีความสุข สุขภาพแข็งแรงปลอดภัย!

เหยียนหมิงซุ่นคิดว่าน่าจะเป็นเพราะภรรยาเขาขี้ใจอ่อน เธอถึงได้เห็นใจเสี่ยวเป่าที่กำลังย่ำแย่เลยคอยพะวงอยู่อย่างนั้น แต่เด็กคนนี้น่าสงสารจริง ๆ แม้แต่เขายังทนไม่ไหวเลย

ณ บริษัทผลิตยาแห่งหนึ่งในเมืองหลวง เหมยซูหานกำผลวิจัยฉบับหนึ่งไว้แล้วเดินออกมาด้วยสีหน้ากรุ่นโกรธ ล้วงโทรศัพท์เตรียมโทรหาเฮ่อเหลียนเช่อ

…………………….

 ตอนที่ 2052 วันละห้ามื้อ

เฮ่อเหลียนเช่อจับตาดูอู่เยวี่ยทานอาหารบำรุงน้ำนมที่วางอยู่เต็มโต๊ะจนหมดเกลี้ยงโดยไม่เหลือแม้แต่น้ำซุปสักหยดเดียว อู่เยวี่ยที่เพิ่งทานผลไม้กับผักไปกว่าครึ่งจานใหญ่จนกินพื้นที่ในกระเพราะไปมากพอสมควรแล้ว จะยัดอาหารมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร หลายครั้งที่แน่นท้องเสียจนเผลอตาเหลือกไปหลายที

แต่เฮ่อเหลียนเช่อคงไม่ใส่ใจ ในเมื่อทานไม่ลงไม่เป็นไร ถ้าอย่างนั้นก็นอนยัดเข้าไป ในเมื่อเขามีลูกน้องอยู่

“คอยจับตาดูคุณนายให้ดี ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปห้ามออกจากประตูแม้แต่ก้าวเดียว และกินวันละห้ามื้อตามอาหารที่นักโภชนาการจัดไว้ให้ ต้องจับตาดูคุณนายทานให้หมด ถ้ามีใครกล้าขัดคำสั่งอีก…”

เฮ่อเหลียนเช่อปรายตามองคุณหมอเกาที่กำลังยืนตัวลีบสั่นระริกอยู่ตรงมุมกำแพงด้วยสายตาเย็นชาและอาฆาต คุณหมอเกาจะยืนไว้ได้อย่างไรอีก สองขาอ่อนเปลี้ยทรุดตัวนั่งลงบนพื้น

เขารู้ว่าครั้งนี้หนีไม่พ้นแล้ว!

อู่เยวี่ยนอนตาเหลือกอยู่บนพื้นเพราะอาหารจุกมาเกือบถึงคอหอยอยู่รอมร่อ เธอขยับตัวไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว ขอเพียงขยับตัวหน่อยกับข้าวก็พร้อมจะพุ่งออกมาทุกเมื่อ

แต่ต่อให้รู้สึกแย่อย่างไรก็ไม่เท่ากับความสิ้นหวังของเธอ!

ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?

ทั้งที่กำลังมุ่งหน้าไปสู่หนทางที่ดีมากแล้วแท้ ๆ

ทั้งที่เธอใกล้จะไต่เต้าถึงจุดสูงสุดกลายเป็นราชินีที่อยู่เหนือทุกคน!

ทุกอย่างใกล้จะมาอยู่ในเอื้อมมือแล้วแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงฟองสบู่!

เธอพลาดตรงไหนกันแน่?

ลูกน้องทั้งตระกูลหนิงเงียบเหมือนเป่าสากสีหน้าซีดเซียวและนึกเกลียดชังอู่เยวี่ยเข้ากระดูก ทุกอย่างเป็นเพราะผู้หญิงที่ไม่สงบเสงี่ยมคนนี้ถึงทำให้พวกเขาเกือบตาย

หลังจากนี้ต้องจับตาดูให้ดี วันละห้ามื้อจะพอได้อย่างไร?

คุณชายน้อยต้องการสารอาหาร ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องกินวันละหกมื้อสิ พวกเขาจะจับตาดูอู่เยวี่ยให้ดีแล้วเลี้ยงคุณชายน้อยให้อ้วนท้วนอุดมสมบูรณ์อย่างแน่นอน

เฮ่อเหลียนเช่อมองอู่เยวี่ยที่นอนราวกับปลาใกล้ตายด้วยสีหน้าสยดสยอง แค่นหัวเราะทีหนึ่งถึงหันหลังเปลี่ยนเป็นสีหน้ายิ้มใจดีเตรียมอุ้มเสี่ยวเป่าที่กำลังนอนดูดมือเล่นอยู่บนเตียง

แต่ทว่า–

เขาเพิ่งเดินถึงข้างเตียงเสี่ยวเป่าก็ขมวดคิ้วเริ่มส่งเสียงร้องงอแงอีกแล้ว หนำซ้ำยังชักอย่างรุนแรงซึ่งหนักกว่าครั้งก่อนเป็นไหน ๆ

เสี่ยวเป่าไม่ได้อาการกำเริบตั้งแต่เมื่อวานยันตอนนี้เพราะเขาทานยาวิเศษไป ฉะนั้นยาพิษในร่างกายถูกควบคุมไว้ชั่วคราวแต่ไม่ได้ถูกถอนรากถอนโคนทิ้ง

นั่นจึงทำให้ยาพิษในร่ายกายเขากำเริบอีกครั้ง และมีแต่จะรุนแรงกว่าครั้งก่อน ๆ

เฮ่อเหลียนเช่อมองร่างเล็กที่ตัวงอเป็นก้อนราวกับต้นหญ้าเล็กที่กำลังสั่นไหวภายใต้พายุที่พร้อมจะถูกถอนรากถอนโคนไปได้ทุกเมื่อด้วยความกระวนกระวายใจ

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้? รีบเรียกคุณหมอมาเร็ว!”

เฮ่อเหลียนเช่อตวาดด้วยความโกรธ ความรู้สึกไร้ที่พึ่งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนก็ทำให้เขารู้สึกโกรธเป็นทวีคูณ

เขาคิดมาตลอดว่าตัวเองทำได้ทุกอย่างนอกจากคลอดลูกไม่เป็น ต่อให้ยิงดวงอาทิตย์ลงมาก็ได้ ขอเพียงมียานอวกาศสักลำให้เขาก็พอ

แต่ตอนนี้พอได้เผชิญหน้ากับเสี่ยวเป่าที่กำลังเจ็บปวดเฮ่อเหลียนเช่อกลับทำอะไรไม่ได้ เขาถึงรู้ว่าที่แท้เขาไม่ได้ทำได้ทุกอย่าง ที่แท้แม้แต่น้องชายของเขา เขาก็ยังหาทางช่วยไม่ได้!

“คุณหมอไปตายที่ไหนกันหมดแล้ว ทำไมยังไม่มาอีก…”

เฮ่อเหลียนเช่อเห็นเสี่ยวเป่าชักรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ลมหายใจโรยรินก็โกรธจนอยากฆ่าตัวเองทิ้ง สีหน้าเริ่มบิดเบี้ยว

เหล่าลูกน้องตกใจจนตัวสั่นลอบกระแนะกระแหนในใจว่าคุณหมอก็อยู่ในห้องนี่ไงเล่า!

คุณหมอเกาที่ทรุดอยู่บนพื้นเรียกความกล้าเอ่ยขึ้น “คุณชายเช่อ ให้คุณนายป้อนนมให้เสี่ยวเป่าครับ”

เฮ่อเหลียนเช่อรีบอุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นมาเดินพุ่งตัวไปตรงหน้าอู่เยวี่ยแล้วกระชากเปิดเสื้ออู่เยวี่ยออกอย่างแรงจนเผยเต้านมต่อหน้าลูกน้องทั้งอย่างนั้น อู่เยวี่ยรู้สึกอับอายปนโกรธแต่เธอกลับขัดขืนไม่ได้ เธอรู้สึกว่าตนเหมือนสุนัขตัวเมียที่แสนต้อยต่ำก็ไม่ปาน น่าแค้นใจนัก!

มื้อใหญ่เมื่อครู่ก็ได้ผลอยู่บ้าง ช่วยให้น้ำนมของอู่เยวี่ยเพิ่มขึ้นไม่น้อยและรสชาติก็อร่อยขึ้นมากทีเดียว

เสี่ยวเป่าได้รับกลิ่นที่เขากระหาย ร่างเล็กจึงเค้นแรงมหาศาลคว้าหัวนมด้วยตัวเองโดยไม่ต้องให้เฮ่อเหลียนเช่อช่วยแล้วออกแรงดูด ก่อนที่อาการชักของร่างเล็กจะคลายลงช้า ๆ

เฮ่อเหลียนเช่อถึงค่อยสบายใจขึ้น แต่เขากลับสงสัยมากกว่าเดิม

เรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำ!

จากนั้นโทรศัพท์ก็แผดเสียงดังขึ้นมา

…………………..