ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2073 ยังคงเเหมือนเดิม + ตอนที่ 2074 ฉันพักบ้านนาย

ตอนที่ 2073 ยังคงเเหมือนเดิม

เหมยเหมยกังวลเล็กน้อย “เขาจะมาจริง ๆเหรอพี่?”

“เขาจะต้องมาแน่นอน” เหยียนหมิงซุ่นมั่นใจเป็นอย่างมาก

ตอนนี้ลี่เมิ่งเฉินจะต้องเบื่อมากแน่ ๆ ไม่เช่นนั้นเขาจะโพสต์คำถามแปลก ๆเหล่านี้บนกระทู้ของโรงเรียนไปทำไม เขาต้องเบื่อขนาดไหนถึงทำแบบนี้ได้นะ

ดังนั้นเขาจะต้องไม่ยอมทิ้งเคสที่น่าสนใจไปอย่างแน่นอน เขาต้องโผล่หัวออกมาแน่!

การคาดเดาของเหยียนหมิงซุ่นถูกต้อง ยังไม่ถึงหนึ่งวันลี่เมิ่งเฉินก็โทรติดต่อมา น้ำเสียงยังคงฟังดูน่าหงุดหงิดเหมือนเมื่อสามปีก่อนไม่มีผิด น่าโดนกระทืบจริง ๆ!

“ตามหาตัวฉันมีเรื่องอะไร?” ลี่เมิ่งเฉินพูดตรง ๆไม่อ้อมค้อม

“นายจะมาหาฉันหรือว่าจะให้ฉันไปหานาย ไม่ทำให้นายเบื่อแน่นอน” เหยียนหมิงซุ่นก็ไม่รีบร้อน ปลากินเบ็ดแล้ว ค่อย ๆเป็นค่อย ๆไป!

ลี่เมิ่งเฉินสงสัยอยู่บ้าง เขาไม่อยากจะติดต่อกับหน่วยงานของรัฐ เพราะมันน่ารำคาญ!

เหยียนหมิงซุ่นมองออกถึงความคิดของเขาจึงจงใจพูดว่า “วางใจได้ ครั้งนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน ฉันมีเรื่องให้นายช่วย”

ลี่เมิ่งเฉินรู้สึกลำพองใจในทันที “ถ้าเป็นเรื่องส่วนตัวก็พอจะรับพิจารณาได้ ว่าแต่มีผลประโยชน์อะไร?”

“ยาวิเศษที่เคยให้นายไปเมื่อสามปีก่อน นายทำลอกเลียนแบบออกมาได้หรือยัง?” พอเหยียนหมิงซุ่นพูดออกไปปลายสายก็เงียบในทันที

เหยียนหมิงซุ่นยิ้มอย่างลำพองใจ ยาวิเศษของภรรยาเขาจะลอกเลียนแบบได้ง่ายดายขนาดนั้นได้อย่างไรกัน?

เจ้าหมอนี่ขี้โม้ก็ไม่กลัวว่าจะโม้เกินเหตุเลยนะ!

“ฉันช่วยนายก็ได้ แต่ว่านายต้องให้ยาวิเศษกับฉันอีกขวด” ลี่เมิ่งเฉินพูด

ยาวิเศษเมื่อสามปีก่อนทำให้คุณปู่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขจนถึงตอนนี้ เขากลายเป็นทายาทอันดับหนึ่งอย่างราบรื่น สถานะมั่นคงไม่สั่นคลอน พูดถึงเขาเองก็ซาบซึ้งใจสองสามีภรรยาเหยียนหมิงซุ่นมากเช่นกัน

แต่บัญชีก็ต้องสะสางกันอย่างชัดเจน แน่นอนว่าผลประโยชน์ที่ได้ก็ต้องไม่น้อยเช่นกัน!

ยาวิเศษแค่ขวดเดียวเหยียนหมิงซุ่นไม่ใส่ใจอยู่แล้วแต่เขาจะแสดงท่าทีใจกว้างจนเกินไปไม่ได้ เขาแสร้งลังเลอยู่พักใหญ่แล้วพูดว่า “ขอแค่นายช่วยจัดการธุระของฉันได้ ยาวิเศษแค่ขวดเดียวก็ไม่มีปัญหา”

“ตกลง ฉันจะไปหานายตอนนี้เลย นายเตรียมยาวิเศษเอาไว้แล้วกัน” ลี่เมิ่งเฉินพูดอย่างมั่นใจ

เขารู้สึกว่านอกจากคลอดลูกไม่ได้แล้ว ทุกอย่างบนโลกใบนี้เขาสามารถแก้ไขได้ทุกอย่าง อีกไม่กี่ปีรอให้เขาศึกษาเรื่องมดลูกเทียมได้ก่อนเถอะ ถึงตอนนั้นอยากจะคลอดลูกกี่คนก็ย่อมได้ แล้วยังจำเป็นต้องใช้ผู้หญิงอีกเหรอ?

เวลาอันมีค่าของเขาจะเสียไปกับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าผู้หญิงไม่ได้!

ทั้งจิตใจคับแคบ แถมยังตาบอดอีกต่างหาก น่ารำคาญชะมัดเลย!

ใกล้จะถึงเวลามื้อเย็นแล้ว เหยียนหมิงซุ่นขอให้ป้าฟางทำอาหารอีกสักสองสามอย่าง เขานั่งลงข้างเหมยเหมยแล้วรอการมาเยือนของลี่เมิ่งเฉิน

ลุงเหลาพาลี่เมิ่งเฉินเข้ามา ไม่เจอสามปีแต่เจ้าหมอนี่ก็ยังคงเหมือนเดิม ใบหน้าเย็นชา สายตากลอกขึ้นมองฟ้าราวกับว่าบนโลกใบนี้ไม่มีที่สำหรับคนอย่างเขาอีกต่อไป!

ช่างขัดหูขัดตาเหลือเกิน!

“มีเรื่องอะไรก็รีบพูดมา ฉันช่วยเสร็จต้องกลับไปทานมื้อดึกอีก” ลี่เมิ่งเฉินยังถ่อมตัวอยู่บ้างเพราะไม่ได้บอกว่าจะกลับไปทานข้าวเย็น

“ไม่ต้องรีบร้อนไปหรอก กินข้าวก่อน ไม่รู้ว่านายชอบกินอะไร งั้นนายก็เลือกกินเองแล้วกัน!”

เหยียนหมิงซุ่นพูดอย่างใจเย็นพร้อมผายมือให้ลี่เมิ่งเฉินนั่งรับประทานอาหาร หลายวันมานี้ลี่เหมิงเฉินขลุกตัวอยู่แต่บนภูเขา นอกจากบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแล้วก็ไม่ได้ทานอย่างอื่นเลยจนปากแทบจะกลายเป็นนกอยู่แล้ว พอได้กลิ่นหอมของอาหาร ความหยิ่งผยองในตัวเขาก็มลายหายไปนานแล้ว สองขาเลือกได้เร็วกว่าปากของเขาเสียอีก

“อาหารรสชาติไม่เลวเลย…เอิก…นายรีบพูดธุระมาเถอะ…เอิก…”

ลี่เมิ่งเฉินทานข้าวติดต่อกันหกชาม อาหารบนโต๊ะถูกเขากวาดเรียบหมดทุกจาน เสียงเรอของเขาดังขึ้นในห้องไม่หยุด

เหมยเหมยมองดูผีหิวโหยที่เกิดใหม่ด้วยความรังเกียจ นี่มุดออกมาจากรูไหนเนี่ย ไม่กลัวท้องจะแตกตายบ้างหรืออย่างไรกัน

เหยียนหมิงซุ่นพาลี่เมิ่งเฉินไปที่ห้องหนังสือแล้วหยิบยาช่วยย่อยให้ลี่เมิ่งเฉินทานสองสามเม็ด พอเห็นเขาทานมันลงไปแล้วถึงได้พูดเรื่องพิษกู่หักสวาทขึ้นมา

“พิษกู่หักสวาทเหรอ? เจ้านี่มันคืออะไรกัน นายลองบอกรายละเอียดของเจ้านี้มาสิ!” ลี่เมิ่งเฉินเกิดความสนใจขึ้นมา

…………………………………………..

 ตอนที่ 2074 ฉันพักบ้านนาย

“นายเคยได้ยินเรื่องพิษกู่ของชายแดนเหมียวเจียงไหม? บนตัวฉันมีพิษที่เรียกว่าพิษกู่หักสวาทอยู่ ว่ากันว่าไม่มีทางรักษาหาย” เหยียนหมิงซุ่นบอกตามความจริง

ลี่เมิ่งเฉินปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “ในโลกนี้ไม่มีโรคที่รักษาไม่หาย ไม่มีพิษที่แก้ไม่ได้หรอก ก็แค่ยังคิดหาวิธีไม่ได้ก็เท่านั้น”

“ใช่ เพราะงั้นฉันถึงขอให้นายช่วย ถ้าหากจะมีใครที่สามารถกำจัดพิษกู่ในร่างกายของฉันได้ นอกจากนายก็ไม่มีใครแล้วล่ะ!” เหยียนหมิงซุ่นพูดแฝงคำเยินยอเล็กน้อย ลี่เมิ่งเฉินฉีกยิ้มแสดงท่าทีพอใจเป็นอย่างมาก

มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว พออัศวินลี่อย่างเขาควบม้ามา ต่อให้เป็นโรคเอดส์ก็ช่วยให้มีชีวิตอยู่ต่อได้อีกหลายสิบปี!

“พิษกู่หักสวาทเหรอ? ชื่อนี้น่าสนใจ หรือกล่าวได้ว่าจะไร้ซึ่งอารมณ์รักหลังจากถูกพิษชนิดนี้ใช่ไหมล่ะ? คล้ายกับดอกไม้ที่ไร้ความรู้สึกในหนังสือของจินยงสินะ?” ลี่เมิ่งเฉินลูบคางของเขาแล้วพูดพึมพำกับตัวเอง ดูเหมือนว่าปกติแล้วเจ้าหมอนี่จะอ่านหนังสือเรื่องพวกนี้ไม่น้อยจึงมีความรู้เรื่องพิษพอสมควร

เหยียนหมิงซุ่นแอบมองบนพร้อมอธิบายความสุดยอดของพิษกู่หักสวาทอย่างอดทน

ลี่เมิ่งเฉินหัวเราะร่า “เรื่องนี้น่าสนใจมากเลยทีเดียว คาดไม่ถึงว่าพิษกู่ของแดนเหมียวเจียงจะน่าสนใจขนาดนี้ หากรู้เร็วกว่านี้จะไปเที่ยวแถวนั้นเสียหน่อย”

“พิษกู่ของแดนเหมียวเจียงสูญพันธุ์ไปตั้งแต่ 30 ปีก่อนแล้ว ถึงนายไปก็ไม่มีประโยชน์” เหยียนหมิงซุ่นเอ่ยขึ้นด้วยความหงุดหงิด

“แล้วพิษกู่บนตัวนายมาจากไหนล่ะ? เป็นไปได้ไหมว่านายข้ามภพกลับไปเมื่อสามสิบปีก่อน พอได้รับพิษกู่หักสวาทแล้วก็ข้ามภพกลับมาอีกครั้ง?” ลี่เมิ่งเฉินพูดทีเล่นทีจริง เขาเป็นผู้ชายที่ฉลาดที่สุดในโลก นี่คิดจะโกหกเขาเหรอ?

ไม่มีทางหรอก!

เหยียนหมิงซุ่นจำต้องอธิบายเรื่องที่เฉินซานโดนพิษอีกครั้งอย่างระอา ลี่เมิ่งเฉินลูบคางของเขาพลางครุ่นคิด ผ่านไปสักพักเขาถึงเอ่ยขึ้นว่า “น่าสนใจ เรามาเจาะเลือดก่อนดีกว่า!”

พอพูดจบก็ไม่รู้ว่าเขาเอาเข็มมาจากที่ไหน ซึ่งบอกเป็นเชิงให้เหยียนหมิงซุ่นเหยียดแขนออกมาเจาะเลือด

เหยียนหมิงซุ่นมองเจ้าหมอนี่ที่แสดงท่าทีโอหัง พร้อมเข็มที่ไม่รู้ว่าเขาเก็บไว้นานแค่ไหนแล้ว ไม่รู้ว่ามีแบคทีเรียตั้งกี่ชนิด นี่ไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด

“คงไม่ต้องรบกวนนายหรอก แค่นายให้ที่อยู่ฉันมา เดี๋ยวฉันจะให้คนส่งเลือดไปให้”

“ไม่ต้องส่งไปหรอก สองสามวันนี้ฉันจะพักอยู่ที่บ้านนาย นายเตรียมห้องไว้ให้ฉันแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะของีบสักหน่อย” ลี่เมิ่งเฉินบิดตัวอย่างเกียจคร้าน โยนเข็มทิ้งแล้วรอให้เหยียนหมิงซุ่นจัดห้องพักให้

เมื่อคืนเพื่อที่จะสังเกตว่าตอนตั๊กแตนตัวเมียผสมพันธุ์กับตั๊กแตนตัวผู้เสร็จ ตั๊กแตนตัวเมียจะกินตั๊กแตนตัวผู้จริงหรือไม่ เพราะแบบนี้เขาจึงไม่ได้นอนมาหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็ม ๆ ง่วงจะตายอยู่แล้ว!

เหยียนหมิงซุ่นมองเขาอย่างตกใจ “นายจะพักอยู่ที่บ้านฉันเหรอ? ที่เมืองหลวงนายไม่มีบ้านหรือไง?”

เขาไม่ต้อนรับให้เจ้าหมอนี่มาพักอยู่ที่บ้านเขาสักเท่าไรนัก มีก้างขวางคอโผล่มาโดยไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ เขากับเหมยเหมยจะจู๋จี๋กันอย่างไรล่ะ?

“มีสิ แต่ไม่มีเชฟฝีมือดีแบบนี้ อาหารที่เชฟบ้านนายทำถูกปากฉันมาก นายรีบไปจัดห้องเลย ฉันจะไปอาบน้ำก่อน ใช่แล้ว ขอเสื้อผ้านายมาเปลี่ยนสักชุดด้วยนะ!”

เหยียนหมิงซุ่นรู้สึกจนปัญญาเป็นครั้งแรก เจ้าหมอนี่ไม่รู้วิธีการปฏิบัติตัวเป็นแขกที่ดีสักนิดเลยเหรอ?

แต่ตอนนี้เขากำลังขอความช่วยเหลืออยู่จึงทำได้แค่จำใจยอม!

เหยียนหมิงซุ่นมอบหมายให้ลุงเหลากับป้าฟางไปจัดการ ทว่าเขาเองก็อารมณ์ดีไม่หยอก พอเห็นท่าทีของลี่เมิ่งเฉินแล้ว เขาน่าจะมีความมั่นใจในการแก้พิษพอสมควร งั้นให้เขาอยู่สักสองสามวันก็ได้!

เขาต้องอดทนไว้!

“เหยียนหมิงซุ่น ฉันจะทานมื้อดึกตอนสี่ทุ่มครึ่งนะ อืม…ฉันอยากกินขนมม้วนไส้ถั่วแดง แล้วก็ไม่ต้องใส่ผงถั่วเหลืองนะ!” ลี่เมิ่งเฉินห่อตัวด้วยผ้าขนหนูผืนใหญ่แล้ววิ่งทุลักทุเลออกมาจากห้องน้ำ น้ำไหลเจิ่งนองเต็มพื้น

เหมยเหมยเดินออกมาจากห้องวาดรูปเพื่อดื่มน้ำ ทันใดนั้นก็เห็นผู้ชายเปลือยท่อนบนยืนอยู่ เธอตกใจนึกว่าตัวเองมาผิดที่ ใบหน้าอันงดงามซีดขาวขึ้นมาทันที

เหยียนหมิงซุ่นถีบลี่เมิ่งเฉินกลับเข้าห้องน้ำไปด้วยความโมโห แล้วหันไปปลอบใจเหมยเหมย “ไม่ต้องกลัว นั่นคือลี่เมิ่งเฉิน เขามาอยู่บ้านเราน่ะ!”

…………………………………………