ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2079 แสงอาทิตย์แรกอรุณ + ตอนที่ 2080 ผู้ชายของเธอเป็นโรคที่รักษาไม่หาย

ตอนที่ 2079 แสงอาทิตย์แรกอรุณ

เหยียนหมิงซุ่นเอนกายลงบนโซฟาพักผ่อนครู่หนึ่งจนรู้สึกว่าร่างกายฟื้นตัวดีขึ้นแล้ว พอได้ยินเสียงตะโกนของลี่เมิ่งเฉิน ก็ลุกพรวดด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็เดินไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

“เห็นสิ่งที่เหมือนเจ้าลูกอ๊อดนี่ไหม? นี่คือกู่ที่ขับออกมาจากร่างกายนาย”

ลี่เมิ่งเฉินชี้ไปที่จุดดำ ๆหนาแน่นภายใต้กล้องจุลทรรศน์พร้อมพูดกับเหยียนหมิงซุ่น

หากดูจากกล้องจุลทรรศน์แบบความละเอียดสูง จุดดำเล็ก ๆเหล่านี้มีขนาดเท่าเมล็ดงาดำเท่านั้นซึ่งคล้ายลูกอ๊อดมาก อีกทั้งยังมีชีวิตว่ายน้ำไปมาเหมือนลูกอ๊อดจริง ๆอีกต่างหาก

เหยียนหมิงซุ่นรู้สึกคลื่นไส้สะอิดสะเอียน เมื่อครู่ลี่เมิ่งเฉินเก็บน้ำสีดำที่เขาอ้วกออกมาเล็กน้อยเท่านั้น แต่เพียงเล็กน้อยกลับมีตัวกู่ดิ้นยั้วเยี้ยมากมายเช่นนี้ ถ้าอย่างนั้นร่างกายของเขามีกู่มากขนาดไหนกันนะ?

ขอเพียงแค่คิดว่าในร่างกายมีลูกอ๊อดตัวเล็ก ๆจำนวนนับไม่ถ้วนวิ่งยั้วเยี้ยไปมา เหยียนหมิงซุ่นก็ขนลุกไปทั้งตัวและรู้สึกกลัวจนตัวสั่น

“กู่พวกนี้ยังไม่ตายเหรอ?” เหยียนหมิงซุ่นนึกโกรธแค้น

“ไม่เห็นเหรอว่าพวกมันยังกระโดดโลดเต้นมีชีวิตอยู่เลย? อยู่ดีมีความสุขจะตายไป!”

หางตาลี่เมิ่งเฉินเหลือบไปเห็นป้าฟางเข้ามาทำความสะอาดน้ำสีดำที่เหยียนหมิงซุ่นอ้วก เขาจึงรีบร้อนร้องห้ามเสียงดัง “อย่าเพิ่งแตะต้องของพวกนั้น ฉันเก็บมันไว้ใช้!”

เหยียนหมิงซุ่นรู้สึกสะอิดสะเอียนอีกครั้ง เขาขมวดคิ้วและถามว่า “นายจะใช้ของพวกนี้ทำอะไร?”

“ในนั้นเป็นสมบัติล้ำค่าทั้งนั้น นายบอกว่าพิษกู่หักสวาทหายสาบสูญไปแล้วไม่ใช่เหรอ? งั้นก็หมายความว่านี่คือกู่ตัวสุดท้ายบนโลกนี้ นี่มีคุณค่าต่อการวิจัยมากเลยนะ!”

ลี่เมิ่งเฉินกลอกตามองบนใส่เขา สำหรับเขาแล้วของพวกนี้คือของล้ำค่า ถึงแม้ว่าจะน่าสะอิดสะเอียนไปหน่อย แต่มันก็เป็นของหายาก!

อีกทั้งเขายังค้นพบว่าความสามารถในการสืบพันธุ์ของตัวกู่พวกนี้แข็งแกร่งมาก เร็วกว่าการแบ่งเซลล์เสียอีก ตัวกู่พวกนี้เขาต้องเลี้ยงเอาไว้ค่อย ๆศึกษาวิจัยต่อไป

เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้ถามอะไรอีก ลี่เมิ่งเฉินอยากจะเอาไปก็เอาไป หากเอาไว้ในบ้านเขาก็เอาไปทิ้งลงชักโครกแค่นั้น

“กู่ที่เหลืออยู่บนร่างกายฉันต้องกินคาร์บอนกี่ครั้งถึงจะถูกกำจัดออกหมด?” เหยียนหมิงซุ่นถามด้วยความกังวล

“อันนี้ฉันก็บอกไม่ได้ บางที่อาจจะสามครั้ง บางทีอาจจะห้าครั้ง บางทีอาจจะสิบครั้ง พรุ่งนี้ค่อยติดตามดูอาการต่อแล้วกัน!”

ลี่เมิ่งเฉินไม่สนใจเหยียนหมิงซุ่นอีกแล้วหันไปส่องกล้องจุลทรรศน์ต่อด้วยท่าทีกระตือรือร้น เมื่อครู่เขาค้นพบเจอบางอย่างที่สำคัญ กู่ที่เหมือนลูกอ๊อดตัวเล็ก ๆพวกนี้มีช่วงชีวิตที่สั้นมาก

แค่เวลาเพียงสั้น ๆเมื่อครู่ก็มีลูกอ๊อดหลายตัวหยุดแหวกว่ายไปมา แต่ในขณะเดียวกันก็มีลูกอ๊อดแตกตัวขยายพันธุ์มากขึ้นและกินซากศพพวกเดียวกันเป็นอาหาร ดูน่ากลัวขนลุกขนพองเป็นอย่างมาก

กู่ตัวน้อย ๆพวกนี้ช่างน่าสนใจมากจริง ๆ!

เหมยเหมยและเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนไปเดินห้างด้วยกัน เธอรู้สึกใจกระสับกระส่ายดูอะไรก็ไม่น่าสนใจเลยสักอย่าง ทั้งยังดูไม่ค่อยมีความสุขนัก หลังจากเดินช้อปปิ้งมาครึ่งค่อนวันก็ไม่ได้เสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว แต่เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนกลับซื้อไปแล้วสองสามชิ้น

“เธอเป็นอะไรกันแน่? ตั้งแต่ออกจากประตูมาจนถึงตอนนี้ก็ไม่เห็นเธอยิ้มเลย หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?” เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนถามออกมาอย่างอดไม่ได้

“ไม่มีอะไร แค่รู้สึกจิตใจฟุ้งซ่านนิดหน่อย ฉันต้องกลับไปดูสักหน่อย เธอไปเดินเล่นเองนะ!”

เหมยเหมยยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกทะแม่ง ๆ เหยียนหมิงซุ่นจะต้องมีเรื่องปิดบังเธออยู่แน่ ๆ เมื่อก่อนเหยียนหมิงซุ่นอยากให้เธออยู่บ้านกับเขาทุกวันจะตาย แต่วันนี้กลับบอกให้เธอไปช้อปปิ้งเอง นี่เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย!

มันน่าแปลกใจจริง ๆ!

เธอจะมีกะจิตกะใจเดินเที่ยวเล่นได้อย่างไรอีก ตอนนี้หวังแค่อยากจะบินกลับบ้านไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่!

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนมองเหมยเหมยที่หายไปในพริบตาอย่างไร้ร่องรอยราวกับพายุด้วยสีหน้างุนงง!

“เฮ้อ…เธอร้อนใจอะไรนักหนาเนี่ย…”

เหริ่นเชี่ยนเชี่ยนโบกมือเรียกเหมยเหมยให้หยุดแต่มันก็ไม่มีประโยชน์ ต่อให้จะร้องตะโกนดังแค่ไหน เหมยเหมยก็ขึ้นรถและจากไปแล้ว

นี่เป็นบ้าอะไรอีกแล้วล่ะ?

…………………………………………..

 ตอนที่ 2080 ผู้ชายของเธอเป็นโรคที่รักษาไม่หาย

ครั้งนี้เหมยเหมยไม่ได้ปักใจเชื่อเสียทุกอย่าง เธอแอบกลับบ้านเงียบ ๆ และไม่รีบร้อนที่จะเข้าบ้านแต่นั่งรออยู่ในรถ  แล้วปล่อยให้ฉิวฉิวเข้าไปดูความเคลื่อนไหวในบ้าน เมื่อเช้าเหยียนหมิงซุ่นขอให้เธอพาฉิวฉิวไปชอปปิ้งด้วย เธอจึงรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากลอยู่

เจ้าหมอนี่จะต้องมีเรื่องปิดบังเธอแน่นอน!

และต้องเกี่ยวข้องกับลี่เมิ่งเฉินอีกด้วย!

หางยาว ๆของฉิวฉิวสบัดไปมารีบเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว เหมยเหมยรู้สึกเครียดอยู่บ้าง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอแอบจับตาดูเหยียนหมิงซุ่น หัวใจจึงเต้นแรงสุด ๆ!

เหยียนหมิงซุ่นไม่รู้ตัวว่าเหมยเหมยเริ่มสงสัยในตัวเขาแล้ว อีกทั้งยังบุกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัวอีก ร่างกายของเขายังไม่ฟื้นตัวดี เขาไม่อยากอยู่ในห้องทดลองชั่วคราวของลี่เมิ่งเฉินเลยแม้แต่นาทีเดียวเลยเดินไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วนั่งบนโซฟาหลับตาพักผ่อน เส้นประสาทผ่อนคลายเล็กน้อยจึงไม่ตื่นตัวเหมือนในยามปกติ

ฉิวฉิวสไลด์ตัวไปตามโคมระย้าบนเพดานแล้วจับจ้องมองนายผู้ชายอย่างไม่วางตา

อืม…ใบหน้าซีดเซียว หายใจถี่หอบไม่เต็มไปด้วยพลังเหมือนในยามปกติและยังนั่งตัวเอียง นี่ถือว่าเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อเพราะเมื่อก่อนนายผู้ชายนั่งตัวตรงสง่าราวกับนาฬิกา ยืนตัวตรงราวกับต้นสน!

เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!

นายผู้ชายจะต้องป่วยหนักมากแน่ ๆ!

ดวงตาสีดำขลับของฉิวฉิวกลอกไปมาพร้อมใบหน้าที่จริงจัง ในเวลานี้คุณชายฉิวลืมเรื่องที่เหยียนหมิงซุ่นโดนพิษกู่ไปเสียสนิท ตอนนั้นเหยียนหมิงซุ่นให้มันเก็บเป็นความลับ ฉิวฉิวจึงรับปากไป

ที่สำคัญเลยเป็นเพราะมันคิดว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ก็แค่ไม่สามารถให้กำเนิดลูกได้เท่านั้นเอง!

งั้นก็ไม่ต้องมีแค่นั้นเอง!

ก็ไม่จำเป็นต้องมีเหมือนคุณชายฉิวอย่างมันไง!

แน่นอนไม่ใช่ว่ามันไม่มีแรงไม่มีความสามารถ แต่เพราะโลกนี้ไม่สามารถหากระรอกตัวเมียที่สามารถให้กำเนิดลูกของมันได้ มันตามหามานานหลายปีแล้ว กระรอกตัวเมียแสนสวยที่มันเคยมีอะไรด้วยอาจมีไม่ถึงร้อย แต่มีมากเกินครึ่งร้อยแน่นอน แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีตัวไหนให้กำเนิดลูกมันได้

มีไม่ได้ก็ช่างมัน งั้นทุกคนก็ไม่ต้องมีแล้วกัน!

ฉิวฉิวรู้สึกว่าผลลัพธ์เช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน มีความสุขก็สุขร่วมกัน มีความทุกข์ก็ทุกข์ร่วมกันไป!

เหมยเหมยที่อยู่บนรถยิ่งรอก็ยิ่งร้อนใจ อยากจะย้อนกลับไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นอย่างอดไม่ได้อยู่หลายครั้ง แต่สุดท้ายก็อดทนไว้ได้

ถ้าเธอกลับไปเหยียนหมิงซุ่นจะต้องสังเกตเห็นแน่ ๆ แต่ฉิวฉิวไม่เหมือนกัน เหยียนหมิงซุ่นน่าจะสังเกตเห็นได้ยาก รออีกหน่อยดีกว่า

เงาสีขาวสว่างวาบพาดผ่าน ฉิวฉิวพุ่งเข้ามาในรถส่งเสียงร้องลั่น “ไม่ได้การแล้ว…นายผู้ชายของเธออาการไม่ดีเลย…น่าจะป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่หายเหมือนที่เห็นในโทรทัศน์ พระเอกมีอาการป่วยระยะสุดท้าย เพื่อไม่ให้นางเอกเสียใจ…เขาจึงเลือก…”

ช่วงนี้ฉิวฉิวชอบดูหนังดราม่ารักโรแมนติกของไต้หวันจนติดงอมแงม

เหมยเหมยหน้าถอดสีแล้วรีบสตาร์ทรถทันที ตบฉิวฉิวที่ยังพูดพล่ามไม่หยุดไปที่หลังรถ หนวกหูชะมัดเลย!

“พี่หมิงซุ่น…พี่เป็นอะไร ไม่สบายตรงไหนเหรอ…”

เหมยเหมยจอดรถอย่างร้อนใจก่อนวิ่งร้องตะโกนเข้ามาด้วยเสียงอันดัง เหยียนหมิงซุ่นถูกรบกวนจนตื่น เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ทำไมกลับมาเร็วจัง?

“ทำไมสีหน้าของพี่แย่ขนาดนี้ล่ะ…ฉันคิดไว้อยู่แล้วว่าพี่จะต้องมีเรื่องไม่ดีปิดบังฉันอยู่…ทำไมพี่ทำแบบนี้…ฉันมีเรื่องอะไรก็บอกพี่หมดแต่พี่กลับปิดบังฉัน…พี่คิดว่าฉันโง่และไร้ประโยชน์เกินไปถึงได้ไม่ยอมบอกกันใช่ไหม…”

เดิมทีเหมยเหมยยังคิดว่าฉิวฉิวกระต่ายตื่นตูมไปเอง แต่พอเห็นใบหน้าที่ยังคงซีดเซียวของเหยียนหมิงซุ่น หัวใจก็จมดิ่งลงสู่ก้นเหวทันที

ร่างกายของเหยียนหมิงซุ่นแข็งแรงมาก แม้แต่หวัดยังไม่ค่อยเป็นด้วยซ้ำ สีหน้าดูสุขภาพดีอยู่เสมอ แต่ตอนนี้กลับซีดเซียวไร้เรี่ยวแรงจึงเห็นได้ว่าอาการป่วยของเขานั้นร้ายแรงมากแค่ไหน!

“สรุปแล้วพี่เป็นโรคอะไรกันแน่…พี่อย่าทำให้ฉันตกใจสิ…รีบบอกฉันมานะ!”

เหมยเหมยทั้งร้อนใจทั้งโมโห เอ่ยด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น

เหยียนหมิงซุ่นทำหน้าตกตะลึง…ไอ้สารเลวคนไหนบอกว่าเขาป่วยหนักรักษาไม่ได้กันนะ?

………………………………………….