ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2085 ในที่สุดก็หามือปราบเจอ + ตอนที่ 2086 ให้พวกมันหิวตาย

ตอนที่ 2085 ในที่สุดก็หามือปราบเจอ

นี่เป็นครั้งแรกที่เหมยเหมยพลิกมาเป็นฝ่ายกุมอำนาจแต่กลับถูกใช้วิธีการนี้มาล้มจนพังไม่เป็นท่า และที่โกรธมากกว่านั้นคือทุกอย่างจบสิ้นภายใต้การโจมตีที่อ่อนโยนของเหยียนหมิงซุ่น

เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้ไปออกกำลังกายตอนเช้าแต่นอนตื่นสายเป็นเพื่อนเหมยเหมย ตอนนี้การง้อภรรยาคือสิ่งสำคัญที่สุด การออกกำลังกายตอนเช้าเอาไว้ก่อนก็ได้

เหมยเหมยตื่นเพราะจูบที่แสนอ่อนโยนและอบอุ่น เธอไม่ลืมตาก็รู้ว่าเป็นใคร ความเร่าร้อนเมื่อคืนยังคงฉายชัดอยู่ในหัวของเธอ เธอจึงส่งเสียงหึไปทีก่อนจะพลิกตัวหนีหันก้นให้กับท่านหัวหน้าเหยียน

เมื่อวานไม่นับ วันนี้ต้องเริ่มโกรธใหม่!

เจ้าบ้านี่เจ้าเล่ห์ขึ้นทุกวัน กล้าใช้แผนไม่สบายกับเธอเลยเหรอ?

เหยียนหมิงซุ่นโค้งตัวลงกระซิบข้างหูเธอเสียงแผ่วเบาว่า “ที่รักยังโกรธอยู่เหรอ พี่ต้องทำยังไงเธอถึงจะหายโกรธ?”

“เชอะ!”

เหมยเหมยทั้งเหนื่อยทั้งง่วง หนังตาแทบลืมไม่ขึ้น เธอคร้านจะพูดเหตุผลด้วยแล้ว ถึงอย่างไรก็คือไม่พอใจ ที่เหลือก็ปล่อยให้เหยียนหมิงซุ่นไปคิดเอาเอง!

เหยียนหมิงซุ่นยิ้มพลางส่ายศีรษะแล้วไม่ได้แกล้งอะไรเหมยเหมยอีก เขาลงเตียงสวมเสื้อผ้าเตรียมตัวไปดูว่าทางด้านลี่เมิ่งเฉินมีความคืบหน้าอะไรบ้าง

ลี่เมิ่งเฉินอยู่ในห้องทดลองมาตลอดทั้งคืนไม่ยอมออกมาเลย แค่ให้ป้าฟางเอาขนมไปเสิร์ฟให้จำนวนไม่น้อย แถมยังเขียนรายการของที่ต้องใช้ให้ลุงเหลาไปจัดหามาโดยบอกว่าจำเป็นต้องใช้

“ทั้งหมดนี่มันคืออะไรเนี่ย?”

เมื่อหยิบใบรายการของจากลุงเหลามาดูเหยียนหมิงซุ่นก็รู้สึกประหลาดใจมาก ตัวอักษรตวัดเขียนเต็มแผ่นกระดาษ ซึ่งล้วนเป็นชื่อพืชและสัตว์หลายร้อยชนิด แถมยังย้ำด้วยว่าถ้าจะให้ดีต้องต้องสดใหม่ด้วย หากไม่มีของสดใหม่ก็ให้ใช้พวกของแห้งแทน

“พืชเหล่านี้เหมือนจะเป็นของเหมียวเจียงนี่นา เจ้าบ้านั่นคิดจะทำอะไรกันแน่?” เหยียนหมิงซุ่นบ่นพึมพำ แต่ก็รู้ดีว่าต้องมีประโยชน์ต่อลี่เมิ่งเฉินแน่จึงได้ยื่นใบรายการของส่งคืนให้ลุงเหลาแล้วออกคำสั่งว่า “ให้พวกนั้นรีบไปหาของจากเหมียวเจียงมาให้ครบ”

แม้เป็นจำนวนที่ค่อนข้างมากแต่ล้วนเป็นของที่พบเห็นได้บ่อย หาให้ครบนั้นไม่ยากเลยเพียงแต่ต้องใช้เวลา แต่หากสั่งให้คนในพื้นที่ไปหาคงเพิ่มความเร็วขึ้นมาไม่น้อย

ลูกน้องของเหยียนหมิงซุ่นมีประสิทธิภาพการทำงานที่รวดเร็วมาก ใช้เวลาแค่สามวันก็หาของที่ลี่เมิ่งเฉินต้องการได้ครึ่งหนึ่งแล้วและส่งกลับมาให้ก่อน ที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งรอหาครบแล้วค่อยทยอยส่งกลับมาให้

ทุกพื้นที่ในบ้านเต็มไปด้วยพืชต้นไม้รูปร่างน่าตาประหลาดและกลิ่นแปลก ๆ ข้าวของพวกนั้นก็ไม่เท่าไรแต่สิ่งที่ทำให้เหมยเหมยหวาดกลัวคือแมลงมีพิษมากมาย

งู แมงมุม ตะขาบ คางคก แมงป่อง…

เหยียนหมิงซุ่นสร้างห้องขังพวกสัตว์น่ากลัวเหล่านี้ไว้โดยเฉพาะ พวกมันปีนป่ายไปมาเต็มห้อง เหมยเหมยไม่ต้องเห็นก็จินตนาการได้พลันขนลุกซู่ซ่า ร่างกายเกร็งไปหมด

แม้ว่าภายหลังห้องนั้นจะทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว เธอก็จะไม่มีทางย่างก้าวเข้าไปเหยียบห้องนั้นเด็ดขาด!

ลี่เมิ่งเฉินเห็นสิ่งน่าสะอิดสะเอียนพวกนี้เหมือนของล้ำค่า ตื่นเต้นจนดวงตาทั้งสองข้างเปล่งประกาย เขาสั่งให้ลุงเหลามาเป็นลูกมือนำเอาพวกผักหญ้าและแมลงงูสัตว์ประหลาดพวกนั้นไปทรมานและเหลือไว้เพียงซากศพเต็มห้อง

“งูพวกนี้เป็นของดีมากเอาไปต้มซุปให้ผมที ส่วนคางคงกับแมงป่องพวกนี้ทิ้งไปให้หมด!” ลี่เมิ่งเฉินออกคำสั่ง จากนั้นก็ไปจัดการกับของที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งที่เพิ่งส่งมา

เข้าฌานอยู่ในห้องทดลองมาสิบกว่าวัน ถือว่าลี่เมิ่งเฉินก็ออกฌานมาเสียที หนวดเครายาวรุงรัง ใบหน้าดำเขียวดูคล้ายคนป่าเข้าไปทุกที!

“ฉันเจอมือปราบเจ้าหนอนกู่พวกนี้ได้แล้ว มีวิธีทำให้พวกมันหิวตายแล้ว” ลี่เมิ่งเฉินกินขนมอี๋ไปก้อนหนึ่งตามด้วยน้ำซุปงูอีกหนึ่งอึก ช่างมีความสุขเหลือเกิน

“งั้นมาเริ่มกันเถอะ ทำให้พวกมันหิวตายกัน!” เหมยเหมยดีใจมาก ในช่วงครึ่งเดือนสั้น ๆที่ผ่านมาเธอกับเหยียนหมิงซุ่นอยู่ในระหว่างสงครามเย็น ความสนุกในยามราตรีไม่มีลดแต่สงครามเย็นในช่วงกลางวันก็ดำเนินต่อไป ความรู้สึกเช่นนี้ดูแปลกใหม่ไม่น้อย

ลี่เมิ่งเฉินล้วงหญ้าป่าหน้าตาพิลึกชนิดหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อพร้อมพูดกับเหมยเหมยว่า “ให้คนของเธอไปหาหญ้าป่าชนิดนี้จากเหมียวเจียงมาให้ครบ ยิ่งเยอะเท่าไรยิ่งดี”

……………………………………………..

ตอนที่ 2086 ให้พวกมันหิวตาย

หญ้าป่าที่ลี่เมิ่งเฉินเอาออกมาหน้าตาดูประหลาดพิลึกมาก มันมีลักษณะสีแดงเข้ม ก้านแดงราวกับเลือด คล้ายผักกูดที่งอกในฤดูใบไม้ผลิ แต่ต้นเล็กกว่าผักกูดเล็กน้อย

“นี่มันหญ้าอะไรกันเหรอ?” เหมยเหมยถาม

“ฉันก็ไม่รู้ชื่อเรียกของมันเหมือนกัน แต่เห็นปะปนมากับหญ้าที่ส่งมากับของพวกนี้ และมีแค่สองต้นเท่านั้นด้วย” ลี่เมิ่งเฉินคิดว่ามันคือเจตจำนงของสวรรค์

เขาเขียนชื่อพืชผักและสัตว์ทั้งหมดของเหมียวเจียงที่เขาคิดได้ลงไปในใบรายการของ แต่สิ่งเหล่านี้ล้วนไร้ซึ่งประโยชน์ ตรงกันข้ามกับหญ้าสองต้นนี้ที่ได้ผลลัพธ์อันน่าทึ่ง เสมือนว่าตั้งใจจัดดอกไม้แต่ไร้ดอกออกผล พอไม่ตั้งใจกลับงอกเงยออกผลอย่างดี[1]จริง ๆเลย

“ความหมายของนายก็คือเจ้าตัวกู่พวกนั้นกลัวหญ้าอันนี้งั้นเหรอ?” เหยียนหมิงซุ่นถาม

“ใช่ เจ้าพวกนั้นกลัวกลิ่นของหญ้านี้มาก มันเหมือนกับปฏิกิริยาของมนุษย์เราตอนได้กลิ่นเอทานอลเลย”

ลี่เมิ่งเฉินบดหญ้าพวกนี้จนละเอียดแล้วเอาน้ำหญ้าที่ได้หยดใส่ตัวกู่ จากนั้นก็พบว่าพวกมันหยุดแหวกว่ายชั่วขณะ ผ่านไปหลายนาทีกว่ามันจะเริ่มมีการเคลื่อนไหว เขายังได้วิเคราะห์หญ้าตัวนี้ออกมาแล้วด้วยว่ามีพิษเพียงเล็กน้อยทำให้ท้องเสียเท่านั้นแต่ไม่มีอันตรายใด ๆ ว่าง่าย ๆคือเป็นยาวิเศษจากธรรมชาติ

เพียงไม่นานเหยียนหมิงซุ่นก็เข้าใจความหมายของลี่เมิ่งเฉิน จึงถามว่า “นายอยากให้ฉันกินหญ้าพวกนี้งั้นเหรอ?”

“ถูกต้อง ฉันวิเคราะห์ดูแล้ว น้ำหญ้าสามารถคงประสิทธิภาพในเลือดมนุษย์ไว้ได้นานเกือบครึ่งชั่วโมง นายจะต้องกินหญ้าเหล่านี้ทุก ๆครึ่งชั่วโมงเพื่อให้แน่ใจว่าเจ้าตัวกู่จะสลบอยู่ตลอด แบบนี้พวกมันจะไม่มีโอกาสได้กินอาหาร และไม่สามารถแพร่พันธุ์ได้อีก…”

ลี่เมิงเฉินพูดเป็นน้ำไหลไฟดับจนน้ำลายแตกฟองตรงมุมปาก

เหยียนหมิงซุ่นแสดงสีหน้าดีใจ วิธีแก้ปัญหาคราวนี้ค่อนข้างมีความเป็นไปได้หน่อย ฆ่าเจ้าตัวหนอนกู่พวกนั้นให้หิวตายทั้งเป็นก็ไม่เลวนี่!

“แล้วซากศพของตัวหนอนกู่นี่จะทำอย่างไรต่อล่ะ? มันจะไปอุดตันในเส้นเลือดไหม?” เหมยเหมยถามอย่างรวดเร็ว

เหยียนหมิงซุ่นพลันรู้สึกจุกขึ้นมาที่อก แล้วเขาก็นึกถึงตัวลูกอ๊อดยั้วเยี้ยมากมายที่ได้เห็นผ่านกล้องจุลทรรศน์ แม้จะรู้ดีว่าหนอนกู่พวกนี้ไม่ได้มีขนาดใหญ่ไปกว่าเซลล์เม็ดเลือดเท่าไรนัก แต่พอได้ฟังคำพูดของเหมยเหมยเขาก็ยากจะทำใจให้รู้สึกไม่สะอิดสะเอียนได้เลย

ในเส้นเลือดมีซากศพของกู่พวกนี้อยู่เต็มไปหมด…

ไม่สามารถบรรยายความสะอิดสะเอียนในใจได้เลย

“วางใจได้ กู่มีขนาดเล็กมาก เลือดเองก็มีหน้าที่ขจัดสิ่งสกปรกทิ้ง ผ่านไปสักระยะซากศพของเจ้าพวกนี้จะถูกกำจัดออกไปเอง” ลี่เมิ่งเฉินพูดอย่างมั่นใจ

เหมยเหมยทอดถอนหายใจ ความหวังถาโถมเข้ามา ดูเหมือนว่าครั้งนี้จะไม่มีปัญหาอะไรแล้ว!

ลูกน้องของเหยียนหมิงซุ่นยังคงมีประสิทธิภาพมากเช่นเคย เพียงไม่กี่วันถัดมาถุงหญ้าป่าขนาดใหญ่ที่ลี่เมิ่งเฉินต้องการก็ถูกส่งมาแล้ว กลิ่นแปลกประหลาดพุ่งลอยมาเตะจมูก โชคดีที่มันน่ามองกว่าพวกงูและแมลงพวกนั้นหน่อยเท่านั้น ซึ่งยังอยู่ในขอบเขตที่พอจะรับได้อยู่

“นายตัวใหญ่ไม่เบา งั้นต้องกินทั้งจานถึงจะเพียงพอ” ลี่เมิ่งเฉินพูดขึ้น

เหยียนหมิงซุ่นกินเข้าไปอย่างไม่ลังเล ป้าฟางล้างหญ้าป่าชนิดนี้จนสะอาดแล้ววางลงบนจานอย่างเป็นระเบียบดูดีเลยทีเดียว แต่กลิ่นของมันช่าง…

เหมยเหมยเห็นว่าเหยียนหมิงซุ่นทำหน้านิ่วตอนเอาเข้าปาก แต่หลังจากนั้นก็ดูเป็นปกติราวกับกินสลัดผัก กินหญ้าจานยักษ์อย่างผ่อนคลายโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าเลยสักนิด

ปกติเหยียนหมิงซุ่นไม่ค่อยทานของหวาน แต่หลังจากกินหญ้าป่าเสร็จก็หยิบช็อกโกแลตจากลิ้นชักของฉิวฉิวออกมาหนึ่งชิ้นแล้วกินไปครึ่งค่อนชิ้น

“รู้สึกเป็นไงบ้าง?” ลี่เมิ่งเฉินโพล่งถามขึ้นมา

เหยียนหมิงซุ่นฝืนต่อความไม่สบายตรงช่วงท้องน้อยแล้วมองลี่เมิ่งเฉินอย่างเย็นชา วางใจผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลย เขาต้องรู้อยู่แล้วแน่ ๆว่าหญ้าป่านี้จะทำให้ท้องเสียแต่กลับจงใจปิดไว้ไม่พูด อยากเห็นเขาขายขี้หน้าสินะ

“รู้สึกไม่เลวนี่!”

เหยียนหมิงซุ่นหยัดกายลุกอย่างสงบแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำอย่างใจเย็น มองไม่ออกเลยว่าท้องของเขาร้องโครกครากอยู่ ลี่เมิ่งเฉินลูบปลายคางยกยิ้มอย่างพึงพอใจ

พ่อหนุ่มไก่อ่อน รู้สึกไม่เลวยังจะเข้าห้องน้ำอีก?

…………………………………………..

[1] ตั้งใจทำงานบางอย่างอย่างเต็มที่แต่กลับไม่ได้ผลลัพธ์ที่ดี แต่ในบางครั้งทำอะไรแบบลวก ๆกลับได้รับผลงานชั้นเยี่ยม