ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2087 ผลลัพธ์ที่น่ายินดี + ตอนที่ 2088 จักรวาลเล็กๆ ระเบิด

ตอนที่ 2087 ผลลัพธ์ที่น่ายินดี

เหมยเหมยมองกองหญ้าขนาดใหญ่บนโต๊ะพลันรู้สึกสงสัย เมื่อครู่เหยียนหมิงซุ่นกินมันอย่างเอร็ดอร่อย หรือว่าหญ้าพวกนี้มันอร่อยงั้นเหรอ?

เธออดไม่ได้จึงดึงออกมาหนึ่งต้นส่งเข้าปากเคี้ยว แต่ใบหน้ากับย่นยู่ยี่ดั่งลูกมะระแล้วคายทิ้งอย่างรวดเร็ว

ในโลกใบนี้จะมีสิ่งที่รสชาติพิสดารแบบนี้ได้อย่างไร?

ไม่ขม ไม่ฝาด และก็ไม่ใช่รสเปรี้ยวด้วย ความรู้สึกเหมือนกับได้กินฮั่วเซียงเจิ้งชี่ฉุ่ยชนิดน้ำ [1]กินเข้าไปก็อยากคายทิ้งทันที ขนาดน้ำตาลยังกลบรสชาติอันน่าคลื่นไส้นี้ไม่ได้เลย

เมื่อกี้เหยียนหมิงซุ่นจัดการกินหญ้าป่ากองใหญ่ขนาดนั้นเข้าไปได้อย่างไรกัน แถมยังดูท่าทีสงบนิ่งขนาดนั้นด้วย?

ช่างเป็นดั่งเทพเทวดาจริง ๆเลย!

“ไม่อร่อยใช่ไหมล่ะ?” ลี่เมิ่งเฉินถามด้วยรอยยิ้ม

เหมยเหมยพยักหน้ารับ ไม่มีอะไรที่รสชาติห่วยแตกกว่าเจ้านี่อีกแล้วล่ะ!

“กินให้คุ้นรสชาติเสียก่อนสิ!” ลี่เมิ่งเฉินพูดขึ้นอย่างไร้เหตุผล เหมยเหมยฟังแล้วจึงเกิดอาการงงงวย หมายความว่าไง?

เธออยากถามให้รู้เรื่องแต่เหยียนหมิงซุ่นเดินออกมาเสียก่อน หน้าซีดเล็กน้อย ฝีเท้าเบาหวิว เหมยเหมยลอบมองเขาอยู่หลายครั้ง บ่อยครั้งที่อยากจะถามแต่พอนึกขึ้นได้ว่าอยู่ในสงครามเย็นอยู่จึงปิดปากเงียบ แต่หลังจากที่เหยียนหมิงซุ่นเข้าห้องน้ำเป็นครั้งที่สาม เธอก็ทนไม่ได้อีกต่อไป

“ทำไมถึงได้ท้องเสียหนักขนาดนี้ล่ะ? เป็นอะไรมากไหม? ทนไหวหรือเปล่า…”

เหมยเหมยยื่นมือไปจับหน้าผากเหยียนหมิงซุ่นพลันรู้สึกเย็น ๆ ฝ่ามือเองก็เย็นเฉียบจึงรู้สึกเป็นห่วงมาก!

“ไม่เป็นไร…ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”

เหยียนหมิงซุ่นส่งยิ้มให้เหมยเหมย เขาไม่เป็นอะไรจริง ๆแค่ท้องเสียหนักไปหน่อยจนรู้สึกหมดแรง แต่ดีกว่าครั้งที่แล้วที่กินถ่านกัมมันต์มาก ไม่มีอะไรร้ายแรงนัก

อีกอย่างแค่ท้องเสียก็ทำให้เหมยเหมยไม่ทำสงครามเย็นกับเขาแล้ว ต่อให้ต้องท้องเสียอีกหลายครั้งมันก็คุ้มค่าสำหรับเขา

“ท้องเสียไม่ทำให้คนตายหรอก ช่วยขับพิษไง!” ลี่เมิ่งเฉินกินขนมอี๋พลางชมการแสดง

เหยียนหมิงซุ่นส่งเสียงฮึดฮัดหยัดกายลุกขึ้นและรีบตรงไปเข้าห้องน้ำ

เหมยเหมยขอให้ป้าฟางชงน้ำเกลือมาให้สักสองสามแก้ว อีกสักพักจะให้เหยียนหมิงซุ่นดื่ม ท้องเสียจะขาดน้ำได้ง่าย ดื่มน้ำเกลือจะช่วยทดแทนน้ำได้

ลี่เมิ่งเฉินแทงเข็มบนหลังมือเหยียนหมิงซุ่นแล้วบีบเลือดออกมาเล็กน้อยเอาไปส่องกล้องจุลทรรศน์ และได้ผลลัพธ์ที่น่ายินดี

“เห็นหรือยัง กู่พวกนั้นสลบไปแล้ว และความหนาแน่นลดลงอย่างน้อย 10 เปอร์เซ็นต์จากตอนแรกด้วย กินเข้าไปอีก ถ้าหากว่าราบรื่น คาดว่าช้าสุดวันมะรืนก็คงจะถอนพิษได้แล้วล่ะ!”

ลี่เมิ่งเฉินให้เหมยเหมยและเหยียนหมิงซุ่นสังเกตจุดดำเล็ก ๆที่ไม่มีเคลื่อนไหวใด ๆในกล้องจุลทรรศน์ พร้อมกับให้พวกเขาดูตัวอย่างเลือดในกล้องโทรทัศน์อีกตัว ซึ่งนี่คือเลือดของเหยียนหมิงซุ่นที่เจาะก่อนจะกินหญ้า เห็นได้ชัดว่าจำนวนจุดเล็ก ๆนั้นมีเยอะกว่ามาก

“ฉันจะกินหญ้าต่อ!”

เหยียนหมิงซุ่นดีอกดีใจ แม้ว่าจะท้องเสียจนหมดเรี่ยวแรงแต่เขาก็ยังคงกินหญ้าป่านี้ต่อไปโดยไม่ลังเล ตราบใดที่สามารถกำจัดเจ้าหนอนกู่พวกบ้านั้นได้ ต่อให้ต้องท้องเสียเป็นเดือน ๆก็ไม่เป็นไร เขาทนไหว!

“เอาสิ กินเยอะ ๆหน่อยล่ะ”

ลี่เมิ่งเฉินอารมณ์ดีไม่น้อย เขาเหลือบมองเหมยเหมยจนทำให้เธอรู้สึกตึงชาบนหนังศีรษะ

เหยียนหมิงซุ่นรับมือกับอาการท้องเสียอยู่ในห้องน้ำ เหมยเหมยและลี่เมิ่งเฉินนั่งตรงข้ามกันโดยไร้บทสนทนา บรรยากาศชวนให้น่ากระอักกระอ่วนใจ เหมยเหมยจึงจำต้องสรรหาบทสนทนา เอ่ยถามว่า “ทำไมนายถึงมั่นใจว่าเหมียวเจียงจะต้องมียาถอนพิษ?”

ลี่เมิ่งเฉินกินขนมอี๋เข้าไปลูกหนึ่งแล้วทำท่าทีได้ใจ “ง่ายจะตายไป ทุกสิ่งทุกอย่างเติบโตได้ก็ต้องยับยั้งได้ ธรรมมะสูงหนึ่งฟุต อธรรมสูงสิบนิ้ว[2] ในเมื่อพิษกู่หักสวาทมาจากเหมียวเจียง เช่นนั้นเหมียวเจียงก็ต้องมีของที่สามารถยับยั้งมันได้ ขอแค่ไปหามันต้องเจออยู่แล้ว!”

แม้ว่าเหมยเหมยจะไม่ค่อยชอบคนขี้โม้แต่เธอก็นับถือมันสมองของเขามาก พูดออกมามันง่ายแต่ใครกันล่ะจะคิดได้บ้าง?

เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้นอนทั้งคืน เขากินหญ้าป่ากระสอบนั้นจนหมด ท้องเสียจนสภาพแย่แต่โชคดีที่ยังมียาวิเศษของเหมยเหมย เพียงแค่สติพร่าเบลอแต่ร่างกายกลับไม่เป็นไร

วันถัดมาลี่เมิ่งเฉินเจาะเลือดจากตัวเหยียนหมิงซุ่นมาหนึ่งหลอดแล้วนำไปส่องกล้องดู

“ดีมากเลย ตอนนี้เจ้าหนอนกู่พวกนั้นเหลือแค่สามเปอร์เซ็นต์เท่านั้น กินหญ้าป่าอีกวันก็น่าจะหายดีแล้วล่ะ” ลี่เมิ่งเฉินประกาศผลลัพธ์ที่น่ายินดี แล้วถือโอกาสหันไปพูดกับเหมยเหมยว่า “เธอเองก็เริ่มกินวันนี้เลยแล้วกันจะได้ประหยัดเวลา!”

[1] ฮั่วเซียงเจิ้งชี่ หรือ “คักเฮียเจี้ยขี่” ในสำเนียงแบบจีนแต้จิ๋ว รักษาอาการถูกพิษร้อน พิษเย็น และความชื้นแทรกซึมเข้าสู่ร่างกาย

[2] ความยุติธรรมครอบงำความชั่วร้ายได้เสมอ

…………………………………………………………………

ตอนที่ 2088 จักรวาลเล็กๆ ระเบิด

เหมยเหมยตกใจเป็นอย่างมาก ความรู้สึกแปลกใจในตอนนั้นกลับมาอีกแล้ว ทำไมต้องให้เธอกินหญ้านี่ด้วยล่ะ?

เหยียนหมิงซุ่นกุมขมับอย่างจนใจ เขายังไม่ทันได้คิดหาวิธีที่เกลี้ยกล่อมหลอกให้เหมยเหมยกินหญ้าป่านี้โดยไม่ให้รู้ตัวเลย เจ้าบ้าลี่เมิ่งเฉินกลับตะโกนออกมาดังลั่นทำให้เขาตั้งรับไม่ทันเลยทีเดียว

“เหมยเหมย เขาพูดซี้ซั้ว…”

เหยียนหมิงซุ่นพูดไปได้ครึ่งหนึ่งลี่เมิ่งเฉินก็พูดขัดเขาอย่างหมดความอดทน “ไม่เข้าใจนายเลยจริง ๆ เรื่องแบบนี้มีอะไรให้ต้องปิดบัง แค่กินหญ้านิด ๆหน่อย ๆเอง ฉันยังมีเรื่องสำคัญให้ต้องจัดการ ไม่มีเวลาว่างมานั่งเล่นเป็นเพื่อนพวกเธอสองสามีภรรยาหรอกนะ”

เขามีข้อมูลเพียงพอที่จะหักล้างบทสรุปของผู้หญิงน่ารังเกียจคนนั้นได้แล้ว โจทย์ที่คนพวกนั้นบอกว่าใช้ทดสอบอาการทางจิตไม่แม่นยำเลยสักนิด คนที่ตอบได้ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นโรคจิต และคนที่ตอบคำถามไม่ได้ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นคนปกติสักหน่อย

เพราะคนโรคจิตที่แท้จริงเป็นมืออาชีพที่เก่งกาจเรื่องการปลอมตัว พวกเขามองทะลุความหมายของปัญหาเหล่านี้ออกตั้งแต่แรกแล้ว ใช้ใบหน้าที่แสนไร้เดียงสาหัวเราะเยาะคนที่ต้องการทดสอบพวกเขา โดยคิดว่าตัวเองถูกอยู่เสมอ

เขาจะคอยดูสิว่าครั้งนี้ยัยผู้หญิงน่ารังเกียจนั่นจะมีเหตุผลอะไรให้ต้องหยิ่งผยองต่อหน้าเขาอีก! หึ!

“หุบปาก!” เหยียนหมิงซุ่นจ้องลี่เมิ่งเฉินอย่างดุดัน ผู้ชายที่ไม่เข้าใจความรักอย่างเขาทั้งชีวิตนี้ไม่มีทางแต่งงานหาภรรยาได้หรอก!

ต้องเป็นอย่างนั้นแน่นอน!

เหมยเหมยสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ ไอคิวของเธอไม่ได้ต่ำถึงขั้นนั้น ก่อนหน้านี้ลี่เมิ่งเฉินพูดจาประหลาด ๆอย่างไร้ต้นสายปลายเหตุอยู่หลายครั้ง และตอนนี้ก็พูดออกมาชัดเจนขนาดนี้ หากว่าเธอยังไม่เข้าใจอีกละก็คงต้องไปเป็นหมูแล้วจริง ๆ!

“พี่นั่นแหละที่ต้องหุบปาก!” เหมยเหมยฟาดเหยียนหมิงซุ่นแรง ๆไปทีหนึ่งแล้วหันหน้าไปถามลี่เมิ่งเฉินตรง ๆว่า “ฉันเองก็โดนพิษกู่ด้วยเหรอ?”

“ถูกต้อง…เธอนอนเตียงเดียวกับเขาคงไม่พลาดมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันหรอกมั้ง? ถ้าทำจริงก็คงหนีไม่พ้นแล้วล่ะ รีบกินหญ้าป่านี่เถอะ อย่าบ่นนักเลย!” ลี่เมิ่งเฉินกินขนมอี๋พลางมองเหมยเหมยที่เหมือนกับคนโง่

เรื่องแดงขึ้นมาชัดเจนขนาดนี้ยังต้องให้เขาบอกใบ้หลายรอบกว่าจะเข้าใจ ที่แท้ความสวยและความฉลาดแปรผกผันกันจริง ๆ!

ไม่สิ…

ตรงหน้าลี่เมิ่งเฉินมีภาพหญิงสาวหน้าตาสะสวยและหยิ่งผยองคนหนึ่งปรากฏขึ้นมาจ้องมองตนด้วยสายตาเหยียดหยามเหมือนมองถังขยะ…

ผู้หญิงน่ารังเกียจคนนั้นน่าจะมีสัดส่วนประมาณนี้ละมั้ง?

เหมยเหมยพลันนึกถึงอาการที่เกิดขึ้นอย่างไร้ต้นสายปลายเหตุตอนอยู่ฮ่องกงขึ้นมาได้ รวมถึงอาการปวดศีรษะที่ดีขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ ตอนนั้นท่าทีของเหยียนหมิงซุ่นก็ดูแปลก ๆไปจนเธอหลงคิดว่าตัวเองป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่ได้

“เหตุที่ฉันปวดศีรษะก็เพราะโดนพิษกู่หักสวาทใช่ไหม?”

“ใช่ แต่ตราบใดที่เราสองคนอยู่ด้วยกันเธอก็จะไม่ปวดหัว ส่วนเรื่องอื่นก็ไม่ได้รับผลกระทบอะไร!” เหยียนหมิงซุ่นทอดถอนหายใจจำเป็นต้องยอมรับ

“พี่ปิดบังฉันไว้เยอะเหมือนกันนะ…เหยียนหมิงซุ่น…ฝากไว้ก่อนเถอะ…”

บรรยากาศรอบด้านหยุดชะงักลงเป็นเวลาสามนาที…เนิ่นนานราวกับเป็นเวลาหมื่นปี

ในที่สุดเหมยเหมยก็ระเบิดออกมาเพราะถึงขีดสุดแล้ว!

เธอประกาศกร้าวอย่างกล้าหาญที่สุดเป็นครั้งแรกในชีวิต!

ต้องเจอคุกเข่ากับเปลือกทุเรียนเสียหน่อยแล้ว!

“ลุงเหลาคะ ลุงออกไปซื้อทุเรียนเดี๋ยวนี้เลย ซื้อลูกที่ดิบที่สุด ซื้อมาสิบลูกนะคะ…”

เหมยเหมยลืมคำพูดที่เหยียนซินหย่าสอนเธอว่ายามอยู่นอกบ้านต้องพูดจาดี ๆเพื่อเป็นการไว้หน้าสามีจนหมดสิ้น ตอนนี้เธอโกรธมาก  โกรธเป็นอย่างมาก!

เธอไม่ได้โกรธที่ตัวเองโดนพิษไปด้วยแต่โกรธที่เหยียนหมิงซุ่นเอาแต่แบกรับทุกอย่างไว้เอง และมากกว่านั้นคือรู้สึกปวดใจ

เธอไร้ซึ่งความสามารถช่วยอะไรไม่ได้เลย แต่เธอช่วยเป็นผู้ฟังที่ดีได้ไม่ใช่เหรอ?

ยิ่งไปกว่านั้นเรื่องนี้มันเกี่ยวพันกับตัวเธอด้วย ฉะนั้นมีสิทธิ์อะไรมาปิดบังเธอ?

เธอจะไม่ทำสงครามเย็นด้วยแล้ว จัดสนามต่อสู้ที่ร้อนแรงไปเลยแล้วกัน!

…………………………………………………………….