ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2115 อู่เยวี่ยผู้โหดเหี้ยม + ตอนที่ 2116 เสี่ยวเป่าตายแล้ว

ตอนที่ 2115 อู่เยวี่ยผู้โหดเหี้ยม

เหยียนหมิงต๋าให้อู่เยวี่ยอุ้มเสี่ยวเป่ารอเขาอยู่ที่เดิม เขาจะไปหาสมุนไพรละแวกนี้มาให้ ในฐานะทหารหน่วยรบพิเศษนายหนึ่งจึงมีความรู้ทางการแพทย์ประดับอยู่บ้าง เสี่ยวเป่าตัวร้อนขนาดนี้หากไม่รีบหาทางลดไข้จะเป็นอันตรายมาก

อู่เยวี่ยขมวดคิ้วเดินมาลูบหน้าผากเสี่ยวเป่าทีหนึ่ง พยายามระงับความไม่สบอารมณ์เอาไว้แล้วเอ่ยเสียงอ่อนโยน “เด็กเป็นไข้ก็จะตัวร้อนกว่าผู้ใหญ่หน่อย เห็นรุนแรงขนาดนี้ความจริงไม่มีอะไรหรอก เรารีบเดินทางต่อเถอะ ระหว่างทางถ้าเจอสมุนไพรค่อยเอามารักษาเสี่ยวเป่า!”

เหยียนหมิงต๋าตอบด้วยความลังเล “แบบนี้จะทำให้เสี่ยวเป่าแย่เอานะ”

“ไม่หรอก ระหว่างทางต้องมีสมุนไพรแน่ ๆ อีกไม่นานคงหาเจอ เราต้องรีบทำเวลา พี่หมิงต๋า พี่คงไม่อยากให้ฉันถูกคนชั่วจับตัวกลับไปหรอกนะ?”

อู่เยวี่ยหยิกต้นขาแรง ๆทีหนึ่งแกล้งบีบน้ำตาหลาย ๆหยด มองเหยียนหมิงต๋าเรียกร้องความเห็นใจ

เหยียนหมิงต๋าใจอ่อนยวบ แม้จะมีข้อสงสัยต่อผู้หญิงตรงหน้ามากมายแต่ความสัมพันธ์ที่ผูกกันมาตั้งแต่เด็กมันหยั่งรากลึก ทำให้เขาใจแข็งกับผู้หญิงคนนี้ไม่ได้อยู่ดี

“แต่เสี่ยวเป่าไข้ขึ้นสูงมาก ฉันหาสมุนไพรไม่นานหรอก ไม่เสียเวลาแน่นอน”

เหยียนหมิงต๋าพยายามเกลี้ยกล่อมอู่เยวี่ย เขาไม่วางใจเรื่องเสี่ยวเป่าจริง ๆ ไข้ขึ้นสูงขนาดนี้ไม่นานอาจจะโดนพิษไข้เล่นงานจนสมองเสียหายได้ ถ้าเช่นนั้นชีวิตของเสี่ยวเป่าก็พังกันพอดี

อู่เยวี่ยหมดความอดทนและนึกโกรธเกลียดเสี่ยวเป่ามากกว่าเดิม ทำไมไอ้เด็กนรกนี่ยังไม่ตายสักทีนะ?

หากไม่มีภาระก้อนนี้เธอคงหนีข้ามเขาลูกนี้ไปได้สบาย ๆ มีไอ้เด็กนรกนี่ไม่รู้ต้องใช้เวลานานเท่าไรกว่าจะข้ามเขาลูกนี้ไปได้

ถ้าตายไปก็ดีสิ!

ความคิดชั่วร้ายแวบเข้ามาในหัวอีกครั้ง อู่เยวี่ยตาเป็นประกายไม่กล้ามองเสี่ยวเป่าในอ้อมแขนของเหยียนหมิงต๋า ขณะที่ความคิดภายในใจกำลังตบตีกันอยู่

ถ้อยคำของเหยียนหมิงต๋ากลับทำให้เธอตัดสินใจได้ เจ้าโง่นี่ยังคงใจดีเหมือนตอนเด็กไม่มีผิด มีไอ้เด็กนรกนี่อยู่เธอต้องคอยเสแสร้งทำเป็นเอาใจเหยียนหมิงต๋า

เธอรำคาญจะตายอยู่แล้ว!

ตาย ๆไปซะเถอะ เธอจะได้สบายสักที

อู่เยวี่ยกัดฟัน ในที่สุดก็ตัดสินใจได้เลยเงยหน้ามองเหยียนหมิงต๋า “ได้สิ ฉันจะรอพี่ตรงนี้ พี่หมิงต๋ารีบหน่อยนะ ฉันอยู่คนเดียวแล้วกลัว!”

เหยียนหมิงต๋าถอนหายใจเฮือกหนึ่งอย่างปลื้มใจ เมื่อครู่เขาเข้าใจเยวี่ยเยวี่ยผิดไป เยวี่ยเยวี่ยยังแสนดีเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด อาจจะเพราะกำลังหนีเอาตัวรอดเลยทำให้เธอร้อนใจไปสักหน่อย

“ไม่ต้องกลัว ไม่นานก็กลับมาแล้ว เธออย่าเดินเพ่นพ่านไปไหนล่ะ ยืนรออยู่ที่เดิมนี่แหละ”

เหยียนหมิงต๋าพูดเตือนไม่กี่ประโยคก็เข้าไปในป่าลึก ในนั้นน่าจะมีหญ้าสมุนไพรอยู่บ้าง

อู่เยวี่ยสีหน้าเปลี่ยนไป หลังจากเหยียนหมิงต๋าจากไปไม่นานเธอก็ก้มมองเสี่ยวเป่าที่นอนไม่ได้สติในอ้อมแขนด้วยสายตาเย็นชา

“ลูกอย่าโทษแม่ว่าใจเหี้ยมเลย จะโทษก็โทษพ่อของลูกที่ใจเหี้ยมเกินไป ถ้าลูกตายไปเป็นผีก็ไปแก้แค้นเขาแล้วกัน อย่ามาหาแม่เลย!”

อู่เยวี่ยกัดฟันกรามแน่น หลังจากลังเลอยู่บ้างแต่ก็ตัดสินใจได้ในที่สุด ยื่นมือสั่นเทาออกไปอุดจมูกเสี่ยวเป่าไว้

เสี่ยวเป่าเหมือนรู้สึกถึงอันตรายจึงดิ้นพล่านไปมา แต่แรงกระเสือกระสนอันน้อยนิดของเจ้าตัวเล็กกลับทำให้อู่เยวี่ยใจเหี้ยมยิ่งกว่าเก่า

“ดิ้นอะไรนักหนา เพราะลูกไม่เชื่อฟังถึงทำให้แม่ต้องใจร้ายไงล่ะ…”

อู่เยวี่ยมองเสี่ยวเป่าด้วยความรำคาญโดยไม่คิดสงสารเลยสักนิด ในที่สุดเธอก็เอามืออุดจมูกเสี่ยวเป่าไว้แล้วหลับตากดแรงลงไป

“รีบตายจะได้รีบไปเกิดใหม่ สังคมนี้อันตราย ชาติหน้าเกิดเป็นวัวเป็นม้าก็อย่าเกิดมาเป็นคน แม่หวังดีกับลูกนะ อย่าโทษแม่เลย!”

……………………

ตอนที่ 2116 เสี่ยวเป่าตายแล้ว

เหยียนหมิงต๋าไม่ได้ไปนานนัก ไม่ถึงสิบห้านาทีก็กลับมาพร้อมยาสมุนไพรในมือที่ล้วนแต่มีสรรพคุณช่วยลดไข้ทั้งนั้น

“ฉันหายาลดไข้ได้จำนวนหนึ่งแล้ว เอาคั้นเป็นยาให้เสี่ยวเป่าดื่มน่าจะช่วยลดไข้ได้ ฉันหาอันนี้ได้ด้วย ชื่ออะไรไม่รู้ แต่ทาแผลยุงกัดได้ผลที่สุด แค่เอาใบไม้ปิดตรงแผลยุงกัดวันที่สองก็หายบวมแล้ว…”

เหยียนหมิงต๋าเดินเข้าใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ปากก็พูดเจื้อยแจ้วพร้อมสีหน้ามีความสุข

ภูเขาลูกนี้อุดมสมบูรณ์มากมียาสมุนไพรหลากหลายชนิด ไม่ต้องเสียเวลานานนักก็หาเจอแล้ว อีกทั้งยังเป็นยาดีมีสรรพคุณตามที่ต้องการด้วย ขอเพียงใช้ยานี้เสี่ยวเป่าต้องหายดีแน่ เหยียนหมิงต๋าอารมณ์ดีไม่น้อย

แต่–

เหยียนหมิงต๋าเดินเข้าไปใกล้อู่เยวี่ยเรื่อย ๆกลับพบว่าอู่เยวี่ยอุ้มเสี่ยวเป่าทรุดนั่งอยู่ตรงพื้นพร้อมปล่อยน้ำตาไหลรินเงียบ ๆ

เขารู้สึกลนลานขึ้นมาจึงรีบถาม “เสี่ยวเป่าเป็นอะไรไป?”

อู่เยวี่ยกัดลิ้นแรง ๆปล่อยให้น้ำตาที่เอ่อคลออยู่ไหลพราก “พี่หมิงต๋า…เสี่ยวเป่า…เขา…เขา…”

พูดได้ครึ่งประโยคอู่เยวี่ยก็พูดต่อไม่ไหว ร่ำไห้ปล่อยโฮแล้วเอามือทุบอกตัวเองไม่หยุด “เสี่ยวเป่า…แม่ผิดเอง…เสี่ยวเป่าที่น่าสงสาร…นี่ลูกควักหัวใจแม่ไปเลยนะ…”

เหยียนหมิงต๋าใจหล่นตุบ เขาแย่งตัวเสี่ยวเป่ามาจากอ้อมแขนอู่เยวี่ย เจ้าตัวเล็กที่ไข้สูงตัวร้อนจี๋ก่อนเขาไป ตอนนี้กลับไม่ได้ตัวร้อนมากเท่าเดิมแต่ใบหน้ากลับเขียวช้ำไร้ลมหายใจ

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ตอนฉันไปยังดี ๆอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?”

เหยียนหมิงต๋าขึ้นเสียงสูง เขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น คนตัวเป็น ๆทำไมถึงตายง่ายขนาดนี้ล่ะ!

“ฉันผิดเอง ฉันทำให้เสี่ยวเป่าต้องตาย…หลังพี่ไปไม่นานเสี่ยวเป่าก็เริ่มชัก ฉันช่วยเขาไม่ได้…ฮือ…ฉันมันไร้ประโยชน์…เห็นเสี่ยวเป่าตายต่อหน้าต่อตา…แต่กลับช่วยอะไรไม่ได้…”

อู่เยวี่ยพูดประโยคขาดห้วง คำเหล่านี้เป็นข้ออ้างที่เธอเพิ่งคิดเมื่อสักครู่ เด็กไข้ขึ้นสูงจะเกิดอาการชักเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว เหยียนหมิงต๋าต้องจับผิดไม่ได้แน่ ๆ

“ทำไมคนที่ตายถึงไม่ใช่ฉันนะ เสี่ยวเป่าของแม่…เสี่ยวเป่าที่น่าสงสารของแม่…”

อู่เยวี่ยมัวแต่ร่ำไห้คนเดียวแล้วร้องโหยหวนไม่หยุด ดูแล้วเหมือนคุณแม่ที่กำลังใจสลายเพราะเพิ่งสูญเสียลูกไป แสดงได้สมจริงเหลือเกิน

เหยียนหมิงต๋าไม่นึกสงสัยเลยสักนิด เขาคิดว่าเสี่ยวเป่าเป็นเช่นนี้เพราะอาการเป็นไข้เลยแอบโทษตัวเองในใจ

หากเขากลับมาเร็วกว่านี้เสี่ยวเป่าอาจจะไม่เป็นไร

ทำไมเขาถึงไม่รีบมาถึงให้เร็วกว่านี้นะ!

ท้องฟ้าเริ่มมืด บนเขามืดสนิทจนมองไม่เห็นนิ้วมือ รอบคบเพลิงเต็มไปด้วยแมลงเป็นฝูง ๆทำเอาคนมองเห็นขนลุกซู่กันถ้วนหน้า

เหมยเหมยใส่เสื้อปิดมิดชิดทั้งตัวแต่ก็โดนยุงกัดไปหลายจุดและคันกว่าปกติ หากไม่ได้ยากันยุงชนิดพิเศษของเหยียนหมิงซุ่น จุดที่ถูกยุงกัดคงถูกเธอเกาจนผิวถลอกไปแล้วแน่ ๆ

“ยุงเยอะขนาดนี้ เสี่ยวเป่าจะเป็นอะไรไหมนะ?”

เหมยเหมยนึกเป็นห่วงเสี่ยวเป่าอย่างมาก เสี่ยวเป่าทั้งขาวทั้งตัวนุ่มย่อมเป็นอาหารชั้นเลิศของยุง อีกทั้งฤดูร้อนใส่เสื้อบาง พวกอู่เยวี่ยหนีไปอย่างรีบร้อนต้องไม่ทันเตรียมเสื้อให้เสี่ยวเป่ามากพอแหง ๆ

เธอยิ่งคิดก็ยิ่งกังวลใจ แต่ไล่ตามมาตลอดทางกลับยังตามพวกอู่เยวี่ยไม่ทันอยู่ดี

เหยียนหมิงซุ่นสีหน้าเย็นยะเยือก เขานึกถึงข้อกังวลของเหมยเหมยตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว

แมลงและยุงบนเขามีมากเกินที่เขาคาดการณ์เอาไว้ หนำซ้ำยังมีพิษรุนแรงอีกด้วย หากยังตามหาพวกอู่เยวี่ยไม่พบ เสี่ยวเป่าต้องเป็นอันตรายแน่

“คุณชายหมิง ตรงนี้มีร่องรอยคราบฉี่” มีคนรีบมารายงาน

……………………