ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2127 สารภาพทั้งหมด + ตอนที่ 2128 พิษหยดสุดท้าย

ตอนที่ 2127 สารภาพทั้งหมด

อู่เยวี่ยก้มหน้าอยู่ตลอดจึงมองไม่เห็นสีหน้าของเธอ เหยียนหมิงซุ่นรู้สึกโกรธกับความดื้อด้านของเหยียนหมิงต๋าอย่างมาก หากไม่ใช่น้องชายแท้ ๆ เขาอยากกระทืบเจ้าโง่นี่ให้ตายเสียรู้แล้วรู้รอดไปเลย!

ความจริงปรากฏอยู่ตรงหน้าแล้วกลับไม่ยอมเชื่อ สมองโดนลาถีบเข้าแล้วจริง ๆ!

ไฟโทสะสุมอยู่เต็มอกเหยียนหมิงซุ่นแต่ก็ซ้อมเหยียนหมิงต๋าให้ตายไม่ได้จริง ๆ เขามองอู่เยวี่ยอย่างเย็นชา ทุกอย่างเป็นความผิดของผู้หญิงคนนี้!

“เธอจะสารภาพเองหรือให้ฉันบีบบังคับ!”

เหยียนหมิงซุ่นเอ่ยต่ออู่เยวี่ยด้วยเสียงเย็นยะเยือกจนอู่เยวี่ยตัวสะท้านอย่างอดไม่ได้ แต่ก็ปิดปากแน่นไม่ยอมปริเสียง

“คิดว่าไม่พูดก็จะจบงั้นเหรอ? หึ…”

เหยียนหมิงซุ่นแค่นหัวเราะแล้วส่งสายตาเป็นสัญญาณให้ลูกน้องที่กุมตัวอู่เยวี่ยอยู่ ลูกน้องเข้าใจความหมายก็ลงมือไวปานสายฟ้าตะปบสะกดจุดสำคัญตามตัวอู่เยวี่ยหลายที

นี่เป็นวิธีที่พวกเขาไว้ใช้สอบสวนศัตรู ต่อให้เป็นคณะกรรมการความมั่นคงแห่งรัฐเคจีบีที่ผ่านการฝึกฝนอย่างเข้มงวดก็ทนวิธีนี้ไม่ได้

อู่เยวี่ยครางฮึมในลำคอทีหนึ่ง สีหน้าซีดเซียวและเหงื่อผุดไหลลงมาเป็นเม็ด ๆ ร่างกระตุกไม่หยุดราวกับมีมดนับพันนับหมื่นกำลังกัดกินร่างกายของเธอ ความเจ็บถาโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน…

เหยียนหมิงต๋าหมายจะเข้าไปช่วยอู่เยวี่ยแต่ถูกเหยียนหมิงซุ่นยกเท้าถีบไปอยู่ตรงมุมกำแพง กระดูกหักจนขยับตัวไม่ได้

“บอกมา เสี่ยวเป่าตายอย่างไร?” เหยียนหมิงซุ่นถาม

อู่เยวี่ยกัดฟันแน่นเพราะเธอไม่อยากยอมแพ้เหยียนหมิงซุ่นและยิ่งไม่อยากสารภาพว่าตัวเองเป็นคนฆ่าเสี่ยวเป่า ตอนนี้เธอมาถึงทางตันแล้ว เหลือเพียงเหยียนหมิงต๋าที่จะช่วยชีวิตเธอได้

หากเธอยอมรับว่าเป็นคนฆ่าเสี่ยวเป่า เหยียนหมิงต๋าไม่มีทางภักดีกับเธอเหมือนเคยแน่นอน เธอจะสูญเสียความหวังสุดท้ายไปไม่ได้!

“โอ๊ย…เสี่ยวเป่า…เป็นไข้…”

อู่เยวี่ยกัดฟันไม่ยอมสารภาพง่าย ๆ เหงื่อชุ่มไปทั้งตัวราวกับเพิ่งถูกพาขึ้นมาจากน้ำ

เหยียนหมิงซุ่นส่งสัญญาณให้ลูกน้องแวบหนึ่ง ลูกน้องตะปบร่างอู่เยวี่ยอีกหลายที อู่เยวี่ยร้องโหยหวนเสียงดังแล้วกลิ้งไปมาบนพื้น

“ฉันยอมบอกแล้ว…ขอร้องละ ปล่อยฉันไปเถอะ…เสี่ยวเป่าตายเพราะฉันปิดปากจมูกให้หายใจไม่ออกเอง…”

อู่เยวี่ยจะทนความเจ็บปวดนี้ได้อย่างไรไหวเลยยอมเปิดปากรับสารภาพในทันที ณ เวลานี้เธอแค่อยากให้ความเจ็บปวดนี้รีบจบลงให้เร็วที่สุด ต่อให้เหยียนหมิงซุ่นยิงเธอตอนนี้ให้เธอตายทีเดียวก็ย่อมได้

“ทำไมถึงต้องทำให้เสี่ยวเป่าขาดอากาศหายใจตายด้วย?” เหยียนหมิงซุ่นซักถามเสียงเย็นต่อไปแล้วมองเหยียนหมิงต๋าที่อยู่ตรงมุมกำแพงแวบหนึ่ง ตอนนี้เจ้าโง่นี่คงได้สติแล้วสินะ!

เหยียนหมิงต๋าไม่อยากเชื่อหูตัวเอง เสี่ยวเป่าตายเพราะอู่เยวี่ยจริงหรือ?

นั่นลูกชายแท้ ๆของเธอเชียวนะ!

อู่เยวี่ยสติเริ่มพร่ามัวเพราะความเจ็บเลยพูดงึมงำว่า “นั่นมันภาระ…พาเสี่ยวเป่าไปฉันต้องหนีได้ไม่ไกลแน่…”

“ยาพิษในตัวเสี่ยวเป่าก็ฝีมือเธอเหมือนกันใช่ไหม? แล้วทำไมถึงต้องวางยาพิษเสี่ยวเปาด้วย?”

“ฉันเป็นคนทำเอง เพราะเฮ่อเหลียนเช่อคิดจะฆ่าฉัน ขอแค่ทำให้เสี่ยวเป่าอยู่ห่างฉันไม่ได้ฉันถึงจะรอด…ขอร้องละปล่อยฉันไปเถอะ ฉันยอมบอกหมดแล้ว…”

อู่เยวี่ยอ้อนวอน ตอนนี้เธอแค่อยากให้จบทีเดียว ไม่อยากคิดอย่างอื่นอีกแล้ว

เหยียนหมิงซุ่นไม่ยอมปล่อยอู่เยวี่ยไปง่าย ๆ ครั้งนี้เขาจะเป็นคนถลกหนังหัวเปิดเผยธาตุแท้ของอู่เยวี่ยเอง เพื่อให้เจ้าโง่เหยียนหมิงต๋าดูให้ชัดว่าผู้หญิงที่เขาชอบเป็นคนอย่างไร!

“เหอปี้อวิ๋นถูกเธอวางระเบิดตายใช่ไหม?” เหยียนหมิงซุ่นถามอีก

“ใช่…แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ…ฉันจำเป็นต้องทำ…”

อู่เยวี่ยยังคิดจะแก้ตัวแต่สิ่งที่เธอไม่รู้คือไม่ว่าจะด้วยเหตุอะไร การวางระเบิดแม่แท้ ๆที่รักเธอมากก็คือความผิดที่รุนแรงอย่างไม่น่าให้อภัยแล้ว

“เหอปี้อวิ๋นฆ่าคนเพราะเธอเป็นคนวางแผนใช่ไหม?” เหยียนหมิงซุ่นเริ่มขุดคุ้ยบัญชีเก่าขึ้นมา เพราะคดีฆาตกรรมของเหอปี้อวิ๋นเขาสงสัยมาโดยตลอด

“ใช่…ฉันจงใจให้แม่คิดว่าพวกเขารังแกฉัน…ขอละฆ่าฉันให้จบ ๆไปเลยเถอะ…” อู่เยวี่ยยอมรับหมดแล้ว ตอนนี้เธอแค่อยากรีบหลุดพ้นจากความเจ็บปวดนี้โดยเร็ว!

……………………

ตอนที่ 2128 พิษหยดสุดท้าย

เหยียนหมิงต๋านอนอยู่บนพื้นด้วยท่าทีเหม่อลอย ความเจ็บจากแผลบนตัวยังไม่สู้ความเจ็บในใจเลยสักนิด เจ็บจนเขาแทบขาดใจตาย

ที่แท้ก็โกหกเขาทั้งเพ!

มิน่าพี่ใหญ่ถึงได้ด่าว่าเขาโง่ เขามันโง่จริง ๆ โง่ยิ่งกว่าหมูด้วยซ้ำ!

แล้วยังเป็นคนตาบอดมองไม่เคยเห็นธาตุแท้ของอู่เยวี่ยมาเลยตลอด ถูกเธอหลอกปั่นหัวแล้วยังเสียอนาคตเพราะเธออีกต่างหาก!

เหยียนหมิงต๋าพลันรู้สึกโกรธ เขาฝืนทนความเจ็บจากขาที่หักคลานไปหาอู่เยวี่ย เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้ห้ามเขาเพียงแค่มองเขาอย่างเย็นชา

“ทำไมเธอถึงหลอกฉัน…เธอทำแบบนี้กับฉันได้อย่างไร…”

เหยียนหมิงต๋าคำถามด้วยความโกรธแล้วเขย่าตัวอู่เยวี่ยไปมาไม่หยุด อู่เยวี่ยเจ็บเจียนตายแล้วจะมีอารมณ์มาหลอกเขาได้อย่างไรอีก ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้มาถึงจุดนี้แล้วก็ไม่มีความจำเป็นต้องหลอกเจ้าโง่นี้อีกต่อไป!

“พี่มันโง่เอง พี่ยอมให้ฉันหลอกเอง…” อู่เยวี่ยพูดเสียงขาดห้วง

“อ๊าก…”

เหยียนหมิงต๋าตะโกนด้วยความเจ็บปวด เขาเกลียดเหลือเกิน!

เกลียดที่เขาจริงใจกับความรักแต่กลับถูกผู้หญิงคนนี้ทอดทิ้งอย่างไม่ไยดี แล้วยังหลอกใช้ให้เขาทำร้ายผู้อื่น!

เสี่ยวเป่าที่น่าสงสาร!

“เธอมันสมควรตาย!” จู่ ๆเหยียนหมิงต๋าก็เข้าไปบีบคออู่เยวี่ย ใบหน้าบิดเบี้ยวดวงตาแดงก่ำ

อู่เยวี่ยดิ้นรนไม่หยุดแต่อากาศกลับน้อยลงไปเรื่อย ๆ ใบหน้าเริ่มเขียวช้ำ กรรมตามสนองแล้ว เธออุดปากจมูกเสี่ยวเป่าจนตายและตอนนี้เธอก็ได้ลิ้มรสชาติแล้วว่าการขาดอากาศหายใจตายมันเป็นอย่างไร

เหยียนหมิงซุ่นได้แต่มอง รออู่เยวี่ยใกล้จะทนไม่ไหวถึงทำท่าให้ลูกน้องแยกตัวเหยียนหมิงต๋าออกมา

ตอนนี้อู่เยวี่ยยังตายไม่ได้ เขาต้องส่งตัวผู้หญิงไปให้เฮ่อเหลียนเช่อจัดการ

“แค่ก ๆ”

อู่เยวี่ยไออย่างหนักแล้วกอบโกยเอาอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ ความรู้สึกหลังรอดพ้นจากความตายทำให้เธอไม่อยากตายอีกแล้ว ความชั่วร้ายที่ฝังอยู่ในกมลสันดานทำให้เธอเริ่มคิดแผนชั่วร้ายขึ้น

ครั้งนี้เธอคงหนีไม่พ้นแล้ว แต่เธอจะไม่ให้ใครอยู่สบายเช่นกัน!

“เหยียนหมิงต๋า พี่คิดว่าพี่ชายของพี่ดีกับพี่จริงเหรอ? พี่ไม่ลองคิดดูสิว่าแม่ของพี่ทำร้ายแม่ของเขา แล้วเขาจะไม่แก้แค้นได้อย่างไร…พี่รู้ไหมว่าทำไมแม่ของพี่ถึงตาย…เจ้าโง่…”

ลูกน้องรีบสับคางอู่เยวี่ยแต่อู่เยวี่ยพูดจบแล้ว เธอมองสองพี่น้องเหยียนหมิงซุ่นด้วยสายตาร้ายกาจแต่ก็ได้ปล่อยพิษหยดสุดท้ายไปแล้ว

เหยียนหมิงซุ่นขมวดคิ้ว เขาไม่มีอะไรต้องรู้สึกผิดเลยไม่กลัวถูกอู่เยวี่ยใส่ร้าย แต่เจ้าโง่เหยียนหมิงต๋าเขาไม่วางใจเลยจริง ๆ

เหยียนหมิงต๋าสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย การตายของถานซูฟางเป็นเหมือนหนามที่ยอกอกเขามาตลอดเพราะอดีตเขาเคยสงสัยเหยียนหมิงซุ่นเช่นกัน แต่เขาโน้มน้าวตัวเองนับครั้งไม่ถ้วนว่าพี่ใหญ่ไม่มีทางทำอย่างนั้น!

แต่ถ้อยคำของอู่เยวี่ยเหมือนหนามที่ตำลงในใจของเหยียนหมิงต๋าอีกครั้ง ต่อให้เล็กมากแต่ก็ไม่แน่ว่าวันไหนจะผุดออกมา!

“พาเธอไป!”

เหยียนหมิงซุ่นผิดหวังกับความเงียบของเหยียนหมิงต๋าน้อย ๆ แต่เขาไม่ได้อธิบายอะไรมาก เขาไม่เคยเสียแรงอธิบายอะไร คนที่เข้าใจคุณย่อมเข้าใจดีโดยไม่ต้องพูดอะไร คนที่ไม่เข้าใจต่อให้พูดมากแค่ไหนก็เปลืองน้ำลายเปล่า!

เหยียนหมิงต๋าถูกพาไปรักษาตัวที่โรงพยาบาล รอแผลหายดีเขาต้องกลับไปรับโทษที่ค่ายทหาร ส่วนอู่เยวี่ยพอถึงเมืองหลวงเขาก็ส่งไปที่เฮ่อเหลียนเช่อทันที

“มีแค่นังแพศยานี่แล้วน้องชายของแกล่ะ?” เฮ่อเหลียนเช่อไม่พอใจอย่างมาก

แผลบนตัวเสี่ยวเป่าจนถึงตอนนี้ยังไม่หายดีและยังมีอาการคันมาก เสี่ยวเป่ามักใช้มือเกาอย่างอดไม่ได้จนแผลเป็นรอยเหวอะหวะ เขากับเหมยซูหานจำต้องใช้เชือกมัดมือเสี่ยวเป่าไว้ไม่ให้เขากระดิกได้

เจ้าตัวเล็กได้แต่ร้องครางอย่างเจ็บปวดซึ่งสร้างความเจ็บปวดใจแก่เขาอย่างหนัก ยิ่งแค้นอู่เยวี่ยกับเหยียนหมิงต๋าจนนึกอยากเขมือบลงท้องเสียให้รู้แล้วรู้รอด พอตอนนี้ไม่เห็นเหยียนหมิงต๋าเขาย่อมไม่มีทางพอใจอยู่แล้ว!

……………………..