ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2177 คดีปริศนาตลอดไป + ตอนที่ 2178 ขอแค่ลูกมีความสุขก็พอ

ตอนที่ 2177 คดีปริศนาตลอดไป

เหยียนหมิงซุ่นมุ่นคิ้ว เพื่อยืนยันว่าเขาไม่ได้ซื้อสินค้าไร้ประสิทธิภาพมาเขาจึงแกะกล่องถุงยางอนามัยที่เพิ่งซื้อมาครั้งล่าสุดแล้วเป่าให้ดู ซึ่งผลลัพธ์ก็ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าไม่ได้ไร้คุณภาพอย่างที่ว่า

ถ้าอย่างนั้นก็น่าแปลกจริง ๆ!

เป็นไปไม่ได้หรอกมั้งว่าคืนนั้นเขาบังเอิญใช้อันที่คุณภาพไม่ได้มาตรฐานเข้าพอดีน่ะ?

ความเป็นไปได้ที่แทบเป็นศูนย์ดันเกิดขึ้นกับเขา โชคชะตาแบบนี้ก็ช่างเหลือเชื่อจริง ๆ!

จ้าวอิงหัวเห็นสีหน้าท่าทางเขาก็เข้าใจได้ในทันทีเลยอดขำอย่างนึกสมน้ำหน้าไม่ได้

อารมณ์ของเหยียนหมิงซุ่นในขณะนี้เหมือนคราวที่เขารู้ว่าเหยียนซินหย่าท้องจ้าวเสวียหลินไม่มีผิด สายตามึนงงแบบนี้เลย โลกที่มีแค่เราสองคนมันดีจะตายไป ทำไมต้องมีก้างขวางคอเพิ่มเข้าอีกคนมาด้วยนะ

และด้วยเหตุผลนี้ช่วงปีแรก ๆที่จ้าวเสวียหลินเพิ่งคลอด จ้าวอิงหัวจึงไม่ชอบใจเลยสักนิด ภายหลังพอเหมยเหมยคลอดออกมากลับรู้สึกคาดหวังชนิดที่ผิดไปจากเดิมอย่างเทียบไม่ติด เขารู้สึกว่าจ้าวเสวียหลินเป็นก้างขวางคอมากเกินไป และน่ารำคาญทีเชียว

คิดว่าอารมณ์ของเหยียนหมิงซุ่นในตอนนี้คงเหมือนกับเขาในตอนนั้น!

จ้าวอิงหัวรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ยิ้มตาหยีมองเหยียนหมิงซุ่นที่ยังย่นคิ้วเข้าหากันเพราะยังคิดไม่ตกว่าเกิดข้อผิดพลาดขึ้นในขั้นตอนใด สีหน้าก็อ่อนลงเล็กน้อย

“ไม่แน่แกอาจจะโชคดีเลยหลุดรอดมาได้ตัวหนึ่งไง มีลูกก็ไม่แย่ อนาคตแกได้เหนื่อยแน่ ๆ ซักผ้าอ้อม เก็บฉี่กลางดึก…กลางคืนก็อย่าหวังว่าจะได้นอนดี ๆเลย ถ้าโชคดีอาจจะตบรางวัลให้แกได้ลิ้มรสฉี่เด็กสักหน โชคไม่ดีก็อาจจะเป็นทองคำกองหนึ่ง…”

พอเห็นสีหน้าที่ยิ่งบึ้งตึงขึ้นเรื่อย ๆของเหยียนหมิงซุ่น อารมณ์ขุ่นมัวของจ้าวอิงหัวก็มลายหายไป ยิ่งพูดก็ยิ่งได้อารมณ์ ในฐานะคนเคยอาบน้ำร้อนมาก่อนเขาจึงเล่าประสบการณ์การเลี้ยงลูกในชีวิตประจำวันที่เสมือนผ่านการฝึกในนรกให้อีกคนฟัง

ฉิวฉิวที่นอนแทะช็อกโกแลตบนเครื่องปรับอากาศอย่างสบายใจได้ยินเสียงบทสนทนาของสองคนด้านล่างอย่างชัดเจน พอได้ยินจ้าวอิงหัวพูดถึงสินค้าไร้ประสิทธิภาพฉิวฉิวก็ชะงักกรงเล็บอ้วนแน่นิ่ง หยุดท่วงท่ากินช็อกโกแลตก่อนที่พวงแก้มบนใบหน้าของเจ้ากระรอกจะฉายอารมณ์จริงจังขึ้นมา

ถุงที่พ่อของนายผู้หญิงพูดถึงใช่ถุงที่นายผู้หญิงกับนายผู้ชายใช้ทุกครั้งยามทำอะไรกันหรือเปล่านะ?

มันอ่อนนุ่ม ยืดหยุ่นและมีกลิ่นหอมน่าดม แค่ได้กลิ่นก็อยากทานแล้ว ฉะนั้นจึงมีคราวหนึ่งที่เขาอดใจไม่ไหวเลยแอบทานไปชิ้นหนึ่ง…

เพียงแต่ปลายฟันอันแหลมคมเพิ่งกัดลงไปยังไม่ทันแกะซองด้วยซ้ำนายผู้ชายก็กลับมาเสียก่อน เขาสะดุ้งตกใจรีบซ่อนตัวจนลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิทและไม่เคยคิดจะไปทานอีกแลย เพราะสัมผัสแรกที่เขากัดลงไปไม่ค่อยดีเท่าไร ไม่อร่อยเท่าช็อกโกแลต

หรือว่านายผู้ชายใช้ถุงที่มีรูจากการกัดของเขาพอดี?

ฉิวฉิวคิดอยู่ครู่หนึ่งก็คร้านจะคิดต่อ เปลืองพื้นที่สมอง อย่างไรเสียเรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับเขา

อีกอย่างนายผู้หญิงท้องก็ดีจะตายไป คลอดหลาย ๆคนมาเล่นเป็นเพื่อนเขา มนุษย์สองขาวัยเด็กน่าสนุกออก!

ท่านผู้บัญชาการใหญ่เหยียนให้ตายคงคาดไม่ถึงว่าเหตุผลที่เหมยเหมยตั้งครรภ์เป็นเพราะความหิวชั่ววูบของคุณชายฉิว ปริศนาข้อนี้ถูกกำหนดไว้แล้วว่าต้องกลายเป็นคดีที่คลี่คลายไม่ได้ตลอดไป!

เขาตัดสินใจว่าหลังจากนี้จะไม่ซื้อถุงยางกลิ่นผลไม้ยี่ห้อใหม่นั่นอีกแล้ว สินค้าตัวใหม่ไม่รับประกันผลเช่นนี้แหละ แม้ตอนใช้จะรู้สึกไม่เลวแต่ถ้าไม่ปลอดภัยขนาดนี้ทางที่ดีเขาอย่าใช้เลยดีกว่า!

เหยียนหมิงซุ่นเหลือบมองจ้าวอิงหัวที่ยิ่งพูดก็ยิ่งได้ใจด้วยความรู้สึกหงุดหงิด พาลนึกถึงอีกเก้าเดือนข้างหน้าว่าจะมีเด็กที่น่ารำคาญอย่างเสี่ยวเป่าออกมาแย่งภรรยาของเขาไป

เขาก็อยากสั่งปิดบริษัทถุงยางเจ้านี้เสียให้รู้แล้วรู้รอด!

เพียงแต่ว่าน่าเสียดายที่บริษัทถุงยางนี้อยู่อเมริกา เขายังไม่มีอำนาจข้ามน้ำข้ามทะเลขนาดนั้นได้

ร่างกายของเหมยเหมยฟื้นตัวได้ไม่เลว ไม่กี่วันหลังจากนั้นก็กลับมามีชีวิตชีวาดังเดิม แต่เหยียนหมิงซุ่นยังคงให้เธอพักอยู่บ้านต่อไปไม่ให้เธอออกไปไหน วันนี้เหมยซูหานพาเสี่ยวเป่ามาเยี่ยมเยียนอีกด้วย

……………………….

ตอนที่ 2178 ขอแค่ลูกมีความสุขก็พอ

นับตั้งแต่อู่เยวี่ยตายจากไป ส่วนใหญ่เหมยซูหานจะเป็นคนดูแลเสี่ยวเป่า เสี่ยวเป่าเรียกเขาว่าคุณอาและสนิทสนมกันมากจนมักทำให้เฮ่อเหลียนชิงหึงอยู่บ่อยครั้ง

เพราะมีตัวเชื่อมความสัมพันธ์อย่างเสี่ยวเป่าจึงทำให้สองปีมานี้เหมยเหมยกับเหมยซูหานสนิทกันพอสมควร เธอไปเยี่ยมเสี่ยวเป่าบ่อย ๆและมักจะแอบป้อนยาวิเศษให้เสี่ยวเป่าโดยที่เหมยซูหานกับเฮ่อเหลียนเช่อต่างไม่รู้เรื่องด้วย พวกเขาหลงคิดเป็นเพราะการเลี้ยงดูที่ดีจึงทำให้เสี่ยวเป่าสุขภาพกายแข็งแรงกว่าเด็กรุ่นเดียวกันและพวกเขาต่างก็ได้ใจกันมาโดยตลอด

เหมยซูหานรู้เรื่องเหมยเหมยตั้งครรภ์มาจากเฮ่อเหลียนเช่อเลยเอาของขวัญมาเยี่ยมเยียน เสี่ยวเป่าจูงสุนัขตัวใหญ่ที่สูงกว่าเขาหรือต้าโฉ่วที่อยู่เป็นเพื่อนเขามาตั้งแต่เด็ก มันเป็นสุนัขที่หน้าตาน่าเกลียดเกินจะบรรยายและเป็นเพื่อนที่ซื่อสัตย์จริงใจกับเสี่ยวเป่ามากที่สุด

ไม่ว่าเสี่ยวเป่าไปที่ใดก็ต้องพาต้าโฉ่วไปด้วย บางครั้งก็จะพาอีกสองตัวติดสอยห้อยตามไปด้วยดั่งเงาตามติดตัว

“ยินดีด้วยเหมยเหมย”

เหมยซูหานอมยิ้ม เขารู้สึกดีใจจากใจจริงแต่ก็รู้สึกใจเศร้าเล็กน้อย มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก

“ขอบคุณนะ” เหมยเหมยยิ้มพลางให้ป้าฟางเอาแตงโมและคุกกี้มาให้

“เสี่ยวเป่า ของอร่อยนะ ถ้าเรียกคุณน้า คุณน้าถึงจะให้ทานดีไหมล่ะ?”

เหมยเหมยยื่นมือหยิบคุกกี้หอมกรุ่นหนึ่งชิ้นแสร้งทำท่าน้ำลายไหลเพื่อหลอกล่อให้เสี่ยวเป่าอ้าปากพูด จนถึงตอนนี้เจ้าตัวเล็กก็ยังพูดไม่เป็น เคยพาไปเช็กที่โรงพยาบาลมาแล้วว่าไม่มีปัญหาตรงกล่องเสียง เพียงแต่เป็นเพราะเสี่ยวเป่าเองที่ไม่ยอมอ้าปากพูด

เธอรู้ว่าส่วนมากเด็กโรคออทิสติกจะไม่ชอบพูด ต้องมีคนคอยหยอกเล่นกับเขาประจำแล้วสอนให้เขาอ้าปากพูดทีละนิด ๆ บางทีเด็กอาจจะกลับมาเป็นปกติได้

เหมยเหมยจำได้ว่าชาติที่แล้วเคยอ่านตำราที่เกี่ยวข้องจำนวนหนึ่งว่าไม่ใช่เด็กโรคออทิสติกทุกคนที่รักษาไม่ได้ เด็กที่ได้รับการรักษาสำเร็จก็มีมากเช่นกันแต่ระหว่างทางนั้นมักเต็มไปด้วยอุปสรรค ต้องการผู้ใหญ่ที่มีความอดทนและมุ่งมั่นมาก ๆ

เสี่ยวเป่าเบิกตากลมโตใสวาวราวกับเพชรจ้องเธอ ปากเล็กอ้าออกน้อย ๆแล้วมองคุกกี้ในมือเหมยเหมยนิ่ง มุมปากมีของเหลวสีใสติดอยู่ แถมยังกลืนน้ำลายลงคอเป็นระยะๆ

เขาอยากทานคุกกี้จัง!

แต่ไม่อยากพูดสักนิดเดียว!

“เสี่ยวเป่า เรียกคุณน้าก่อนสิ ไม่อย่างนั้นน้าจะเอาของอร่อยพวกนี้ให้ต้าโฉ่วทานละนะ!”

รออยู่นานก็ไม่ได้ยินเสียงเรียกจากปากของเสี่ยวเป่า เหมยเหมยก็ไม่ได้รีบร้อนอะไรพลางวางคุกกี้ไว้ข้างมุมปากของต้าโฉ่ว แสร้งทำท่าจะเอาคุกกี้ให้มันกิน เป็นไปตามคาดพอเสี่ยวเป่าร้อนใจก็ยื่นฝ่ามืออ้วนนุ่มนิ่มออกมาหมายจะแย่งคุกกี้ไป

เหมยเหมยชูคุกกี้ขึ้นสูงกว่าเดิมเพื่อไม่ให้เสี่ยวเป่าแย่งได้สำเร็จ พร้อมคอยหลอกล่อให้เสี่ยวเป่าอ้าปากพูดอย่างไม่ย่อท้อ เพียงแต่–

เสี่ยวเป่ามองคุกกี้ในมือเธอด้วยท่าทีเรียบนิ่งแล้วยู่จมูก ไม่แย่งแล้ว ร่างเล็กหันหลังก้าวขาสั้นไปยืนข้างโต๊ะเตี้ย ยกจานคุกกี้มาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะเดินเท้าตึงตังกลับไปตรงโซฟา

“อืม…”

เสี่ยวเป่าหยิบคุกกี้ใส่ปากตัวเองแล้วเคี้ยวทานอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนจะหยิบอีกชิ้นใส่ปากต้าโฉ่วที่น้ำลายไหลเป็นสายตั้งนานแล้ว แบ่งกันทานทีละชิ้น ๆอย่างมีความสุข

เหมยเหมยมองตาค้าง แบบนี้ก็ได้หรือ?

ไม่ควรให้ความร่วมมือเธอสักหน่อยหรืออย่างไร?

เหมยซูหานอดขำไม่ได้ “เสี่ยวเป่าพูดไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ขอแค่เขามีความสุขก็พอ ความจริงเสี่ยวเป่ารู้ทุกอย่างแค่ไม่ยอมพูดเท่านั้นเอง”

เขารู้แต่แรกแล้วว่าเสี่ยวเป่าเป็นโรคออทิสติก ตอนแรกก็กระวนกระวายเช่นกันแต่ก็ค่อย ๆคิดได้

โรคออทิสติกแล้วอย่างไร คนอื่น ๆมักคิดว่าเด็กออทิสติกน่าสงสารแต่บางทีเด็กพวกนี้มีความสุขดีจะตาย พวกเขาจมอยู่ในโลกจินตนาการตัวเอง มีชีวิตต่อไปด้วยความคิดของตัวเอง ไม่เห็นแย่ตรงไหน

อย่างน้อยเสี่ยวเป่าในตอนนี้ก็มีความสุขดี ในเมื่อเงินของเขากับเฮ่อเหลียนเช่อต่อให้ใช้หลายสิบชาติก็ใช้ไม่หมดอยู่แล้ว เสี่ยวเป่าอยากใช้ชีวิตอย่างไรก็แล้วแต่เลย ขอแค่เขามีความสุขก็พอ!

……………………….