ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2259 ลางร้าย + ตอนที่ 2260 คนเราทำผิดก็ต้องถูกลงโทษ

ตอนที่ 2259 ลางร้าย

 เหยียนหมิงซุ่นมองเขาด้วยสายตาแฝงนัยยะบางอย่างแวบหนึ่ง แล้วจงใจถามว่า “ทำไมนายถึงรู้ว่าเหลือเวลาอีกแค่สามวันล่ะ?”

เฮ่อเหลียนเช่ออึกอักอยู่สักพักก็ตวาดใส่ว่า “ฉันคิดคำนวณเอาเอง คุณอาฉันใจร้อนจะตายไป เขาซ่อนตัวมาตั้งหลายวันตอนนี้ต้องหงุดหงิดใจแล้วแน่นอน สามวันฉันยังถือว่ามากไปด้วยซ้ำ บางทีอาจสั้นกว่านั้นด้วย!”

เหยียนหมิงซุ่นมุมปากกระตุกยิ้ม ยังจะปากแข็งอีก?

เห็นได้ชัดว่าเฮ่อเหลียนเช่อตามหาหนิงเฉินเซวียนเจอแล้วแต่คงเพราะพูดจาหว่านล้อมไม่สำเร็จ ไม่เช่นนั้นเฮ่อเหลียนเช่อไม่มีทางมาร่วมมือกับเขาได้หรอก!

หนิงเฉินเซวียนบ้าไปแล้วจริง ๆ!

จะเสียเวลาต่อไปอีกไม่ได้แล้ว!

“งั้นออกเดินทางตอนบ่ายรวมตัวกันที่สนามบิน นายรู้ไหมว่ากลไกชนวนระเบิดอยู่ที่ไหน?” เหยียนหมิงซุ่นถาม

“รู้บ้าอะไรล่ะ ฉันไม่ใช่คนสร้างฐานลับนั่นนะ แต่ฉันต้องหามันเจอได้เร็วกว่านายแน่นอน” เฮ่อเหลียนเช่อมองเขาด้วยสายตาดูแคลน

หนิงเฉินเซวียนไม่ใช่แค่คนบ้าคนหนึ่งแต่ยังเป็นคนที่มีอาการหวาดระแวงรุนแรงอีกด้วย เรื่องราวทุกเรื่องเขามักจะทำซ้ำ ๆกันอย่างนั้นปีแล้วปีเล่า ยกตัวอย่างเช่นเรื่องอาหารการกินของเขามักจะเป็นอาหารสามอย่างและแกงอีกหนึ่งอย่างมาโดยตลอด

อาหารสามอย่างคือเนื้อสัตว์หนึ่งอย่าง ปลาหนึ่งตัวและผักหนึ่งอย่าง ส่วนแกงก็ต้องเป็นแกงเต้าหู้ผักโขม แต่หนิงเฉินเซวียนเรียกมันว่าแกงเฝ่ยซุ่ยไป๋อวี้ ความเคยชินในลักษณะนี้คงอยู่มานานราวยี่สิบปีไม่เคยเปลี่ยนแปลง

และยังมีความเคยชินในชีวิตประจำอื่น ๆอีกที่ตลอดเวลาสิบปีมานี้เหมือนเป็นเพียงหนึ่งวันไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลย

ฉะนั้นในเมื่อหนิงเฉินเซวียนเป็นคนสร้างฐานลับแห่งนี้ขึ้นมาด้วยตัวเอง แน่นอนว่าจะต้องคงอุปนิสัยของเขาเอาไว้แน่นอน เฮ่อเหลียนเช่อคือคนที่รู้จักหนิงเฉินเซวียนดีที่สุดในโลก สำหรับเขาการหากลไกให้เจอนั้นจึงเป็นเรื่องง่ายกว่าเหยียนหมิงซุ่น

เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้ถกเถียงเขา เพราะความจริงก็เป็นเช่นนั้น

หลายวันมานี้เหมยเหมยรู้สึกเป็นกังวล กลางคืนก็นอนไม่หลับเพราะเอาแต่ฝันร้าย ในความฝันเหยียนหมิงซุ่นกำลังตกอยู่ในท่ามกลางแสงขนาดมหึมาซึ่งสว่างเจิดจ้าจนเธอลืมตาไม่ขึ้น…

แต่ที่ทำให้เธอหวาดกลัวก็คือเธอได้แต่ยืนดูเหยียนหมิงซุ่นถูกแสงขนาดมหึมาที่มีรูปลักษณ์คล้ายไข่บดบังกลืนกินเข้าไปจนในที่สุดร่างกายก็กลายเป็นเถ้าถ่านไม่เหลือแม้แต่เศษซากสักนิดเดียว

หลายคืนมานี้เหมยเหมยเอาแต่ฝันในลักษณะเดียวกัน แม้ว่ากระบวนการจะแตกต่างกันไปบ้างแต่จุดจบในตอนสุดท้ายกลับเหมือนกัน

เหยียนหมิงซุ่นถูกแสงไฟนั้นกลืนกิน!

เหมยเหมยผอมลงอย่างเห็นได้ชัด เธอรู้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่คิดมากจนเก็บเอาไปฝัน แต่อาจเป็นเพราะพระเจ้ากำลังเตือนเธออยู่ว่า

นี่คือลางร้าย!

เหยียนหมิงซุ่นกำลังจะเจอกับหายนะ!

เหมยเหมยจิตใจว้าวุ่น หลายวันมานี้เหยียนหมิงซุ่นยุ่งกว่าเดิม เมื่อก่อนยังออกเช้ากลับค่ำแต่ตอนนี้ไม่แม้แต่จะกลับมานอนบ้านติด ๆกันหลายคืน เธอรู้ดีว่าต้องเป็นเพราะทางฝั่งหนิงเฉินเซวียนไม่ราบรื่นแน่นอน

เธอนึกถึงตอนกินข้าวเมื่อหลายวันก่อน เธอเคยถามเหยียนหมิงซุ่นว่าถ้าตามหาหนิงเฉินเซวียนไม่พบแล้วจะทำอย่างไรต่อไป?

เหยียนหมิงซุ่นบอกว่าจะส่งคนไปทำลายกลไกระเบิดที่ฐานลับ…

เหมยเหมยก็พลันตกใจวาบ เธอรู้แล้วว่าเหตุใดพระเจ้าถึงได้เตือนเธอ!

คนที่ไปทำลายเครื่องชนวนระเบิดจะต้องเป็นเหยียนหมิงซุ่น…

แบบนี้แน่นอน!

เหมยเหมยเดินวนไปมาอย่างร้อนใจ ทำอย่างไรดี…เธอควรทำอย่างไรดี?

การห้ามเหยียนหมิงซุ่นเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เพราะนี่คือภารกิจหน้าที่ของเขาในฐานะทหาร เขาจะต้องยินยอมพร้อมใจที่จะทำมันอย่างแน่นอนแม้จะรู้ดีว่าเต็มไปด้วยอันตรายก็ตาม!

ขอบตาร้อนผ่าว น้ำตาค่อย ๆไหลอาบแก้ม เหมยเหมยปิดหน้าตัวเองและพยายามกลั้นเสียงร้องไห้เอาไว้

เจ้าตัวเล็กยังไม่ทันเกิด หากว่าเหยียนหมิงซุ่นต้อง…แล้วเธอจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเช่นไร?

เหมยเหมยเรียกสติกลับมา เธอต้องคิดหาวิธีลดความเสี่ยงให้เหลือน้อยที่สุด ส่วนความคิดที่จะส่งคนอื่นไปปฏิบัติหน้าที่แทนนั้นไม่ใช่ว่าเหมยเหมยไม่เคยคิด แต่ฉับพลันเธอก็รู้สึกละอายใจเหลือเกิน

คนอื่น ๆก็มีชีวิตเช่นกันแถมยังเป็นถึงเสาหลักของครอบครัวอีก หากว่าต้องสละชีพผู้หญิงคนอื่น ๆก็คงเสียใจและทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน เธอเห็นแก่ตัวขนาดนั้นไม่ได้ แต่เธอก็เกลียดความใจกว้างของตัวเองเหมือนกัน…

ช่างย้อนแย้งกันจริง ๆ!

“เธอร้องไห้ทำไม? คิดถึงผู้ชายเหรอ?” ฉิวฉิวมุดออกมาถามเหมยเหมยอย่างนึกสงสัย

ตั้งแต่ย้ายมาอยู่กับนายผู้ชายเธอก็ไม่ใช่พวกขี้แยอีกต่อไป จำนวนครั้งที่ร้องไห้น้อยมาก แล้วทำไมวันนี้ถึงได้ร้องไห้ขึ้นมาล่ะ?

……………………………………………………………

ตอนที่ 2260 คนเราทำผิดก็ต้องถูกลงโทษ

 เหมยเหมยอุ้มฉิวฉิวเข้ามาอยู่ในอ้อมอกแล้วเล่าความฝันไม่กี่วันมานี้ด้วยเสียงสะอึกสะอื้น พอคิดว่าเหยีนหมิงซุ่นอาจจะต้องตายน้ำตาของเธอก็รินไหลราวกับฝนตกก็ไม่ปาน ทำเอาขนอันงดงามของฉิวฉิวเปียกชุ่มไปหมด

“ฉิวฉิว…ฉันต้องทำอย่างไรถึงจะช่วยพี่หมิงซุ่นได้…ฉันกลัวเขาตายเหลือเกิน” เหมยเหมยร้องไห้ร้องห่มพึมพำกับตัวเองน้ำตาไหลไม่หยุด ฉิวฉิวมองหางอันสวยงามที่น่ารังเกียจอย่างขยะแขยง มันทนอยู่นานแต่พอเห็นว่านายผู้หญิงไม่ยอมหยุดเสียทีจึงพลันนึกโมโหขึ้นมา…

“เธออย่ากอดฉันร้องไห้ได้ไหม…อีกเดี๋ยวฉันยังมีนัดต่ออีก กว่าจะแปรงขนให้สวยได้ขนาดนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ…”

ฉิวฉิวเบี่ยงตัวออกจากอ้อมอกของเหมยเหมย ขนนุ่มที่สลวยสวยงามบัดนี้ได้แนบสนิทไปกับร่างเล็ก ๆของมันแล้ว ดูตลกไม่น้อยเลย

เหมยเหมยจุกอยู่ในอก เธอโกรธมากจนฟาดฉิวฉิวที่กำลังแปรงขนอยู่

“ฉันเสียใจขนาดนี้ แกยังมีกะจิตกะใจไปเดตอีกเหรอ?”

ฉิวฉิวกลอกตามองบน กระโดดขึ้นไปบนพนักโซฟาแล้วทำทีง้างขาขึ้นมา

“เธอพูดให้มันชัดเจนกว่านี้หน่อย…”

เหมยเหมยเล่าเรื่องฐานลับให้ฟังด้วยสีหน้าเป็นกังวล “ที่ฐานลับนั่นอันตรายมากเลยนะ พี่หมิงซุ่นไปที่นั่นต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่เลย”

“ฐานลับคือแหล่งผลิตพลังงานพิเศษนั่น?” ใบหน้าของฉิวฉิวดูจริงจังขึ้น

“ใช่ ที่นั่นแหละ!”

เหมยเหมยพยักหน้ายืนยันและตามมาด้วยความดีใจ จากท่าทางของฉิวฉิวแล้วเหมือนจะมีทางออกแฮะ!

“ฉิวฉิว แกมีวิธีใช่ไหม?” เหมยเหมยรีบถาม

“ฉันคิดก่อน…อย่าเพิ่งรบกวน!” ฉิวฉิวก้มหน้าขบคิด ฟังจากความหมายของนายผู้หญิง ในฐานนั่นจะต้องมีพลังงานมหาศาล ดังนั้นคงพึ่งแค่น้องฉาฉาคงไม่ได้

ส่วนตัวมันเองก็ไม่ได้เพราะมันไม่สามารถดูดซับพลังงานนั้นได้ เพราะฉะนั้นต้องหาชาวเมืองดั้งเดิมเพิ่มอีก

และจะต้องไม่ใช่ชาวเมืองดั้งเดิมที่มีคุณสมบัติอ่อนแอ อย่างน้อยก็ไม่ควรแย่ไปกว่าเจ้าน้องฉาฉา แต่ชาวเมืองดั้งเดิมลักษณะนี้ค่อนข้างหายาก

“ผู้ชายของเธอเดินทางเมื่อไร ถึงเวลานั้นก็ให้พาฉันกับน้องฉาไปด้วย” ฉิวฉิวเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง

การเดินทางไปฐานลับในครั้งนี้อันตรายกว่าทุกครั้งแต่ก็ถือว่าเป็นโอกาสอันดี ไม่ใช่แค่สำหรับเจ้าน้องฉาแต่สำหรับเหยียนหมิงซุ่นเองก็เช่นกัน

เหมยเหมยดีใจมาก แต่ทันใดนั้นก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา “ฉิวฉิว แกกับฉาฉาจะเป็นอันตรายไปด้วยไหม?”

“ไม่ใช่ปัญหาใหญ่หรอก ไม่ตายแน่นอน!” ฉิวฉิวสะบัดหาง ท้องไส้แอบปั่นป่วน คุณชายฉิวอย่างมันไม่มีทางเป็นอะไรไปได้หรอกเพราะมันเป็นถึงสัตว์เทวะ แต่น้องฉากับนายผู้ชายก็ไม่แน่

โทษแห่งความตายอาจเลี่ยงได้แต่ก็ต้องโดนอะไรบ้างแหละ!

คำพูดนี้จะให้นายผู้หญิงได้ยินไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นคงร้องไห้โฮแน่ สัตว์ตัวเมียช่างเป็นเพศที่น่ารำคาญจริง ๆ!

เหมยเหมยเห็นสีหน้าของฉิวฉิวแน่นิ่งจนคาดเดาไม่ถูกเลยพลันคิดไปว่ามันมีความมั่นใจมาก ฉับพลันจึงรู้สึกโล่งใจ กลับมาสดใสอีกครั้ง แถมยังเข้าครัวทำอาหารชุดใหญ่ด้วยตัวเอง ก่อนออกเดินทางจะต้องกลับมาทานข้าวกับเธอสักมื้อแน่นอน มื้อเลี้ยงส่งจะต้องทำให้เต็มโต๊ะไปเลย

และเป็นไปตามคาดเหยียนหมิงซุ่นกลับมาบ้านในช่วงบ่าย บนโต๊ะก็เรียงรายไปด้วยกับข้าวประมาณสิบกว่าเมนูได้ซึ่งล้วนเป็นของโปรดเขาทั้งนั้น เหมยเหมยยิ้มร่ามองเขา

“กลับมาแล้ว รีบไปล้างมือทานข้าวนะคะ”

เหยียนหมิงซุ่นกินไปแค่คำเดียวก็จ้องหน้าเหมยเหมยอย่างไม่พอใจ “ทำไมเธอถึงทำกับข้าวเอง?”

“ฉันไม่ใช่คนพิการสักหน่อย พี่รีบ ๆกินเถอะ กินเยอะ ๆล่ะ” เหมยเหมยคีบอาหารให้เขาไม่หยุด แม้ว่าจะสบายใจแล้ว แต่สีหน้าแววตาก็ยังคงเป็นกังวลอยู่เพราะกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น

“บ่ายนี้พี่จะออกไปปฏิบัติภารกิจ อาจจะต้องไปนานเลย เธออยู่บ้านดี ๆล่ะไม่ต้องห่วงพี่ พี่จะพยายามกลับมาให้ทันก่อนวันที่ลูกคลอด…”

เหยียนหมิงซุ่นมองเหมยเหมยอย่างนึกละอายใจ ตั้งแต่ตั้งครรภ์มาเขาก็แทบไม่ได้อยู่บ้านเลย ไม่ต้องพูดถึงเรื่องดูแลเหมยเหมยหรอก แม้แต่ทานข้าวกับเหมยเหมยยังน้อยนับครั้งได้ ตอนนี้เขากำลังจะไปปฏิบัติภารกิจเสี่ยงถึงชีวิตที่ยากจะคาดเดาได้ จะกลับมาได้ไหมยังไม่รู้เลย

แล้วถ้าหากเขาไม่ได้กลับมาล่ะ…

…………………………………………………………..