ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2283 18 ชั่วโมง + ตอนที่ 2284 ลาจากชั่วนิรันดร์

ตอนที่ 2283 18 ชั่วโมง

หนิงเฉินเซวียนหัวเราะอย่างได้ใจ ทุกอย่างต่างอยู่ในการควบคุมของเขา ใครก็ไม่สามารถมาขัดขวางการใหญ่ของเขาได้

เหมยซูหานใช้ปากกัดสายไฟพวกนั้น เขาแยกสีไม่ออกจึงทำได้เพียงกัดให้ขาดทีละเส้น เส้นแรก ๆยังพอไหว น่าจะแค่ 24 V แค่รู้สึกว่าปากเริ่มชา ๆเท่านั้น

ขณะที่กำลังจะกัดเส้นสุดท้าย พอเขาได้ยินเสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่งของหนิงเฉินเซวียนก็รู้สึกหมดหวัง

ทำไมสุดท้ายแล้วก็ยังระเบิดได้อีกนะ?

เฮ้อเหลียนชิงโมโหเป็นอย่างมาก ตาแก่หนิงเฉินเซวียน ถึงขนาดกล้าหลอกเขางั้นเหรอ?

18 ชั่วโมง?

พวกเหยียนหมิงซุ่นจะมาห้ามทันหรือเปล่า?

เฮ่อเหลียนชิงยังไม่ทันคิดวิธีรับมือออก เหมยซูหานก็ได้ตัดสินใจแล้ว ถึงแม้ว่าหลังจากนี้ 18 ชั่วโมงจะเกิดการระเบิดขึ้น แต่เขาจะต้องทำลายสวิตช์เปิดปิดเพื่อไม่ให้หนิงเฉินเซวียนส่งสัญญาณออกไปได้ พวกเฮ่อเหลียนเช่อจะได้มีเวลาเพิ่มขึ้นอีก 18 ชั่วโมง!

ใครจะไปรู้ว่าผลแพ้ชนะอาจจะตัดสินกันใน 18 ชั่วโมงนี้ก็ได้!

เขาจะต้องลองเดิมพันดูสักตั้ง!

เหมยซูหานตัดสินใจกัดลงไป สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือสายไฟเส้นนี้เป็นสายไฟเส้นหลัก อีกทั้งยังเป็นสายไฟที่หนิงเฉินเซวียนจงใจให้คนใช้เป็นสายไฟ 220 V เพียงพอที่จะทำให้คนหัวใจหยุดเต้นได้เลย

แค่เพิ่งจะเริ่มกัดลงไปเหมยซูหานก็สัมผัสได้ถึงความอันตรายของมัน เขารู้สึกชาไปทั้งตัวตั้งแต่เท้ายันปลายลิ้น สัญชาตญาณของเขาบอกให้เขาอยู่ห่างจากสายไฟเส้นนี้

แต่เหมยซูหานก็ยังคงก้มหน้ากัดต่อไป

หนึ่งครั้ง…สองครั้ง…สามครั้ง….

ศักยภาพของคนไม่มีที่สิ้นสุด หัวใจของเหมยซูหานหยุดเต้นไปหลายครั้งแต่เขาก็ยังคงกัดสายไฟต่อไป

ในที่สุด….สายไฟก็ถูกเขากัดจนขาด…

“พลั่ก”

ประตูถูกคนจากด้านนอกเปิดออกซึ่งเป็นพวกเสี่ยวเมิ่งที่ตามมา โฉ่วโฉ่วตามกลิ่นของหั่วหั่วมาถึงที่นี่ แต่อย่างไรมันก็เป็นแค่ม้า ไม่ได้มีจมูกที่ดีเหมือนสุนัขจึงใช้เวลาค่อนข้างนาน

“นายท่าน…”

เสี่ยวเมิ่งรีบรุดหน้าเข้าไปกลับเห็นว่าเฮ่อเหลียนชิงกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่กับหนิงเฉินเซวียนแน่น

ทั้งสองคนต่างก็หมดสติไป

อีกด้านหนึ่งเหมยซูหานก็ล้มตัวลงกับพื้น สติเลือนรางแต่ปากยังเปิดอยู่

“หลังจากนี้ 18 ชั่วโมง…ฐานลับ…จะระเบิด…”

เหมยซูหานพยายามฝืนพูดข้อความสำคัญจนจบแล้วถึงหมดสติไป

เสี่ยวเมิงใจดิ่งวูบ หนิงเฉินเซวียนตาแก่สมควรตาย เขาจะต้องรีบรายงานคุณชายหมิง !

เฮ่อเหลียนชิงกับเหมยซูหานถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาล อาการของพวกเขาสองคนไม่สู้ดีนักจึงจำเป็นต้องได้รับการรักษาโดยด่วน !

ส่วนหนิงเฉินเซวียนก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นเดียวกัน เพราะว่าจุดสำคัญของเขาเกือบจะถูกกัดขาดเลือดไหลออกมาไม่หยุด เสี่ยวเมิ่งก็พาตัวเขามาส่งโรงพยาบาลด้วยเช่นกัน ส่วนจะเป็นหรือจะตายก็ให้ฟ้าลิขิตเอาเถอะ!

เหมยเหมยรออยู่ที่บ้านด้วยความร้อนใจ ในที่สุดก็ได้รับโทรศัพท์จากเสี่ยวเมิ่ง ถึงแม้จะหาตัวเจอแล้วแต่สถานการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไรนัก

“เหมยซูหานยังอยู่ในขีดอันตรายเพราะเขาถูกกระแสไฟฟ้าช็อตไปหลายครั้ง อีกทั้งร่างกายยังได้รับบาดเจ็บสาหัส หมอบอกว่ามีโอกาสรอดน้อยมาก นายท่านปลอดภัยแล้วแต่เส้นเอ็นที่ข้อมือกับเส้นเสียงถูกตัดขาด”

เสี่ยวเมิ่งรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก ทั้งหมดเป็นความผิดของเขาที่ทำให้นายท่านต้องมาเจออะไรเช่นนี้

เส้นเอ็นบริเวณข้อมือของเฮ่อเหลียนชิงถูกตัดขาดหมด ถึงแม้จะเชื่อมกลับมาได้แต่คงทำอะไรไม่คล่องแคล่วเหมือนเดิมหรืออาจถึงขั้นไม่สามารถยกของหนักได้ ซึ่งเท่ากับว่าเขาเหมือนคนที่พิการทั้งแขนและขา

เหมยเหมยหัวใจเต้นแรงมาก หล่อนนึกไม่ถึงเลยว่าจะอาการหนักขนาดนี้ โดยเฉพาะเหมยซูหาน ดูท่าแล้วคงจะไม่รอดแน่

“ฉันจะไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้แหละ!”

เหมยเหมยต้องการจะใช้ยาวิเศษช่วยเหมยซูหาน เสี่ยวเมิ่งบอกว่าเหตุที่เหมยซูหานโดนกระแสไฟฟ้าช็อตก็เพราะเขาต้องการทำลายสวิตซ์ควบคุมระเบิด เพื่อทำให้พวกเหยียนหมิงซุ่นมีเวลาเพิ่มขึ้นอีก 18 ชั่วโมง

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ หล่อนก็จะพยายามช่วยเหมยซูหานเช่นกัน!

………………………………………………………..

ตอนที่ 2284 ลาจากชั่วนิรันดร์

อาการของเหมยซูหานน่าเป็นห่วงมากจริง ๆเพราะมีอาการช็อกไปหลายครั้งแต่ก็สามารถช่วยกลับมาได้ พลังชีวิตมีเยอะมากจนคุณหมอยังต้องตกใจ

“คนไข้มีความหวังที่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อสูงมาก แต่ว่าอาการยังไม่ดีเท่าไรนัก” หมอส่ายหน้า น่าเสียดายจริง ๆ

อาการบาดเจ็บสาหัสเกินไป สูญเสียเลือดมากบวกกับถูกกระแสไฟฟ้าช็อต เขาทนมาได้จนถึงตอนนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์แล้ว!

“ฉันจะไปเยี่ยมเขา”

เหมยเหมยสวมชุดฆ่าเชื้อ เธอรู้สึกหนักใจไม่น้อยและหวังว่ายาวิเศษจะสามารถช่วยเหมยซูหานให้รอดชีวิตได้ แล้วก็หวังว่าพวกเหยียนหมิงซุ่นจะสามารถทำอะไรได้อย่างราบรื่น

เหมยซูหานนอนอยู่บนเตียงหายใจโรยริน ตามร่างกายมีสายยางต่อระโยงระยางเต็มไปหมด เสี่ยวเมิงบอกอาการของเหมยซูหานให้เธอฟังบ้าง แต่พอมาเห็นด้วยตาของตัวเองเหมยเหมยก็รู้สึกตกใจไม่น้อยพลันทำหน้าราวกับจะร้องไห้ออกมา

หนิงเฉินเซวียนเกลียดเหมยซูหานขนาดไหนกันถึงขนาดต้องทารุณเขาขนาดนี้

ถึงแม้ตอนนั้นเธอจะเกลียดอู่เยวี่ยมากขนาดไหน ต่ก็ยังไม่ถึงขนาดนี้เลย!

เหมยเหมยค่อย ๆก้าวเข้าไปใกล้เตียงผู้ป่วยแล้วแอบหยอดยาใส่ปากของเหมยซูหานลงไปไม่น้อย

เหมยซูหานรู้สึกเหมือนตัวเองถูกขังในห้องมืดออกไปไหนไม่ได้ มองอะไรก็ไม่เห็น เขายังพอมีสติอยู่บ้าง แล้วก็รู้ว่าคนที่มาหาเขาก็คือเหมยเหมย

เขาผิดหวังเล็กน้อย จริง ๆแล้วเขาอยากจะเจอเฮ่อเหลียนเช่อกับเสี่ยวเป่ามากกว่า พวกเขาเป็นคนที่สำคัญที่สุดของเขา ในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตเขาอยากจะให้พวกเขามาอยู่เคียงข้าง

เขารู้ว่าตัวเองไม่สามารถทนต่อไปได้แล้ว เขาถึงขนาดสัมผัสได้ว่าวิญญาณของตัวเองลอยไปติดบนฝาผนัง มองลงมาที่ร่างของตัวเอง แล้วก็เหมยเหมย

“ขอบคุณนะ…เหมยเหมย!” เหมยซูหานยิ้มด้วยความยากลำบาก สายตามองไปที่ประตูไม่หยุด

“เสี่ยวเป่าอยู่ข้างนอก เดี๋ยวฉันไปเรียกเขาเข้ามา”

เหมยเหมยรู้ทันความคิดของเขา เธอสัมผัสได้ว่าพลังชีวิตบนตัวของเหมยซูหานหลั่งไหลออกไปไม่หยุด ยาวิเศษช่วยเพิ่มภูมิต้านทานให้กับมนุษย์ได้เท่านั้นแต่ไม่สามารถดึงตัวกลับมาจากยมราชได้

เหมยซูหานไม่ไหวแล้ว !

โชคดีที่เธอพาเสี่ยวเป่ามาด้วยคงทำให้เหมยซูหานไม่ถึงขนาดต้องจากไปอย่างโดดเดี่ยว

เสี่ยวเป่าก็เหมือนจะสัมผัสได้ว่าในห้องมีอะไรแปลก ๆจึงโวยวายอยากที่จะตามเข้ามา เหมยเหมยเปิดประตูแล้วอุ้มเขาขึ้นมา “น้าจะพาหนูไปหาคุณอา แล้วก็บอกลาคุณอาด้วยโอเคไหม”

“ยิวยิว(คุณอา)จะไปไหน?”

เสี่ยวเป่าเบิกตากว้าง ใจดวงน้อย ๆของเขารู้สึกโศกเศร้า เขาเห็นคราบน้ำตาที่หางตาของเหมยเหมยก็ยิ่งรู้สึกแปลกใจมากกว่าเดิม

เหมยซูหานเห็นเสี่ยวเป่าก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เขายื่นมือที่เต็มไปด้วยบาดแผลออกมาจับมือเล็ก ๆของเสี่ยวเป่า สายตาเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์

“ยิวยิว (คุณอา)…เจ็บมากไหมครับ” เสี่ยวเป่าเป่ามือของเหมยซูหานด้วยความปวดใจ เมื่อก่อนตอนที่เขาหกล้ม คุณอาก็มักจะเป่าให้เขาเช่นนี้เสมอ

“ไม่เจ็บเลย…” เหมยซูหานยิ้มออกมาพูดด้วยความอ่อนแรง เหมยเหมยรีบป้อนยาให้เขาเพิ่ม เหมยซูหานพยายามรวบรวมแรงสัมผัสศีรษะเล็ก ๆของเสี่ยวเป่า

“เสี่ยวเป่า…อาจะไปอยู่ในที่ที่ไกลแสนไกล รอจนเสี่ยวเป่าโตแล้วอาถึงจะได้กลับมานะ…เสี่ยวเป่าจะต้องดูแลพ่อแทนอา…ได้ไหม?”

“จะ…ไปไหน…พาเสี่ยวเป่ากับพ่อไปด้วย…” เสี่ยวเป่าเบิกตากว้าง ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณอาต้องออกเดินทางไกลเพียงลำพัง ไปด้วยกันไม่ดีกว่าเหรอ?

“เพราะว่า…อากำลังเล่นซ่อนแอบกับเราอยู่ไง…จะรอให้มาหาอานะ…” เหมยซูหานพูดพร้อมรอยยิ้ม

“ได้…ผมจะไปหา…พ่อไม่ค่อยฉลาดเลย…”

เสี่ยวเป่าปรบมือพร้อมยิ้มร่า เขาชอบเล่นซ่อนแอบเป็นที่สุด ดังนั้นจะต้องหาคุณอาเจออย่างแน่นอน

เหมยเหมยอุ้มเสี่ยวเป่าออกไป เห็นคนที่รักต้องจากไปต่อหน้าต่อตาเป็นเรื่องที่ทรมานเกินไป ฉะนั้นไม่ควรให้เสี่ยวเป่าต้องมาเจอเรื่องแบบนี้

“เหมยเหมย…ขอโทษนะ…ชาติที่แล้วฉันทำผิดต่อเธอเอง!” เหมยซูหานมองไปที่เธอด้วยความรู้สึกผิด

…………………………………………………………