ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2285 เรื่องราวที่ไม่เหมือนเดิม + ตอนที่ 2286 หาเจอแล้ว

ตอนที่ 2285 เรื่องราวที่ไม่เหมือนเดิม

หลังจากเหมยซูหานอ่านหนังสือไปหลายเล่มถึงได้เริ่มเข้าใจภาพในความฝันเหล่านั้น ความจริงแล้วมันไม่ใช่ความฝันแต่คือเรื่องราวในชาติที่แล้วของเขา

เป็นเรื่องที่เคยเกิดขึ้นจริง

เพราะฉะนั้นชาติที่แล้วเขาได้แต่งงานกับเหมยเหมยจริง แล้วก็ทำให้เหมยเหมยต้องตายด้วยความทุกข์ทรมาน พร้อมกับเด็กที่อยู่ในท้องจริง ๆ ถึงแม้เขาจะไม่ใช่ฆาตกรแต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่มีส่วนผิด

เหมยเหมยไม่ให้อภัยเขาเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว

“เรื่องมันผ่านไปแล้ว อีกอย่างอู่เยวี่ยก็ตายไปแล้ว นายไม่ต้องพูดถึงมันแล้ว” เหมยเหมยไม่ได้ปฏิเสธว่าตัวเองกลับมาเกิดใหม่แล้วห้ามไม่ให้เหมยซูหานพูดถึงมัน

เหมยซูหานปัดป่ายมือเบา ๆแล้วพูดพร้อมรอยยิ้มว่า “หากว่าฉันไม่พูดคงไม่มีโอกาสพูดแล้วล่ะ ขอบคุณเหมยเหมยที่ให้อภัยฉันนะ ต่อไปเสี่ยวเป่าก็ฝากเธอช่วยดูแลด้วยแล้วกัน”

“ได้ นายไม่ต้องเป็นห่วงเลย!” เหมยเหมยพยักหน้า ถึงแม้เหมยซูหานจะไม่พูด หล่อนก็ไม่มีทางทอดทิ้งเสี่ยวเป่าอย่างแน่นอน

เหมยซูหานถอนหายใจออกมาแล้วเอ่ยว่า “ธนาคารเมืองหลวง ตู้นิรภัยหมายเลข 1816 เป็นสมบัติทั้งหมดของฉัน แล้วก็มีของอาเช่อด้วย สมบัติของฉันครึ่งหนึ่งเป็นของเธอ และอีกครึ่งหนึ่งเป็นของเสี่ยวเป่า ฉันได้เขียนพินัยกรรมเอาไว้แล้ว…”

เขาตัดบทชิงพูดก่อนเหมยเหมย “ไม่ต้องปฏิเสธ ถือว่าเป็นของขวัญที่ฉันมอบให้กับลูกเธอ แล้วก็สมบัติของอาเช่อ เขาจะต้องกลับมาเอาอย่างแน่นอนให้เขาเป็นคนจัดการเองแล้วกัน…”

เสียงของเหมยซูหานค่อย ๆเบาลง ใบหน้าหมองคล้ำ เหมยเหมยลอบสบถในใจว่าท่าไม่ดีแล้วจึงป้อนยาวิเศษให้เขาอีก

“ฉัน…อย่าเผาศพฉันนะ…เก็บไว้…หากว่าอาเช่อบาดเจ็บ…ก็มอบอวัยวะของฉันให้เขาไป…”

เหมยซูหานพูดด้วยน้ำเสียงขาดห้วงราวกับแทบจะไม่มีเสียงออกมา เหมยเหมยต้องขยับเข้าไปใกล้ ๆถึงจะได้ยินสิ่งที่เขาพูด เธอพยักหน้าพร้อมท่าทางสะอึกสะอื้น เหมยซูหานตายแล้ว

แต่เหตุที่ยังมีลมหายใจอยู่เป็นเพราะเครื่องช่วยหายใจประคองไว้อยู่ หากดึงออกเขาก็จะหยุดหายใจทันที

“สมองของคนไข้ตายแล้ว ดึงเครื่องช่วยหายใจออกได้แล้ว!”

พอหมอเข้ามาตรวจอาการของเหมยซูหานก็ตัดสินใจจะดึงเครื่องช่วยหายใจออก สมองตายก็เท่ากับว่าเสียชีวิตแล้วจึงไม่จำเป็นที่จะต้องช่วยชีวิตใด ๆอีก เพราะอย่างไรก็ไม่สามารถช่วยได้

“ห้ามดึงออก เขายังไม่ตาย ย้ายเขาไปอยู่ที่ห้องวีไอพีเลยนะ!”

เหมยเหมยออกคำสั่งแล้วใช้ท่าทีความน่าเกรงขามของคุณนายเหยียน ในเมื่อเธอตกลงกับเหมยซูหานไว้แล้วก็จะต้องทำให้ได้

“คุณหนูจ้าว…” คุณหมออยากจะพูดเตือนแต่เหมยเหมยก็พูดตัดบท “กรุณาเรียกฉันว่าคุณนายเหยียน สามีของฉันคือเหยียนหมิงซุ่น ค่าใช้จ่ายทุกอย่างฉันจะเป็นคนรับผิดชอบเอง ใครกล้าดึงเครื่องช่วยหายใจออกก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจแล้วกัน!”

พอคุณหมอได้ยินว่าเป็นภรรยาของคุณชายหมิงแล้วจะกล้าขัดขืนได้อย่างไรอีกจึงรีบย้ายตัวเหมยซูหานไปอยู่ห้องคนไข้วีไอพี อีกทั้งยังให้พยาบาลที่ดีที่สุดคอยเฝ้าดูแลตลอด 24 ชั่วโมง เหมยเหมยจึงได้รู้สึกวางใจ

“คุณน้าครับ… คุณอาไปซ่อนแล้วเหรอครับ” เสี่ยวเป่าเอ่ยถามเธอระหว่างทางกลับบ้าน

“ใช่แล้ว…คุณอาไปซ่อนตัวแล้ว เสี่ยวเป่าจะต้องรีบโตไว ๆถึงจะหาคุณอาเจอรู้ไหม!” เหมยเหมยพยายามฝืนยิ้ม แต่ในใจกลับรู้สึกทรมานเหลือเกิน

เหมยซูหานตายแล้ว!

ตายแล้วจริง ๆ!

แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนความฝัน ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลยสักนิด

ชาติที่แล้วเหมยซูหานใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมาโดยตลอดแต่ในชาตินี้เหมยซูหานกลับต้องตาย ถ้าอย่างนั้นเหยียนหมิงซุ่นจะเป็นเช่นนี้ด้วยหรือเปล่า?

เหมยเหมยใจดิ่งวูบแล้วไม่กล้าคิดอะไรต่อ การตายของเหมยซูหานทำให้เธอได้รู้ว่าชาตินี้กับชาติที่แล้วไม่เหมือนกัน อันที่จริงตอนที่อู่เยวี่ยตายเธอน่าจะตระหนักขึ้นมาได้แล้ว

แต่เธอกลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เพราะเธอกำลังหลอกตัวเองอยู่!

……………………………………………………

 ตอนที่ 2286 หาเจอแล้ว

เสี่ยวเป่ามองไปที่เหมยเหมยที่กำลังเศร้าโศกด้วยความประหลาดใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณน้าถึงดูไม่สบายใจ

หรือว่าคุณน้าไม่อยากจะให้คุณอาไปงั้นเหรอ ?

แต่ก่อนคุณพ่อเคยบอกไว้ว่า ผู้หญิงมักจะอารมณ์แปรปรวน บอกเขาว่าไม่ควรเลียนแบบผู้หญิง เสี่ยวเป่าคิด ๆดูแล้วจึงหยิบคุกกี้ที่อยู่ในกระเป๋าออกมาป้อนใส่ปากเหมยเหมย

“คุณน้า…กิน”

เสี่ยวเป่าเบิกตากลมโตมองเหมยเหมยด้วยรอยยิ้มสดใส ถ้าเขาไม่มีความสุขแล้วได้ทานของอร่อย ๆก็จะมีความสุขขึ้นมาทันที คุณน้าก็ต้องเป็นแบบนี้แน่เลย

“เสี่ยวเป่า เป็นเด็กน่ารัก…ขอบคุณนะ”

เหมยเหมยโอบเจ้าตัวน้อยตัวนุ่มนิ่ม กลิ่นหอมอ่อน ๆของนมทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

เธอเชื่อฉิวฉิว ฉิวฉิวเคยบอกว่าเหยียนหมิงซุ่นจะต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน

เธอไม่ควรตื่นตูมไปก่อน !

ณ เขาสือว่าน

ท้องฟ้าค่อย ๆมืดลงพวกเหยียนหมิงซุ่นได้ทำลายระเบิดที่อยู่รอบ ๆจนหมดแล้ว ชัยชนะได้มาอย่างง่ายดายจนพวกเขาแทบไม่อยากเชื่อ แต่พอเดินหาทั่วทั้งฐานแล้วกลับไม่เจออะไร

“นายว่า…พวกเราจะกลับกันได้หรือยัง?” เฮ่อเหลียนเช่อดื่มน้ำอึกใหญ่แล้วพูดออกมาด้วยความสงสัย

เหยียนหมิงซุ่นขมวดคิ้วถามกลับว่า “นายคิดว่าหนิงเฉินเซวียนจะโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ? หากับกลไกดักเจอเร็วขนาดนี้แล้วยังถูกทำลายง่าย ๆอีกงั้นเหรอ?”

คิ้วของเฮ่อเหลียนเช่อค่อย ๆขมวดเข้าหากันแล้วส่ายหน้า “ไม่ เวลาอาฉันทำอะไรมักจะคำนวณมาเป็นอย่างดี แล้วยังถนัดเรื่องแผนซ้อนแผนและมีความเกี่ยวโยงกันด้วย….”

เขากับเหยียนหมิงซุ่นสีหน้าเปลี่ยนไปพร้อมกัน “จะต้องมีอะไรอีกแน่…หาต่อไป!”

ทั้งสองหยัดกายขึ้นเตรียมพร้อมจะเข้าฐานลับไปค้นหาอีกครั้ง อยู่ดี ๆเฮ่อเหลียนเช่อก็ส่งเสียงร้องออกมาแล้วเอามือกุมหน้าอก สีหน้าไม่ดีเท่าไรนักและยืนแทบไม่ไหว

“เป็นอะไรไป? เจ็บหน้าอกงั้นเหรอ”

เหยียนหมิงซุ่นเข้าไปพยุงเขาด้วยความประหลาดใจ ปกติร่างกายของเฮ่อเหลียนเช่อแข็งแรงยิ่งกว่าอะไร ทำไมอยู่ดี ๆถึงได้เจ็บหน้าอกขึ้นมาได้

“เกิดเรื่องที่เมืองหลวง…ฉันต้องกลับเมืองหลวง”

เฮ่อเหลียนเช่อกัดฟันพูด เมื่อครู่เขารู้สึกใจกระตุกวูบเหมือนเสียของสำคัญไป ความรู้สึกแบบนี้เขาก็พูดไม่ออกเหมือนกัน แต่เขาค่อนข้างมั่นใจว่าจะต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเหมยซูหานแน่นอน

เหยียนหมิงซุ่นพูดเสียงต่ำว่า “ตอนนี้นายกลับไปจะมีประโยชน์อะไร หากเราไม่แก้ไขปัญหาตรงนี้ แล้วจะมีหน้ากลับไปได้อย่างไร”

เฮ่อเหลียนเช่อกัดฟันแน่น เขารู้ว่าเหยียนหมิงซุ่นพูดถูก

“ฉันไม่เป็นไรหรอก ไปกันเถอะ!”

เฮ่อเหลียนเช่อเดินนำอยู่ข้างหน้าแอบภาวนาว่าขอให้เป็นเพราะสุขภาพของเขาเอง เขาส่งคนติดตามเหมยซูหานกับเสี่ยวเป่าตั้งมากมายขนาดนั้นจะเกิดอะไรขึ้นได้อย่างไร?

เพราะเขาคิดมากไปเองแน่นอน!

ฐานลับถูกพวกเขาตรวจค้นนับครั้งไม่ถ้วนจนแทบหลับตาเดินได้ แต่ก็ยังไม่พบอะไรอยู่ดี

ทั้งสองคนยืนอยู่กลางห้องโถงด้วยความหมดหวัง แล้วหันมามองหน้ากัน

“ไม่สิ…ยังเหลืออีกที่หนึ่ง…” เหยียนหมิงซุ่นเหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้ในฉับพลัน เฮ่อเหลียนเช่อเองก็คิดได้เช่นเดียวกัน สายตาแสดงออกถึงความตกใจ

หรือว่าหนิงเฉินเซวียนจะบ้าไปแล้วจริง ๆ

ที่เดียวที่ยังไม่ได้ค้นเหลือแค่ห้องจัดการขยะกัมมันตรังสี หรือก็คือห้องที่เหยียนหมิงต๋าหนีเข้าไปหลบโดยไม่ได้ตั้งใจในตอนนั้นนั่นเอง เพราะสาเหตุนี้จึงทำให้เขาติดเชื้อสาหัส หากไม่ใช่เพราะยาของเหมยเหมยเขาก็คงไม่รอด

“ที่นี่แหละ ถ้าหนิงเฉินเซวียนมีไม้ตายจริง ๆละก็คงจะอยู่ที่นี่แหละ!” เหยียนหมิงซุ่นค่อนข้างมั่นใจ

ทั้งสองคนไปเปลี่ยนใส่ชุดป้องกันแล้วค่อย ๆเปิดประตูออกไปอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็เห็นห้องลับปิดตายที่คล้ายกับป้อมปราการ

เหยียนหมิงซุ่นส่งสัญญาณมือให้เฮ่อเหลียนเช่อ “ที่นี่แหละ!”

การสวมชุดป้องกันที่แน่นหนาทำให้เดินยากลำบากซึ่งทำอะไรแทบไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ห้องลับปิดตายนี้ถูกปิดผนึกด้วยปูนที่ค่อนข้างหนา ต่อให้พวกเขาจะไม่ได้สวมชุดป้องกันก็ไม่สามารถเปิดออกมาได้ง่ายดายขนาดนั้น

…………………………………………..