ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2303 จากลา + ตอนที่ 2304 ลูกผู้ชายลูกผู้หญิง

ตอนที่ 2303 จากลา

“อีกอย่างหนิงเฉินเซวียนยังเป็นฆาตกรที่ฆ่าแม่ของแกด้วย จะให้หนิงเฉินเซวียนไปรบกวนแม่ของแกไม่ได้เด็ดขาด” เฮ่อเหลียนชิงพูดเสียงข้นแค้นจนเสียงของเขาแหบพร่าเล็กน้อย เพราะกล่องเสียงได้รับความเสียหายจนไม่อาจกลับมามีเสียงอย่างเดิมได้อีก

เฮ่อเหลียนเช่อหายใจกระตุกวูบอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง “เป็นไปได้อย่างไร อาของผมรักแม่ผมขนาดนั้น…แล้วจะฆ่าเธอได้อย่างไร…”

ความรักที่ฝังลึกแน่นขนาดไม่ยอมทิ้งศพจนต้องใช้โลงหยกเย็นหมื่นปีมาเก็บรักษาเอาไว้…หนิงเฉินเซวียนทำใจฆ่าแม่ของเขาได้ลงคอหรือ?

“แกจะเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่ อย่างไรเสียคนที่ฆ่าแม่แกก็คือมัน!” เฮ่อเหลียนชิงถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจ

ความจริงเฮ่อเหลียนเช่อเชื่อเพราะเฮ่อเหลียนชิงไม่จำเป็นต้องโกหกเรื่องนี้ เขาไม่เข้าใจหนิงเฉินเซวียนจริง ๆ

บางทีหนิงเฉินเซวียนอาจจะไม่ได้รักใคร รักแค่ตัวเขาเองสินะ!

“เมื่อก่อนแม่ของแกมักพูดว่าความหวังเดียวในชีวิตเธอก็คือหนีไปให้พ้นหนิงเฉินเซวียน อย่าให้เขาตามหาพบ…” เฮ่อเหลียนชิงถอนหายใจยาวเผยสีหน้าเศร้าใจ ทำท่าเป็นเชิงให้เสี่ยวเมิ่งเข็นเขากลับไปได้แล้ว

ผู้หญิงคนนั้นไม่เคยรักเขาเลยสักนิดเดียว ทำไมเขาต้องเสียใจเพื่อเธอด้วย!

ไม่สนใจแล้ว!

เฮ่อเหลียนเช่อเอาศพของแม่ไป หลังจากทำการเผาศพแล้วเขาก็ขับเครื่องบินสาดเถ้ากระดูกลงทะเลด้วยตัวของเขาเอง ในเมื่อแม่ของเขาต้องการหนีไปจากหนิงเฉินเซวียนก็ให้ทะเลอันกว้างใหญ่พาเธอไปเถอะ!

เช่นนี้หนิงเฉินเซวียนก็ตามหาเธอไม่พบแล้ว!

……

ไม่นานก็เข้าสู่ช่วงฤดูใบไม้ร่วง ลมเย็นพัดโกรกสบาย ใบไม้ต่างร่วงหล่นเต็มพื้น

นี่เป็นฤดูกาลแห่งการเก็บเกี่ยวแต่ก็เป็นฤดูกาลแห่งการจากลาเช่นกัน

วันนี้ฝนตกปรอย ๆ ลมหนาวเย็นชื่นฉ่ำ หัวใจของเหมยเหมยหนาวเหน็บยิ่งกว่าฝนฤดูใบไม้ร่วง พลางกอดเสี่ยวเป่าร่ำไห้ไม่หยุด

“น้า…ไม่ร้องนะ…” เสี่ยวเป่าใช้มือเล็กลูบแก้มเหมยเหมยแผ่วเบา แม้เขาอายุยังน้อยแต่รู้ดีถึงความโศกเศร้าแห่งการจากลา

เขาเองก็ไม่อยากไปจากคุณน้าแต่เขาต้องอยู่เป็นเพื่อนคุณพ่อ คุณอาเคยบอกให้เขาช่วยดูแลคุณพ่อให้ดี เขาต้องเชื่อฟังคุณอา

“พวกนายเตรียมย้ายไปอยู่ไหน?” เหมยเหมยเช็ดน้ำตาแล้วถาม

“ฉันเตรียมพาเสี่ยวเป่าไปท่องโลก” เฮ่อเหลียนเช่อตัดสินใจไว้แต่แรกแล้วว่าเขาจะไปตามหาเหมยซูหาน เขาคิดว่าเหมยซูหานต้องรอเขาอยู่ที่ใดสักแห่ง

“การเรียนของเสี่ยวเป่าล่ะ?”

“ถึงเวลาก็จับครูสักคนมาสอน เสี่ยวเป่าอยากเรียนอะไรก็จับครูวิชานั้นมาเลย” เฮ่อเหลียนเช่อยังคงเอาแต่ใจเหมือนเคย

เรียนอะไรกัน จับครูมาสอนสิ!

เหมยเหมยส่ายศีรษะอย่างเอือมระอา หวังเพียงว่าเสี่ยวเป่าจะไม่กลายเป็นโจรตัวน้อยเพราะการเลี้ยงดูของเฮ่อเหลียนเช่อแล้วกัน

“เสี่ยวเป่า ถ้าคุณพ่อด่าหนูตีหนู หนูก็โทรหาน้า น้าจะให้น้าเขยไปรับหนูกลับมา…” เหมยเหมยอุ้มเสี่ยวเป่าพลางกระซิบข้างหูเขา

เพียงแต่เธอกลับไม่รู้ว่าหูของเฮ่อเหลียนเช่อไวยิ่งกว่าหมาจึงถลึงตาตวาดเสียงใส่ “ฉันจะตีเสี่ยวเป่าได้อย่างไร? เธออย่าคิดมาแย่งเสี่ยวเป่าของฉันนะ…”

“แกจะดุทำไมเนี่ย…” เหยียนหมิงซุ่นมายืนบังหน้าเหมยเหมยด้วยสีหน้าเย็นชา ถลึงตาจ้องเขาอย่างไม่พอใจ

กล้าดุผู้หญิงของเขาต่อหน้าเขา อยากตายหรือไงกัน!

เฮ่อเหลียนเช่อลูบจับจมูกปอย ๆแล้วหันไปเค้นรอยยิ้ม ‘ใจดี’ ให้เสี่ยวเป่า “เสี่ยวเป่า เราควรไปได้แล้ว พ่อจะพาหนูไปหาคุณอานะ”

“ดีเลย…ลาก่อนคุณน้า ถ้าเจอยิวยิวแล้วเสี่ยวเป่าก็จะกลับมา…”

เสี่ยวเป่าดีใจสุดขีดโบกมือให้เหมยเหมยไม่หยุดหย่อน คุณพ่อโง่เกินไป ถ้าไม่มีเขาคอยนำทางคงไม่มีวันเจอคุณอาแน่

เฮ่อเหลียนเช่ออุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นแล้วเหวี่ยงเจ้าตัวเล็กไว้บนรถโดยมีสุนัขซื่อสัตย์สามตัวตามอยู่ด้านหลัง เฮ่อเหลียนเช่อตัดสินใจเริ่มหาจากในประเทศ ถ้าหาในประเทศไม่เจอก็ไปหาจากต่างประเทศ พลิกหาทั่วทั้งโลกเลย

รถยนต์เคลื่อนตัวออกไปไกลขึ้นเรื่อย ๆจนกลายเป็นจุดดำเล็ก ๆและสุดท้ายก็ค่อย ๆลับตาไป…

เหมยเหมยพรูลมหายใจยาวอย่างสลดและใจหวิว

……………………

ตอนที่ 2304 ลูกผู้ชายลูกผู้หญิง

เพราะเคยชินกับการมีเสี่ยวเป่าอยู่บ้าน พอตอนนี้เสี่ยวเป่าจากไปแล้วเหมยเหมยก็เกิดไม่ชินขึ้นมาชั่วขณะ มักรู้สึกเหมือนชีวิตขาดอะไรบางอย่างไป ทำอะไรก็ไม่มีเรี่ยวแรงสักนิด

เวลาไม่กี่วันผ่านไปอย่างรวดเร็ว เหยียนหมิงซุ่นทนดูต่อไปไม่ไหว และยิ่งรู้สึกว่าสถานะของเขาตกต่ำลงไปอีกระดับที่สู้ไม่ได้แม้แต่ลูกคนอื่น อนาคตถ้าเจ้าตัวเล็กในท้องเหมยเหมยออกมาลืมตาดูโลก ใช้เท้าหลังคิดยังคิดได้เลยว่าเขาคงต้องหนีไปหานั่งหลบอยู่มุมกำแพงแล้ว

“เหมยเหมย ออกไปเที่ยวกันไหม?” เหยียนหมิงซุ่นคิดว่าการออกไปท่องเที่ยวก็ไม่เลว อยู่ไกลจากความวุ่นวายของเมืองหลวงเพื่อใช้เวลาอยู่ในโลกส่วนตัวเงียบ ๆ

เพียงแต่–

“ไม่อยากขยับตัว…” เหมยเหมยส่ายศีรษะอย่างไม่แยแส ไร้ชีวิตชีวา เธอคิดถึงเสี่ยวเป่าจนแทบทานอะไรไม่ลง

เมื่อก่อนจะมีเสี่ยวเป่านั่งทานข้าวด้วยกันจนรู้สึกว่าทานอะไรก็อร่อยไปหมด แม้เวลาดื้อจะน่ารำคาญไปบ้างแต่เสี่ยวเป่าเป็นเด็กดีมาก เวลาดื้อจริง ๆมีน้อยมากแต่เวลาน่ารักอบอุ่นมีมากกว่า แถมยังอบอุ่นไปถึงก้นบึ้งของหัวใจเลยล่ะ

อนาคตถ้าเจ้าตัวเล็กโตขึ้นต้องเป็นพ่อหนุ่มอบอุ่นแหง ไม่รู้ว่าผู้หญิงโชคดีคนไหนจะได้ครอบครองเสี่ยวเป่าที่แสนดีขนาดนี้กันนะ!

“พี่…พี่ว่าเสี่ยวเป่าจะคิดถึงฉันไหม?” พอนึกถึงเสี่ยวเป่าเหมยเหมยก็รู้สึกมีพลังขึ้นมาชั่วขณะ ดวงตาเป็นประกายลุกวาว

ความรู้สึกอิจฉาก่อตัวขึ้นในใจเหยียนหมิงซุ่น อ้าปากก็เสี่ยวเป่าปิดปากก็เสี่ยวเป่า เวลาไหน ๆก็เสี่ยวเป่า เขาที่นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ยิ่งกว่าอากาศธาตุเสียอีก…

“ต้องคิดถึงอยู่แล้ว เธออย่ามัวแต่คิดเหลวไหล คิดถึงคนข้าง ๆให้มากหน่อยเถอะ” เหยียนหมิงซุ่นอดพูดเตือนด้วยความอิจฉาไม่ได้

เหมยเหมยชะงักพลางมองไปทางเหยียนหมิงซุ่น แม้สีหน้าเรียบเฉยมากแต่ความอิจฉานั้นแค่ใช้ใจสัมผัสเพียงเล็กน้อยก็ยังสัมผัสถึง เธอหลุดขำอย่างห้ามไม่อยู่และชักจะรู้สึกผิดขึ้นมาบ้าง

ช่วงนี้เธอละเลยเหยียนหมิงซุ่นไปแล้วจริง ๆ

“พี่…พี่หึงเหรอ?” เหมยเหมยขยับเข้าไปใกล้พลางกลั้นหัวเราะกระซิบถามข้างหูเขาด้วยน้ำเสียงปนหยอกล้อ

เหยียนหมิงซุ่นปฏิเสธเสียงแข็ง “เหลวไหล พี่จะหึงเด็กตัวกะเปี๊ยกนั่นได้ไง…รีบทานรังนกถ้วยนี้ซะ”

เขาเป่ารังนกที่ป้าฟางตุ๋นให้เตรียมป้อนเหมยเหมยด้วยสีหน้าที่ดูไม่ค่อยเป็นธรรมชาติเท่าไร

เพราะดูเหมือนว่าเขาจะหึงแล้วจริง ๆ…

แถมคู่กรณียังเป็นเด็กน้อยอายุสองขวบเท่านั้น

พูดออกไปคงขายหน้าน่าดู เขาไม่มีทางยอมรับแน่นอน

เหมยเหมยหัวเราะคิกคักรู้ว่าผู้ชายรักศักดิ์ศรีมากจึงไม่ได้เปิดโปงคำเท็จของเหยียนหมิงซุ่นแล้วทานรังนกแต่โดยดี พอเป็นแบบนี้เลยทำให้ความคิดถึงที่เธอมีต่อเสี่ยวเป่าจางลงไปได้บ้าง

ในเมื่อตัวเธอก็มีครอบครัวของตัวเอง ไม่นานก็จะมีลูกรักของตัวเอง เธอจะแยกแยะไม่เป็นไม่ได้

“พี่…พี่ว่าครั้งนี้ลูกชายหรือลูกสาว?” เหมยเหมยลูบหน้าท้องอายุครรภ์หกเดือนไปมา หลังจากเหยียนหมิงซุ่นกลับมาเธอก็อารมณ์ผ่อนคลายลงมาก ทั้งยังมีป้าฟางคอยทำของดีให้ทานทุกวันจนมีน้ำมีนวลขึ้น ตัวกลมขาวหน้าท้องนูนแหลมเหมือนภูเขาลูกเล็ก ๆ

คุณย่าหยางกับป้าฟางต่างบอกว่าครั้งนี้เธอจะได้ลูกสาวเพราะวิธีการดูของชาวบ้านก็คือท้องแหลมเป็นลูกสาว ท้องกลมเป็นลูกชาย มีหลักฐานทางวิทยาศาสตร์หรือไม่นั้นก็ไม่มีใครทราบได้

เหยียนหมิงซุ่นตอบไปลวก ๆอย่างไม่ใส่ใจนัก “ผู้ชายผู้หญิงก็ได้ทั้งนั้น หรือว่าหาหมอแผนจีนสักคนมาดูดีไหม?”

มักมีคนคอยเดาเพศของเด็กอย่างมีความสุขทุกวี่วัน ขณะที่เหยียนหมิงซุ่นนั้นรำคาญเต็มที ตอนนี้อายุครรภ์หกเดือนกว่าแล้วคาดว่าต้องดูเพศของเด็กได้ว่าเป็นชายหรือหญิง แต่–

“ไม่เอา…ไม่ดู ฉันอยากเก็บความลึกลับนี้ไว้ ตอนคลอดจะได้มีอะไรให้ตื่นเต้นไง” เหมยเหมยปฏิเสธทันควัน

รู้แต่แรกแล้วจะมีคาดหวังและน่าตื่นเต้นอะไรอีกล่ะ?

มีให้เดาทุกวันสิดี!

……………………….