ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2337 นึกว่าเป็นเมียเก็บ + ตอนที่ 2338 ผู้หญิงช่างจินตนาการ

ตอนที่ 2337 นึกว่าเป็นเมียเก็บ

หวงจื้อเกาไม่พอใจเล็กน้อยแต่กลับไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า ถึงแม้เขาจะไม่ได้เรียนสูงนักแต่เขาทำงานมาหลายปีจนฉลาดเอาตัวรอดเก่ง สุขุมนุ่มลึก ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ได้เป็นหัวหน้าหรอก

เขาถูกใจโม่เฉียวหลิงมากเพราะเธอทั้งหน้าตาดีและมีการศึกษา ทั้งยังเป็นคนบ้านเดียวกันและทำงานอยู่ในเมืองหลวงเหมือนกันด้วย หวงจื้อเกาพอใจหญิงสาวที่ป้าของเขาแนะนำในครั้งนี้มาก

ถึงแม้ว่าโม่เฉียวหลิงจะไม่เคยตอบตกลงเขาแต่หวงจื้อเกาก็ไม่รีบร้อน เขามุ่งมั่นที่จะเอาชนะใจโม่เฉียวหลิงให้ได้ ดังนั้นนี่จึงเป็นเหตุผลที่ถูกโม่เฉียวหลิงยุยงให้มาที่นี่ แน่นอนว่าเขาเองก็อยากสร้างสายสัมพันธ์กับเหยียนหมิงซุ่นมานานแล้ว ในเมื่อคนหนึ่งมีใจอยากมาส่วนอีกคนมีจุดประสงค์แฝง ดังนั้นจึงเกิดทริปในวันนี้ขึ้น

เหมยเหมยไม่พอใจที่หวงจื้อเกาโผล่มากะทันหันเช่นนี้ ไม่โทรมาบอกก่อนแต่จู่ ๆก็โผล่มาเลย แถมยังพาคนนอกมาด้วย แบบนี้จะทำตามใจตัวเองเกินไปแล้ว

“ที่แท้ก็เป็นคนบ้านเดียวกันนี่เอง ฉันคิดว่าเป็นคนรักของคุณเสียอีก…เข้ามานั่งก่อนเถอะ”

เหมยเหมยให้พวกเขาเข้าบ้าน เหยียนหมิงซุ่นไม่อยู่บ้านเพราะพาคุณย่าหยางไปซื้อของไหว้ตรุษจีน

หวงจื้อเกามีท่าทีเก้ ๆกัง ๆอยู่บ้าง เขารู้เรื่องความสามารถของเหยียนหมิงซุ่นจากป้ามาตั้งแต่แรกแล้ว ทั้งยังรู้ว่าเหยียนหมิงซุ่นเป็นผู้บริหารบริษัทตัวจริง สำหรับเขาแล้วเหยียนหมิงซุ่นเปรียบดั่งเทพเจ้าที่มีอยู่จริงยังไงอย่างนั้น

ใกล้จะได้พบคนในตำนานแล้ว หวงจื้อเกาจึงรู้สึกตื่นเต้นมาก เขาหายใจเร็วขึ้น ฝ่ามือชุ่มไปด้วยเหงื่อ

โม่เฉียวหลิงเองก็ตื่นเต้นมากเช่นกัน มากกว่านั้นคือการคาดหวังรอคอย ไม่รู้ว่าถ้าเหยียนหมิงซุ่นเจอเธอแล้วจะดีใจไหมนะ?

โม่เฉียวหลิงเหลือบมองเหมยเหมยอยู่หลายที เพราะท้องโตที่นูนสูงจึงทำให้เธอใจแป้วขึ้นมา ภายในใจยิ่งฟุ้งซ่านขึ้นกว่าเดิม

อยู่บ้านเหยียนหมิงซุ่นแถมยังท้องโตขนาดนี้ หรือว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นเมียเก็บ?

ไม่น่าแปลกใจเลยที่โม่เฉียวหลิงจะมีการคาดเดาเช่นนั้น เนื่องจากเหยียนหมิงซุ่นและเหมยเหมยไม่ได้จัดงานแต่งงานกัน อีกทั้งผู้อาวุโสทั้งสองของตระกูลโม่ก็ไม่ใช่คนปากสว่างจึงไม่มีใครในหมู่บ้านตระกูลโม่รู้ว่าเหยียนหมิงซุ่นแต่งงานแล้ว

โม่เฉียวหลิงคิดเช่นนั้นตามสัญชาตญาณ ในเมื่อเหยียนหมิงซุ่นยังไม่ได้แต่งงาน งั้นที่เหมยเหมยปรากฏตัวในบ้านของเขาก็ต้องอยู่ในฐานะเมียเก็บแน่นอน เธอมั่นใจมากจึงอดมองเหมยเหมยด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยามไม่ได้

ก็แค่เมียเก็บคนหนึ่งที่ไร้อนาคต

ต่อให้ท้องแล้วอย่างไรล่ะ?

ท้องโตขนาดนี้เหยียนหมิงซุ่นยังไม่คิดจะเปิดตัวอย่างเป็นทางการเลย นั่นหมายความว่าเหยียนหมิงซุ่นไม่ได้คิดจะแต่งงานกับเธอ แต่แค่เล่นสนุก ๆด้วยเท่านั้น!

โม่เฉียวหลิงไม่รู้สึกว่าการที่เหยียนหมิงซุ่นมีเมียเก็บจะเป็นเรื่องหนักหนาอะไร ผู้ชายที่มีความสามารถเท่านั้นถึงจะมีเมียเก็บได้ สิ่งนี้ยังแสดงให้เห็นว่าเหยียนหมิงซุ่นมีทั้งเงินและอำนาจ เธอเป็นคนแยกแยะได้

ขอแค่เธอได้แต่งงานกับเหยียนหมิงซุ่น แบบนั้นเธอก็จะกลายเป็นฮองเฮาตัวจริง พวกนังจิ้งจอกที่ชอบยั่วยวนผู้ชายเช่นนี้เธอไม่เอามาใส่ใจหรอก หากมีความสุขก็จะให้เธอรับใช้เหยียนหมิงซุ่นต่อไป แต่หากไม่มีความสุขก็จะไล่ออก เธอจะหาคนที่สวยกว่าให้เหยียนหมิงซุ่นเอง

ส่วนเด็กในท้องของเหมยเหมย เหอะ!

จะปล่อยให้คลอดออกมาไม่ได้!

ทรัพย์สินของเหยียนหมิงซุ่นต้องตกเป็นของลูกเธอเท่านั้น ส่วนเด็กสารเลวที่เกิดจากนังแพศยาพวกนี้อย่าคิดว่าจะได้แม้แต่แดงเดียว

กล่าวได้ว่าจินตนาการของโม่เฉียวหลิงไปไกลมากจริง ๆ แค่ช่วงระยะเวลาสั้น ๆไม่กี่นาทีเธอก็คิดเป็นตุเป็นตะว่าตัวเองกลายเป็นคุณนายเหยียนผู้สูงศักดิ์แล้ว แถมยังจินตนาการถึงฉากอันสวยงามที่ได้ขับไล่เหมยเหมยออกจากบ้านด้วย แถมยังลำพองใจอย่างถึงที่สุด เอาแต่คิดว่ามันกำลังจะกลายเป็นความจริงในอีกไม่ช้านี้แล้ว

หวงจื้อเกาวางของฝากในมือไว้บนโต๊ะกาแฟพร้อมทำใจดีสู้เสือเอ่ยว่า “ผมได้ยินป้าบอกว่าน้องเหยียนไม่สูบบุหรี่ไม่ดื่มเหล้าเลยซื้อผลไม้เล็ก ๆน้อย ๆมาฝากแทน”

“เกรงใจกันเกินไปแล้ว”

เหมยเหมยยิ้มสื่อว่าให้เขานั่งลงก่อนแล้วค่อยคุยกัน พอหางตาเหลือบเห็นโม่เฉียวหลิงกวาดตาสำรวจมองรอบบ้าน ในใจก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ เธอรู้สึกไม่ชอบเพื่อนบ้านเกิดเดียวกันคนนี้ของหวงจื้อเกาเอาเสียเลย

ครั้งแรกที่เข้าบ้านคนอื่นก็กวาดตาสำรวจถึงขนาดนี้ นิสัยแย่จริง ๆ

แต่สิ่งที่เหมยเหมยไม่รู้ก็คือโม่เฉียวหลิงกำลังประเมินมูลค่าของบ้านหลังนี้ หลังจากที่เธอเข้ามาเป็นนายหญิง วันหน้าของทุกอย่างในบ้านหลังนี้ควรจะตกเป็นของเธอสิถึงจะถูก!

…………………………………………..

ตอนที่ 2338 ผู้หญิงช่างจินตนาการ

ป้าฟางชงชามาเสิร์ฟ หวงจื้อเกาโค้งตัวรับมา เขากล้านั่งเพียงฟากเดียวของเก้าอี้เท่านั้น แถมตัวเกร็งดูไม่เป็นธรรมชาติอีกด้วย

“ขอบคุณ!”

โม่เฉียวหลิงรับชามาด้วยท่าทางสง่าผ่าเผยเป็นธรรมชาติ ทั้งยังดูถูกท่าทีที่แสดงออกมาของหวงจื้อเกาอีกด้วย ผู้ชายแบบนี้เทียบไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้วโป้งของเหยียนหมิงซุ่นด้วยซ้ำ ถ้าไม่ใช่เพราะอยากมาบ้านของเหยียนหมิงซุ่น แม้แต่ปรายตามองหวงจื้อเกาเธอยังไม่อยากทำเลยด้วยซ้ำ

อีกทั้งเขายังทำทีเหมือนเหมยเหมยเป็นนายหญิงของบ้าน แบบนี้ไม่เข้าตาเอาเสียเลย ก็แค่เมียเก็บคนหนึ่งเท่านั้น เอาความมั่นใจมาจากไหนว่าเป็นนายหญิงของบ้านหลังนี้?

โม่เฉียวหลิงแปลกใจเป็นอย่างมาก ทำไมเหยียนหมิงซุ่นยังไม่ออกมาอีก?

ช่วงนี้เธอพยายามอดกลั้นต่อความรังเกียจยอมไปมาหาสู่หวงจื้อเกาก็เพื่อให้ได้มาเจอเหยียนหมิงซุ่นนะ!

“ปีใหม่ไม่กลับบ้านเหรอ?” เหมยเหมยไม่รู้จะพูดอะไรเลยถามอะไรเรื่อยเปื่อย

เธอรู้สึกได้ถึงสายตาดูถูกและความไม่พอใจจากโม่เฉียวหลิงที่ส่งมาให้ตน ทั้ง ๆที่มาเป็นแขกบ้านคนอื่นครั้งแรกยังกล้าแสดงท่าทางแบบนี้ต่อนายหญิงของบ้านอีก หวงจื้อเกาหาคนบ้านเดียวกันแบบนี้มาจากไหนกันเนี่ย?

เพื่อรักษามารยาทเหมยเหมยจึงอดทนหักห้ามใจเอาไว้แล้วพยายามฝืนยิ้มต่อไป

“ครับ วันหยุดมีแค่สิบกว่าวันเอง เดินทางก็ใช้เวลาหลายวันแล้ว เดินทางไปกลับก็เหนื่อยเลยไม่กลับดีกว่า” หวงจื้อเกาตอบอย่างตรงไปตรงมา

อันที่จริงเหตุผลที่สำคัญเลยก็คือกลับบ้านช่วงตรุษจีนใช้เงินเยอะเกินไป ญาติ ๆต่างก็รู้ว่าเขาทำงานในเมืองหลวงและยังซื้อบ้านอีก ดังนั้นทุกคนเลยต่างคิดว่าเขามีเงิน ญาติ ๆทั้งหลายที่มักไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่กันก็จะแวะเวียนกันพาเด็ก ๆมาสวัสดีปีใหม่ในช่วงตรุษจีน

ขนบธรรมเนียมในวันปีใหม่ของบ้านเกิดของเขาคือเด็ก ๆจะมารับอั่งเปา ในฐานะคนมีเงินที่ทำงานในเมืองหลวงหากใส่ซองน้อยไปก็จะทำให้คนหัวเราะเยาะเอาได้ สำหรับคนอื่นซองหนึ่งอาจใส่แค่สองหรือสามหยวนเท่านั้น แต่เขาอย่างน้อยต้องใส่ตั้งสิบหยวน

นอกจากนี้ยังมีของฝากที่ต้องหอบเอากลับไปฝากญาติ พอลองคำนวณดูแล้วกลับบ้านครั้งหนึ่งต้องใช้เงินตั้งหลายพันหยวนซึ่งไม่คุ้มกับเงินเดือนหนึ่งเดือนของเขาเลย

พอหวงจื้อเกาคิดคำนวณอย่างละเอียดถี่ถ้วนแน่นอนว่าต้องรู้สึกเสียดายเงินนี้เป็นธรรมดา หลังจากพูดคุยปรึกษากับพ่อแม่แล้วจึงตัดสินใจไม่กลับบ้านช่วงปีใหม่ ปกติจะกลับวันหยุดประจำปีช่วงที่ชาวนายุ่ง ๆ เพราะทั้งประหยัดเงินและยังสามารถช่วยครอบครัวทำงานได้อีกด้วย

ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว!

“ก็จริง การเดินทางเสียเวลามากจริง ๆ กินขนมเถอะ ป้าฟางฝีมือดีมากเลยนะ อร่อยกว่าซื้อข้างนอกอีก”

เหมยเหมยเลื่อนจานขนมไปให้ หวงจื้อเกาหยิบขึ้นมาหนึ่งชิ้นอย่างระมัดระวังพร้อมกัดคำเล็ก ๆ ปกติขนมชั้นสูงแบบนี้เขามักจะตัดใจซื้อไม่ลง แต่รสชาติดีมากจริง ๆ

ไม่รู้ว่าเมื่อไรเขาจะสามารถมีชีวิตเหมือนน้องหมิงซุ่นได้สักที?

“ขนมอร่อยมากเลย ฝีมือของแม่บ้านเธอไม่เลวเลยนะ”

โม่เฉียวหลิงกินไปหลายชิ้นก่อนยิ้มและเอ่ยปากชม

เหมยเหมยขมวดคิ้วแน่น “ป้าฟางไม่ใช่แม่บ้านของฉันแต่เธอคือป้าของฉันต่างหาก”

ถึงแม้ว่างานที่ป้าฟางทำจะเป็นงานที่แม่บ้านทำกันแต่สำหรับในใจของเธอแล้วป้าฟางก็คือผู้อาวุโสกว่า ดังนั้นคำว่าแม่บ้านจะเอามาใช้กับป้าฟางได้เช่นไรกัน?

“ฉันพูดผิดไปแล้ว ขอโทษที”

โม่เฉียวหลิงก้มศีรษะเล็กน้อยพร้อมเบะปากและไม่ชอบเหมยเหมยมากขึ้นเรื่อย ๆ

เป็นเมียเก็บเปิดตัวไม่ได้แล้วยังสร้างสัมพันธ์ลึกซึ้งกับแม่บ้านอีกเหรอ?

แม่บ้านก็แค่คนรับใช้ นายหญิงบ้านไหนกันจะเรียกคนรับใช้ว่าป้า?

งั้นก็เป็นแค่เมียเก็บคนหนึ่งสินะ!

บรรยากาศมาคุชั่วขณะ หวงจื้อเกาเริ่มไม่พอใจโม่เฉียวหลิงมากขึ้นเรื่อย ๆ พูดจาไม่เป็นก็พูดให้น้อยลงหน่อยสิ ตอนนี้เป็นไงล่ะล่วงเกินนายหญิงของบ้านเข้าแล้ว!

มีเสียงแว่วดังขึ้นมาจากลานบ้าน เหมยเหมยโล่งใจเพราะเหยียนหมิงซุ่นกลับมาสักที เธอไม่รู้ว่าควรคุยกับญาติห่าง ๆคนนี้ต่อไปเช่นไรแล้ว!

“ใครมาเหรอ?”

เหยียนหมิงซุ่นเข้าบ้านมาก็เอ่ยถาม พอเห็นโม่เฉียวหลิงที่นั่งอยู่บนโซฟาหันมามองเขาด้วยสายตาเสน่หา อากาศในห้องก็เย็นลงทันที

เหมือนหิมะแรกในเดือนหก

…………………………………………..