ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2339 ฉันคือโม่เฉียวหลิงไง + ตอนที่ 2340 เหลียงจิ้งหรูให้ความกล้าเธอมาหรือยังไง

ตอนที่ 2339 ฉันคือโม่เฉียวหลิงไง

แค่แวบเดียวเหยียนหมิงซุ่นก็จำโม่เฉียวหลิงได้แล้ว คาดไม่ถึงว่าเธอจะกล้ามาเหยียบถึงบ้าน?

ทำให้เขาต้องมองเธอใหม่จริง ๆ!

“เขาเป็นหลานชายของป้าสะใภ้ใหญ่ ส่วนอีกคนเป็นเพื่อนบ้านเกิดเดียวกันกับเขา”

เหมยเหมยพูดถึงสถานะของหวงจื้อเกา

หวงจื้อเกาเคยเจอเหยียนหมิงซุ่นจากระยะไกล ๆมาก่อนแค่ครั้งเดียวเท่านั้น เขารีบลุกขึ้นพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า “ผมอยู่เมืองหลวงมาหลายปีแล้ว ได้รับการดูแลจากคุณแต่ไม่เคยมีโอกาสมาขอบคุณคุณเลย ปีใหม่ปีนี้ไม่ได้กลับบ้านเลยอยากมาหา…”

โม่เฉียวหลิงยิ้มแล้วพูดแทรกขึ้นมาว่า “ทุกคนต่างก็ทำงานที่เมืองหลวง คนบ้านเดียวกันก็ต้องไปมาหาสู่กันมากขึ้นหน่อยสิ!”

เหมยเหมยขมวดคิ้วแน่น ไม่รู้ทำไมเธอถึงไม่ชอบใจคำพูดของโม่เฉียวหลิงเอาเสียเลยนะ?

ฟังแล้วไม่เข้าหูเลยสักนิด!

เหยียนหมิงซุ่นไม่ชายตามองโม่เฉียวหลิงด้วยซ้ำ เขาหันไปถามหวงจื้อเกาว่า “เธอเป็นคนรักของนายเหรอ?”

“เปล่านะ…ฉันเป็นคนหมู่บ้านเดียวกันกับพี่หวงเท่านั้น…” โม่เฉียวหลิงเคร่งเครียดมากเพราะไม่อยากให้เหยียนหมิงซุ่นเข้าใจผิด

หวงจื้อเกาแสดงสีหน้าไม่ชอบใจนัก เขาหันไปยิ้มแห้ง ๆให้เหยียนหมิงซุ่นแล้วพูดว่า “คนบ้านเดียวกัน เธอเองก็เป็นคนหมู่บ้านโม่ ป้าของฉันขอให้ฉันช่วยดูแลเขาหน่อย”

เหมยเหมยมุ่นคิ้ว หมู่บ้านโม่เหรอ?

ป้าสะใภ้ใหญ่ฝากฝังให้ช่วยดูแลงั้นหรือ?

เหยียนหมิงซุ่นทำหน้าเย็นชาพูดกับหวงจื้อเกาว่า “วันหลังอย่าพาคนมาซี้ซั้ว ถ้าหากเป็นแฟนนายก็ว่าไปอย่าง”

สีหน้าของโม่เฉียวหลิงซีดลงทันที คำพูดของเหยียนหมิงซุ่นหมายความว่าอย่างไร?

“ฉัน…พี่…พี่ไม่รู้จักฉันแล้วเหรอ…ฉันคือ…”

โม่เฉียวหลิงอ้ำ ๆอึ้ง ๆอยากจะพูดถึงสถานะของตัวเองแต่ถูกขัดจังหวะด้วยสายตาที่เย็นชาของเหยียนหมิงซุ่น เธอน้อยใจเหลือเกิน ทั้ง ๆที่เพิ่งเจอกันที่ร้านเกี๊ยวเมื่อไม่กี่เดือนก่อนเอง ทำไมถึงทำเป็นไม่รู้จักกันแล้วล่ะ?

เหมยเหมยมองเห็นถึงสิ่งผิดปกติ ทำไมสายตาที่ผู้หญิงคนนี้ใช้มองเหยียนหมิงซุ่นถึงเหมือนคนถูกทอดทิ้งเลยล่ะ?

หรือว่าเขาและเหยียนหมิงซุ่นจะรู้จักกัน?

ฉับพลันในหัวก็มีบางอย่างแวบขึ้นมาแต่ก็หายไปอย่างรวดเร็วจนเหมยเหมยจับจุดไว้ไม่ทัน เธอตบหน้าผากด้วยความรำคาญใจแล้วจับจ้องโม่เฉียวหลิงโดยไม่กระพริบตาเพราะอยากจะรู้ว่าผู้หญิงคนนี้คิดจะทำอะไร!

นัยน์ตาของเหยียนหมิงซุ่นฉายแววรังเกียจพาดผ่าน หากไม่ใช่เพราะกังวลว่าเหมยเหมยจะรู้ตัวตนของโม่เฉียวหลิงจนต้องทะเลาะกัน เขาคงทำให้โม่เฉียวหลิงอับอายตรงนี้ไปแล้ว!

“ไม่รู้จัก…” เหยียนหมิงซุ่นปฏิเสธอย่างหนักแน่น พร้อมหันไปมองหวงจื้อเกาที่มีสายตาประหลาดใจแล้วถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “มีธุระเรื่องอื่นอีกไหม?”

“ไม่…ไม่มีธุระอะไรแล้ว แค่แวะมาสวัสดีปีใหม่เฉย ๆ”

หวงจื้อเกาส่ายศีรษะด้วยท่าทีหวาดกลัว สัญชาตญาณบอกเขาว่าการที่เขาพาโม่เฉียวหลิงมาที่นี่เหมือนจะเป็นความผิดพลาดอันใหญ่หลวง

“ในเมื่อสวัสดีปีใหม่แล้ว…ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้วก็กลับไปเถอะ”

เหยียนหมิงซุ่นไม่ไว้หน้ากันเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังไม่พอใจหวงจื้อเกาเป็นอย่างมาก คิดว่าที่นี่เป็นร้านค้าเล็ก ๆในหมู่บ้านหรืออย่างไรกัน?

คิดจะพาใครมาที่บ้านก็ได้งั้นเหรอ?

หวงจื้อเกาหน้าแดงก่ำ เขาแน่ใจแล้วว่าตนทำผิดไป และตอนนี้เหยียนหมิงซุ่นก็ไม่พอใจมากด้วย

“ครับ…ผมกลับเดี๋ยวนี้แหละ รบกวนแล้ว…”

หวงจื้อเกาเสียใจมาก เขากลัวว่าด้วยเหตุนี้จะทำให้เหยียนหมิงซุ่นไม่พอใจในตัวเขา และส่งผลต่อการเลื่อนตำแหน่งในอนาคตของเขา…เฮ้อ ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้สู้เขาไม่มายังจะดีเสียกว่า!

ทำไมเขาถึงทำตัวเลอะเลือนเหมือนโดนผีสิงแบบนี้นะ!

เหยียนหมิงซุ่นสีหน้าแน่นิ่งไม่ได้พูดอะไร ใบหน้าของหวงจื้อเกาปรากฏความปรารถนาที่จะอยู่เหนือกว่าฉายชัดออกมามากขึ้น

เพราะเขายากจนไม่มีเงินถึงได้รับการต้อนรับที่แสนเย็นชาเช่นนี้ หากวันหน้าเขาร่ำรวยขึ้นมาดูสิว่าเหยียนหมิงซุ่นจะกล้าดูถูกเขาอยู่อีกไหม!

ก็แค่มีเงินเองไม่ใช่หรือไง?

โม่เฉียวหลิงรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิม ดวงตาแดงก่ำ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเหยียนหมิงซุ่นถึงได้เย็นชากับเธอขนาดนี้ ทั้ง ๆที่เธออุตส่าห์นอบน้อมถ่อมตนขนาดนี้แล้วนะ!

เธอไม่ยินยอมจะจากไป กว่าเธอจะได้เจอเหยียนหมิงซุ่นมันไม่ง่ายเลย ยังไม่ทันได้คุยกันสักคำ แล้วแบบนี้จะทำให้เหยียนหมิงซุ่นทำความรู้จักเธอได้อย่างไร?

“เหยียนหมิงซุ่น…ฉันคือโม่เฉียวหลิงไง พี่จำฉันไม่ได้เหรอ?” โม่เฉียวหลิงพูดออกมาอย่างกล้า ๆกลัว ๆ

…………………………………………..

ตอนที่ 2340 เหลียงจิ้งหรูให้ความกล้าเธอมาหรือยังไง

โม่เฉียวหลิง!!!

เหมยเหมยกระจ่างขึ้นมาทันที ระยะนี้เธอได้ยินชื่อนี้หลายครั้งเหลือเกิน!

กล้ามาเหยียบถึงบ้านเลยเหรอ?

“เธอคือโม่เฉียวหลิงเหรอ? แม่เธอคืออาสะใภ้ใหญ่ฮัวที่หลอกเงินฉันไปสองแสนหยวนสินะ?” เหมยเหมยที่ท้องโตเอามือสองข้างเท้าสะเอว

สีหน้าของโม่เฉียวหลิงเย็นชาขึ้นแล้วพูดอย่างไม่พอใจว่า “แม่ของฉันไม่ได้หลอกเอาเงินไปสักหน่อย อีกอย่างเงินนั้นก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ แต่เป็นของตระกูลโม่ต่างหาก”

ก็แค่เมียเก็บคนหนึ่งรักษาศักดิ์ศรีหน่อยไหม?

เหยียนหมิงซุ่นสีหน้าหม่นลงเตรียมอ้าปากจะด่าแต่เหมยเหมยถลึงตาใส่เขา “พี่หุบปากเลย!”

บัญชีแค้นทางฝั่งผู้ชายเดี๋ยวค่อยจัดการ เธอต้องจัดการสั่งสอนนังจิ้งจอกหน้าไม่อายนี่ก่อน!

โม่เฉียวหลิงคนนี้เอาความกล้ามาจากไหนถึงได้กล้าอวดศักดาต่อหน้าเจ้าของบ้านอย่างเธอนะ?

เหลียงจิ้งหรูให้ความกล้าเธอมาหรือยังไงกัน?

เหยียนหมิงซุ่นปิดปากอย่างเชื่อฟังแล้วย้ายตัวไปยืนอยู่หลังเหมยเหมยเหมือนบอดี้การ์ด

“บ้านของฉันไม่ต้อนรับเธอ เธอออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

เหมยเหมยชี้ไปที่ประตูพร้อมไล่แขก

หวงจื้อเกาตกใจยกใหญ่ อยู่ดี ๆทำไมถึงเปลี่ยนอารมณ์เร็วขนาดนี้ล่ะ?

แล้วเรื่องเงินสองแสนหยวนนั่นหมายความว่าไงกันแน่?

“คือว่า…พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้แหละ คุณอย่าโมโหเลยนะ ระวังจะส่งผลกระทบต่อเด็กในท้องเอา” หวงจื้อเกาเกิดอาการหวาดกลัวขึ้นมา เขารู้สถานะของเหมยเหมยอยู่แล้ว เพราะเธอเป็นถึงภรรยาของเจ้านายเขานี่นา!

“วันหลังอย่าพาผู้หญิงมั่วไปทั่วแบบนี้มาบ้านฉันอีก!” เหมยเหมยหันไปตวาดใส่หวงจื้อเกาด้วยความโมโหโดยไม่ไว้หน้าเลยแม้แต่นิดเดียว

โม่เฉียวหลิงทนไม่ไหวอีกต่อไปจึงส่งเสียงแหลมสูงขึ้นว่า “เธอมีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉัน เธอไม่ใช่นายหญิงของบ้านนี้เสียหน่อย!”

เหมยเหมยนิ่งตะลึงงันอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง นี่เธอไม่ใช่แม้กระทั่งนายหญิงของบ้านหลังนี้แล้วเหรอ?

“ถ้าฉันไม่ใช่นายหญิงแล้วเธอใช่งั้นสิ?” เหมยเหมยไม่โกรธแต่กลับยิ้ม น้ำเสียงเย้ยหยันเป็นอย่างมาก

โม่เฉียวหลิงพยายามอดกลั้นไม่พูดคำว่า ‘ใช่’ ออกไปแล้วดึงหน้าตึงพูดว่า “ถึงอย่างไรก็ตามเธอก็ไม่มีสิทธิ์มาไล่ฉัน มีเพียงนายหญิงของบ้านหลังนี้เท่านั้นที่จะมีสิทธิ์มาไล่ฉัน!”

หวงจื้อเกาพยายามส่งสายตาให้โม่เฉียวหลิงแต่โม่เฉียวหลิงกลับไม่เหลือบมองเลยสักนิด ทั้งยังยืดอกหันไปเผชิญหน้ากับเหมยเหมยอย่างไม่ยอมแพ้อีกต่างหาก

เหมยเหมยส่งเสียงเย้ยหยันหันไปตวาดใส่เหยียนหมิงซุ่นว่า “พี่บอกเธอไปสิว่าใครกันแน่คือนายหญิงของบ้านหลังนี้?”

มิน่าถึงกล้ามายั่วยวนผู้ชายของเธอถึงบ้าน แถมยังกล้าคิดว่าเธอเป็นเมียเก็บอีกสินะ!

ควรพูดว่าผู้หญิงคนนี้ฉลาดเกินไปหรือโง่สุดขีดกันแน่นะ!

เหยียนหมิงซุ่นหันไปยิ้มปลอบโยนเหมยเหมย “อย่าโมโหไปเลย แน่นอนว่าบ้านหลังนี้มีแค่เธอเท่านั้นที่เป็นนายหญิงของบ้าน”

เขามองหวงจื้อเกาด้วยสายตาเย็นยะเยือก “ยังไม่พาตัวไปอีก?”

“ขอโทษครับ…ผมไม่รู้ว่าเธอจะ…ไปเดี๋ยวนี้แหละ จะไปเดี๋ยวนี้เลยครับ!”

หวงจื้อเกาท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด ถ้ารู้ว่าจู่ ๆโม่เฉียวหลิงจะคลุ้มคลั่งขึ้นมาแบบนี้เขาไม่มีทางพามาด้วยแน่ ๆไม่ว่าจะพูดยังไงก็ตาม

หวังแค่ว่าจะไม่ส่งผลต่องานของเขาก็พอ!

เขาไม่กล้าคิดเรื่องการเลื่อนตำแหน่งอีกต่อไป ขอแค่รักษางานเอาไว้ได้ก็เป็นความกรุณาอย่างถึงที่สุดแล้ว!

หวงจื้อเกาลากโม่เฉียวหลิงที่ไม่อยากกลับออกมา เขาก็ไม่ได้โง่เหมือนกัน สายตาเสน่หาของโม่เฉียวหลิงที่มองเหยียนหมิงซุ่นเมื่อครู่เขาจะไม่สังเกตเห็นได้อย่างไร?

ภายในใจของเขาขยะแขยงราวกับกินแมลงวันเข้าไปยังไงอย่างนั้น!

ความคิดที่จะแต่งงานกับโม่เฉียวหลิงหายวาบไปทันที ผู้หญิงที่มีจิตใจทะเยอทะยานสูงเสียดฟ้าแบบนี้เขาไม่กล้าแต่งงานด้วยหรอก ใครจะรู้ว่าวันหนึ่งจะลอบมีชู้ลับหลังเขาหรือเปล่า!

พอออกจากประตูใหญ่มาหวงจื้อเกาก็สะบัดโม่เฉียวหลิงทิ้งแล้วเดินจ้ำไปข้างหน้าด้วยใบหน้าขึงขัง

“พี่หวง เหยียนหมิงซุ่นเขาแต่งงานแล้วเหรอ?” โม่เฉียวหลิงยังคงไม่ยอมแพ้ เธอไม่เชื่อว่าเหมยเหมยจะเป็นนายหญิงของบ้าน ถ้าแต่งงานแล้วทำไมเธอถึงไม่เคยได้ยินข่าวคราวมาก่อนเลยล่ะ

“ใช่ แต่งงานตั้งนานแล้ว ไม่เห็นหรือไงว่าภรรยาของเขาใกล้จะคลอดลูกอยู่แล้ว!”

หวงจื้อเกามองเธออย่างดูถูกแวบหนึ่งแล้วรีบเดินเร่งฝีเท้า เขายื่นมือโบกแท็กซี่เข้าไปนั่งข้างในและปิดประตู จากนั้นก็หายลับไปไม่เห็นฝุ่นทิ้งให้โม่เฉียวหลิงยืนตกตะลึงไร้วิญญาณเพียงลำพัง

……………………………..