ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2353 เรื่องราวชาวบ้านถึงจะช่วยผ่อนคลายความเจ็บลงได้ + ตอนที่ 2354 คลอดแล้ว

ตอนที่ 2353 เรื่องราวชาวบ้านถึงจะช่วยผ่อนคลายความเจ็บลงได้

ทุกคนต่างสะดุ้งตกใจเพราะเสียงกรีดร้องของเหมยเหมย ป้าฟางเป็นคนแรกที่ได้สติก่อนจึงเอ่ย “ใกล้จะคลอดแล้วหรือเปล่า…รีบพาไปส่งโรงพยาบาลเลย!”

ป้าฟางใจเย็นอย่างมากและเริ่มรับหน้าที่เป็นผู้บัญชาการ “เหล่าเหลาไปขับรถ คุณชายหมิงอุ้มคุณหนูขึ้นรถ ฉันจะไปเตรียมของใช้จำเป็น ไม่เป็นไร คลอดลูกง่าย อึดใจเดียวก็ออกมาแล้ว”

นี่เป็นสิ่งที่เธอมักบอกเหมยเหมยประจำว่าเมื่อก่อนเธอคลอดลูกสองคนไวมาก ความเจ็บระลอกแรกเพิ่งเริ่มยังไม่ทันส่งถึงโรงพยาบาลดีลูกก็มุดออกมาเองระหว่างทาง พอไปถึงโรงพยาบาลแค่ตัดสายสะดือก็ไม่เป็นไรแล้ว

ลูกคนที่สองง่ายกว่าเดิมโดยไม่ไปโรงพยาบาลด้วยซ้ำ เธอถือถังอาหารหมูถังใหญ่เพิ่งเดินไปถึงคอกหมูก็เกิดอาการแล้ว จากนั้นก็คลอดลูกชายที่คอกหมูแล้วตั้งชื่อเล่นลูกว่าเจ้าลูกหมู ไพเราะจะตาย

กล่าวโดยสรุปฟังจากปากของป้าฟางนั้นการคลอดลูกง่ายเหมือนทานข้าวดื่มน้ำ ไม่ได้เจ็บปวดอย่างที่ใคร ๆบอก เดิมทีเหมยเหมยยังกลัวอยู่บ้างแต่พอได้ฟังป้าฟางพูดเช่นนี้ก็ผ่อนคลายลงในฉับพลัน

ต่อให้สมรรถภาพร่างกายเธอจะแย่กว่าป้าฟางไปสักหน่อย หากป้าฟางเทียบเหมือนดื่มน้ำทานข้าวงั้นเธอก็ถือว่าแทะกระดูกซี่โครงแล้วกัน!

แต่–

“เจ็บจัง…ป้า…ไหนบอกว่าไม่เจ็บไง แต่ทำไมถึงเจ็บขนาดนี้ล่ะ…” เหมยเหมยเจ็บจนแทบหายใจไม่ทั่วท้อง เหงื่อหยดลงมาเป็นเม็ด ๆ

เหมือนมีบางอย่างกำลังขยายพองตัวในร่างกายเป็นระลอก ๆคล้ายอยากมุดออกมา อาการเจ็บปวดทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆจนหน้ามืดไปหมด

“ใกล้จะหายเจ็บแล้ว…ทนหน่อย ออกมาก็ไม่เจ็บแล้ว…” ป้าฟางปลอบเสียงอ่อนโยนขณะที่ภายในใจนั้นเต้นเร็วเหมือนรัวกลอง ดูท่าทางคุณหนูจะคลอดไม่ราบรื่นขนาดนั้นแล้วสิ!

“เมื่อไหร่จะออกมาเนี่ย…โอ๊ย…ป้า เมื่อกี้ป้าบอกว่ายายแก่ปีศาจยังอยู่เมืองหลวงนี่มันอย่างไรกันแน่…ทำไมเธอยังไม่กลับไปอีก…”

มาถึงขั้นนี้แล้วมีเพียงเรื่องราวชาวบ้านเท่านั้นถึงจะช่วยบรรเทาความเจ็บของเธอได้

อีกอย่างเธอเองก็สงสัยจริง ๆว่าทั้ง ๆที่ฉางชิงซงไปส่งยายแก่ปีศาจขึ้นรถไฟแล้วแท้ ๆแต่ทำไมถึงยังอยู่เมืองหลวงได้?

หรือว่าฉางชิงซงโกหกงั้นหรือ?

เพราะกำลังขบคิดบางอย่างอยู่จึงช่วยเบี่ยงเบนความสนใจของเหมยเหมยทำให้ไม่เจ็บเท่าเดิม เหยียนหมิงซุ่นเห็นว่าเรื่องคนอื่นมีผลดีเลยรีบส่งสายตาให้ป้าฟาง

ป้าฟางเข้าใจดีจึงกล่าวว่า “ป้าเห็นยายแก่ปีศาจตั้งหลายทีแล้ว ครั้งแรกเจอที่ตลาดสด แล้วยังเจอที่สวนสาธารณะตั้งหลายหน แต่ละครั้งก็อยู่กับตาแก่คนเดียวกันที่ดูจะสนิทสนมกันมากด้วย”

“ตาแก่ที่ว่า…คือพ่อสามีของฉีฉีเก๋อเหรอ?” เหมยเหมยสงสัย

“ไม่ใช่หรอก…ป้ารู้จักพ่อสามีของฉีฉีเก๋อนะ ตาแก่นั่นอายุมากกว่าพ่อสามีของฉีฉีเก๋อประมาณเจ็บกว่าปีได้ แถมยังแต่งตัวทันสมัยมากด้วย”

ความจริงป้าฟางมีอีกประโยคหนึ่งไม่ได้บอกไปว่าเธอมองปราดเดียวก็รู้ว่าตาแก่นั่นไม่ใช่คนดีอะไร พฤติกรรมดูหยาบคายไม่ให้เกียรติใครเลย แต่ยายแก่ปีศาจนั่นก็ไม่ใช่คนดีอะไรก็สมน้ำสมเนื้อกันดี

“ไม่ใช่สามีของเธอเหรอ? แล้วตาแก่นั่นกับยายแก่ปีศาจเป็นอะไรกัน? คงไม่ใช่…โอ๊ย…” เหมยเหมยเบิกตากว้างเพราะนึกถึงเรื่องที่ไม่เหมาะสมเข้า

ประโยคที่ว่าชายหญิงไม่ควรอยู่ด้วยกันสองต่อสองไม่ได้เหมาะใช้แค่กับเหล่าวัยรุ่นเท่านั้น ตาแก่หรือยายแก่อายุมากสำส่อนยิ่งกว่านั้นอีก…โดยเฉพาะการแต่งตัวของยายแก่ปีศาจที่ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนสงบเสงี่ยมเท่าไร

หรือว่ายายแก่ปีศาจหาชู้รักในเมืองหลวงได้งั้นหรือ?

เหมยเหมยนึกอยากออกไปสืบให้รู้เรื่องรู้ราวแต่กลับปวดท้องอย่างรุนแรง เธอปวดยิ่งกว่าก่อนหน้านี้เสียอีก เพราะยังไม่ถึงโรงพยาบาลเหยียนหมิงซุ่นจึงรีบถามลุงเหลาว่า “หมิงต๋ากับผู้หญิงคนนั้นเป็นไงมาไงกันแน่?”

โชคดีที่วันนี้มีเรื่องให้สอดรู้สอดเห็นถึงสองเรื่อง!

ลุงเหลารีบตอบกลับ “สองคนนี้เดินอยู่ด้วยกัน ดูเหมือนจะสนิทกันไม่น้อย…”

“ผู้หญิงคนนั้นคือโม่เฉี่ยวหลิง…ยายสุนัขจิ้งจอกหน้าไม่อายนั่น…” เหมยเหมยคำรามเสียงหอบ

…………………..

ตอนที่ 2354 คลอดแล้ว

ลุงเหลาไม่รู้จักโม่เฉี่ยวหลิง อีกทั้งเขายังถ่ายรูปจากมุมข้าง ป้าฟางกับเหยียนหมิงซุ่นยังดูไม่ออกในทีแรก แต่เพราะเหมยเหมยฝังใจเรื่องโม่เฉี่ยวหลิงถึงจำได้ตั้งแต่แวบแรก

“คือโม่เฉี่ยวหลิงนั่นแหละ เอารูปมาให้ฉันดูอีกหน่อย…”

เหมยเหมยหอบหายใจด้วยความเจ็บปวด แต่เธอก็อยากดูให้มั่นใจอีกทีว่าไม่ได้จำผิดคน

“เธออย่าตื่นเต้นไป รูปอยู่บ้าน รอคลอดแล้วค่อยดู” เหยียนหมิงซุ่นพูดปลอบเธอด้วยสีหน้าประหม่า สติแทบแตกกระเจิงแล้ว

เมื่อครู่เขาแค่กวาดตามองผ่าน ๆโดยไม่ได้ใส่ใจนัก พอตอนนี้ถูกเหมยเหมยเตือนสติเข้ากลับนึกออกว่านั่นเป็นโม่เฉี่ยวหลิง เหยียนหมิงต๋ากับโม่เฉี่ยวหลิงคบกันได้อย่างไร?

แม้จะมีคำถามอยู่เต็มหัวแต่เหยียนหมิงซุ่นไม่มีกะจิตกะใจจะคิดมากไปกว่านั้น เพราะคลอดลูกสำคัญกว่า

“โอ๊ย…ปวดจัง…ฉันไม่คลอดแล้ว…” เหมยเหมยเจ็บจนเจียนตายและไม่สนใจเรื่องชาวบ้านอีก

ป้าฟางหลอกเธอ การคลอดลูกจะไม่เจ็บได้อย่างไร เธอเจ็บจะตายอยู่แล้ว!

“ใกล้แล้ว…ใกล้จะถึงโรงพยาบาลแล้ว…สูดหายใจเข้า…“

เหยียนหมิงซุ่นร้อนใจจนเหงื่อแตก ถ้ารู้แต่แรกว่าคลอดลูกเจ็บขนาดนี้ไม่มีดีกว่า

“รอคลอดออกมาแล้วฉันจะสั่งสอนให้ทีหนึ่ง เอาคืนให้เธอเอง!” เหยียนหมิงซุ่นไม่พอใจต่อลูกที่ไม่ยอมออกมาแต่โดยดีอย่างมาก อยู่สงบเสงี่ยมหน่อยไม่ได้หรือ?

“ห้ามตีลูกชายของฉัน…เดี๋ยวเตะนะ…”

เหมยเหมยกลั้นความเจ็บไว้แล้วถลึงตาใส่เขาอย่างแรง ผมเปียกเพราะเหงื่อชุ่มจนแนบไปกับหน้าผาก

“ไม่ตี…อย่าพูดเลยนะ…” เหยียนหมิงซุ่นโอ๋อย่างเอาใจ

น้ำอุ่นไหลออกมาจนเหมยเหมยร้องไห้ปล่อยโฮ “ฉันฉี่ใส่กางเกงแล้ว…ทำไมถึงเป็นแบบนี้…ฮือฮือ…ฉันไม่ไปโรงพยาบาลแล้ว…กลับไปเปลี่ยนเสื้อที่บ้านก่อน…”

ช่วงล่างเปียกชุ่มเนื้อผ้าแนบติดกับลำตัวจนเหมยเหมยอับอายแทบแย่ โตขนาดนี้แล้วยังฉี่ราดกางเกงอีก น่าอับอายเหลือเกิน!

ป้าฟางหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก “ไม่ใช่ฉี่ราดกางเกงแต่เป็นน้ำคร่ำแตก บ่งบอกว่าลูกใกล้จะออกมาแล้ว…”

“ถึงโรงพยาบาลหรือยัง…ฉันไม่คลอดบนรถนะ…” เหมยเหมยกังวลใจอย่างที่สุด

“ถึงแล้ว…อย่าพูดนะ เก็บแรงเอาไว้ก่อน…”

เหยียนหมิงซุ่นเองก็ร้อนใจเช่นกัน ระยะทางที่ปกติไม่ไกลแต่ตอนนี้กลับเหมือนไกลนับหมื่นลี้ ทำอย่างไรก็ไปไม่ถึงจุดหมายปลายทางสักที

“ถึงแล้ว ๆ…”

ลุงเหลาจอดรถใต้ตึก เหล่าคุณหมอพยาบาลออกมารอแต่เนิ่น ๆแล้ว จากนั้นก็ส่งเหมยเหมยเข้าไปในแผนกสูตินรีเวช

“คุณชายหมิงอย่าได้กังวลไป อาการของคุณนายดีมาก ปากมดลูกกว้างสามนิ้ว คลอดแบบธรรมชาติไม่ใช่ปัญหาเลย” หัวหน้าหมอสูตินรีเวชเป็นคนทำคลอดให้เหมยเหมยด้วยตัวเอง พอสำรวจอาการคร่าว ๆแล้วก็พอจะคาดการณ์ได้

“ถ้ามีอาการอะไรรีบผ่าตัดทันที ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นก็เลือกผู้ใหญ่ไว้ก่อน ไม่จำเป็นต้องมาถามผม”

เหยียนหมิงซุ่นสีหน้าจริงจังจนหัวหน้าหมอสูตินรีเวชได้แต่พยักหน้ารับเกร็ง ๆพลางคิดในใจว่ามิน่าถึงบอกกันว่าคุณชายหมิงเป็นพวกคลั่งภรรยา เป็นอย่างที่ว่ากันจริง ๆด้วย!

เหมยเหมยถูกเข็นเข้าห้องคลอดและไม่นานก็กรีดร้องเสียงจะเป็นจะตาย ร้องทีเหยียนหมิงซุ่นก็ใจกระตุกทีหนึ่ง สองมือกำหมัดแน่นแล้วเดินวนอยู่ที่เดิมโดยไม่รู้ตัว

……

หนึ่งชั่วโมงผ่านไปแล้ว

สองชั่วโมงผ่านไปแล้ว

……

สี่ชั่วโมงผ่านไปแล้ว

เสียงร้องของเหมยเหมยเบาลงเรื่อย ๆแต่ลูกยังไม่ออกมาสักที

“ทำไมยังไม่ออกมาอีกล่ะ?” เหยียนหมิงซุ่นเหงื่อออกท่วมตัวแต่ก็ไม่คิดจะเช็ดเหงื่อ

“ใกล้แล้ว…คลอดลูกไม่ได้เร็วขนาดนั้นหรอก…” ป้าฟางพูดปลอบ

“เมื่อก่อนป้าบอกว่าอึดใจเดียวก็ออกมาแล้วไม่ใช่เหรอ” เหยียนหมิงซุ่นย้อนถาม

ป้าฟางสะอึกไปแล้วพูดเสียงอิดออด “ก็อยากช่วยผ่อนคลายอารมณ์ให้คุณหนูนี่นา…”

เหยียนหมิงซุ่นถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจ เดินไปทางห้องคลอดเตรียมให้คุณหมอผ่าท้อง…

“อุแว้…”

เสียงร้องไห้ดังก้องกังวานขึ้น

……………………….