ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2373 แบ่งปันเนื้อตากแห้ง + ตอนที่ 2374 นายคือบรรพบุรุษของฉัน

ตอนที่ 2373 แบ่งปันเนื้อตากแห้ง

สุดท้ายเหมยเหมยก็ไม่ได้ลุกไปแต่นั่งอยู่ที่เดิมกับเหยียนหมิงซุ่นแล้วจับจ้องเจ้าหมาป่าตัวน้อยกับเล่อเล่อด้วยท่าทีตึงเครียด

เจ้าหมาป่าตัวน้อยเลียมือเล็ก ๆของเล่อเล่อหลายทีแต่ก็ไม่ได้กัดเล่อเล่อ เหมยเหมยพรูลมหายใจแต่ก็ยังระแวดระวังและไม่กล้าหละหลวมเลยสักนิด แส้อยู่ในมือเธอนานแล้ว รอแค่มีการเคลื่อนไหวผิดปกติเกิดขึ้นเพียงเล็กน้อย เธอก็จะหยิบแส้ตวัดไล่เจ้าหมาป่าตัวน้อยไปทันที

“คิก ๆ…”

เล่อเล่อหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุขแล้วหยอกเย้าเล่นกับอุ้งมืออวบอ้วนไม่หยุด มือสะบัดโดนศีรษะของเจ้าหมาป่าตัวน้อยอยู่หลายครั้ง ทำเอาเหมยเหมยที่ดูอยู่รู้สึกหวาดกลัวเหลือเกิน หน้าผากผุดเหงื่อเย็นขึ้นมาเต็มไปหมด

“ฮึ่ม ๆ…”

เจ้าหมาป่าตัวน้อยไม่โกรธเลยสักนิด แถมมันยังส่ายหางไปมาอย่างช้า ๆพร้อมเอียงศีรษะสำรวจดูเล่อเล่ออย่างละเอียด

เจ้าเด็กน้อยสองขาคนนี้ก็คือเจ้านายคนใหม่ที่เจ้านายบอกเขางั้นหรือ?

ดูท่าทางเหมือนจะน่าสนุกมากเหมือนกันนะเนี่ย!

 “ฮึ่ม ๆ…”

เจ้าหมาป่าตัวน้อยหยิบเนื้อตากแห้งที่เล่อเล่อโยนลงพื้นก่อนหน้านั้นขึ้นมาชิ้นหนึ่งแล้ววางไว้บนมือเล่อเล่อพร้อมส่ายหางดุกดิกร้องเสียงต่ำ ไม่รู้ว่ามันต้องการจะสื่อว่าอะไร!

“เจ้าหมาป่าตัวน้อยกินอิ่มแล้วสินะ?” เหมยเหมยถามเสียงเบา

“เปล่าหรอก เจ้าหมาป่าตัวน้อยอยากเอาเนื้อตากแห้งให้เล่อเล่อกิน เพราะมันยอมรับเล่อเล่อแล้วต่างหาก” เหยียนหมิงซุ่นเอ่ยเสียงเบา

“เล่อเล่อจะทานเนื้อตากแห้งได้อย่างไรกัน ฟันยังไม่งอกเลยนะ!”

เหมยเหมยเริ่มกระวนกระวายนึกอยากไปหยิบเนื้อตากแห้งเก็บกลับมาคืน เล่อเล่อเจ้าหนูตัวอวบอ้วนจะรู้ได้เช่นไรว่าอะไรทานได้หรือทานไม่ได้เพราะอะไรก็จับยัดเข้าปากหมด ถ้าเคี้ยวเนื้อตากแห้งไม่ได้แล้วเกิดติดคอเข้า นั่นจะอันตรายเอาได้นะ!

“รอดูอีกเดี๋ยว เธอต้องเชื่อใจพี่สิ ที่รัก!”

เหยียนหมิงซุ่นยิ้มอย่างระอา เล่อเล่อเป็นลูกสาวของเขานะ!

เหมยเหมยนั่งลงอย่างไม่เต็มใจ แล้วหยิกเหยียนหมิงซุ่นไปที “งั้นพี่ก็จับตาดูไว้ให้ดีเลย ถ้าเล่อเล่อเป็นอะไรไป ฉันไม่ปล่อยพี่ไว้แน่”

“รู้แล้วน่า…”

เหยียนหมิงซุ่นเองก็ไม่กล้าประมาท เขาเกร็งไปทุกส่วนทั้งร่างกายราวกับเสือดาวโค้งตัวเตรียมกระโจนเข้าใส่ก็ไม่ปาน แบบนี้ทันทีที่เกิดเรื่องอะไรขึ้นเขาก็จะสามารถช่วยลูกสาวของเขาได้ทันท่วงทีแล้ว

“แอ๊ะ…แอ๊ะ…”

เล่อเล่อคว้าเนื้อตากแห้งมาแล้วเอาเข้าปากโดยไม่คิดอะไรทั้งนั้น เหมยเหมยปิดปากด้วยท่าทีตึงเครียดเพราะกลัวว่าตนเองจะเปล่งเสียงร้องออกมาแล้วจะพลอยทำให้เจ้าหมาป่าตัวน้อยกับเล่อเล่อตกใจเอาได้

เนื้อตากแห้งถูกเล่อเล่อยัดเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ย ๆอยู่หลายที ทุกการเคี้ยวแต่ละครั้งทำให้เหมยเหมยใจเต้นแรงทุกครั้งไป

“พี่รีบไปอุ้มเล่อเล่อกลับมาเลยนะ ถ้าเกิดกลืนเข้าไป…”

เหมยเหมยทนไม่ไหวแล้วจริง ๆจึงใช้แรงผลักเหยียนหมิงซุ่น

“รออีกเดี๋ยวน่า…”

เหยียนหมิงซุ่นเองก็มีท่าทีตึงเครียดไม่แพ้กัน เครียดยิ่งกว่าเผชิญหน้ากับผู้ก่อการร้ายที่อันตรายนับหลายสิบคนเสียอีก

แต่เขาก็อยากลองดูอีกครั้ง เขาอยากรู้ศักยภาพที่ซ่อนอยู่ในตัวของลูกสาวเขาว่าจะเป็นอย่างที่เขาคาดเดาแบบนั้นจริงไหม?

ที่โชคดีก็คือเนื้อตากแห้งยังอยู่ในปากของเล่อเล่อไม่ได้กลืนลงไป เหมือนว่าเล่อเล่อจะดื่มด่ำกับขั้นตอนการเคี้ยวเนื้อตากแห้งอยู่ เธอยิ้มตาหยี น้ำลายไหลย้อยจากมุมปาก

ถึงแม้เนื้อตากแห้งจะอร่อยมากแต่เล่อเล่อที่ไม่มีฟันจะเคี้ยวเช่นไรก็เคี้ยวไม่แหลกละเอียดสักทีจึงทำได้แค่เคี้ยวอยู่หลายทีแบบนั้น เนื้อตากแห้งถูกอมจนละลายไปแล้วบ้างแต่เล่อเล่อเป็นเด็กฉลาดมากจึงไม่ได้กลืนเนื้อตากแห้งลงไป

อมอยู่ประมาณสองสามนาที รสชาติหอม ๆของเนื้อตากแห้งละลายไปหมดแล้ว เล่อเล่อก็ล้วงเอาเนื้อตากแห้งที่เปียกแฉะออกมาจากปาก

“แอ๊ะ…”

เล่อเล่อกำเนื้อตากแห้งแล้วโบกสะบัดมือไปมา ปากก็ส่งเสียงร้องไม่หยุดด้วยท่าทางดีใจสุดขีด

เหมยเหมยถอนหายใจ เธออยากไปหยิบเนื้อตากแห้งมาจัดการทิ้งซะ แต่สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจก็คือเจ้าหมาป่าตัวน้อยพุ่งไปตรงหน้าแล้วคว้าเนื้อตากแห้งในมือของเล่อเล่อมากินโดยไม่รังเกียจที่เล่อเล่อเคยอมกัดกินมันมาก่อนเลยสักนิด แถมยังแฉะไปด้วยน้ำลายเสียขนาดนั้นด้วย

เนื้อตากแห้งที่เหลือก็ถูกเล่อเล่อและเจ้าหมาป่าตัวน้อยแบ่งปันกันกินเช่นนี้จนเกลี้ยง แถมพวกเขาทั้งสองยังกินอย่างมีความสุขอีกต่างหาก เจ้าหมาป่าตัวน้อยเองก็ค่อย ๆคุ้นชินกับสภาพแวดล้อมของบ้านใหม่และไม่ได้คอยระวังตัวเหมือนก่อนหน้านี้อีกต่อไป

………………………………………….

ตอนที่ 2374 นายคือบรรพบุรุษของฉัน

ณ มาเลเซีย

แสงอาทิตย์ทอประกายเจิดจ้า เพราะฝนที่ยังไม่ตกลงมาจึงทำให้อากาศร้อนอบอ้าวไม่เหมือนเมืองหลวงที่ผู้คนต่างสวมใส่เสื้อกันหนาวกันอยู่ แต่คนที่นี่กลับใส่เสื้อเชิ้ตกับกระโปรง แม้แต่ผู้ชายก็เหมือนกัน นับว่าเป็นเอกลักษณ์พิเศษของคนทางนี้มากกว่า!

“พ่อครับ น้องสาวได้รับของขวัญของผมหรือยัง?”

เสี่ยวเป่านั่งอยู่บนไหล่ของเฮ่อเหลียนเช่อ สองอุ้งมืออวบอ้วนใช้แรงดึงเส้นผมของเฮ่อเหลียนเช่อเอาไว้ ศีรษะสวยได้รูปสวมหมวกกันแดดดูสบายตาที่สุดเลย

เฮ่อเหลียนเช่อร้อนจนเหงื่อไหลอาบทั่วตัว เขาผมยาวกว่าแต่ก่อนมาก เขาตั้งใจไว้ผมยาวเพื่อให้เสี่ยวเป่ามีที่จับเล่นโดยเฉพาะ

ร่างกายถูกแดดแผดเผาจนตัวดำไหม้ไม่ต่างจากชาวแอฟริกาเลย แต่ดูท่าทางมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง ไม่ได้เศร้าสร้อยเหมือนตอนที่เพิ่งจากเมืองหลวงมา

“ทำไมลูกถึงมั่นใจว่าต้องเป็นน้องผู้หญิงนักล่ะ ถ้าเป็นน้องผู้ชายขึ้นมาล่ะ? แต่ก็เป็นไปได้ว่าอาจจะไม่ใช่ทั้งผู้ชายและผู้หญิงก็ได้…”

เฮ่อเหลียนเช่อจงใจพูดติดตลกเพราะเขาเกิดอาการหึงลูกชายที่เอาแต่คิดถึงลูกสาวของเหยียนหมิงซุ่น

ตั้งแต่ออกเดินทางมาจนถึงตอนนี้วันเวลาผ่านมาหลายเดือนแล้ว เสี่ยวเป่าเอาแต่คิดถึงบ่นถึงลูกในท้องของเหมยเหมยทุกวัน กว่าจะได้ทายาทราชาหมาป่าจากเขตหิมะมามันไม่ง่ายเลย แต่กลับถูกเสี่ยวเป่าจอมล้างผลาญส่งไปให้เจ้าเด็กนั่นแล้ว

“ต้องเป็นน้องผู้หญิง ผมรู้ว่าต้องเป็นน้องผู้หญิงแน่นอน…”

เสี่ยวเป่าออกเสียงชัดถ้อยชัดคำ เขาไม่พอใจต่อคำคัดค้านของเฮ่อเหลียนเช่อ อุ้งมือเพิ่มแรงขึ้นอีก เฮ่อเหลียนเช่อเจ็บหนังศีรษะและเริ่มวิงวอนขอชีวิต

“ก็ได้ ๆ…ลูกบอกว่าเป็นน้องผู้หญิงงั้นก็เป็นน้องผู้หญิง ลูกเป็นใหญ่กว่า เลิกดึงหัวได้แล้ว!”

“ปูด ๆ เป่าหน่อยก็ไม่เจ็บแล้ว…”

เสี่ยวเป่าลูบศีรษะเฮ่อเหลียนเช่อเบา ๆแล้วเป่าอยู่สองสามที แล้วถือโอกาสพ่นน้ำลายใส่ด้วย

“พ่อครับ น้องได้ของขวัญแล้วหรือยัง?” เสี่ยวเป่าเอาแต่พะวงว่าของขวัญจะถึงมือน้องสาวแล้วหรือยังนะ

 “วางใจเถอะ ถึงตั้งนานแล้ว ลูกแน่ใจนะว่าจะเอาเจ้าหมาป่าตัวน้อยให้น้องสาวน่ะ?” จู่ ๆเฮ่อเหลียนเช่อก็รู้สึกมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น

เด็กสาวตัวน้อยคนหนึ่งเลี้ยงหมาป่าตัวน้อยดุร้ายตัวหนึ่ง เหยียนหมิงซุ่นคงตรอมใจตายแน่

ของขวัญชิ้นนี้ที่ลูกชายเขามอบให้นับว่าไม่เลวเลยจริง ๆ เอาให้เหยียนหมิงซุ่นเครียดตายไปเลย

“อืม…น้องสาวต้องชอบแน่นอน…” เสี่ยวเป่ามั่นใจมาก

เฮ่อเหลียนเช่อรู้สึกประหลาดใจเหลือเกิน “เสี่ยวเป่า ทำไมลูกถึงมั่นใจนักหนาว่าเป็นน้องผู้หญิงกันนะ? ใครบอกลูกงั้นเหรอ?”

“เอาเป็นว่าน้องผู้หญิงแล้วกัน…”

เสี่ยวเป่าก็พูดไม่ถูก แต่ถึงอย่างไรเสียเขาก็รู้ว่าเป็นน้องผู้หญิง รอหาคุณอาเจอ เขาก็กลับไปเล่นเป็นเพื่อนน้องสาวได้แล้ว!

เฮ่อเหลียนเช่อยักไหล่ เขามองความคิดของเสี่ยวเป่าไม่ออกเลยจริง ๆ

เสี่ยวเป่ามักจะมีคำพูดที่น่าตกใจหลุดออกมาให้ได้ยินทุกวี่วัน เขาฟังไม่รู้เรื่องและไม่เข้าใจด้วย อีกอย่างเส้นทางที่พวกเขากำลังไปในตอนนี้เสี่ยวเป่าก็เป็นคนชี้นำ เสี่ยวเป่าบอกให้เขาไปทางไหนเขาก็ต้องไปทางนั้นและต้องเชื่อฟังคำสั่งด้วย มิเช่นนั้นก็จะถูกเสี่ยวเป่าจัดการ แถมยังมีเจ้าหมาโง่เง่าสามตัวนั้นด้วย

เฮ่อเหลียนเช่อถลึงตาจ้องไปด้านหลังอย่างนึกรังเกียจ ต้าโฉ่ว เอ้อร์โฉ่ว ซานโฉ่วเดินตามหลังมาอย่างว่าง่ายราวกับบอร์ดี้การ์ดที่จงรักภักดีที่สุด ถึงแม้จะร้อนจนลิ้นห้อยแต่ก็ไม่ถอยห่างพวกเขาเลยแม้แต่ครึ่งก้าว

เจ้าหมาสามตัวนี้เขาเป็นคนเอากลับมาแต่ตอนนี้กลับไม่ฟังคำสั่งเขาเลยสักนิด พวกมันฟังแต่คำสั่งของเสี่ยวเป่า มักจะช่วยเสี่ยวเป่าจัดการเขาอยู่เรื่อย โกรธจะตายอยู่แล้ว!

สักวันต้องเอาเจ้าหมาโง่เง่าสามตัวนี้มาตุ๋นกินสักหน่อยแล้ว!

เสี่ยวเป่าสัมผัสได้ถึงไอสังหารแผ่ออกมาจากตัวของเฮ่อเหลียนเช่อเลือนราง เขาจึงโกรธแล้วตวัดมือตบศีรษะแรง ๆไปทีหนึ่ง “ห้ามกินโฉ่วโฉ่วนะ!”

เขาเกลียดพ่อที่สุดแล้ว เอาแต่คิดจะกินโฉ่วโฉ่วของเขาอยู่เรื่อย!

“ไม่กิน ๆ…บรรพบุรุษตัวน้อยปล่อยพ่อได้แล้ว หนังหัวจะถูกกระชากหลุดออกมาอยู่แล้ว!”

เฮ่อเหลียนเช่อเจ็บจนร้องเสียงหลง เสี่ยวเป่าดึงอีกครู่หนึ่งถึงยอมปล่อยมือ

“ท่านบรรพบุรุษ โปรดว่ามาสิจากนี้ไปพวกเราจะไปทางไหนต่อ?”

เฮ่อเหลียนเช่อหยุดอยู่ตรงปากทางสามแยก ไม่รู้ว่าควรไปทางไหนดี

แต่เขาสัมผัสได้ว่าเหมยซูหานอยู่ไม่ไกลจากที่นี่แล้ว คงกำลังอยู่เบื้องหน้ารอเขาอยู่แน่เลย

………………………………………..