ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2411 ในที่สุดก็เจอแล้ว + ตอนที่ 2412 ราชินีน้ำแข็ง

ตอนที่ 2411 ในที่สุดก็เจอแล้ว

เมื่อมีขอบเขตการค้นหาที่ชัดเจน เหยียนหมิงซุ่นจึงใช้เวลาไม่นานก็สามารถหาพวกเล่อเล่อเจอ

แต่ทว่า

ฉากตรงหน้าทำให้เหยียนหมิงซุ่นและลูกน้องทุกคนต่างตกตะลึงจนดวงตาแทบจะถลนออกมาอยู่รอมร่อ

ทำไมไม่เป็นเหมือนที่พวกเขาคิดไว้นะ?

ดูเหมือนว่าไม่จำเป็นต้องได้รับการช่วยเหลือจากพวกเขาเลยด้วยซ้ำ!

“ช่วยผมหน่อย…ขอร้องล่ะ…”

ชายที่ถูกแขวนห้อยอยู่กลางอากาศหายใจอย่างอ่อนแรง เมื่อเห็นพวกเหยียนหมิงซุ่นก็ดีใจจนแทบน้ำตาไหล ในที่สุดพระเจ้าก็ส่งคนมาช่วยเขาแล้ว…ฮือ ๆ…

เหยียนหมิงซุ่นหาลูกสาวของเขาเจออย่างรวดเร็ว เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อเห็นลูกสาวตัวป้อมนอนหลับพริ้มอยู่ในอ้อมอกของแม่ลิง

เขาและเหมยเหมยต่างกังวลใจและร้อนใจแทบแย่เพราะเป็นห่วงว่าเธอจะได้รับความลำบาก แต่พอเห็นสาวน้อยไม่ได้ผอมลงแถมยังอ้วนขึ้นอีกด้วยจึงพอรู้ได้ว่าช่วงหลายวันนี้เธอสุขสบายดี

เสวี่ยเสวี่ยเสมือนนักรบที่จงรักภักดีที่สุด มันยืนอยู่ข้างกายเล่อเล่อคอยสอดส่องสถานการณ์รอบข้างอย่างระแวดระวัง พอเห็นเหยียนหมิงซุ่นสายตาก็ฉายแววเหยียดหยาม

ไร้ประโยชน์จริง ๆ ผ่านไปตั้งนานกว่าจะหาเจอ!

ช้าเป็นเต่าคลานเลย!

“ลำบากแกแย่เลยสิท่า ขอบคุณมาก กลับไปจะเอาของอร่อย ๆให้กินนะ” เหยียนหมิงซุ่นลูบศีรษะของเสวี่ยเอ๋อร์เบา ๆและขอบคุณจากใจจริง

เขารู้ว่าการที่เล่อเล่อยังปลอดภัยนั่นเป็นเพราะการปกป้องจากเสวี่ยเสวี่ยทั้งนั้น ไม่เช่นนั้นต่อให้เล่อเล่อจะมีพรสวรรค์แสนวิเศษแค่ไหน แต่อย่างไรเสียเธอก็เป็นแค่เด็กน้อยอายุเพียงสองเดือน เมื่ออยู่ในป่าที่อันตรายแบบนี้ อีกทั้งยังมีอันธพาลสามคนที่โหดร้ายเหมือนหมาป่า เขาไม่อาจคาดเดาผลลัพธ์อันเลวร้ายได้เลย

เสวี่ยเสวี่ยแค่นเสียงด้วยความเย่อหยิ่ง เธอไม่ได้สนเรื่องของอร่อยสักนิด!

เธอทำตามคำสั่งของเจ้านาย ฉะนั้นต้องปกป้องเจ้านายตัวน้อยให้ดี ไม่อย่างนั้นเจ้านายคงไม่พอใจเอาได้!

“ช่วยผมด้วย…ขอร้องล่ะ…ปวดจะตายอยู่แล้ว…”

เสียงร้องโหยหวนของชายหนุ่มขาดห้วง ลมหายใจโรยริน

เหยียนหมิงซุ่นอุ้มเล่อเล่อขึ้นมา เจ้าตัวน้อยสูดจมูกฟุดฟิด พอได้กลิ่นที่คุ้นเคยก็ส่งเสียงร้องออกมาไม่กี่ทีแล้วหลับต่ออย่างสบายใจจนกรนออกมาด้วยซ้ำ

“ใจใหญ่จริง ๆนะเรา…”

เหยียนหมิงซุ่นบีบจมูกลูกสาวตัวน้อยอย่างเบามือ ใจกล้าจริง ๆเลย!

“ลูกพี่ ลิงและงูพวกนี้ดูแปลก ๆ เหมือนกำลังปกป้องคุณหนูอยู่เสียอย่างนั้น!” ลูกน้องคนหนึ่งพูดพลางหัวเราะ

ตอนที่พวกเขามาถึง บนร่างกายของชายหนุ่มมีงูเลื้อยอยู่เต็มไปหมด ส่วนบนพื้นกับบนต้นไม้ก็มีอยู่ไม่น้อย ซึ่งส่วนมากเป็นงูมีพิษ ทำเอาคนที่เห็นต่างขนลุกเกรียวกันไปหมด

ทว่างูเหล่านั้นไม่ได้โจมตีเล่อเล่อแต่กลับเหมือนจะปกป้องเธอ ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจจริง ๆ

เหยียนหมิงซุ่นอมยิ้มน้อย ๆมองไปที่เล่อเล่อที่กำลังหลับพริ้มแวบหนึ่ง ในแววตามีความภูมิใจปรากฏอยู่

ลูกสาวของเขาถูกฟ้ากำหนดมาแล้วว่าต้องมีชีวิตที่ไม่ธรรมดา!

เสวี่ยเสวี่ยแหงนหน้าส่งเสียงร้องคำราม ฝูงลิงและพวกงูทั้งหลายต่างก็พากันแยกย้ายจากไปอย่างเป็นระเบียบราวกับได้รับการฝึกฝนมา เพียงไม่นานพวกมันก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

พวกลูกน้องของเหยียนหมิงซุ่นต่างรู้สึกประหลาดใจอีกครั้ง บอกว่าไม่เคยเห็นปรากฏการณ์แบบนี้มาก่อนเลย

“เขาเป็นยังไงบ้าง? โดนพิษเหรอ?” เหยียนหมิงซุ่นมองชายหนุ่มที่ถูกปล่อยตัวลงมาแล้วถามขึ้นด้วยเสียงเย็นชา

สถานการณ์ของชายหนุ่มดูท่าไม่ค่อยดีนัก บนตัวไม่มีรอยแผลแต่ลมหายใจกลับโรยรินราวกับว่าจะหยุดหายใจได้ทุกเมื่อ

“ไม่ได้โดนพิษครับ แต่ตกใจมากไปหน่อย!”

หลังจากลูกน้องตรวจสอบเสร็จก็ยิ้มออกมา

เหยียนหมิงซุ่นเลิกคิ้วแล้วก็เตะไปที่ชายคนนั้น “เอากลับไปด้วย อย่าปล่อยให้มันตาย!”

กล้ามาแตะต้องลูกสาวเขาเหรอ…

เขาจะทำให้ชายหนุ่มผู้นี้ต้องเสียใจที่มาอยู่บนโลกใบนี้เลย!

“จุ๊บจั๊บ จุ๊บจั๊บ…”

เล่อเล่อดูดปากหลายที ตาปรือ ๆไม่นานก็เปิดตาขึ้นอย่างรวดเร็วแต่ยังดูสะลึมสะลืออยู่บ้าง เธอจ้องเหยียนหมิงซุ่นอย่างมึนงง…

พ่อลูกต่างมองตากันปริบ ๆ พอผ่านไปสามวินาทีเล่อเล่อถึงเอียงคอสำรวจรอบด้านเหมือนกำลังหาใครบางคนอยู่

ทำไมแม่ไม่มาด้วยล่ะ?

เธออยากดื่มนมแม่แล้ว…หิวแล้วนะ…

เหยียนหมิงซุ่นสีหน้าเปลี่ยนฉับพลัน เตะชายหนุ่มที่เปลือยกายบนพื้นทีหนึ่งก่อนกระเด็นลอยออกไป…

ไอ้บ้าเอ๊ย กล้ามาเปลือยต่อหน้าลูกสาวเขาเหรอ…

สมควรตาย!

……………………………………….

ตอนที่ 2412 ราชินีน้ำแข็ง

เหมยเหมยรออยู่ที่บ้านด้วยความร้อนใจ เวลาหนึ่งวันผ่านไปนานราวแรมปี ในช่วงเวลาหนึ่งชั่วโมงสั้น ๆเธอเดินไปสอดส่องหน้าประตูนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว

“ทำไมยังไม่กลับมาอีกนะ?”

เหมยเหมยร้อนใจแทบทนไม่ไหว หลังจากเหยียนหมิงซุ่นเจอเล่อเล่อเขาก็โทรมาหาเธอแล้ว เธอดีใจมากก็จริงแต่ เธอก็ยังกังวลว่าลูกสาวจะได้รับความลำบากหรือเสียขวัญ ต้องเห็นกับตาตัวเองเท่านั้นเธอถึงจะวางใจ

“ตั้งแต่คุณชายหมิงโทรมาจนถึงตอนนี้ผ่านมาแค่ชั่วโมงเดียวเอง คงไม่ได้มาเร็วขนาดนั้นหรอก เรารีบทานโจ๊กรังนกนี่ให้หมดก่อนดีกว่า ไม่แน่ว่าคุณชายหมิงน่าจะกลับมาพอดี!”

ป้าฟางถือโจ๊กรังนกออกมาแล้วพยายามโน้มน้าวเธออย่างใจเย็น

เพราะช่วงสี่วันมานี้เธอไม่กินอะไรเลย ผอมลงจนเธอปวดใจ

เหมยเหมยรับโจ๊กรังนกไปทาน กินไปก็ใจลอยไป แหงนหน้าชะเง้อมองไปที่ประตูเป็นระยะ ๆ เวลาค่อย ๆล่วงเลยไปอย่างช้า ๆจนทานโจ๊กหมด ในที่สุดเหยียนหมิงซุ่นก็โผล่มาสักที ในอ้อมกอดมีลูกสาวที่เธอคิดถึงอยู่ทุกวี่ทุกวัน

“เล่อเล่อ…”

เหมยเหมยโผเข้าหาด้วยความดีใจ พอเห็นเจ้าตัวน้อยกำลังนอนกรนอยู่เธอก็เอามือปิดปากร้องไห้สะอื้นด้วยความปิติ

“วางใจเถอะ เล่อเล่อไม่ได้ลำบากอะไรเลย เธอดูสิอ้วนขึ้นด้วยซ้ำ!”

เหยียนหมิงซุ่นกระซิบบอกแล้วให้เหมยเหมยดูมือที่อวบอ้วนของลูกสาว มีเนื้อมีหนังขึ้นจริง ๆด้วย

เหมยเหมยหัวเราะทั้งน้ำตาแล้วรับเล่อเล่อมาอุ้มต่อ น้ำหนักเพิ่มขึ้นจริง ๆด้วย  พอได้กลิ่นนมของเจ้าตัวน้อย จิตใจของเธอถึงได้สงบลง หอมแก้มเล่อเล่อไปหลายฟอดเพราะหอมอย่างไรก็ไม่พอสักที

“คร่อก…”

เล่อเล่อได้กลิ่นอันคุ้นเคยก็หมุนตัวเข้าหาอ้อมอกของเหมยเหมย ใบหน้าแนบอ้อมอกที่เธอโปรดปรานมากที่สุด ปากน้อย ๆทำเสียงจุ๊บจั๊บแล้วหลับต่อ

เหมยเหมยทำใจวางลูกสาวลงนอนบนเตียงไม่ได้เลยอุ้มไว้ทั้งอย่างนั้น สี่วันแล้วที่ไม่ได้อุ้มลูกเลยทำให้เธออดไม่ได้ที่จะอุ้มไว้ในอ้อมอกแบบนี้และไม่ยอมออกห่างแม้แต่วินาทีเดียว

“เล่อเล่อไม่ได้ขวัญเสียใช่ไหม?” เหมยเหมยยังคงเป็นกังวล

เหยียนหมิงซุ่นบีบจมูกอ้วน ๆของเจ้าตัวน้อยอย่างเบามือ ยิ้มแล้วพูดว่า “เล่นข้างนอกสนุกสนานจนไม่อยากกลับสิไม่ว่า!”

เขาเล่าเรื่องจุดจบของสามอันธพาลให้ฟัง ตายไปสอง ส่วนคนที่เหลือก็คาดว่าไม่น่าจะรอด รูต่าง ๆทั่วร่างกายถูกงูเลื้อยเข้าออกจนครบ แค่ความทรงจำอันเลวร้ายคงกระทบกระเทือนจิตใจจนเจ้าหมอนี่จำไปตลอดทั้งชีวิตแล้วล่ะ!

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้ล่ะ? พวกฝูงลิงกับงูมาจากไหนกัน?” เหมยเหมยยากที่จะเข้าใจ

ถ้าฉิวฉิวอยู่มันก็ส่งสัญญาณในป่าได้เหมือนกัน แต่ฉิวฉิวกับฉาฉายังอยู่ที่ภูเขาสือว่าน ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไร

หรือว่าลูกสาวของเธอมีความสามารถพิเศษในการควบคุมสัตว์ได้อย่างนั้นหรือ? เหยียนหมิงซุ่นเหลือบมองเสวี่ยเสวี่ยที่นั่งอยู่เงียบ ๆบุ้ยปากไปทางนั้นแล้วพูดขึ้นว่า “น่าจะเป็นคุณงามความดีของเสวี่ยเสวี่ย ครั้งนี้ลำบากมันแล้วจริง ๆ เดี๋ยวเธอก็ช่วยทำอาหารอร่อย ๆตอบแทนมันหน่อยนะ”

เสวี่ยเสวี่ยเหลือบมองพวกเขาอย่างเย็นชาราวกับราชินีน้ำแข็งพร้อมท่าทีดูถูกดูแคลน

“ฉันจะไปทำให้ตอนนี้เลย เสวี่ยเสวี่ย ขอบใจแกมากนะ!”

เหมยเหมยขอบคุณจากใจจริง การช่วยชีวิตเล่อเล่อไว้ถือเป็นบุญคุณกับเธอตลอดชีวิต เธอจะดูแลมันอย่างดีแน่นอน!

เสวี่ยเสวี่ยหัวเราะหึหึ ไม่ได้สนใจเหมยเหมยสักนิด

เธอมีหน้าที่ปกป้องเจ้านายตัวน้อยอยู่แล้ว ไม่เกี่ยวอะไรกับคนอื่น!

เรื่องขอบคุณมันเรื่องเล็กแต่ของอร่อยต้องมี!

เหมยเหมยชินชากับท่าทีของมันแล้ว เธออมยิ้มแล้วหยิบเนื้อตากแห้งที่แช่อยู่ในยาวิเศษออกมาจากช่องมิติ สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่เสวี่ยเสวี่ยชอบกินมากที่สุด เมื่อก่อนนาน ๆจะให้กินทีแต่ต่อจากนี้ไปจะให้เสวี่ยเสวี่ยกินบ่อย ๆเลย

แววตาของเสวี่ยเสวี่ยเป็นประกายแต่มันไม่ได้กินในทันที มันเลื่อนเนื้อตากแห้งไปตรงหน้าของเหยียนหมิงซุ่นพลางมองเขาด้วยท่าทีแน่นิ่งแล้วส่งเสียงร้องไม่กี่ที

เหยียนหมิงซุ่นชะงักไปแต่ไม่นานก็เข้าใจสิ่งที่เสวี่ยเสวี่ยต้องการสื่อ “แกอยากจะชวนเพื่อน ๆในป่ามากินเนื้อตากแห้งด้วยงั้นสิ?”

เสวี่ยเสวี่ยพยักหน้า พี่น้องเหล่านั้นทำงานหนักไม่น้อยมันจึงต้องให้ของอร่อยตบเป็นรางวัลเสียหน่อย จะให้พวกเขาเข้าใจผิดว่ามันเป็นลูกพี่ที่ตระหนี่ไม่ได้

………………………