ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2445 ท่องเที่ยวทั่วโลก + ตอนที่ 2446 ใจกล้าบ้าบิ่น

ตอนที่ 2445 ท่องเที่ยวทั่วโลก

ณ วัดในเขตชานเมืองของเมืองหลวง

เฮ่อเหลียนเช่อเอนกายอย่างมีความสุขอยู่ในสวนหลังบ้านอันเงียบสงบ ต้นไม้เขียวชอุ่มร่มรื่น สายลมพัดเบาสบาย เฮ่อเหลียนเช่อถือจานองุ่นเย็นเฉียบเอาไว้ในมือแล้วโยนองุ่นให้สูงพร้อมอ้าปากรับเข้าปาก เขากินแม้กระทั่งเมล็ดและเปลือกเข้าไปด้วย

เขามีธุระบ้าอะไรให้ทำกันล่ะ!

ช่วงระยะนี้ก็พักผ่อนหย่อนใจที่นี่ไปก่อน รอให้เสี่ยวเป่าค่อย ๆปลูกต้นรักกับลูกสาวของเหยียนหมิงซุ่นไป จากนั้นค่อยไปรับเสี่ยวเป่าเพื่อออกตามหาเหมยซูหานต่อ พอตามหาสักสองสามปีแล้วค่อยส่งกลับมาสานสัมพันธ์กันต่อ…

เหอะ ๆ…ความรักความผูกพันที่เกิดขึ้นในวัยเด็กเป็นความรักที่มั่นคงเสียยิ่งกว่าทองอีกไม่ใช่เหรอ!

คาดไม่ถึงว่าเหยียนหมิงซุ่นจะรังเกียจลูกของเขา เชอะ..เขาจะให้เสี่ยวเป่าฉกชิงลูกสาวของเหยียนหมิงซุ่นมาเป็นภรรยาให้ได้!

ที่แท้เฮ่อเหลียนเช่อก็มีความคิดแบบนี้ขึ้นมาจริง ๆ ถ้าหากเหยียนหมิงซุ่นรู้เข้าเกรงว่าคงโมโหจนฆ่าเจ้าหมอนี่แน่ ๆ!

เพียงแต่ว่าตอนนี้เหยียนหมิงซุ่นก็โกรธมากจนควันออกหูเช่นกัน

“เฮ่อเหลียนเช่อไอ้คนสารเลวนั่นต้องมีเจตนาไม่ดีแน่ ๆ เขามีธุระสำคัญอะไรต้องทำกัน? ตั้งใจเอาลูกชายมาทิ้งไว้บ้านเราเพื่อทำมิดีมิร้ายลูกสาวเราน่ะสิ…ไม่ได้การล่ะ พี่ต้องส่งคนไปตามหาเจ้าหมอนั่นแล้ว!”

เหยียนหมิงซุ่นยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห เขาโทรหาอยู่หลายสาย แถมยังสั่งให้ลูกน้องค้นทั่วทั้งเมืองเพื่อหาแหล่งกบดานของเฮ่อเหลียนเช่อ

เฮ่อเหลียนเช่อรักลูกชายจะตายไป ถึงอย่างไรก็คงอยู่ไม่ไกลจากที่นี่หรอก เขาจะต้องซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งในเมืองหลวงเพื่อดูเรื่องสนุก ๆอยู่แน่นอน!

เสี่ยวเป่าเหลือบมองเหยียนหมิงซุ่นพร้อมเบะปาก คุณน้าหาพ่อไม่เจอแน่นอนเพราะมีเขาอยู่!

และเป็นไปตามคาดเพราะคนของเหยียนหมิงซุ่นค้นหาอยู่หลายวันก็หาเฮ่อเหลียนเช่อไม่เจอ ความโกรธของเหยียนหมิงซุ่นก็ค่อย ๆจางลงพลางคิดว่าเฮ่อเหลียนเช่อคงไปทำธุระจริง ๆ

ความสัมพันธ์ของเล่อเล่อและเสี่ยวเป่ายิ่งผูกพันลึกซึ้งกันขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งสองแทบจะห่างจากกันไม่ได้ ไปโรงเรียนก็ต้องไปด้วยกัน แน่นอนว่าเหมยเหมยเห็นแล้วก็พลอยมีความสุขไปด้วย เล่อเล่อมีพี่ชายที่รักใคร่เพิ่มมาอีกคน ดีจะตายไป!

“พี่ชาย…พ่อของพี่พาพี่ไปหลายที่มากเลยใช่ไหม?” เล่อเล่ออิจฉาเป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่าพ่อของเธอจะพาเธอออกไปเที่ยวเหมือนกัน แต่ฟังแล้วไม่น่าตื่นเต้นเหมือนของพี่เสี่ยวเป่าเลยแม้แต่นิดเดียว

งูหลามตัวใหญ่ เสือตัวใหญ่ สิงโตตัวใหญ่ กิ้งก่าตัวใหญ่ ทั้งยังมีจระเข้และหมีตัวใหญ่…สิ่งเหล่านี้เธอไม่เคยประลองฝีมือด้วยมาก่อน เธอเคยเห็นแต่ในสวนสัตว์แต่มันไม่มีความดุร้ายเลย ไม่มีความป่าเถื่อนเลยสักนิด

“แน่นอน ในป่าเที่ยวสนุกมากเลยนะ มีของกินอร่อย ๆเพียบด้วย โดยเฉพาะงูพิษ ยิ่งงูมีพิษมากเท่าไรก็ยิ่งอร่อยมากเท่านั้น…แล้วก็ยังมีหางของกิ้งก่าก็อร่อยมากเหมือนกัน…นอกจากนี้ยังมีแมลงชนิดพิเศษในป่าอร่อยที่สุดเท่าที่พี่เคยกินมาเลยล่ะ…”

เสี่ยวเป่าพูดพูดเจื้อยแจ้วอย่างไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย เล่อเล่อมุมปากมีน้ำลายไหลย้อยลงมาจนถึงคางแล้ว

ของอร่อยเยอะขนาดนี้เชียว…

อยากกินจังแฮะ!

“พี่ชาย พ่อของพี่จะพาพี่เข้าป่าอีกไหม?”

“แน่นอนสิ เขาทำธุระเสร็จก็จะกลับมารับพี่ น้องอยากไปด้วยกันไหม?” เสี่ยวเป่ายิ้มตาหยีถาม

“อยากสิ…พี่ชายพาฉันไปด้วยนะ!”

“ได้เลย!”

รอยยิ้มอันอบอุ่นของเสี่ยวเป่าทำให้เล่อเล่อตกตะลึงแล้วมองอย่างหลงใหล เธอพึมพำกับตัวเองว่า “พี่ชายดูดีมาก ๆ ดูดีเหมือนแม่เลย!”

“ยัยเด็กซื่อบื้อ!”

เสี่ยวเป่าเขี่ยจมูกของเล่อเล่อเบา ๆแล้วยื่นมือออกไปยกขึ้นกลางอากาศ มีนกตัวหนึ่งบินเข้ามาเกาะบนไหล่ของเสี่ยวเป่า หลังจากนั้นครู่หนึ่งนกก็บินไปในทิศทางของวัดที่เฮ่อเหลียนเช่อพักอยู่

เขาได้ทำภารกิจที่พ่อบอกเสร็จสิ้นแล้ว เสี่ยวเป่าเหลือบมองเหมยเหมยที่รดน้ำดอกไม้อยู่ห่างออกไป ในใจรู้สึกผิดอยู่บ้างแต่เขาก็ตั้งใจแน่วแน่แล้ว

น้องสาวไม่ควรอยู่ในบ้านที่อบอุ่น เธอต้องออกไปตากลมตากฝนบุกป่าฝ่าดง การออกไปผจญโลกถึงจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดต่อน้องสาว!

เที่ยงวันต่อมาเหมยเหมยทำอาหารเที่ยงเสร็จก็เดินไปสวนหลังบ้านเตรียมเรียกเจ้าตัวเล็กสองคนมาทานข้าวกัน แต่ค้นหาทั่วสวนหลังบ้านแล้วก็ไม่เห็นแม้แต่เงา นกกระจอกกลุ่มหนึ่งส่งเสียงร้องเรียกเธอไม่หยุด เหมยเหมยถึงได้สังเกตเห็นจดหมายที่แขวนอยู่บนต้นพลัม

“คุณน้าครับ ผมจะพาน้องสาวไปท่องเที่ยวทั่วโลกเพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ น้องสาวจะไม่เป็นอะไรแน่นอน ผมและพ่อจะดูแลน้องสาวอย่างดี เสี่ยวเป่า”

…………………………………………..

ตอนที่ 2446 ใจกล้าบ้าบิ่น

ลายมือในจดหมายงอ ๆเบี้ยว ๆ แค่มองก็รู้ทันทีว่าเป็นเสี่ยวเป่าเขียน เหมยเหมยหน้ามืด แทบไม่กล้าเชื่อสายตาของตัวเอง

สองคนนี้ใจกล้าบ้าบิ่นไม่กลัวอะไรแล้ว คาดไม่ถึงว่าจะกล้าหนีออกจากบ้าน?

เวลานี้เหมยเหมยเพิ่งจะค้นพบว่าเสวี่ยเอ๋อร์และฉิวฉิวก็ไม่อยู่แล้ว เห็นได้ชัดว่าโดนเจ้าเด็กสองคนนั้นซื้อตัวไปแล้ว แถมยังไปเงียบ ๆไม่บอกกันสักคำ

แต่กำแพงสวนหลังบ้านสูงถึงสองเมตร เจ้าตัวเล็กทั้งสองหลบหนีออกไปได้อย่างไรกัน?

เหมยเหมยยังไม่ปักใจเชื่อง่าย ๆหลงคิดว่าเจ้าเด็กน้อยสองคนนี้กำลังเล่นซ่อนหากับเธอ เธอหาทั่วทั้งสวนหลังบ้านอีกครั้ง ค้นหาทุกซอกทุกมุมแต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา เธอวิ่งเข้าไปในบ้านแล้วเดินค้นจากชั้นหนึ่งไปยังชั้นสาม ค้นหาทุก ๆห้องแต่ก็ไม่เจอ

ตอนนี่เองเหมยเหมยถึงได้ตื่นตระหนกอกสั่นขวัญหายขึ้นมา

คนหนึ่งเด็กหกขวบ อีกคนเด็กสามขวบ รวมกันแล้วยังไม่ถึงสิบขวบเลยด้วยซ้ำ

หนีออกไปแบบนี้หากเจอพวกค้ามนุษย์จะทำอย่างไร?

พอนึกถึงเด็กน่าสงสารข้างถนนที่โดนควักลูกตาแขนขาดขาขาด เหมยเหมยก็อดเหงื่อเย็นไหลชุ่มทั้งตัวไม่ได้ เธอไม่กล้าจะคิดจินตนาการต่อเลย แค่ผิวของเล่อเล่อถลอกนิดหนึ่งใจของเธอก็เจ็บปวดมากแล้ว หากพวกเขาถูกพวกค้ามนุษย์จับตัวไป ควักตาแล้วตัดลิ้น…

เหมยเหมยตัวสั่นสะท้านเฮือก ส่ายศีรษะไปมาไม่หยุด ไม่ว่าจะเป็นเล่อเล่อหรือเสี่ยวเป่าก็ห้ามเป็นอะไรไปทั้งนั้น

“คุณป้า…ลุงเหลา…”

เหมยเหมยส่งเสียงร้องดังลั่น เรียกไปวิ่งไปด้วย ทุกคนต่างทำงานกันอยู่ที่ลานหน้าบ้าน พอได้ยินเสียงร้องแหลมของเหมยเหมยต่างก็คิดว่าคงเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว ลุงเหลาวิ่งไวสุดโยนไม้กวาดทิ้งแล้ววิ่งเข้ามาในบ้านทันที

“เล่อเล่อกับเสี่ยวเป่าไม่อยู่แล้ว…ฉันต้องออกไปตามหาพวกเขาข้างนอก…” เหมยเหมยค่อนข้างมั่นใจว่าเจ้าตัวเล็กสองคนนี้ยังหนีไปไม่ไกล ออกไปหาตอนนี้ไม่แน่ว่าอาจจะเจอ จับเด็กตัวแสบสองคนนี้กลับมาเมื่อไรจะฟาดให้ตายเลย!

“ทำไมถึงไม่อยู่แล้วล่ะ…ใครพาออกไป…ฮะ?”

คุณย่าหยางตกใจจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง เธอคิดว่ามีคนเลวมาลักเอาเด็กสองคนนี้ไป ร่างกายก็พลันอ่อนยวบ

“หนีออกไปเองค่ะ!”

เหมยเหมยไม่มีเวลาอธิบาย เธอคว้าจักรยานมาจากที่จอดรถ เจ้าตัวเล็กขาสั้นคงจะเดินช้า ความเร็วของจักรยานกำลังพอเหมาะจะได้ไม่คลาดกัน ลุงเหลาคว้าตัวเธอไว้ “ผมจะไปดูสถานการณ์ที่สวนหลังบ้าน อย่าเพิ่งร้อนใจไป”

ลุงเหลาตรวจดูทั่วทั้งสวนหลังบ้านแล้วก็ขมวดคิ้วแน่น ถ้าไม่ใช่เพราะลายมือในจดหมายเป็นของเสี่ยวเป่าจริง ๆ เขาคงคิดว่ามีคนฝีมือดีแอบเข้ามาและเอาเด็กสองคนนั้นไปแล้วเพราะไม่ทิ้งร่องรอยไว้แม้แต่น้อย หากไม่ใช่คนที่มีฝีมือขั้นสุดยอดละก็คงไม่มีทางทำได้

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเจ้าเด็กตัวเล็กสองคนเลย!

ปัญหาก็คือต่อให้เหมยเหมยมีความตื่นตัวแย่แค่ไหน แต่เสวี่ยเอ๋อร์และฉิวฉิวต้องสัมผัสได้อย่างแน่นอน แต่พวกมันต่างก็ไม่มีการส่งสัญญาณบอกใด ๆ นั่นหมายความว่าไม่มีใครแอบเข้ามาแต่เสี่ยวเป่าและเล่อเล่อวิ่งออกไปเองจริง ๆ

“ไม่รู้ว่าเจ้าตัวเล็กสองคนนี้ขุดหลุมตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไร พวกเขาออกไปจากรูนี้!” ลุงเหลาชี้ไปที่รูในสนามหลังบ้านแล้วพูด

เหมยเหมยกัดฟันแน่น “พากลับมาได้จะตีให้ก้นลายเลยคอยดู!”

เธอรู้สึกว่าเจ้าตัวเล็กสองคนนี้คงยังไปไหนไม่ไกล แถมยังมีเสวี่ยเอ๋อร์และฉิวฉิวตามไปด้วยอีก ในช่วงเวลาสั้น ๆนี้น่าจะปลอดภัยไม่มีปัญหาอะไร ออกไปหาตอนนี้น่าจะยังหาเจอได้ง่าย ๆอยู่

เสี่ยวเป่าพาเล่อเล่อไปที่สวนสาธารณะหลังชุมชน ใบหน้ารูปไข่อันงดงามของเธอมอมแมมไม่น้อย บนเสื้อผ้ามีเศษใบไม้แห้งเกาะติดเต็มไปหมด เสวี่ยเอ๋อร์ก็เดินตามมาไม่ช้าไม่เร็ว ฉิวฉิวหมอบอยู่บนศีรษะของเล่อเล่อเหมือนสวมหมวกสีขาวราวกับหิมะอยู่ก็ไม่ปาน

“พี่ชาย พ่อของพี่อยู่ไหนเหรอ?” เล่อเล่อเงยหน้าถาม บนใบหน้าอันอ้วนกลมนอกจากสิ่งสกปรกและหญ้าแล้ว ยังมีดวงตากลมโตลุกวาวสุกใส แลดูมีความสุขมากเหลือเกิน

“พี่ส่งจดหมายให้พ่อแล้ว เดี๋ยวพ่อก็จะมาหาพวกเราในอีกไม่นานนี้แหละ”

เสี่ยวเป่าปัดเศษดินเศษหญ้าออกให้เล่อเล่อแล้วพาเธอไปนั่งบนม้านั่งเพื่อรอเฮ่อเหลียนเช่อมารับ

นกที่ถูกวานให้นำจดหมายไปส่งเฮ่อเหลียนเช่อตัวนั้นกระพือปีกเสียงดังพึ่บพับอยากจะรีบส่งจดหมายไปให้โดยเร็วที่สุด แต่บินไปได้เพียงครึ่งทางก็มีลูกโป่งสีสันสดใสจำนวนหนึ่งพุ่งขึ้นมาเต็มท้องฟ้าชนนกจนเวียนหัวแยกทิศทางไม่ออก

……………………………