ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2447 พ่อที่เชื่อถือไม่ได้ + ตอนที่ 2448 ชอบจับคนไม่ดีที่สุด

ตอนที่ 2447 พ่อที่เชื่อถือไม่ได้

นกใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะบินหนีหมู่มวลลูกโป่งไปได้ มันเหยียดกรงเล็บและยกนิ้วกลางขึ้นไปทางฝูงชนตรงสนามหญ้าเบื้องล่าง บ้าเอ๊ย…หากทำเรื่องของคุณชายน้อยผิดพลาดจะขี้ใส่ให้พวกแกเหม็นตายไปเลย!

แต่ทว่า——

เพิ่งจะบินไปได้ไม่เท่าไรยังจับทิศทางไม่ได้เลย ลูกโป่งอีกกำมือใหญ่ก็พุ่งขึ้นมาและมีมากกว่ารอบแรกเสียด้วย นกอยากร้องไห้แต่ไร้ซึ่งน้ำตา โธ่เอ้ย เป็นบ้าอะไรกัน…ไม่จบไม่สิ้นเสียที?

มันบินผ่านลูกโป่งออกมาได้อีกครั้งและไม่รู้ว่าเสียเวลาไปนานมากแค่ไหนแล้ว ต่อให้ขนร่วงจนหมด…แต่มันก็ยังมีกำลังใจทำภารกิจต่อไป ในขณะที่นกกำลังบินอยู่มันก็ปล่อยของเหม็นลงมาแล้วสยายปีกบินหนีไปด้วยความโกรธแค้น

“เหล่าสหายเอ๋ย หยาดเหงื่อและน้ำตาที่หลั่งไหลในวันนี้จะเป็นรางวัลชั้นยอดในวันข้างหน้า เพื่ออนาคตที่สดใสของพวกเรา เพื่อความร่ำรวยของรุ่นลูกรุ่นหลานรุ่นต่อ ๆไปของพวกเรา รีบไปข้างหน้า ต่อให้ตายก็หยุดไม่ได้…มา ดื่มไวน์แก้วนี้กัน วันนี้ของผมก็คือวันพรุ่งนี้ของพวกคุณ!”

ชายวัยกลางคนที่แสดงท่าทีฮึกเหิมในชุดสูทและรองเท้าหนังคนหนึ่งกำลังยืนพูดจาปลุกใจอยู่บนเวที เขายกแก้วไวน์ในมือขึ้นร้องตะโกนไปทางกลุ่มคนโง่ด้านล่างเวทีที่ทำท่าลุ่มหลงงมงายเหมือนฝัน ทั้งสนามส่งเสียงร้องไชโยแล้วต่างก็ยกแก้วขึ้น

“ติ๋ง ๆ…”

มีบางอย่างที่ไม่รู้ว่าคืออะไรตกลงมาแล้วบังเอิญตกลงไปในแก้วไวน์ของชายบนเวทีพอดี พร้อมทั้งแผ่กระจายในแก้วอย่างรวดเร็ว…สุดท้ายก็ผสมเข้ากับของเหลวในแก้วเป็นเนื้อเดียวกัน สมบูรณ์แบบ!

คนทั้งสนามเงียบกริบ…

เงียบเป็นเป่าสาก!

เสี่ยวเป่าและเล่อเล่อรออยู่ในสวนสาธารณะมากว่าสิบห้านาทีแล้วแต่เฮ่อเหลียนเช่อก็ยังไม่ปรากฏตัวสักที สีหน้าของเสี่ยวเป่าเริ่มเคร่งขรึมขึ้นมาทันที

พ่อบอกแล้วถ้าหากเขาไม่ได้มาภายในยี่สิบนาที เช่นนั้นก็หมายความว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา ให้เขาแยกย้ายไปก่อน…วันหลังค่อยหาโอกาสเจอกันใหม่!

เสี่ยวเป่ายกแขนขึ้นมองดูนาฬิกาของตัวเอง ตอนนี้ผ่านไปสิบหกนาทีแล้ว รออีกสามนาทีถ้าพ่อยังไม่มา เขาจะพาน้องสาวออกจากสวนสาธารณะกลับบ้านน้า

“น้อง พวกเรากลับบ้านกันดีไหม?”

เสี่ยวเป่าเตรียมจะพาเล่อเล่อกลับบ้าน แต่ว่า——

“ไม่เอา ฉันอยากกินเนื้อ อยากจะไปจับเสือใหญ่…” เล่อเล่อบิดตัวไปมาอย่างไม่พอใจ เธอยังไม่ได้กินเนื้อเลยจะกลับบ้านไปทำไมกัน?

“พี่ชายโกหก…พี่เป็นคนโกหก…”

เสี่ยวเป่าขมวดคิ้วแน่น ตำหนิเฮ่อเหลียนเช่อในใจไม่หยุด พ่อเชื่อถือไม่ได้เลยจริง ๆ…

“พ่อติดธุระเลยมาไม่ได้ พวกเราค่อยไปวันหลังดีไหม?” เสี่ยวเป่าพูดโน้มน้าว แต่เจ้าปีศาจน้อยไหนเลยจะโน้มน้าวง่ายขนาดนั้น พูดอะไรไปก็ไม่พอใจ

ปกติหากเกิดสถานการณ์เช่นนี้ขึ้นเหยียนหมิงซุ่นต้องเป็นคนออกหน้าถึงจะเอาเล่อเล่ออยู่ ไม่อย่างนั้นเจ้าปีศาจตัวน้อยนี้อาจจะอาละวาดใหญ่โตได้เลย!

แต่ไหนแต่ไรมาเสี่ยวเป่าไม่เคยปลอบน้องสาวที่ทำตัวงอแงมาก่อน แล้วจะรู้ได้เช่นไรว่าต้องทำอย่างไรต่อ เขามองฉิวฉิวอย่างขอความช่วยเหลือหวังว่าคุณชายฉิวจะคิดหาหนทางได้

คุณชายฉิวสะบัดหางไปมาเบา ๆ ดวงตาดำขลับกลอกไปมา มันกำลังเบื่อที่จะต้องอยู่แต่บ้านพอดี งั้นพาเจ้าตัวเล็กสองคนนี้ไปเที่ยวหน่อยดีไหมนะ?

แวะไปหาน้องฉาเสียหน่อย บางทีเจ้าตัวเล็กสองคนนี้อาจจะมีวิธีทำให้น้องฉาตัวเล็กลงก็ได้

ฉิวฉิวตัดสินใจกำลังคิดจะอ้าปากพูดชักจูงเล่อเล่อ แต่ว่า——

“เจ้าหนู พ่อแม่ของพวกเธอล่ะ? พวกเขาไม่ต้องการพวกเธอแล้วเหรอจ๊ะ?” มีหญิงวัยกลางคนในชุดแฟชั่นคนหนึ่ง พอเห็นเสี่ยวเป่าและเล่อเล่อก็อดไม่ได้ที่จะดวงตาเป็นประกายแล้วถามพวกเขาด้วยท่าทียิ้มแย้มอ่อนโยน

“พ่อแม่เก็บดอกไม้อยู่ทางโน้น เดี๋ยวก็มาแล้ว!” เสี่ยวเป่ามองเธออย่างระมัดระวังแล้วมายืนบังหน้าเล่อเล่อไว้ตามสัญชาตญาณ

ผู้หญิงคนนั้นเหลือบมองไปในทิศทางที่เสี่ยวเป่าชี้แล้วก็แอบยิ้มอยู่ในใจ ตรงนั้นเป็นป่าจะมีใครอยู่ได้อย่างไรกัน หลายวันมานี้กำลังกลุ้มใจไม่มีผลงานส่งให้เจ้านายดูอยู่พอดีเลย พระเจ้าช่างมีตาจริง ๆส่งเจ้าหนูน้อยหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูสองคนนี้มาให้ ทางนั้นจะต้องไม่มีแบบนี้แน่ ๆ!

“น้าพาพวกเธอไปดูโดนัลด์ดั๊กกับมิกกี้เมาส์ดีไหม? ยังมีนางเงือกกับสโนวไวท์อีกด้วยนะ…”

เสี่ยวเป่าขมวดคิ้วเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้พูดจาแปลกมากดูแล้วไม่เหมือนคนลักพาตัวธรรมดา เขาบีบมือของเล่อเล่อเบา ๆเพื่อไม่ให้เธอส่งเสียง

“ไปดูที่ไหนเหรอ?” เสี่ยวเป่าสงบเยือกเย็นแสร้งทำเป็นอยากรู้อยากเห็น

“รู้จักสวนสนุกดิสนีย์ไหม โดนัลด์ดั๊กและมิกกี้เมาส์อยู่ที่นั่นแหละ…”

“จะไปอย่างไรล่ะ?”

“นั่งเรือยอร์ชไปกันจ้ะ น้าจะให้คนมารับพวกเรานะ!”

ผู้หญิงล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าแล้วพูดภาษาถิ่น เธอคงคิดว่าเสี่ยวเป่าและเล่อเล่อคงฟังไม่เข้าใจเลยพูดจาอย่างไม่เกรงกลัวสิ่งใด เสี่ยวเป่ายิ่งฟังก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่นเพราะเขาได้ยินผู้หญิงคนนี้พูดว่าอีกฝ่ายยังมีเด็กอีกยี่สิบกว่าคนอยู่ในมือ…

…………………………………………..

ตอนที่ 2448 ชอบจับคนไม่ดีที่สุด

สีหน้าท่าทางของเสี่ยวเป่าเคร่งขรึมขึ้นกว่าเดิม เขามั่นใจแล้วว่าคน ๆนี้ที่ดูเหมือนจะเป็นคนดีน่าจะเป็นพวกโจรลักพาตัวที่คุณน้าพูดถึงอยู่บ่อย ๆซึ่งคงมีเจตนาไม่ดีต่อเขาและน้องสาว และสิ่งที่น่ารังเกียจกว่านั้นก็คือน้าคนนี้ได้ลักพาตัวเด็กไปแล้วยี่สิบกว่าคน

แถมยังจะส่งออกทะเลในเร็ว ๆนี้ด้วย!

เสี่ยวเป่าพอจะสรุปจุดประสงค์ได้คร่าว ๆเพราะหล่อนบอกว่ามีดิสนีย์อยู่ตรงนั้น ฉะนั้นดิสนีย์แลนด์ที่ใกล้ที่สุดอยู่ในฮ่องกง พ่อเคยพาเขาไปเที่ยวมาก่อน

ดังนั้นเขาถึงรู้สึกแปลกใจ ทำไมถึงต้องทำเรื่องให้มันยุ่งยากซับซ้อนขนาดนี้ด้วยนะ?

เมื่อก่อนคุณน้าพูดเสมอว่าพวกลักพาตัวจะเอาเด็ก ๆที่ลักพาตัวมาขายไปในภูเขา หรือตัดมือตัดเท้า ควักดวงตา ตัดลิ้น บังคับให้ไปขอเงิน ไม่เห็นเคยต้องส่งไปไกลถึงฮ่องกงเลยนี่นา

ความละเอียดรอบคอบของเสี่ยวเป่าทำให้อนุมานความผิดปกติทุกอย่างได้อย่างรวดเร็ว ผู้หญิงคนนี้จะต้องมีคนไม่ดีมากมายอยู่เบื้องหลังแน่นอน!

สิ่งสำคัญที่สุดคือคุณลุงตำรวจยังไม่รู้เรื่องนี้ ถ้าหากไม่มีใครไปช่วยเด็กเหล่านั้น พวกเขาก็จะพลัดพรากจากพ่อแม่ แล้วไม่รู้ว่าจะโดนขายไปที่ไหน…

เสี่ยวเป่ากัดฟัน เขาอยากช่วยเด็กพวกนั้นแต่ว่าตอนนี้แจ้งตำรวจก็คงไม่ทัน เพราะผู้สมรู้ร่วมคิดของผู้หญิงคนนั้นคงจะมาหาในไม่ช้านี้แล้ว สถานการณ์เร่งด่วนเช่นนี้เสี่ยวเป่าตัดสินใจอย่างรวดเร็ว

“น้อง พี่จะไปจับคนไม่ดี เธอ ฉิวฉิวกับเสวี่ยเอ๋อร์กลับบ้านไปก่อนดีไหม?” เสี่ยวเป่าก้มศีรษะลงมากระซิบเสียงเบาข้างหูของเล่อเล่อ

มีเสวี่ยเอ๋อร์กับฉิวฉิวอยู่ด้วยน้องสาวคงไม่เป็นอะไรแน่ อีกอย่างคุณน้าก็น่าจะตามหาเจอในเร็ว ๆนี้แล้ว

เพียงแต่ว่า——

“ฉันชอบจับคนไม่ดีที่สุดเลย…ไม่กลับบ้าน…”

เสี่ยวเป่ารู้จักเล่อเล่อน้อยเกินไป ไหนเลยจะรู้ว่านอกจากยัยตัวแสบคนนี้จะชอบกินเนื้อแล้ว ยังชอบจับคนไม่ดีอีกต่างหาก พอได้ยินว่าเสี่ยวเป่ากำลังจะจับคนไม่ดี เล่อเล่อไหนเลยจะยอมกลับบ้าน มืออวบอ้วนกำเสื้อผ้าของเสี่ยวเป่าเอาไว้แน่น พูดอย่างไรก็ไม่ยอมปล่อยมือออกเลย

“น้องสาวเป็นเด็กดีเชื่อฟังนะ…”

เสี่ยวเป่ายังคิดจะพูดโน้มน้าวต่ออีกสักหน่อยแต่เพื่อนคู่หูของผู้หญิงได้ขับรถมาถึงแล้ว ชายร่างสูงใหญ่กำยำสองคนส่งยิ้มและเดินมาทางพวกเขา เสี่ยวเป่าปิดปากอย่างไม่ลังเล ฉวยโอกาสตอนคนไม่ใส่ใจ ดึงกิ๊บติดผมบนหัวของเล่อเล่อออกมาแล้วโยนลงบนหญ้าไม่ไกล

“จะไปดูโดนัลด์ดั๊กกับมิกกี้เมาส์ใช่ไหม? รีบหน่อยเถอะ…ผมกับน้องสาวยังต้องกลับไปกินเกี๊ยวที่บ้านอีก…”

เสี่ยวเป่าแสร้งทำทีร่าเริงไร้เดียงสา เขาจับมือเล่อเล่อเอาไว้แน่น ในเมื่อต้องไปขึ้นเรือแล้ว งั้นก็เล่นให้สนุกเต็มที่ไปเลยแล้วกัน!

เล่อเล่อกลอกตาไปมาพร้อมปิดปากแน่น เธอซ่อนตัวอยู่ด้านหลังเสี่ยวเป่าด้วยท่าทีหวาดกลัวเหนียมอาย เธอต้องร่วมมือกับพี่ชายจับตัวคนไม่ดี

แม่บอกว่า อยู่ข้างนอกต้องแสดงท่าทีอ่อนแอ!

แบบนี้ถึงจะหลอกล่อคนไม่ดีได้

“ใช่ น้าจะพาพวกเธอไปเที่ยวดิสนีย์ เดี๋ยวเดียวก็กลับแล้ว” จากนั้นผู้หญิงคนนี้ก็พาเสี่ยวเป่าและเล่อเล่อไปขึ้นรถ

“สินค้าครั้งนี้ไม่เลวเลยจริง ๆ โดยเฉพาะสองคนนี้ หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูที่สุดแล้ว แต่คนนี้อายุยังน้อยไปหน่อยคงต้องเลี้ยงไว้อีกสักสองสามปี” ทันทีที่ผู้มาเยือนเจอเสี่ยวเป่าก็ดวงตาเปล่งประกายเอ่ยชมไม่ขาดปาก

ร่างอวบอ้วนของเล่อเล่อทำให้คนพวกนี้พอใจมากเช่นกัน ถึงแม้ว่าเธอจะหน้าตาแย่กว่าพี่ชายสักหน่อยแต่ก็เป็นเด็กน้อยหน้าตาสะสวยคนหนึ่งเลยล่ะ เลี้ยงดูอีกสักสามสี่ปีจะต้องทำเงินได้ไม่น้อยแน่นอน

“ใครจะรู้ว่ามาพักผ่อนที่สวนสาธารณะจะได้พบสินค้าดี ๆแบบนี้ด้วย รีบหน่อย ส่งขึ้นเรือคืนนี้เลย!” ผู้หญิงลำพองใจเป็นอย่างมาก เธอบอกให้เพื่อนร่วมงานรีบขับรถ

“ทำไมถึงมีหมาตามมาด้วยล่ะ เอาหมาโยนทิ้งไปเลยนะ!” มีคนมองเจ้าเสวี่ยเอ๋อร์ที่เงียบไม่ส่งเสียงร้องใด ๆด้วยความรังเกียจ

“โยนทิ้งอะไรกัน พอไปถึงฮ่องกงฉันจะเลี้ยงเอง หมาตัวนี้แค่ดูก็รู้แล้วว่าเป็นหมาป่าพันธุ์แท้ แถมยังเป็นสีขาวพันธุ์หายากอีกต่างหาก ขายได้เงินไม่น้อยเชียวล่ะ” อีกคนมองเสวี่ยเอ๋อร์ด้วยท่าทีอยากได้และทำใจทิ้งมันไม่ลง

รถออกจากสวนสาธารณะได้ไม่ถึงห้านาที เฮ่อเหลียนเช่อและเหมยเหมยก็มาถึงในเวลาไล่เลี่ยกัน แต่กลับไม่มีใครอยู่ที่นั่นแล้ว

……………………………….